Chapter 4: สู้กับคนร้อยคน (2)
เป๊ง.
กังโอบล็อคการโจมตีของชายแก่ไว้ด้วยการผสมผสานของสุดยอดสหัชญาณและประสบการณ์การต่อสู้ของเขา. เขาเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ได้ทันทีอีกด้วย.
‘นี่คืออีเว้นที่บอสจะสั่งสอนคุณด้วยตัวเอง’
ปกติแล้ว ผู้เล่นจะได้เควสจากครูฝึกคนนึงใน Training center, และถ้าตีหุ่นไม้ประมาณ100ครั้งก็จะได้แสตทรอง, Tenacity.(ความต้านทาน)
แต่ว่า ถ้าบอสโผล่มาอีเว้นพิเศษก็จะมีขึ้นในแต่ละ Training center.
‘นั่นมัน Rain. น่าจะใช่...’
“เวรเอ้ย” กังโอด่า.
‘อีเว้นEndurance [ต่อการโจมตีกายภาพ]!”
บอสRain จะโจมตีผู้เล่นไปเรื่อยๆ จนได้ค่าแสตทรอง, Endurance(อดทน)!
“เวรเอ๊ย, ทำไมกัน?”
ทำไมมันต้องเป็นอีเว้น Endurance!?
มีอีเว้นอื่นตั้งเยอะ แต่เขากลับได้หนึ่งในอันที่แย่สุด. เขาไม่มีทางเลือกอื่น ได้แต่คิ้วขมวด.
“โดนตีขณะที่ต้องทำตัวดีๆนี่นะ”
Rain เดินเข้าไปหากังโอ เอียงคอเหมือนพวกนักเลง.
‘ชั้นต้องอดทนไปก่อน’
กังโอเชื่อมั่นในสุดยอดสหัชญาณของเขาและตัวArth.
Arthเป็นเกมที่สุดยอดจริงๆ.
แต่ละ NPC มีชีวิต,นิสัย,ประวัติ และครอบครัวเป็นของตัวเอง.
พวกเขาเหมือนคนจริงๆ.
NPCพวกนี้แตกต่างจาก Warlordโดนสิ้นเชิง พวกนั้นจะทำตามที่ถูกโปรแกรมมาและผลลัพธ์ก็เหมือนกันทุกครั้ง!
ดังนั้น ในโลกArthไม่มีอะไรแน่นอน. มีแต่ทางเลือกเท่านั้น และผลลัพธ์นับไม่ถ้วนที่ขึ้นอยู่กับทางเลือกพวกนั้น!
มันต้องมีผลลัพธ์สำหรับการไม่แพ้ให้กับRain แน่.
“แกอดทนอยู่สินะ เหอะ”
ดาบของRainมันไม่หยุดเลย.
กังโอแทบหลบและบล็อคการโจมตีของRainไม่สำเร็จ.
“เจอนี่เป็นไง?”
ยิ่งเขาหลบ ดาบของRainก็ยิ่งเร็วขึ้น.
กังโอรู้ตัวว่าถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเขาไม่รอดแน่. ความแตกต่างมันมากเกินไป.
‘ชั้นต้องหยุดมันแล้ว’
กังโอตัดสินใจโจมตี แทนที่จะป้องกัน.
แต่ในฐานะบอสอันสมเกียรติRainไม่เปิดช่องว่างแม้แต่น้อย. จนในที่สุด สุดยอดสหัชญาณที่คอยชี้ช่องว่างศัตรูได้หายไป.
ยิ่งไปกว่านั้น ดาบของRainนั้นเร็วมากๆ.
ถึงเขาจะรู้ว่าดาบจะฟันไปตรงไหน แต่เขาก็เกือบจะบล้อคการโจมตีนั่นไม่ได้.
จนมาถึงขีดจำกัดของเขา เขาไม่สามารถบล็อคดาบของRainได้อีกต่อไป. ในที่สุดขาเขาก็หยุดกับที่.
“อั่ก”
เพราะมันเป็นแค่เกม ความเจ็บปวดเลยไม่ได้หนักหนาอะไร แต่กังโอก็เสียสมดุลจนล้มไปบนพื้น.
ทีนี้ Rain จะบี้เขาให้เป็นชิ้น เขาจะจัดให้หนักสำหรับความอวดดีเลย!.
แต่ว่า, เขาก็ไม่ได้เสียสมาธิแม้จะล้มลงไป.
‘ด้านข้าง!’
Rain ระวังตัวน้อยลงจนทำให้สุดยอดสหัชญาณของกังโอเล็งเป้าไปที่ช่องว่างของเขา.
เขาแทงออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี!
เขาโจมตีในขณะกำลังจะล้มอยู่ เพราะงั้นจึงไม่ค่อยรุนแรง แต่ถึงอย่างงั้นมันก็แตะตัวของRainได้จริงๆ.
ฟุ่บ.
กังโอล้มลงไปกับพื้นแล้ว.
“ฮึ่มมม นายค่อนข้างเจ๋งหนิ” Rain มองไปที่ด้านข้างตัวแล้วพูด.
[ท่านได้รับการจดจำจาก Lightning Swordman, Rain. (นักดาบสายฟ้าเรน) ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้นและRainจะไม่โจมตีท่านอีกต่อไป.]
โอ้วว!
กังโอลุกพรวดแล้วเช็คอีกทีว่าเขาจะไม่โจมตีเขาอีก.
“ไม่มีไรเลย”
เขาอยากจะพูดว่า ‘ตาแก่บ้าเอ๊ย!’จริงๆ แต่ก็ยั้งใจไว้ได้.
ถ้าเขาด่าออกไปแบบนั้น คงได้ดาบมากินแหงๆ. อดทน อดทนไว้.
“อา, เจ้านี่หน้าเบื่อจริง”
Rain หันหลังกลับและจากไปทันที เหมือนกับว่าเขาหมดความสนใจกับกังโอแล้ว.
[ค่าแสตทรอง, Indomitable(ไม่ย่อท้อ), ได้ถูกสร้างแล้ว]
[ยิ่งค่าIndomitableสูง ท่านยิ่งสามารถเอาชนะความกลัวของเท่าได้ และสามารถสู้กับศัตรูที่แกร่งกว่าตัวท่านได้.]
“ตาแก่เชี่ย!”
เมื่อเขารู้แล้วว่าRainไปแน่แล้ว เขาตะโกนคำด่าที่รอเนิ่นนานออกมา.
‘แม่งอยากทำอะไรก็ทำนี่หว่า!’
เขาถุยน้ำลายลงพื้นแล้วเข้า Training Centerไป.
“ยินดีต้อนรับ. นี่คือ Rain Training Center…”
“พูดแค่นั้นแหละ. เอาเควสมาให้ผมเลยเถอะ”
กังโอที่ได้เควสมาจากครูฝึกโจมตีหุ่นไม้ครบ100ครั้งและได้รับค่าแสตทรอง Tenacity.
[แสตทรอง, Tenacity ได้ถูกสร้างแล้ว]
[ยิ่งค่าTenacityของท่านสูง Abilitiesของท่านจะถูกสกัดยากขึ้น]
“เจ้ามีพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้. ท่านอยากมาเป็นลูกศิษย์ของ….”
มันเป็นคำพูดแบบเดียวกับที่ครูสอนเปียโนจะพูดกับพ่อแม่ของเด็กว่า ‘โอ้ ว้าว ลูกคุณมีพรสวรรค์!”
“ไม่ล่ะ ขอบใจ!”
กังโอปฏิเสธทันทีและออกจาก Training Centerไป.
