Chapter 3: สุดยอดสหัชญาณ(2)
เจ วูรู้สึกถึงสหัชญาณเดียวกันนั่นลุกโชนขึ้นมาทุกครั้งที่เขาสู้กับศิษย์คนอื่นเช่นกันด้วย.
เขาสามารถรับรู้จุดอ่อนของศัตรูของเขาและเข้าไปในช่องว่างได้ทันที และสามารถสังหรณ์ได้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นแล้วบล้อคการโจมตีได้เช่นกัน.
ดังนั้น ด้วยความสามารถนี้เขาเลยสามารถโค่นศิษย์คนอื่นที่เรียนอยู่นี่มาเกินครึ่งปีได้.
“นี่มัน….อาฟเตอร์เอ็ฟเฟ็ครึป่าวนะ?”
เขาไม่เคยรู้สึกแบบนั้นได้ ก่อนอุบัติเหตุนั่นจะเกิด.
ถ้าอย่างงั้นความสามารถนี้คือผลพวงที่มาจากอุบัติเหตุกับอาการโคม่าของเขา.
‘เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเรากันแน่?’
เจ วูค่อยๆเดินกลับบ้าน งมอยู่ในภวังค์.
งั้น….
เขารู้สึกเย็นๆที่หลังหัวของเขา.
เจ วูโยกหัวหลบไปข้างๆโดยสัญชาตญาณ.
ตอนนั้น, ลูกเบสบอลบินผ่านหัวเขาไป.
“อะ-อะไรวะน่ะ!?”
เจ วูช้อค แล้วมองกลับหลังไป. ผู้ชายที่ใส่ถุงมือคนนึงรีบวิ่งมาหาเขา.
“ขอโทษนะครับ. ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”
“อ่า ครับ”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ พวกเราเล่นแคทช์กันอยู่ แต่ผมจับบอลไม่ทันก็เลย… บอลมันลอยมาทางนี้. ผมขอโทษจริงๆนะครับ”
ชายคนนั้นก้มหัวขอโทษ.
“ไม่เป็นไรครับ. โชคดีที่ผมหลบได้”
เขาขอโทษอีกหลายครั้งแล้วรีบวิ่งไปหาบอล.
เจ วูลูบหลังหัวของเขา. สหัชญาณนั่น, ที่มันเกิดขึ้นมาตอนที่บอลลอยมาหาเขา! ความรู้สึกเย็นวูบนั่น!
“มันไม่ใช่แค่ตอนซ้อมเท่านั้น. มันเกิดในชีวิตประจำวันของเรา. ชั้นต้องทดสอบอะไรหน่อยแล้ว’
ถ้ามันคือสัญญาณเตือนถึงอันตราย ที่ไม่ใช่แค่ตอนซ้อมแต่เป็นชีวิตประจำวันด้วยแล้วล่ะก็มันจะมีประโยชน์มากๆ.
เจ วู, กลับมาถึงบ้านแล้วรีบลากมินะไปที่พื้นโล่งข้างๆบ้าน.
“อะไรอะ?! พี่จะทำอะไรเนี่ย?”
ตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย.
“รับนี่ไปแล้วอย่าบ่นน่า”
เขาเอาลูกเบสบอลให้มินะไป. แน่นอนว่ามันไม่ใช่บอลที่แข็งโป๊ก. เพราะถ้าเขาหลบไม่ได้เขาก็อาจจะเจ็บตัว เขาก็เลยซื้อบอลที่มันนิ่มๆ หยุ่นๆแทน.
“พี่อยากให้หนูเอามันไปทำอะไรเนี่ย?”
“พี่จะหันหน้าไปอีกทางนึง, เราเขวี้ยงให้โดนพี่ซะ” เจ วูพูด.
“ห้ะ?”
มินะมองเขาเหมือนกับว่าเขาบ้าไปแล้ว.
“มันเป็นวิธีฝึกที่เรียนมาจากยิมน่ะ. มันช่วยพัฒนาสัญชาตญาณ. เพราะงั้นช่วยพี่นิดนึงนะ”
เจ วูกุเรื่องขึ้นมา. น้องเขาคงมองเขาแปลกๆแน่ถ้าบอกว่าทดสอบสัมผัสที่6ของตัวเอง.
“จริงหรอ? โอเค แต่หนูจะเขวี้ยงแรงๆนะ” มินะพูด.
“ไม่ เดี๋ยว, นี่มันครั้งแรก โยนเบาๆดิ”เจ วูเพลย์เซฟ.
“ชิ”
มินะที่ดูผิดหวังเตรียมตัวจะเขวี้ยงบอลออกไป. เจ วูหันไปหากำแพงอีกทาง.
พวกเขาอยู่ห่างกันประมาณ10 เมตร.
“หนูจะเขวี้ยงละนะ!”
แล้วเธอก็เขวี้ยงออกไป.
ลูกบอลกำลังบินไปหาเขา!
เขารู้สึกถึงความเย็นที่ตูดของตัวเอง.
เจ วูโยกตัวหลบและความรู้สึกเย็นๆนั่นก็หายไป. ลูกบอลชนกับกำแพง.
“ว้าว”
มินะรู้สึกประหลาดใจ.
‘เค้าหลบได้จริงๆด้วย’
เธอมองเจ วูเหมือนกับเขาเป็นสัตว์พิศวงบางอย่าง.
แต่เธอไม่ยอมแพ้.
‘หนูจะเขวี้ยงให้โดนให้ได้เลย!”
“หนูจะเขวี้ยงอีกรอบละนะ!”
มินะยกขาขึ้นเหมือนกับพวกนักเบสบอลมืออาชีพ.
เธอโยนบอลไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี!
เจ วูหลบได้!
เธอโยนด้วยแรงทั้งหมดอีกรอบ!
และเขาก็หลบสำเร็จอีกรอบ!
รอบ3….รอบ4…!
เธอโยนไม่โดนเขาเลยซักครั้ง.
***
‘ตั้งแต่ตอนนั้นก็ผ่านมาแล้ว5เดือน’
เจ วูตัดสินใจว่าจะเรียกความสามารถนี้ว่า ‘สุดยอดสหัชญาณ’ (Hyper Intuition)
มันช่วยให้เขารู้จุดอ่อนของศัตรูหรือเตือนอันตรายให้เขาได้!
และเพราะสุดยอดสหัชญาณนี้ เขาเลยไม่ต้องเข้าโรงบาลอีก.
เขาเบื่อโรงบาลมาก และถ้าเขาบอกความสามารถใหม่นี้ให้พวกหมอฟังเขาคงคิดว่าเจ วูเป็นคนบ้าหรือไม่ก็โดนจับไปรักษาด้านจิตเวชแหง.
ไงก็ตาม ครึ่งปีได้ผ่านไปตั้งแต่เขาเริ่มเรียนที่ซอร์ดมาสเตอร์แล้ว!
ร่างกายของเขาได้ฝึกฝนและคุ้นเคยกับทั้งประสบการณ์ การต่อสู้และสหัชญาณของเขาแล้ว.
ได้เวลาจะกลับไปที่บ้านแล้ว.
ไปหาเกม!
เกมVRชั้นนำระดับโลก, Arth กำลังรอเขาอยู่.
