Chapter 3: สุดยอดสหัชญาณ (1)
มันเกิดขึ้นหนึ่งเดือนหลังจากเจ วูเข้าฝึกที่โรงยิม.
ช่วงหนึ่งเดือนนั้นเจ วูโหมตัวเองหนักมาก. กล้ามเนื้อที่อ่อนแอนในตอนนั้นใหญ่ขึ้นมากอยู่.
ดังนั้น เวลาเหวี่ยงดาบก็จะเริ่มมีเสียงบ้างแล้ว.
“อยากลองซ้อมกันมั๊ย?” ด้อก เบถาม.
เสียงเหวี่ยงดาบของเขาเปลี่ยนไป บ่งบอกว่าเขาเริ่มคุ้นชินกับดาบแล้ว.
“เอาสิครับ”
ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธ.
“จะโจมตีแบบไหนก็ตามสบายเลยนะ. ชั้นจะบล้อคอย่างเดียว”
“เข้าใจแล้วครับ”
การซ้อมเริ่มขึ้น. เจ วูจับดาบไว้แล้วสแกนด้อก เบ.
ด้อก เบ ลดปลายดาบลงชิดกับพื้น.
น่าตกใจจริงๆ ท่าสู้ของเขาดูง่อยนัก!
ขณะที่มองเขาอยู่, เจ วูรู้สึกได้ถึงความรู้สึกประหลาด.
‘มันเกิดขึ้นอีกแล้ว’
เขารู้สึกว่า’ถ้าโจมตีแบบนี้ มันจะได้ผล’. เขารู้สึกแบบนี้บ่อยมาก!
มันไม่ใช่ครั้งแรก.
มันเริ่มขึ้นไม่กี่วันก่อนหน้า. เขาสามารถรู้สึกถึงจุดอ่อนหรือช่องว่างของพวกนักดาบรอบๆตัวเขาได้โดยธรรมชาติ.
ครั้งนี้ก็ไม่ต่างกัน.
ถ้าเขาโจมตีไปที่ด้านข้างของด้อกเบ เขาคิดว่าคงถูกตัวเขาได้.
‘เอาล่ะ ลองหน่อยก็ได้’
เจ วูเล็งดาบฝึกของเขาไปที่ด้านข้างของด้อก เบ.
แป๊ก.
ด้อก เบรับการโจมตีของดาบเจ วูได้อย่างง่ายดาย.
‘กะไว้แล้ว’
ด้อก เบตกใจเล็กน้อย. สำหรับมือใหม่ การโจมตีของเจ วูค่อนข้างแม่นยำ.
จริงอยู่ว่าเขาจงใจตั้งท่าง่อยๆ เปิดช่องว่างด้านข้างตัวของเขาแต่เจ วูก็เล็งไปถูกที่จริงๆ.
‘เขาบล็อคได้สินะ’
เจ วูรู้อยู่แล้วว่าการโจมตีของตัวเองคงไม่ได้ผล.
สหัชญาณที่บอกให้เขาโจมตีนั่นได้หายไปตอนที่เจ วูเหวี่ยงดาบออกไป.
โชคไม่ดีนักแต่เขาก็หวังอะไรกับการโจมตีครั้งแรกไม่ได้หรอก.เจ วูเริ่มการโจมตีครั้งต่อไป.
‘บนเท้า!’
ต่อไปสหัชญาณของเขาบอกให้โจมตีไปที่บนเท้า, เขาเหวี่ยงดาบไปที่ด้านบนเท้าซ้ายของด้อก เบ.
ด้อก เบรีบเก็บเท้าอย่างเร็ว. ตาเขาเบิกออกเล็กน้อย.
เขาไม่คิดว่ามือใหม่จะเล็งมาที่เท้า. เขาเกือบจะโดนแหนะ.
‘เซ้นส์เขาเจ๋งจริง. มาเริ่มเอาจริงกันเลยดีไหม?’
ด้อก เบ ยกดาบขึ้นมา ตรงกับหน้าลำตัวของเขา. มันคือท่าตั้งรับพื้นฐานของนักดาบ.
‘ฮึ่ม’
เจ วูกัดที่ริมฝีปาก. ทันทีที่ด้อก เบเปลี่ยนท่าตั้งรับ สหัชญาณของเขาก็เงียบไป.
ไม่มีทางเลือกอื่นอีก เจ วูจึงโจมตีเหมือนที่เขาถูกสอนมา.
เขาเหวี่ยงลง, ฟัน แทงซ้ำไปซ้ำมา!
“พอแล้ว”
ในท้ายสุดเจ วูก็ไม่สามารถแตะตัวของด้อก เบได้แม้แต่ครั้งเดียว.
“นายทำได้ดีสำหรับมือใหม่. ตอนนี้ชั้นจะเป็นฝ่ายโจมตีแล้ว พยายามเข้าล่ะ”
“ครับ ผม”
พวกเขาสลับหน้าที่กัน แล้วเริ่มซ้อมอีกครั้ง.
แต่แปลกมาก ดาบของด้อก เบเล็งไปทุกที่ที่เจ วูรู้สึกเย็นๆ.
ปั่ก.
เจ วูสามารถปัดการโจมตีของด้อก เบโดยไม่ลำบากเลย.
ขณะที่เจ วูบล้อคการโจมตีของเขารัวๆ เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่.
‘เซ้นส์เขาดีจริงๆ. มาดูกันว่านายจะทนได้แค่ไหน’
ทุกครั้งที่เจ วูหลบหรือบล้อคการโจมตีของเขา ด้อก เบก็จะเพิ่มความแรงและความเร็วในการโจมตีครั้งต่อไป.
ปั่ก. ป้ากก.ปั่ก.ปั่ก!.ปั้ก!
ในที่สุด ดาบของด้อก เบ ก็ฟาดไปที่ไหล่ขวาของเจ วู.
“อั่ก”
มันเร็วเกินไปที่เจ วูจะป้องกันทัน.
“วันนี้พอแค่นี้แหละ. เก่งมาก”
ด้อก เบเก็บดาบไป.
“ขอบคุณที่สั่งสอนครับ”
เจ วูก้มหัวลงด้วยความเสียใจ.
‘ผมน่าจะบล้อคมันได้’
เพราะความรู้สึกเย็นๆนั่น เจ วูจึงสามารถรู้ได้ว่าดาบของด้อก เบจะเล็งไปทางไหน.
ถึงอย่างงั้น เขาก็บล้อคการโจมตีสุดท้ายนั่นไม่ได้.
ถึงเขาจะรู้ว่าการโจมตีนั่นจะโดนที่ไหน ร่างกายของเขาก็ตอบสนองไม่ทัน.
“จะว่าไป….ชั้นเป็นอะไรไปเนี่ย?”
ความรู้สึกแปลกๆที่เขารู้สึกในการต่อสู้นั่น….ทำไมเขาถึงรู้สึกมันได้?
เจ วูคิดหนักเรื่องนั้น.
