Chapter 2: ซอร์ดมาสเตอร์ (2)
ติ๊ง
เสียงกระดิ่งประตูดังและชายคนนึงที่ดูเหมือนว่าจะเป็นอาจารย์เข้ามาหา.
ครูฝึกคนนั้นใส่ชุดเครื่องแบบและตัวสูงมาก หน้าตาดูคม มีคิ้วหนาและตาสดใสดวงใหญ่.
“มานี่มีเรื่องอะไรหรอครับ?” ชายคนนั้นถาม.
“ผมอยากจะเรียนวิชาดาบครับ” เจ วู พูด.
“อืมม”
ชายคนนั้นมองเขาแล้วทำสีหน้าประหลาดใจ.
มันก็ดีที่มีคนมองหาการเรียนวิชาดาบ.
แต่ว่า ร่างกายของเจ วูไม่ได้อยู่ในสถานที่จะเรียนมันไหว.
‘เขาแทบจะไม่มีกล้ามเนื้อเลย’
มันคงจะเป็นหายนะแน่ถ้าเจ วูที่มีร่างกายอ่อนแอเข้ารับการฝึกสุดเข้มงวดนี้. ไม่สิ คิดยังไงก็คือหายนะแน่ๆ.
“ผมนอนติดเตียงมาตั้ง2ปีเต็มเพราะอุบัติเหตุ. เพราะงั้นร่างกายผมเลยดู….แต่ผมว่าผมไหวครับ” จากสีหน้าของครูฝึก เจ วูรีบพูดทันที.
“ผมจะแนะนำครูยิมอื่นให้นะ. การฝึกที่นี่มันหนักมาก. คุณคงทนรับการฝึกของพวกเราด้วยร่างกายแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ”
การฝึกนั้นเข้มงวดมากขนาดคนที่ร่างกายดีๆยังเลิกล้มภายในวันแรกเลย.
ที่แย่กว่านั้นคือ ร่างกายเจ วูคงไม่รอดถึงวันหรอก แค่ชั่วโมงนึงก็ยากแล้ว.
นั่นคือสิ่งที่ชายคนนั้นได้ตัดสินใจไป.
“ผมเอาอยู่ครับ” เจ วูพูด นัยตาของเขาแสดงความมั่นใจออกมา.
“ผมอยู่วงการนี้มามากกว่า10ปี. ผมรู้ได้ตั้งแต่มองครั้งแรก. ช่วยฟังผมด้วยเถอะครับ”
ชายคนนั้นพูด พยายามจะเปลี่ยนใจเขา.
แน่นอน เจ วูไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆแน่.
“ถ้าอย่างงั้นช่วยฝึกผมนิดหน่อยวันสองวันก็ได้ครับ” เจ วู พูด
“ไม่ได้ครับ”
ชายคนนั้นส่ายหัว.
“งั้นวันเดียว.ช่วยฝึกผมแค่วันเดียว.ถ้าผมทนไม่ไหวผมจะไปทันทีครับ” เจ วูพูด พยายามเน้นที่ฝึกแค่วันเดียว.
“ฮึ่มมมม”
เขาเปลี่ยนใจแล้ว เพราะเด็กกุ้งแห้งนี่ไม่ยอมฟังซักที.
‘เขาคงจะยอมแพ้ในวันเดียวนี่แหละ. ไม่สิ ชั่วโมงนึง หลังชั่วโมงนึง เขาจะออกไปแน่’
ในที่สุดเขาก็พยักหน้า.
“โอเค. งั้นมาฝึกกันในโรงยิม. เธอชื่ออะไร?” ชายคนนั้นถาม.
“ผมชื่อ เจ วู. ชเว เจ วูครับ”
“ผมคืออาจารย์ คิม ด้อก เบ”
“ครับ อาจารย์”
“งั้นเรามาเริ่มที่เหวี่ยงลง500ทีเป็นไง? ถ้าไม่ไหวก็กลับไปซะ” ด้อก เบยิ้มกว้าง ดูก็รู้ว่าทำไมเขาถึงยิ้ม.
งั้นมาดูกันว่านายจะทนได้แค่ไหน!
ทว่า รอยยิ้มนั่นได้เปลี่ยนเป็นความประหลาดใจ.
ทุกครั้งที่เจ วู ทำดาบตก เขาก็จะเก็บมันกลับมาแล้วเหวี่ยงต่อ. ทุกๆครั้งที่เขาล้ม เขาก็จะลุกขึ้นมาอีก กัดฟันสู้แล้วฝืนเหวี่ยงดาบต่อไป. ในที่สุดเขาก็สามารถเหวี่ยงได้ครบ500ครั้ง!
ทันทีที่เขาทำเสร็จ เจ วูยึดดาบไว้ค้ำตัวเอง. ทั้งร่างกายของเขาสั่นไปหมดเลย.
“อะ...อะไรต่อครับ?” เจ วูถามเสียงสั่นมาก. เหมือนเขาอยากพูดว่า “มีอะไรจะจัดมาอีก?”มากกว่า
“ถ้าฝืนอีกเดี๋ยวนายก็ตายหรอก!” ด้อก เบ ตะโกนออกไปแล้วแย่งดาบออกมาจากเขา.
ทันทีที่เขาแย่งดาบไป เจ วูก็ร่วงไปนอนกับพื้น.
ด้อก เบ ประหลาดใจที่ตัวเองดูถูกเจ วูไป.โชคดีที่ เจ วูแค่ใช้พลังงานทั้งหมดจนเผลอหลับไป.
‘เป็นไอ้กุ้งที่แข็งแกร่งจริง!”
ตาของด้อก เบที่มองไปทางเจ วูเต็มเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจ.
เขาคิดไว้ว่าเจ วูคงยอมแพ้ไปในชั่วโมงนึงแน่ แต่เขาเปลี่ยนใจแล้ว.
‘นี่แหละคือคนประเภทที่ไม่ยอมแพ้’
เขาพูดถูก
วันแรก, วันต่อไปหรือแม้แต่สัปดาห์นึงผ่านไป เขาก็จะไม่ยอมแพ้.
และนั่นคือเรื่องราวที่ผ่านมาในครึ่งปี.
ครึ่งปีที่ไม่ใช่เวลาที่สั้นๆเลย.
แต่ถึงอย่างงั้น เจ วูก็ไปโรงยิมทุกวัน เขาไม่เคยขาดแม้แต่วันเดียว.
