Chapter 2: ซอร์ดมาสเตอร์ (1)
นาฬิกาของเขาโชวเวลาให้เห็น 5:59.
เขาได้ตั้งเวลาปลุกไว้ที่ 6:00 เป๊ะๆ.
ในเวลาอีก1นาที, เขาก็จะได้ยินเจ้านาฬิกาปลุกสุดหนวกหู!
แต่ก็มีเงาจางๆกดปุ่มหยุดปลุกเอาไว้.
แล้วเงานั่นเป็นใครล่ะ? ก็คงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ วู.
เขาลุกขึ้นทันที, ยืดตัวเล็กน้อยแล้วก็เข้าห้องน้ำไป.
เจ วูวักน้ำเย็นๆในอ่างสีแดงขึ้นมาแล้วเอาลูบหน้าไป. จะได้ตื่นทันที.
จากนั้นเขาพูดเบาๆกับเงาตัวเองในกระจก.
“เอาล่ะ, มาเริ่มกันเลย”
เขาจะพอใจมากถ้าเขาได้ทำสิ่งที่ตัวเองคิดไว้ได้ในทันที.
เพราะแต่ก่อน ตอนที่เขาตัดสินใจจะดรอปจากโรงเรียนเพื่อมาเป็นโปรเกมเมอร์ เขาก็ทำเดี๋ยวนั้นทันที.
‘ตอนนั้น, ครูโฮมรูมของเราพยายามห้ามเราสุดแรงเลย….เค้าจะเป็นยังไงบ้างนะ’
เขาทิ้งความคิดที่แว่บขึ้นมานั้นแล้วก็ออกจากบ้านไป.
ฟริ้ง.
ยังเป็นตอนเช้าตรู่อยู่ อากาศเลยหนาวแต่มันก็ไม่ถึงกับหนาวจนทนไม่ได้.
แต่มันมี บางอย่างที่ทำให้เขาลำบากขึ้น: ร่างกายเขาที่โซเซไปกับสายลมนั่นเอง.
เพราะเขาขาดกล้ามเนื้อที่แข็งแรง เขารู้สึกเหมือนว่าลมกรรโชกกำลังจะซัดเขาให้ปลิวไป.
‘อย่างน้อยลองเดินซักหน่อยก็ดี’
เจ วูพยายามหนักมากที่จะเดินฝ่าลมไป ก้าวต่อก้าว.
“ฮู้ว. ฮู้ว”
5นาทียังไม่ถึงเลย ลมหายใจเขาก็เริ่มหอบแล้ว.
แค่เดินก็รู้สึกลำบากเหมือนวิ่งมาราธอน แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ไม่ยอมแพ้หรือหยุดเลย.
‘ถ้าชั้นหยุดวันนี้ พรุ่งนี้ชั้นก็คงนอนขี้เกียจแน่!’ เจ วูตำหนิตัวเองแรงๆ.
เขาเสียเวลาชีวิตไปแล้ว2ปี. เขาไม่มีเวลาที่จะเสียหรือลังเลอีกแล้ว.
‘2ปี!’ เขาคิด, คำพูดที่เหมือนยาพิษนี้มาจากก้นบึ้งในหัวใจเขา.
‘ก้าวเดียว. อีกแค่ก้าวเดียว!’
เจวูกัดฟันทนแล้วเดินฝ่าไปและยังคงก้าวอีกต่อไปเรื่อยๆ.
***
เจ วูได้เดินเรื่อยๆมาได้สัปดาห์นึงแล้ว, สะสมความอดทนและกล้ามเนื้อขึ้นมาใหม่.
แน่นอน, เขาเพิ่งจะฝึกได้อาทิตย์เดียว ร่างกายเขาจึงยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมาก.
เขายังคงผอมแห้งติดกระดูก. แต่ก็ไม่เซไปตามลมเหมือนเดิมแล้ว.
เขาเลยตัดสินใจจะเริ่มฝึกอย่างจริงจัง โดยตามหาโรงเรียนฝึกดาบ.
“ซอร์ดมาสเตอร์ (ปรมาจารย์ดาบ)” เจ วูอ่านป้าย.
ซอร์ดมาสเตอร์.
มันไม่ใช่กีฬา มันเป็นโรงยิมที่เอาไว้สอนคนที่ติดตามศาสตร์ศิลปะด้านการต่อสู้ฟันดาบ.
ดังนั้นที่นี่ การฝึกลูกศิษย์จะเป็นไปอย่างหนักและเข้มงวด และการซ้อมก็สะท้อนการต่อสู้ในชีวิตจริง.
พูดสั้นๆคือ เขาสอนวิชาดาบจริงๆ. มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเจ วูคนที่เคยเป็นโปรเกมเมอร์เลย.
‘ถ้าแต่ก่อนอะนะ’
แต่สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว.
เขาต้องเข้าไปเรียนในโรงเรียนฟันดาบให้ได้.
มีเหตุผล3อย่างก็คือ.
‘หนึ่ง, ฝึกร่างกายของชั้น’
เขาไม่ได้อยากได้ร่างกายฟิตๆไว้โชว แต่เป็นร่างกายที่ฝึกซ้อมมาดีต่างหาก. เหมือนคนเรียนศิลปะการต่อสู้จริงๆ!
‘และสอง สัญชาตญาณการต่อสู้ของจริง’
เขาไม่มีเหตุผลทางวิทยาศาสต์หรอก แต่เขารู้สึกว่าใครที่สู้ได้ดีในชีวิตจริง ก็สู้ในโลกเกมได้ดีเหมือนกัน.
เพราะเจ วูใช้เวลาหลายปีเป็นโปรเกมเมอร์มาแล้ว, เขาย่อมมีประสบการณ์มาก่อน.
พูดอีกอย่างนึงก็คือ ตัวละครVRนั้นได้รับอิทธิพลมาจากความรู้สึก,ประสบการณ์และสัญชาตญาณการต่อสู้
จากผู้เล่นเป็นอย่างมาก.
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมพวกแร๊งสูงๆในเกมVRเป็นพวกสายดำ (black belt).
แน่นอนว่ามันเคยมีพวกแบบเจ วูในอดีตที่พัฒนาความสามารถตัวเองจากภายในเกมด้วย.
แต่ถึงยังไงตอนนี้เจ วูไม่สามารถเล่นเกมได้เลย เพราะงั้นเขาจำเป็นต้องพัฒนาสัญชาตญาณการต่อสู้ของเขา.
และถ้าจะพัฒนามัน เจ วูรู้สึกว่าซอร์ดมาสเตอร์เป็นตัวเลือกที่เหมาะสุด.
เพราะโรงยิมฮิตเยอะสุดในประเทศ.
และเหตุผลสุดท้ายคือ...
‘มันคุ้มเงิน’
ค่าสมัครสมาชิกคอร์สซอร์ดมาสเตอร์1เดือนคือ 2แสนวอน.
แต่ถึงจะพูดอย่างงั้น ราคามันก็ไม่ถูกเลย เพราะโรงเรียนฝึกดาบแบบกีฬามีราคาแค่1แสนวอนต่อเดือนเอง.
แต่ในทางกลับกัน คอร์สซอร์ดมาสเตอร์เปิดตั้งแต่เช้าตรู่จนถึงดึกดื่นเที่ยงคืนเลย แถมเปิดในวันหยุดสุดสัปดาห์ด้วย.
มันจะปิดก็แค่ตอนปีใหม่แล้วก็วันชูซอกแค่นั้น(เทศกาลที่ใส่ชุดฮันบกของเกาหลี)
เจ วูวางแผนไว้ว่าจะเรียนที่ยิมตั้งแต่เช้าจนค่ำทุกๆวัน ซอร์ดมาสเตอร์จึงเป็นตัวเลือกที่ดีสุดของเขาจริงๆ.
อย่างว่า, 2แสนวอนก็ยังดูเยอะสำหรับบางคนในสถานการณ์งี้จริงๆ.
แต่ว่า ถ้าเขารักษาเสร็จแล้ว ครอบครัวเขาจะไม่ต้องจ่ายค่ารักษาอีกต่อไป.
เขาเลยต้องจำใจขอเงินแม่มา2แสนวอนแล้วมาที่นี่.
แม่เขาเอาเงินให้โดยไม่ว่าอะไรเลย. เจ วูได้โชวความแนวแน่อีกครั้งให้เห็น.
‘ผมสัญญาครับ, ผมจะทำให้สำเร็จแบบครั้งก่อน….และจะทำให้แม่ได้ใช้ชีวิตที่หรูขึ้น!”
ด้วยเหตุผลทั้งมวลมานี้ เจ วูได้กลายเป็นนักเรียนซอร์ดมาสเตอร์แล้ว.
ปัญหาคือ….
เขาจะรับเจ วูเข้าเรียนรึป่าวเพราะขนาดเขาถือดาบไม้ยังไม่ไหวเลย?
‘ไงก็ตาม, เข้าไปก่อนดีกว่า’
เจ วูเปิดประตูโรงยิมอย่างแรง.
“ขอโทษนะครับ”
