Chapter 1: ตื่น (2)

เขาใช้เวลาไป2ปีบนเตียง.

ร่างกายเขาไม่สามารถขยับได้เหมือนดังเดิม ดังนั้นเขาจึงต้องเข้ารับกายภาพบำบัด.

กายภาพบำบัดนั้นลำบากมากและเป็นไปอย่างช้าๆ แล้วความเจ็บปวดก็ตามมาเช่นกัน.

“อีกทีนึง! หมอกายภาพพูด.

เจวูจับราวไว้แล้วก้าวออกไป.

“อ้าก!”

หน้าเขาแสดงความเจ็บปวด. ทุกๆที่เขาขยับ ร่างกายก็จะกรีดร้อง.

ถึงอย่างงั้น เจวูก็ทำกายภาพบำบัดต่อไปเงียบๆ.

วันแล้ววันเล่า.

‘ถ้าชั้นเดินได้วันนี้ พรุ่งนี้ชั้นก็จะวิ่งได้!”

เจวูกัดฟันสู้และตั้งใจกับการบำบัดของเขา,  ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้ออกโรงบาลเร็วกว่าปกติ.

“คุณสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ”

“ขอบคุณมากครับ”

เจ วูกับน้องๆขึ้นแทกซี่ไปที่ที่อยู่ใหม่.

เขาก้าวขาลงจากแท็กซี่พร้อมๆกับน้องๆที่พยุงอยู่ทั้งสองข้าง. จากนั้นพวกเธอจึงปล่อยให้เขาเดินเข้าไปในบ้านใหม่.

“ตรงนี้แหละ” ยูระชี้ไปที่บรรไดลงไปชั้นใต้ดิน.

กลิ่นหอมประหลาดเตะจมูกเขา.

“อืมม.”

เขาทำใจเผื่อไว้แล้ว แต่มันก็แตกต่างจากบ้าน2ชั้นที่เคยอยู่ก่อนหน้ามากจริงๆ.

อย่างแรกเลย มันอยู่ใต้ดิน!

เทียบกับบ้านก่อนแล้ว ที่มีแต่แสงอาทิตย์สาดเหลือล้น ที่อยู่ปัจจุบันนี้ส่วนใหญ่อยู่ใต้ดินหมดเลย. ยิ่งกว่านั้นคือมองไม่เห็นดวงอาทิตย์ด้วยซ้ำเพราะหน้าต่างมันเล็กมาก.

เป็นที่ชื้นๆแล้วก็มืด.

มีใยแมงมุมอยู่ทุกที่และรู้สึกว่าบ้านนี้จะโดนแมงสาบยึดไว้แล้วด้วย.

มีห้องอยู่แค่2ห้อง ถ้า3-4คนนอนด้วยกันก็คงจะเบียดแน่นอน. วอลเปเปอร์เริ่มเหลืองแล้วก็ขาดวิ่น.

ห้องน้ำเล็กมาก กลิ่นก็ตุๆ. เครื่องซักผ้าก็กินที่ไปแล้วครึ่งห้อง บวกกับอ่างอาบน้ำอีก.

พูดสั้นๆ: แย่มากๆ.

“จ่ายรายเดือนหรอ?”

“อื้อ”

ที่แบบนี้เก็บค่าเช่าได้ไงวะ?! แถมต้องจ่ายทุกเดือนอีก.

‘เชี่ยเอ้ย’เจ วูสบถโดยอัตโนมัติ แต่เพราะพวกน้องๆอยู่ด้วยเขาเลยห้ามใจไว้ไม่ให้พูดเสียงดัง.

“พวกเธอแบ่งห้องกันยังไง?”

“มินะกับแม่ใช้ห้องเดียวกันส่วนหนูมีห้องตัวเอง. เพราะงั้นพี่มาใช้ห้องเดียวกับหนูนะ” ยูระพูด.

“ไม่เป็นไร พี่นอนห้องรับแขกเอาก็ได้.”

ยูระเป็นเด็กม.ปลาย เธอต้องการมีห้องเป็นของตัวเอง.

เขาเป็นผู้ชาย เขานอนที่ห้องรับแขกด้วยผ้าห่มผืนเดียวยังได้.

มันดีสำหรับเขาซะอีก เขาสามารถหาข้อมูลต่างๆได้ เพราะคอมตั้งอยู่ในห้องรับแขก.

“แต่..”

“อ่า เราเป็นพี่น้องกันแต่มันจะอึดอัดทั้งสองฝ่ายซะเปล่า. เอาละ เลิกพูด. แว่นพี่อยู่ไหน?”

“นี่จ่ะ” มินะยื่นแว่นเกมVRให้.

“ถ้าพี่จะเอาอะไรเดี๋ยวเรียกนะ เธอไปทำสิ่งที่ต้องทำเถอะ”

“โอเค”

เมื่อน้องสาวเขาเข้าห้องไปแล้ว เจ วูนั่งลงที่ห้องรับแขกแล้วสวมแว่นเข้าไป.

จากนั้น เขาเปิดสวิตช์.

โชคดีที่แว่นยังทำงานดีอยู่.

กำลังเข้าสู่โลกเสมือน!

ทางเดินสีขาวโผล่มาที่ด้านหน้าของเขา.

มีแค่ห้องเดียวในนั้น. มีประตูที่จะพาเข้าไปโลกแห่งWarlord.

แต่ว่า ประตูติดป้ายไว้ มีกระดาษแผ่นนึงติดไว้อยู่.

ขอบคุณมากๆที่สนับสนุนWarlord.

เนื่องจากจำนวนฐานผู้เล่นน้อยกว่า100คน เราจึงจำเป็นต้องปิดเซิฟเวอร์ลง.

[Dreamgate, The Warlord team]

“เชี่ยไรวะเนี่ย!?”

ผ่านไปแค่2ปีเอง แต่เกมVRยอดฮิตติดอันดับต้นตลอด5ปีมาปิดตัวลงนี่นะ?!

“แล้วตัวละครชั้นล่ะ?! ไอเท็มล่ะ!? เงินล่ะ!?”

ไม่มีสิ่งใดเหลือจากตัวละครของเจวู, ผู้ที่ได้รับขนานนามว่าตัวละครที่แกร่งที่สุดในวอร์หลอด เลย.

‘เวร, ชั้นเสียแหล่งทำเงินดีๆไปแล้ว!’

นี่หรอความรู้สึกที่ว่าของในสต็อคขายไม่ออกอีกแล้ว?

“เห้ออ”

เจวูเอามือไว้ท้ายทอยแล้วสลบไป.

***

‘ทำไม?!’

เมื่อเขาตื่นขึ้น เขาตั้งสติคิดถึงสถานการณ์ตอนนี้.

ทำไมWarlordถึงได้ปิด? เขาไม่อยากจะเชื่อเลย.

ดังนั้น, เขาเลยเข้าเน็ตไปหาคำตอบและเจอคำตอบว่าทำไมมันถึงปิดตัวลง.

“Arth…(อาร์ท)”

Warlordไม่ใช่เกมที่ฮิตที่สุดอีกต่อไป. มันตกกระป๋องไปแล้ว.

แต่ว่า - Dreamgate, ผู้สร้างWarlord - ได้ออกเกมใหม่มานั่นคือArth ที่มาดังแทน.

“พระเจ้าเป็นคนสร้างเกมนี้แน่ๆ”

นั่นคือสิ่งที่วิลสัน เจค้อป นักรีวิวเกมที่รู้กันว่านานๆทีจะกล่าวชมเกมได้รีวิวไว้.

อาร์ท!

นั่นแหละคือความสุดยอดของเกมนั้น.

ขนาดว่าเทียบกับเกมVRอื่นๆ เกมนี้ดีไซน์มาประณีตมาก และสนุกกว่ามากๆด้วย.

ผลงานชิ้นเอก!

งานอมตะ!

เกมVRที่คู่ควรกับคำพูดเหล่านั้น.

มันผ่านมาก็ปีนึงแล้วตั้งแต่เกมเปิด แต่คนก็เข้ามาเล่นกันทั่วโลก.

พวกแร๊งสูงๆในArthคือพวกเซเล็ป และพวกเขาสามารถตั้งราคาไอเท็มดีๆได้.

ยังไม่หมด!

มันมีพนักงานที่กล้ายื่นซองขาวต่อหน้าหัวหน้าพวกเขาด้วย! โรงเรียนเปิดแล้วแต่ทั้งห้องก็ว่างเปล่า! พวกเด็กกล้าโกหกว่าป่วยเพื่อจะได้ไม่ไปโรงเรียน!

ทั้งหมดนี้ก็เพราะว่า พวกเขาจะได้เล่นArth.

นี่คือยุคของArthจริงๆ.

“เกมเทพขนาดนี้ออกมาตอนที่เราหลับอยู่.” เจวูรู้สึกเหมือนนักขุดทองที่ขุดเจอทองชิ้นใหญ่.

‘Arth.นี่แหละแหล่งทำเงิน!’

มันสามารถทำเงินได้มากกว่าWarlord. แล้วถ้าเขาทำได้ขึ้นมาล่ะ?

‘ทั้งหนี้และบ้านก็จะไม่ใช่ปัญหาอีก. ชีวิตเราจะเปลี่ยนไป’

เขารู้สึกว่าเลือดของโปรเกมเมอร์กำลังร้อนขึ้นมา.

แต่ว่า เจวูก็ไม่ได้ลงArthในทันที. มันเร็วเกินไป.

อย่างน้อยก็ตอนนี้ล่ะนะ…..