Chapter 1: ตื่น (1)
จู่ๆ รถบรรทุกก็พุ่งเข้ามา.
ตู้ม!
ร่างของเจวูลอยกระเด็นไป.
อาการมึนงง ราวกับตกลงมาจากฟ้าโดยไม่มีร่มชูชีพได้ครอบงำตัวเขา. ทั้งร่างของเขากรีดร้อง, รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ราวกับทั่วทั้งร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ. ดวงตาของครอบครัวเขาค่อยๆห่างไกลออกไปทุกที….
‘อา...เชี่ย.’
เจวูหมดสติไป.
***
เมื่อตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่เขาเห็นคือน้องสาวของเขา.
“พี่คะ!”
ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยน้ำตา.
“อึ่ก.”
เขากำลังจะถามพวกเขาว่าทำไมถึงร้องไห่ แต่เขาก็เปิดปากออกมาไม่ได้.
“พี่จำหนูได้ไหม?” ยูระถาม.
“โฮะ”
‘แน่นอนจำได้. เธอคือน้องสาวของพี่.’
“พี่คะ! พี่คะ!” มินะพูดด้วยความกังวล.
“มินะ”
ตอนที่พวกเธอได้ยินเขาพูดว่า “มินะ. พวกเขาก็ดีใจยกใหญ่และเข้าไปกอดเขา.
“ในที่สุดพี่ก็ตืนขึ้นมาซักที”
“โล่งใจจัง จริงๆนะ โล่งใจมากๆ”
เขาได้กลับมามีชีวิตอย่างปาฏิหารย์.
***
1สัปดาห์ได้ผ่านไปตั้งแต่เจวูตื่นขึ้นมา.
เขายังคงติดเตียงอยู่แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาด้านการสื่อสารใดๆ.
กระทั่งตอนนี้.
“คุณว่าไงนะ?” เจวูถาม.
“คุณอยู่ในขั้นโคม่ามาตลอด2ปี” หมอพูด.
“อะไรกัน?”
เจวูแทบไม่อยากเชื่อ.
“มันไม่จริง….ใช่ไหม?” เจวูถาม ขณะมองไปที่พวกน้องสาวของเขา.
“ช่วยบอกพี่ทีว่ามันไม่จริง!” ตาของเขาเริ่มจะมีน้ำตาไหลออกมา.
น้องสาวของเขาจับมือเขาไว้.
“พี่คะ…”
“ไม่เป็นไร. อย่างน้อยพี่ก็ฟื้นขึ้นมาได้แล้ว.”
พวกเธอพูดพร้อมบีบมือเขาไว้อย่างแน่น.
แต่ถึงอย่างงั้น, พวกเธอก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย.
‘2ปี?’
มันไม่ใช่ทั้ง 2วัน,2สัปดาห์หรือแม้แต่2เดือน. 2ปีเลยนะ!
เจวูจ้องไปที่เพดาน. เขายอมรับมันไม่ได้เลย.
“...”
แต่เพราะพวกน้องสาวอยู่เคียงข้างเขามาโดยตลอดและคอยกุมมือเขาไว้, เจ วูเริ่มจะทำใจกับมันได้.
“เกิดอะไรขึ้นกับผม?” เขาถามไป อยากรู้ว่าทำไมถึงอยู่ในขั้นโคม่านานขนาดนี้.
“พี่ถูกรถบรรทุกชน” ยูระพูด
“รถบรรทุก?”
ตอนที่เธอพูดว่า ‘รถบรรทุก’ เจวูก็เริ่มประติดประต่อภาพ.
รถบรรทุกสีขาวนั้นขี่ขึ้นมาบนฟุตบาท, แสงจากรถที่ทำให้เขามึนและร่างกายที่นิ่งกับที่เพราะอาการแพนิค! แล้วก็ “ตู้ม!”
“อ้าก!” เจวูตัวสั่นและคลื่นไส้.
“พี่คะ!”
“เป็นอะไรไหมคะ?”
น้องๆของเขารีบเข้ามาดูแล แต่เขายกมือขึ้นเพื่อบอกว่าโอเคดี.
“แล้วคนขับล่ะครับ?” เจวูถาม หน้าเขาซีดมา.
“เขาบอกว่าคนขับตายแล้วค่ะ.ตรงที่เกิดเหตุเลย” ยูระตอบ.
“รู้สึกว่าเขาจะหลับในนะคะ” มินะเสริม.
“แล้วค่าทำขวัญล่ะ?”
เจวูสงสัยเรื่องเงินค่าทำขวัญมาก. เงินทำขวัญสำหรับ2ปีที่อยู่ในขั้นโคม่า.
“...”
ยูระกับมินะปิดปากเงียบ.
“ไม่ได้ยินพี่ถามหรอ?” เจ วูถาม.
“...”
สองคนนั้นตอบไม่ได้ทันที. ถ้าพวกเธอตอบผิด, เจ วูอาจจะช็อคอีกทีก็ได้.
แต่ดูจากท่าทางพวกเธอแล้ว เจ วูคงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น.
‘พวกเราไม่ได้รับเงินค่าทำขวัญจากอุบัติเหตุเลย! ถ้างั้น, ค่าใช้จ่ายโรงบาลก็…’
“เราเป็นหนี้ไว้เท่าไหร่?” เจวูถาม.
เนื่องจากพวกเขาไม่ได้เงินทำขวัญตามที่ควรจะเป็น พวกเขาคงใช้เงินจ่ายค่าหมอไปเยอะแน่.
“เราจะบอกพี่ทีหลังนะ….พี่ต้องพักผ่อน” ยูระพูด.
เสียงเธอดูกังวลกับเขามาก.
“ไม่เป็นไร บอกพี่เถอะ” เจ วูพูดเบาๆที่สุดเท่าที่จะทำได้.
มันเป็นสัญญาณที่บอกว่า, ‘พี่ไม่เป็นไร, เพราะงั้นบอกเถอะ.’
“หนูไม่มั่นใจ แต่เราขายบ้านไป” มินะพูดแทนยูระ.
“เธอขายบ้านเลยหรอ!?” หน้าของเจ วูบึ้งทันที.
‘เธอรู้มั้ยว่าบ้านนั้นมันมีค่าแค่ไหน!’
ในช่วงม.3, เจวูเสียพ่อของเขาไปด้วยอุบัติเหตุ.พวกเขาเสียหัวหน้าครอบครัวไป เพราะงั้นทุกอย่างเลยลำบากขึ้น.
ดังนั้น, เจวูเลยเลิกเรียนและตัดสินใจที่จะเป็นโปรเกมเมอร์เพื่อหาเงิน.
และมันไปได้สวย.
เขาเคยเป็นสุดยอดแห่งสุดยอดใน’Warlord’ (วอร์หลอด) เกมวิช่วลเรียลริตี้(VR)อันดับท็อปในช่วง5ปีหลัง.
เขาถูกเรียกว่า’Human Dragon (มนุษย์มังกร)’ ในเกม. เขาแข็งแกร่งมากๆจนคนเริ่มเปรียบเทียบพลังของเขากับมังกร.
เพราะเหตุนั้น เขาเลยทำเงินได้มหาศาลจากการขายไอเท็มแพงๆและเงินในเกม.
เขากดเงินออกมาใช้เยอะมาก แต่ก็สามารถซื้อบ้าน2ชั้นได้ตั้งหลังนึง.
เขาอยากให้พวกเธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขที่บ้านหลังนั้น!
แต่เพราะเขาต้องมาเจอกับอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันแบบนี้ บ้านหลังนั้นจึงได้หายเป็นฝุ่นไปแล้ว.
“เห้อ” เจ วูถอนหายใจลึกๆด้วยความผิดหวัง.
ทันใดนั้น เขาเห็นพวกน้องๆมองมาที่ตัวเขา.
“ยูระ เธออยู่เรียนปีสุดท้ายแล้ว ใช่ไหม?” เจ วูฝืนยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย.
ถ้าเขาเอาแต่พูดเรื่องบ้าน บรรยากาศคงไม่ดีแน่.
“จ่ะ” ยูระรู้ว่าพี่เธออยากเปลี่ยนเรื่องแล้วก็พยักหน้าตอบไป.
“ทั้งเรียนแล้วก็มาดูแลพี่อย่างนี้คนจะลำบากมากสินะ. พี่ขอโทษจริงๆ” เจ วูพูด.
“พี่ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ!”
คำขอโทษของเขามีแต่จะทำให้น้ำตาเธอไหลออกมา ซึ่งคงจะทำให้เขาเจ็บเหมือนกัน.
“พี่ขอโทษเราด้วยนะ, มินะ” เสียงเขาสั่น.
“ไม่เป็นไรค่ะ, พี่ก็ปลอดภัยแล้วหนิ” ตาของมินะเริ่มแดงขึ้นมาเช่นกัน.
“อย่าร้องนะ, เด็กโง่” เจวูพูดกับมินะ.
“แบร่ ตาพี่ก็แดงเหมือนกันแหละ” มินะพูดแล้วชี้ไปที่ตาเขา.
“พี่แค่เหนื่อย” เจวูโกหกไปเพราะไม่อยากดูอ่อนแอต่อหน้าพวกเธอ.
“จ่ะ จ่ะ แล้วแต่เลย” มินะพยักหน้ากวนๆ.
“พี่พูดจริงนะ!” เจวูยืนยัน.
“จ้า, จ้า!”
ดูยังไงเขาก็โกหกไม่เนียน.
“ลูกผู้ชายร้องไห้ได้แค่3ครั้ง. เมื่อตอนเกิด, เมื่อตอนพ่อแม่ตายแล้วก็…” ก่อนเขาจะพูดจบ มินะพูดแทรก.
“ตอนนี้ไง” มินะยิ้ม ถึงตาเธอจะน้ำตาคลอเบ้าแล้วก็ตาม.
“ช่าย ตอนนี้ไง” เจ วูตามน้ำไปแล้วก็ยิ้ม.
“เขาว่ากันว่าไม่ควรจะร้องไห้แล้วยิ้มตามนะ…”
ยูระเช็ดน้ำตาแล้วก็ยิ้มเหมือนกัน.
“ใครสน!”
เจวูคิดว่าตัวเองโชคดีมากที่มีน้องสาวดีๆแบบนี้.
