ตอนที่ 97-98

ตอนที่ 97 : คำสัญญา

“พี่อู๋จี้เป็นอะไรหรือไม่?”

เมื่อกลับถึงโรงเตี๊ยมจันทราเมรัย มู่หรงไห่เถิงเกิดกังวลขณะมองหยิงอู๋จี้ที่เงียบงัน

สตรีนั้นมีความใส่ใจอันละเอียดลอออยู่เสมอ

แม้หยิงอู๋จี้จะเงียบงันโดยตลอด แต่มู่หรงไห่เถิงก็ทราบว่าอีกฝ่ายมีอะไรติดค้างภายในใจ

หยิงอู๋จี้ส่ายศีรษะเป็นการบ่งบอกว่าไม่เป็นไร

“เวลาของข้ากำลังหมดลง”

ฝ่ามือนั้นยืดออกพร้อมกล่าวคำเบา

หากพิจารณาให้ดี จะพบเห็นถึงความถดถอยทางชีวิต

พบเห็นเช่นนี้ มู่หรงไห่เถิงได้แต่ต้องถอนหายใจ

เคล็ดวิชาที่หยิงอู๋จี้ฝึกฝน มันเป็นการบั่นทอนพลังชีวิตในร่างกาย และตัวเขาไม่อาจสร้างได้แทนที่สูญเสีย นี่จึงเป็นผลที่ตามมาอย่างร้ายแรง

“รับชมรูปลักษณ์เหล่าไป่ผู้นั้น มันแปลกนักหากเป็นเพียงการเติมเต็มชีวิต” หยิงอู๋จี้หรี่ดวงตาพร้อมกล่าวคำออก

“เจ้าจะบอกว่า...” มู่หรงไห่เถิงเผยดวงตาเบิกกว้างพร้อมคาดเดา

หยิงอู๋จี้พยักหน้ารับ “พรุ่งนี้ข้าคิดไปยังพระราชวังหลวงเพื่อสอบถามเหล่าไป่ ว่าไปได้รับวัตถุวิเศษนั้นมาจากที่ใด ข้ายินดีจ่ายไม่ว่าด้วยอะไรก็ตาม!”

ความปรารถนาอันยากพบเห็นได้ปรากฏในดวงตาของหยิงอู๋จี้

ได้ทราบความคิดหยิงอู๋จี้ มู่หรงไห่เถิงจึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออก

แม้นางเองจะคาดหวังให้หยิงอู๋จี้หาทางปลดเปลื้องเฉกเช่นที่เหล่าไป่ได้รับ ทว่ามู่หรงไห่เถิงก็ทราบดี ว่าความเป็นไปได้นั้นมีเพียงน้อยนิด!

สิ่งที่ช่วยเติมเต็มชีวิตนั้นก็หาได้ยากมากล้ำ แม้เหล่าไป่ยังมีหรือทราบวิธีได้รับ ก็เป็นไปได้สูงมากที่เขาจะไม่บอกกล่าวต่อหยิงอู๋จี้

เพราะสิ่งที่ช่วยเติมเต็มชีวิต มันคือการยืดอายุขัย!

ไม่มีผู้ใดคิดอยากแบ่งปันความลับนี้แก่ผู้อื่นเป็นแน่

ทว่ามู่หรงไห่เถิงไม่อาจกล่าวคำเหล่านี้ออก หยิงอู๋จี้ไม่ว่าผู้ใดในสถาบันวิญญาณเมฆาล้วนทราบว่าเป็นเช่นไร

ตราบเท่าที่ตัดสินใจไปแล้ว เขาจะไม่มีทางคิดถอย

แม้ส่งผลร้ายแรงอย่างวิธีการที่ฝึกฝนเขาก็ยังไม่ถอย

“อย่างนั้น ขอให้เจ้าโชคดี” มู่หรงไห่เถิงกล่าวอวยพร

……

วันถัดมา

เหมือนดังทุกวัน ลั่วฉวนตื่นนอนพร้อมไปล้างหน้า จากนั้นจึงเตรียมออกไปซื้อหาอาหารเช้า

กระนั้นขณะคิดเปิดประตูร้านและรับชมที่ภายนอก ขณะนี้กลายเป็นต้องชะงัก

เหล่าไป่และจี้อู๋ฮุยกำลังยืนอยู่ที่ตรงหน้าร้าน

แม้เหล่าไป่เปลี่ยนไปมาก กระนั้นเพียงมองลั่วฉวนก็ทราบได้

พบเห็นลั่วฉวนเปิดประตูร้าน เหล่าไป่จึงเผยยิ้มกล่าวคำ “อรุณสวัสดิ์เถ้าแก่”

จี้อู๋ฮุยเผยยิ้มแย้มกล่าวทักทายเช่นเดียวกัน

“นี่รอคอยตรงนี้กันนานขนาดไหน?” ลั่วฉวนเงียบไปครู่จึงค่อยถามออก

“ไม่นาน เพียงเพิ่งมาถึง” จี้อู๋ฮุยเผยยิ้มรับ

ด้วยเผชิญหน้ากับยอดฝีมือลึกลับเช่นลั่วฉวน จี้อู๋ฮุยต่อให้กล้าก็ไม่มีทางกล่าวว่ารอคอยตรงนี้มาหนึ่งชั่วโมงแล้ว!

“เป็นเช่นนี้” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ

เมื่อทั้งสองคิดเข้าในร้าน คำของลั่วฉวนกลายเป็นทำให้ทั้งสองชะงักงันไป

“หากคิดเข้าร้านรอประเดี๋ยว ข้ายังไม่ได้ทานมื้อเช้า”

ถัดจากนั้น ลั่วฉวนจึงเมินเฉยทั้งสองก่อนจะเดินออกจากตรอกไป

จี้อู๋ฮุยดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย สีหน้ากลายเป็นเผยความยินดี

เขาไม่คาดคิดอย่างแท้จริง ว่าผู้แข็งแกร่งเช่นเถ้าแก่จะกล่าวคำเช่นนี้ออกมาให้ได้ยิน

จี้อู๋ฮุยคือใคร?

เป็นจักรพรรดิแห่งเทียนชิง!

ผู้ฝึกตนทั่วไปพร้อมจะเผยความนบนอบและศิโรราบต่อกำลังอันแข็งแกร่ง

กระนั้นต่อหน้าลั่วฉวน ตัวตนของเขานั้นไร้ซึ่งความหมาย!

อย่างไรแล้ว ก็เป็นปกติที่บุคคลแข็งแกร่งเช่นนี้จะมีตัวตนแปลกประหลาดบ้าง

ไม่โกรธ! ต้องไม่โกรธ...

จี้อู๋ฮุยได้แต่ทวนคำเหล่านี้ภายในใจกับตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ตอนที่ 98 : จี้อู๋ฮุยเข้าร้าน

ในเมื่อเหล่าไป่มาเยือนร้านต้นตำรับสองครั้งคราแล้ว ดังนั้นจึงค่อนข้างคุ้นชินกับนิสัยของลั่วฉวน

กระนั้นก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าควรหัวเราะออกหรือร้องไห้ดี ยามได้เห็นว่าจี้อู๋ฮุยนั้นแปรเปลี่ยนสีหน้าไปมาอยู่ข้างกาย

เหล่าไป่กระแอมไอเสียงเบา “องค์เหนือหัว เถ้าแก่ก็เป็นเช่นนี้ อย่าได้นำมาใส่ใจเลย”

จี้อู๋ฮุยสูดลมหายใจเข้าลึก รอยยิ้มเผยออกที่ใบหน้า “เหล่าไป่ เจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้าไม่ใช่คนที่มีความอดทนต่ำ!”

เช่นนั้น คนทั้งสองจึงยืนรอที่หน้าประตูร้านอย่างเงียบงันต่อไป

หากจะมีผู้ที่ทำให้เหล่าไป่และจักรพรรดิเทียนชิงมายืนรอหน้าประตูได้ ก็เกรงว่าจะมีแต่ลั่วฉวนแล้ว

ผ่านพ้นหลายสิบนาที ลั่วฉวนค่อยกลับมาที่ร้าน

กระนั้นเส้นทางที่ลั่วฉวนมา มันเป็นผลให้หางตาเหล่าไป่กับจี้อู๋ฮุยต้องกระตุกไม่น้อย

พวกเขาพบเห็นอะไร?

เส้นทางมิติปรากฏออกในตรอกท่ามกลางอากาศว่างเปล่า จากนั้นลั่วฉวนจึงก้าวเดินออกมาอย่างเอื่อยเฉื่อย

ฉีกกระชากมิติและเอื่อยเฉื่อยได้ เกรงว่ามีแต่ยอดฝีมือเช่นเถ้าแก่จึงสามารถทำได้

คนทั้งสองแทบจะคิดเห็นเช่นเดียวกัน

ทั้งยังได้ทราบ ว่าลั่วฉวนยังถืออาหารเช้าไว้ในมือ

เถ้าแก่ออกไปนานไม่น้อย นี่ยังไม่ได้ทานอาหารเช้าอีกงั้นหรือ?

จี้อู๋ฮุยอดไม่ได้ที่จะคาดเดาถึงความเป็นไปได้อื่น

ลั่วฉวนไม่ทราบความคิดจี้อู๋ฮุย ขณะนี้ประตูร้านเปิดออก

จี้อู๋ฮุยและเหล่าไป่ค่อยถอนหายใจโล่งอกและเดินตามลั่วฉวนเข้าสู่ด้านในร้าน

ยืนที่ด้านนอกสองชั่วโมง นับเป็นโชคดีที่ทั้งสองคือยอดฝีมือขอบเขตทดสอบเต๋า ไม่เช่นนั้นคงไม่มีความอดทนถึงเพียงนี้

“ร้านที่ดี!”

เข้าสู่ด้านในร้านต้นตำรับ สายตารับชมสิ่งของประดับโดยรอบ จี้อู๋ฮุยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออก

แม้เหล่าไป่บอกกล่าวถึงร้านลั่วฉวนไว้ก่อนแล้ว แต่ได้ยินและเห็นกับตาก็ยังมีความแตกต่างอยู่

ร้านของลั่วฉวนราวกับผสมผสานความทันสมัยและโลกเวทมนตร์ฝั่งตะวันตกเอาไว้ด้วยกัน

ร้านเช่นนี้สมควรมีเพียงหนึ่งเดียวในทวีปเทียนหลัน ที่ซึ่งมีกลิ่นอายของจีนในยุคกลาง

นอกจากนี้ จี้อู๋ฮุยยังรู้สึกทุกข์ใจต่อเครื่องแก้วมากมายภายในร้าน

นี่มันหรูหราเกินไปแล้ว!

บรรทมจักรพรรดิยังไม่อาจหรูหราได้เพียงนี้!

“ในร้านถึงกับมีค่ายอาคมมิติคงอยู่!”

เมื่อพิจารณาขนาดภายในร้านให้ดี จี้อู๋ฮุยพลันต้องตื่นตะลึง

แต่โดยทันที ความประหลาดใจก็กลายเป็นสงบลงได้

มันไม่เกินเลยแม้แต่น้อย มีค่ายอาคมมิติในร้านแห่งนี้ไม่คล้ายใช่เรื่องใหญ่...

ขณะนี้เองที่เสียง “ตึก ตึก ตึก” ของฝีเท้าดังขึ้นมา

เหยาซือหยานที่ล้างหน้าเรียบร้อยแล้วกำลังเดินลงจากบันได

“สัตว์อสูรราชวงศ์!”

พบเห็นเหยาซือหยาน กระทั่งว่าเตรียมใจเอาไว้แล้ว ร่างจี้อู๋ฮุยยังอดไม่ได้ที่จะเกิดความตึงเครียดขึ้นมา

นครจิ่วเหยาอยู่ใกล้เทือกเขาจิ่วเหยา ผู้ฝึกตนทั้งหลายต่างออกล่าสัตว์อสูรภายในเทือกเขา

เพราะเหตุนี้ สัตว์อสูณในเทือกเขาจิ่วเหยาจึงค่อนข้างเป็นปฏิปักษ์ต่อผู้ฝึกตนจากนครจิ่วเหยา

หนึ่งร้อยปีก่อน ราชวงศ์สัตว์อสูรขอบเขตครึ่งก้าวสู่ราชันได้ปรากฏตัวจากเทือกเขาจิ่วเหยา และยังนำทัพสัตว์อสูรบุกสู่นครจิ่วเหยา!

ท่ามกลางข่าวลือของผู้ฝึกตนทั่วไป สัตว์อสูรราชวงศ์ตัวนั้นสุดท้ายยอมถอยเพราะไม่อาจบุกฝ่าค่ายอาคมของนครจิ่วเหยาได้

กระนั้นมีแต่จี้อู๋ฮุยที่ทราบ ว่าทางราชวงศ์ของตนต้องสูญเสียอะไรไปบ้างเพื่อต้านรับสัตว์อสูรราชวงศ์ตนนั้น!

จักรพรรดิเทียนชิงรุ่นก่อนหน้าทำรากฐานเสียหายมหาศาลเพราะเรื่องนี้ เป็นผลให้ชีวิตของเขาต้องจบสิ้นตั้งแต่วัยเพียงสี่สิบปี

ทวีปเทียนหลัน คือสถานที่ซึ่งผู้ฝึกตนอยู่ได้อย่างน้อยก็หนึ่งร้อยปี ด้วยเสียชีวิตเพียงวัยสี่สิบปีนี้ถือเป็นเรื่องน่าเศร้า