บทที่ 59 ถูกไล่ล่า
บทที่ 59 ถูกไล่ล่า
กุนไท่ที่ได้หลบหนีออกมา พลันรับรู้ได้ถึงหลายคนแอบติดตามมา พวกมันต่างอยู่ขอบเขตปรมาจารย์ยุทธ์ทั้งสิ้น กุนไท่รีบเร่งความเร็วถึงขีดสุด ยามนี้เขายังไม่สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้ แต่อีกฝ่ายสามารถเหาะเหินได้แล้ว นี่จึงทำให้เขารู้สึกกังวลใจพร้อมกับครุ่นคิดหาวิธีเพื่อเอาตัวรอด
พลังมายาปกคลุมร่างกายอย่างต่อเนื่อง ส่งผลให้ร่างของชายหนุ่มพร่าเลือน ในมือกำค่ายกลเอาไว้อย่างแนบแน่น เพื่อรอโอกาสเหมาะสมเพื่อใช้ออกมา
“คิดจะไปไหน? เจ้ามนุษย์โสมม!”
เสียงที่ทรงพลังดังขึ้นมาพร้อมกับปรากฏร่างของชายหนุ่มและหญิงสาว พวกมันมีอายุราวยี่สิบห้าปีมีจำนวนถึงห้าตน แต่ละตนต่างมีลักษณะโดดเด่นไม่ซ้ำกัน
“หึ คิดว่าตามมาทันก็ตามมา!”
กุนไท่กล่าวยั่วยุพร้อมกับใช้ค่ายกลมือออกมา ค่ายกลสีแดงเปล่งแสงสว่างเจิดจ้า เปลวเพลิงสีแดงฉานรายรอบครึ่งอสูรเหล่านั้นเอาไว้
“เจ้าคิดหรือว่าเปลวเพลิงที่พวกข้าเผ่าโลหิตอสูรอาบมาตั้งแต่กำเนิดจะสามารถทำอะไรพวกข้าได้!”
หญิงสาวในนั้นกล่าวขึ้นอย่างดูถูกขณะใช้ร่างกายดูดเปลวเพลิงพวกนั้นให้หายไปอย่างไร้ร่องรอย แต่ชั่วพริบตาต่อมาร่างกายของพวกมันเกิดผิดปกติ
“บัดซบ! เจ้าเด็กนั่นช่างชั่วร้ายนัก!”
กุนไท่ล่วงรู้อยู่แล้วว่าเผ่าโลหิตอสูรใช้เปลวเพลิงในการขัดเกลาร่างกายตั้งแต่เกิด แต่ค่ายกลที่เขาใช้นั้นไม่ใช่ค่ายกลเปลวเพลิงธรรมดา มันคือเปลวเพลิงที่มีพิษปะปนอยู่ เมื่อพวกมันดูดเปลวเพลิงเข้าสู่ร่างกาย จะทำให้ได้รับพิษที่ส่งผลให้ร่างกายปวดแสบปวดร้อน แต่พิษชนิดนี้เพียงส่งผลถึงความเจ็บปวดเท่านั้น ไม่ได้มีอันตรายถึงชีวิตสำหรับขอบเขตปรมาจารย์ยุทธ์ แต่หากเป็นระดับที่ต่ำกว่านั้นคงตกตายอย่างทุกข์ทรมาน!
กุนไท่ใช้โอกาสนี้วิ่งหนีไปทางป่าหนาทึบ เขาพลันสัมผัสได้ถึงอันตรายจากทางด้านหลัง ฝ่ามือสีดำทมิฬพุ่งผ่านอากาศมาที่ชายหนุ่มอย่างน่าสะพรึง!
ร่างของกุนไท่พลันอันตรธารหายไป ก่อนจะปรากฏตัวอีกครั้งหนึ่ง กุนไท่จึงมองร่างของอีกฝ่ายที่มองเห็นได้อย่างชัดเจน มันเป็นชายหนุ่มร่างผอมแห้ง ใบหน้าปกปิดไว้ด้วยหน้ากากครึ่งหน้า ช่วงล่างของหน้ากากเผยรอยยิ้มที่โหดเหี้ยมออกมา ระดับการบ่มเพาะอยู่ในขอบเขตผู้เยี่ยมยุทธ์ ขั้นสูงสุด
ชายหนุ่มสงสัยว่าอีกฝ่ายมีการบ่มเพาะที่ต่ำที่สุดในกลุ่ม แต่เหตุใดอีกฝ่ายจึงไม่เป็นอะไรเลย
“เจ้าคงสงสัยสินะว่าทำไมข้าถึงไม่เป็นอะไร? ข้าจะบอกให้! เป็นเพราะพิษสำหรับข้านั้นเปรียบเสมือนยาบำรุงชั้นดี!”
หลังจากที่เสียงของมันหายไป มันปล่อยคลื่นฝ่ามือที่เต็มไปด้วยพิษสีดำออกมา มองดูแล้วมันน่าหวาดกลัวและน่าขยะแขยง กุนไท่หลีกหลบฝ่ามือไปได้อย่างยากลำบาก ระดับบ่มเพาะห่างชั้นกันเกินไป จึงทำได้เพียงหนีเท่านั้น!
เมื่อฝ่ามือนั้นไปสัมผัสกับต้นไม้เข้า ต้นไม้ต้นนั้นถูกละลายกลายเป็นของเหลวในทันที มันเป็นพิษที่มีความกัดกร่อนสูงมาก!
กุนไท่รู้สึกได้ถึงเหงื่อเย็นเย็บที่อาบแผ่นหลังของตน หากโดนเข้าแม้เพียงครั้งเดียวละก็คงได้ตายโดยไม่เหลือศพอย่างไม่ต้องสงสัย
บรรยายกาศรอบตัวของกุนไท่เปลี่ยนไป ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอีกต่อไป ความหวังเดียวของเขามีเพียงกุนหยูเท่านั้น พลังปราณดุร้ายบ้าคลั่งระเบิดออกมา การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดของกุนไท่ทำให้อีกฝ่ายยืนอึ้ง มันเต็มไปด้วยความตกตะลึงสับสนงุนงง
“จะ...เจ้า! เป็นใครกันแน่!” เสียงที่สั่นเครือของมันดังขึ้นอย่างหวาดกลัว
“เจ้าไล่ล่าสังหารผู้ใด เจ้าไม่รู้หรือว่าคนผู้นั้นเป็นใคร? เก็บคำถามโง่งมของเจ้าไว้ไปถามในนรกเสียดีกว่า!” เสียงของกุนหยูดังขึ้น มันเป็นเสียงที่ชวนขนหัวลุกและสยดสยอง
ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกได้ว่า พลังปราณที่บ้าคลั่งของกุนหยูนั้นเริ่มแทรกซึมเข้าสู่ร่างของมัน ชายหนุ่มครึ่งอสูรรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา แต่ก็คิดได้อย่างรวดเร็วว่าระบ่มเพาะของมันสูงกว่าอีกฝ่ายมากนัก!
วิชาระดับชนชั้นสูง ขั้นต้น! หมอกพิษสลายกระดูก!
บังเกิดหมอกสีเขียวแพร่กระจายออกไปปกคลุมทั้งป่าแห่งนี้อย่างรวดเร็ว ทำให้สิ่งมีชีวิตที่อยู่โดยรอบกลายเป็นส่วนหนึ่งของหมอกควันนี้ พวกมันได้ตกตายไปโดยที่ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ!
“ของเล่นของเจ้า ไม่ได้สนุกเลย!” กุนหยูกล่าวขึ้นพลางยิ้มอย่างโหดเหี้ยมพร้อมกับปลดปล่อยคลื่นพลังที่เกรี้ยวกราดออกมาเป็นพายุรอบตัวและขยายออกไปเป็นวงกว้าง ทำให้หมอกพิษนั้นสลายหายไปอย่างง่ายดาย
ครึ่งอสูรผู้นั้นตกตะลึงทันที มันไม่คิดว่าวิชาที่มันแสนภาคภูมิใจนั้น จะถูกทำลายได้ง่ายดายเช่นนี้!
วิชาระดับชนชั้นสูง ขั้นกลาง! หัตถ์ร้อยพิษปลิดชีพสังหาร!
ทันใดนั้นฝ่ามือทั้งสองของมันเริ่มปลดปล่อยกลิ่นเน่าเหม็นออกมา ความน่ากลัวของฝ่ามือนั้นทำให้อากาศเหมือนกำลังจะละลาย
กุนหยูสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาลและอันตรายที่สามารถคุกคามชีวิตของเขาได้ ชายหนุ่มคิดว่าอีกฝ่ายคงใช้พลังทั้งหมดทุ่มเทกับการโจมตีนั้นแล้ว เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็วว่า ได้เวลาใช้สมบัติสวรรค์แล้ว!
แหวนมรกตเปล่งแสงออร่าสีเขียวออกมา กุนหยูรู้สึกได้ถึงพลังของตนเองที่เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล เขาพลันคำรามลั่นออกมาราวกับสัตว์ป่าที่ดุร้ายพร้อมกับใช้วิชาต่อสู้ออกมา
วิชาระดับชนชั้นสูง ขั้นต้น! ความเกรี้ยวกราดของเทพอสูร!
พลังปราณสีแดงเลือดที่แข็งแกร่งล้อมรอบหมัดของกุนหยูไว้ พลังแห่งความบ้าคลั่งและเกรี้ยวกราดนั้นผสมผสานกันอย่างลงตัว อันก่อให้เกิดพลังที่สามารถทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าได้!
พลังของวิชานี้เทียบกับคราวก่อนที่ใช้ไม่ได้อีกแล้ว เพราะพลังตอนนี้ของมันมากกว่าก่อนหน้านั้นไม่รู้ตั้งกี่เท่า!
ระหว่างที่กุนหยูกำลังใช้วิชาอยู่นั้น ฝ่ายตรงข้ามพุ่งเข้าหาพร้อมกับฝ่ามือที่เต็มไปด้วยพิษที่แตกต่างกันกว่าร้อยชนิด! ความรุนแรงของมันนั้นสามารถสลายได้ทั้งภูเขาจนไม่เหลือซาก!
“จงสำนึกเสียใจที่กล้าคิดสังหารข้าซะ!”
กุนหยูคำรามลั่นพร้อมกับพุ่งเข้าหาอีกฝ่ายเช่นเดียวกัน หมัดที่อัดแน่นไปด้วยพลังทั้งหมดของเขานั้นมีพลังที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าฝ่ามือของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย!
