ตอนที่ 4 แบกรับทุกอย่างไว้ไม่ได้
ตอนที่ 4 แบกรับทุกอย่างไว้ไม่ได้
เขาก้มศีรษะลงโดยไม่สนใจความกังวลและความกลัวของเธอ ริมฝีปากบางของเขากวาดไปทั่วไหปลาร้าของเธอ มันทำให้เธอสั่น
เธออ่อนไหวต่อการรุกรานของเขามากขึ้น
การหายใจของหยุนซือซือเริ่มขาดห้วง เธอเอื้อมมือไปจับมือใหญ่ของเขาโดยไม่รู้ตัวเพื่อพยายามหยุดการรุกรานนั้น
เขาดูเหมือนจะรับรู้ความคิดของเธอ จึงจับมือเธอหนีบไว้แน่นอย่างง่ายดาย แล้วยกขึ้นสูงเหนือหัว
เธอยิ่งกลัว!
เธอรู้สึกต่อต้านในใจอยู่ตลอดเวลา ทั้งร่างเธอสั่นด้วยความกลัว แต่ก็ไม่มีทางปฏิเสธเขาได้!
หยุนซือซือหดไหล่และพยายามหลีกเลี่ยง แต่เธอไม่รู้ว่าแรงเสียดทานที่ไม่ได้ตั้งใจนั้นทำให้ร่างกายของเขาร้อนขึ้นเรื่อย ๆ
เขาสูดหายใจเข้าลึก และจริงๆแล้วเขาเกือบควบคุมตัวเองไม่อยู่
ผู้หญิงคนนี้ช่างเย้ายวนจนแทบกลั้นไม่อยู่
หยุนซือซือตกใจกับการเคลื่อนไหวที่ใกล้ชิดนี้ และพยายามเบี่ยงไหล่ของเธอให้ไกลขึ้น เธอผลักเขาออกไปโดยสัญชาตญาณ “อย่า….”
เขาไม่สนใจและเพิกเฉยกับการต่อต้านของเธอ เธออุทานพร้อมทั้งดันหน้าอกของเขาด้วยมือเล็กๆโดยไม่รู้ตัว แต่จู่ๆข้อมือของเธอก็ถูกหนีบไว้แน่น
เพื่อไม่ให้เธอต่อต้านต่อไป เขาจึงถอดเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายของเธอออก หยุนซือซือแทบหยุดหายใจ เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอพยายามปฏิเสธการสัมผัสของเขา ในขณะที่ร่างกายของเธอจมลงเรื่อยๆเพราะเธอหวังว่าเธอจะซ่อนตัวจากเขาได้
การครอบงำของเขาดูเหมือนจะทำให้เธอตกใจ!
“ไม่…อย่า….”
“อย่า?”
มู่หย่าเจ๋อไม่พอใจกับการต่อต้านของเธอ เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นและจับคางของเธอ ภายใต้แสงจันทร์สลัวดวงตาของเขาก้มลงมองใบหน้าที่ขี้อายของเธอ เขาถามอย่างเย็นชาว่า " อะไรนะ เธอไม่ต้องการหรอ?"
หยุนซือซือตกใจ เธอกดริมฝีปากตัวเอง เขาหรี่ตาและบิดริมฝีปากของเธออย่างไร้ความปราณีด้วยปลายนิ้ว "สาวน้อย เธอรู้ไหมว่ามาที่นี่เธอควรทำอย่างไร"
ทันใดนั้นการแสดงออกของเธอก็แข็งกระด้าง ตัวของเธอสั่นอย่างต่อเนื่อง โดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเจ็บปวดหรือเป็นเพราะกลัวความเย็นชาของเขา
หลังจากเงียบไปนานเสียงของเธอก็แทบจะแหบจนทำให้สะอื้นออกมา
“ฉัน…ฉันรู้….”
“ถ้าอย่างนั้นเธอยังต้องให้ฉันบอกว่าอีกเหรอว่าต้องทำยังไง?” เขากระตุกคิ้วขณะที่เสียงเย็นชาของเขาถามสิ่งนี้
