Your Guardian Angel 2 [END]

เปรี้ยว ไม่คิดว่าตนเองจะมีสมาธิเรียนในวันนี้รู้เรื่องเมื่อสายตาของเขาไปป๊ะเข้ากับรุ่นน้องที่เพิ่งเข้ามาใหม่คนหนึ่ง

กาฟิวส์… รุ่นน้องชั้น ม.1/10 เข้าแถวอยู่ข้างหน้าเขานี่เอง

เขามองรุ่นน้องคนนี้ตั้งแต่วันเปิดเทอมวันแรก อ้อ ลืมบอกไป--ตัวเขาพอดีอยู่ห้อง ม.2/1 เพราะฉะนั้นมันก็จะเข้าแถวต่อจากห้องของน้องพอดี…

เปรี้ยวตัวสูงอยู่หัวแถว มันก็ต้องใช้ความพยายามมากหน่อยที่จะสอดส่ายสายตาไป ใช่แล้ว ฟังไม่ผิดหรอก ‘อยู่หัวแถว’ เพราะโรงเรียนเขาเข้าแถวเรียงแบบหน้ากระดาน ไม่ใช่แถวตอนลึก และจะเริ่มเข้าแถวจากนักเรียนหญิงก่อนตรงที่ครูประจำชั้นคนที่หนึ่งยืนถึงจะต่อด้วยนักเรียนชาย ผู้ชายตัวเล็กที่สุดก็เลยกลายมาต้องอยู่ท้ายแถวที่ครูประจำชั้นคนที่สองยืนไปโดยปริยาย

คนที่ยืนข้างเขาคือ เล็ก เพื่อนแก๊งเดียวกับเขา (ซึ่งมันก็มีกันสองหน่อนั่นแหละ) นักเรียนหัวโจก ชอบทำตัวเป็นอันธพาล วางมาดใหญ่โต เป็นที่ปวดศีรษะของครูอาจารย์และเหมือนจะถูกตัดหางปล่อยวัดกลาย ๆ…

กิตติศัพท์ของเปรี้ยวกับเล็ก พวกเขาสร้างความ แสบ มาตั้งแต่ ม.1 ครูทุกคนในชั้น ม.ต้น ถึงได้รู้จักดีทั้งที่อยู่ห้องต้นแท้ ๆ เหมือนสอบเข้ามาผิดห้อง

...แต่ก็นั่นแหละ เรียนเก่งก็ใช่ว่าจะเป็นนักเรียนที่อยู่ในกฎระเบียบ…

เปรี้ยวต้องเก่ง เล็กต้องเก่ง--ถึงได้สอบเข้ามาได้อยู่ห้อง 1 เลย… ก็ใช่อะนะ แต่นั่นไม่ใช่ตัวรับประกันนิสัยความประพฤติ แต่คนที่เก่งที่สุดในห้องก็ต้องเป็น ไอ้ปอนด์หน้าแว่น

ปอนด์ เป็นหัวหน้าห้อง ม.2/1 และเป็นคนที่เก่งที่สุด มักจะเป็นตัวแทนของระดับชั้นในงานต่าง ๆ เพราะดูมีความสามารถด้านโฆษก คงเพราะบิดาของเจ้าหมอนี่ทำงานเกี่ยวกับวงการบันเทิงเป็นเจ้าของค่ายเพลงอะไรสักค่ายที่เปรี้ยวไม่ได้สนใจจำ

สามหนุ่มเข้าแถวหัวแถวสุดของนักเรียนชาย คนอื่นคงขยาดไม่กล้ามายืนกับเล็กและเปรี้ยวนักแต่ปอนด์ไม่กลัวเพราะเขาเรียนเก่งกว่ามาก ซึ่งแน่นอนว่าเปรี้ยวก็ไม่สนใจบูลลี่ปอนด์ด้วย (ในเมื่อมันบูลลี่ไม่ได้)

ความน่าสนใจมันอยู่ที่เปรี้ยวซึ่งเอาแต่ทำตัวระรานเกะกะหาเรื่องมีอันต้องใจสั่นไหวเมื่อเจอกาฟิวส์

‘น่ารักมาก’ คือประโยคแรกที่แวบเข้ามาในสมอง เปรี้ยวคิดว่าตนเองน่าจะสนเด็กผู้หญิงแต่ผู้หญิงก็มีเยอะแล้วในเมื่อเขาเป็นเด็กหนุ่มลูกครึ่งขวัญใจสาวครึ่งค่อนโรงเรียน รวมทั้งพฤติกรรมห่าม ๆ นั่นด้วย

ผู้หญิงชอบคนเลว ? เหอะ ๆ ก็ผู้หญิงหลายคนอะนะแต่ไม่ใช่ทุกคน ตรรกะนี้ใช้ไม่ได้แบบเหมารวม

รุ่นน้องคนนั้นน่ารักกว่าเด็กผู้หญิงซะอีก เปรี้ยวเห็นแล้วรู้สึกต้องตาต้องใจมาก เขา ‘เล็ง’ ไว้แล้วก็ต้องมาเริ่มคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป

ระหว่างที่วงโยธวาทิตบรรเลงเพลงก่อนที่เพลงชาติขึ้น ปอนด์ได้ทีพูดข้ามหัวเล็กมา

“ห้อง 10 มีแต่เด็กน่ารัก ๆ”

“เออ ดูห้องอื่นก็ยังไม่เท่าไหร่”

เล็กพูด

“เล็งไว้สักคนยังมึง ?”

หันมาถามเปรี้ยว

“...”

เด็กหนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาเลียนไม่ตอบ

“กั๊ก ๆ”

ไอ้เล็กแซว หน้าตาฉายแววสนุกขึ้นมาเลย

ทั้งเปรี้ยวและเล็กมีรูปร่างสูงใหญ่ทั้งคู่ ส่งเสริมความเป็นหัวโจกมากก แต่เปรี้ยวจะผอมและสูงกำยำกว่าเล็ก ในขณะที่เล็กจะออกท้วม ๆ แต่ตัวสูงใหญ่พอกัน

พวกเขาคุยสนั่นไม่สนว่าเพลงชาติจะขึ้นหรือยังในเมื่อครูประจำชั้นทั้งสองท่านไม่ได้เดินมาตรงนี้

เปรี้ยวไม่รู้ว่าเล็กหรือปอนด์มันจะสังเกตเหมือนเขาหรือเปล่า ไอ้ตั้งแต่วันเปิดเทอมเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว… มีนักเรียนชายอยู่หนึ่งคนที่น่ารักกว่านักเรียนหญิงซะอีกและเปรี้ยวรู้สึกชอบมาก

ปอนด์ยืนเอามือไพล่หลัง สายตากวาดไปที่แถวน้องด้านหน้า เขายกมือดันแว่นทำเหมือนผู้ทรงภูมิแล้วพูดว่า

“ไอ้คนที่ตัวเล็ก ๆ อ้ะ ไอ้ขาว ๆ--”

สายตาของเล็กและเปรี้ยวหันไปตามหัวหน้าห้อง

“ไหน ?”

“นั่นไง ที่ชื่อกาฟิวส์ป้ะ”

“อ๋อคนดัง มันเป็นเด็กความสามารถพิเศษนี่” เล็กออกความเห็น “เห็นอยู่กับพวกวงโยว่ะ เป็นนักร้องมั้ง”

“อืม”

“ทำไมวะ”

“น่ารักมากมึง”

ไอ้ปอนด์พูด ตาโตขึ้นมาเลย

“เชี่ย ถ้าเป็นผู้หญิงกูจะจีบ”

“เหยดด”

ไอ้เล็กทำหน้าชั่ว ๆ ใส่ เปรี้ยวนึกในใจว่าคนคงจะชอบ ‘น้องกาฟิวส์’ เยอะ นี่ขนาดไอ้คนเข้าแถวอยู่ข้าง ๆ เขาทุกวันนะเนี่ย

“มันอยู่วงโยเหรอ”

เปรี้ยวถามขึ้น สายตามองไม่กะพริบ

“ไม่ มันไม่ได้อยู่หรอก แต่เป็นเด็กความสามารถพิเศษไงเห็นปะ ผมมันจะยาว ๆ กว่าคนอื่น โรงเรียนอนุญาต”

“อ้อ--ดีฉิบ”

“เออ ! แต่มันเหมือนไฮเปอร์ ๆ ด้วยนะ สมาธิสั้น ๆ อะ แต่อาจจะเก่งก็ได้”

เล็กเสริม

“ข้อมูลมึงดีนะไอ้เล็ก”

เปรี้ยวหรี่ตา

“ก็นะ กูเป็นคนกว้างขวาง มึงคงลืมไปว่าพ่อกูใหญ่ไอ้เปรี้ยว”

“สัตว์ !”

“พ่อกูให้เงินโรงเรียนตั้งเยอะ”

“-วยเถอะ”

พวกเขาหยุดบทสนทนากันตอนที่เพลงชาติขึ้น ต่อให้ต่อไปคือการสวดมนต์นั่งสมาธิแต่เปรี้ยวก็ยังสนใจมองน้องตัวขาว ๆ คนนั้น

‘อา--หันมาหน่อยสิ’

เขาคิดในใจ ตอนที่ครูเวรประจำวันขึ้นไปพูดหน้าเสาธง

เปรี้ยวคิดชั่วขึ้นมาได้ เขาล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง หยิบเหรียญบาทขึ้นมา

“เชี่ย ! มึงจะทำอะไร ?!”

เล็กตาโต

“ชี่สส์”

เขาทำเสียงจุปาก จากนั้นก็ดีดเหรียญไปให้มันโดนเป้าหมาย กาฟิวส์ยืนไม่ห่างจากรัศมีตรงนี้มากนักพอมีวัตถุอะไรบางอย่างกระทบแผ่นหลัง เจ้าตัวเลยหันมา

‘น่ารักเป็นบ้า’

เปรี้ยวได้แต่คิด เขาคงเหมือนถูกหวยเมื่อรุ่นน้องตัวค่อนข้างอ้วนคนนั้นหันมามองเขาด้วย

ดวงตาสีน้ำตาลสวยสบกับดวงตาสีดำคู่ดุ เป็นความบังเอิญรึเปล่าเพราะไม่ใช่แค่เปรี้ยวแต่กาฟิวส์ก็รู้สึก

“กาฟิวส์”

จิ๊บ เด็กหนุ่มสวมแว่นหนาเตอะซึ่งเป็นเพื่อนของกาฟิวส์เรียก

“อ...อื้อ”

เด็กหนุ่มรีบหันหน้าไปหาเพื่อน แต่ในใจคิดว่า รุ่นพี่คนนั้นเป็นคนที่ดูดีมาก ที่เข้าแถวหัวแถวสุดคงเป็นคนที่ตัวโตที่สุดในห้อง

กาฟิวส์มองหน้ารุ่นพี่คนนี้ รู้สึกอะไรในใจอยู่เหมือนกัน แต่ก็บอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร เขาเพิ่งเข้ามาอยู่ชั้น ม.1 ไม่รู้จักใครเลยนอกจากเพื่อนในห้อง ยิ่งรู้สึกเกร็ง ๆ ด้วยเพราะห้อง ม.2/1 คือห้องเก่ง และห้องของเขาคือห้องบ๊วย

...แค่คิดว่าทำไมถึงจัดให้อยู่คณะสีเดียวกันด้วยนะ ไม่เข้าใจคนที่จัดจริงจริ๊ง…

พวกเขาเรียนคนละอาคาร ห้องประจำชั้นของ ม.1 อยู่ตึกห้า ขณะ ม.2 อยู่ตึกสี่ เดินแถวแยกกันไป

เปรี้ยวบังเกิดความอยากรู้เรื่องรุ่นน้องหน้าใสคนนั้น เขารู้สึก ‘สนใจสุด ๆ’ แต่ก็ไม่กระโตกกระตากให้ไก่ตื่น ไม่พูดไปให้ไอ้เล็กรู้ด้วย แต่ไอ้ปอนด์เริ่มพูดมากเรื่องนี้เมื่อเข้าสู่วิชาเรียนต่อจากพักกลางวัน

“มึง ๆ”

ปอนด์ครับ

“???”

เขาทำหน้าเครื่องหมายคำถามใส่ไอ้ปอนด์ที่นั่งโต๊ะข้างหน้า ที่จริงมันก็อยู่กลุ่มมัน เขาก็อยู่กลุ่มเขากับไอ้เล็กสองคนแต่ก็ค่อนข้างสนิทกัน

“อะไรวะ”

คนถามคือเล็ก

“เชี่ย เมื่อกี้ตอนกูไปกินข้าวกูเจอน้องคนเมื่อเช้าว่ะ”

ปอนด์พูดรัว

“ใคร ? ไอ้ที่ชื่อกาฟิวส์ ?”

“ใช่ แม่งโคตร--เชี่ยย นั่งโต๊ะกินข้าวโต๊ะเดียวกับกูด้วย”

“มึงเป็นเกย์ละสัตว์ปอนด์”

เล็กขำ แต่เปรี้ยวฟังเงียบ ๆ เพราะเขาก็คิด

“เกย์พ่อมึง กูก็แค่เห็นมันน่ารักดี”

“ครับเพื่อน”

ไอ้เล็กโค้งศีรษะล้อเลียน แต่เปรี้ยวกำลังคิดว่าเขาคงต้องจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง เขาไม่อยากทำเรื่องนี้กับเล็ก

ส่วนปอนด์… ก็อย่ารู้เลย

 

เปรี้ยวปล่อยให้เวลาผ่านไปเล็กน้อยก่อนที่วันหนึ่งในช่วงพักกลางวันเขาจะได้พบกับกาฟิวส์ที่ห้องสมุด

อ้า--คนอย่างเขาไม่เข้าห้องสมุดหรอก แต่เขาเห็นกาฟิวส์กับไอ้คนชื่อจิ๊บถือหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดน่ะซี่ในมือน่ะ ตอนเข้าแถวบางวัน และเขาก็เดาจากพฤติกรรมของรุ่นน้องได้ เจ้าคนชื่อจิ๊บดูมันเนิร์ด ๆ แว่นหนา ๆ มันต้องเป็นหนอนหนังสือนักอ่านตามการวิเคราะห์ของเขา

มีกระเป๋านักเรียนวางอยู่ไม่กี่ใบ เปรี้ยวพยายามจะรู้ว่าใบไหนคือกระเป๋านักเรียนของกาฟิวส์เพราะเขาจะเอากระเป๋าแฟบ ๆ ของตนเองไปวางใกล้

...เขาก็สังเกตกระเป๋าเป้ที่มันใหม่ ๆ ของน้อง ม.1 แน่นอน มีสองใบวางไว้ด้วยกันต้องของกาฟิวส์กับจิ๊บ…

พี่เปรี้ยวเอากระเป๋าวางไว้ แค่เดินเข้าไปในห้องสมุดก็สร้างความประหลาดใจปนแตกตื่นให้ครูบรรณารักษ์ซึ่งเคยเป็นครูประจำชั้น ม.1 เคยสอนเขาแล้ว “นายเปรี้ยว เธอเข้าห้องสมุดเป็นด้วยหรือ ?”

ครับ… ก็ตามนั้น

เปรี้ยวเดินไปที่ชั้นหนังสือ เขาสอดส่ายสายตามองหา ก็เจอน้องกำลังยืนเลือกหนังสืออยู่

เขาเข้าไป เดินเข้าไปตรงนั้น…

เอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มที่อยู่ตรงหน้าน้อง มันทำให้กาฟิวส์ต้องหันมาอย่างช่วยไม่ได้

“...”

สายตาสีน้ำตาลปะทะกับสายตาสีดำ กาฟิวส์เป็นฝ่ายหลบตาไปก่อน

เปรี้ยวแกล้งหยิบช้า ๆ เขามองหน้ารุ่นน้องหน้ากลม น่ารัก แล้วยกยิ้มขึ้นที่ริมฝีปากนิดหน่อย

เมื่อเปรี้ยวผละออกไปกาฟิวส์ก็เอามือทาบอก รู้สึกใจเต้นเล็ก ๆ ใช่ว่าไม่เคยได้ยินกิตติศัพท์พี่คนนี้สักหน่อย

กาฟิวส์ไปนั่งที่โต๊ะกับจิ๊บเปรี้ยวก็ตามมานั่ง

บอกตรงว่าเปรี้ยวไม่ชอบหน้าเจ้าจิ๊บแว่นหนาเตอะนัก มันมองเขายังไงก็ไม่รู้แถมยังซุบซิบกับกาฟิวส์ เปรี้ยวได้ยินแค่คำว่า “ที่อื่น” ก็พอเดาได้แล้วว่าคือจะไปนั่งที่อื่น

อะ ๆ เขาไม่ว่า

วันนี้แค่นี้ก่อนก็ได้ ก็เป็นเวลาที่ออดเข้าเรียนคาบเรียนที่สี่ดังพอดี เปรี้ยวรอให้พวกน้องลุกไปหยิบกระเป๋าก่อนจากนั้นเขาก็ตามไปหยิบกระเป๋านักเรียนแฟบ ๆ ของตนเองเดินตามหลังไปห่าง ๆ อย่างสบายอารมณ์

...กาฟิวส์กับจิ๊บหันมามองว่าเมื่อไหร่เขาจะไป ...เปรี้ยวรู้สึกสนุก

รุ่นพี่ ม.2 จอมก่อเรื่องขึ้นมาบนห้องเรียนวิชาต่อไปอย่างสบายอารมณ์ เขาถือกระเป๋าแฟบ ๆ พาดบ่า เดินอาด ๆ เข้ามานั่งหลังไอ้ปอนด์ นึกดีใจที่ไอ้เล็กแม่งไข้หวัดรับประทานลาหยุด เขาเริ่มนึกอยากให้มันลาหยุดสักสองสามวัน เพราะเขามีเรื่องสนุกต้องทำ

“อารมณ์ดีสาด”

ปอนด์พูด

เปรี้ยวควงปากกาไปมา ทำหน้าตากวนตีนยักคิ้ว

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

เปรี้ยวยืนดูตารางการใช้ห้องประจำชั้น ม.2/1 ในคาบโฮมรูม

เขากำลังคิดว่ามันมีอยู่คาบหนึ่งในวันอังคารเขียนว่า ม.1/10 มาเรียนวิชาคณิต

‘อา--วันนี้วันอังคาร’

เปรี้ยวคิด อารมณ์ดีเว่อร์ ๆ นึกอยากให้ถึงชั่วโมงต่อไปเร็ว ๆ เขากำลังวางแผน

พอครูประจำชั้นออกจากห้องหลังจบคาบโฮมรูมปุ๊บเปรี้ยวก็ยังอยู่ก่อน ใครจะรีบไปเรียนแต่เขาไม่สน ไอ้เล็กแม่งเร่ง ๆๆ เพราะมันกลัวอาจารย์วิภาพร แต่เขาไม่สนใจ

“ไอ้เปรี้ยว ! มึงเก็บของนานจังวะ”

เล็กว่า

“ของกูเยอะ”

“เยอะ ? ไอ้ห่า”

“มึงไปก่อนไป”

“เชี่ย เร็ว ๆ ดิ”

เปรี้ยวเหลือบมามองหน้าห้อง คนเดินผ่านไปผ่านมากันเยอะ พวกเขาจะต้องไปเรียนคาบต่อไปคือวิชาเพิ่มเติม เขาลงเรียนวิชาเดียวกับไอ้เล็ก แต่ถึงจะเป็นวิชาเพิ่มเติมแต่อาจารย์วิภาพรก็โคตรโหดและ Stick เรื่องเวลามาก

อาจารย์วิภาพรเป็นอาจารย์ประจำชั้น ม.ปลาย แต่แกลงมาสอนวิชาเพิ่มเติมให้ ม.2 เปรี้ยวกับเล็กไม่ได้รู้จักนิสัยใจคออาจารย์หรอกเห็นว่าเป็นครู ม.ปลาย ก็น่าจะโอเคที่ไม่รู้ว่าพวกเขามันคือ ตัวก่อเรื่องประจำระดับ ม.ต้น มากนัก ที่ไหนได้ล่ะ ดูจากหน้าไม่ได้เลย อาจารย์วิภาพรแม่งโคตรดุ

เปรี้ยวมองหน้าห้อง เขาเห็นน้องผู้ชายคนนั้นกำลังยืนไม่มั่นใจอยู่

กาฟิวส์หันมองซ้ายขวา เปรี้ยวกำลังคิดว่าไอ้คนชื่อจิ๊บไม่มาหรือ ? หยุดเรียนตั้งกะวันแรก ๆ ของการเปิดเทอมพอกับไอ้เล็ก

“เร็วโว้ยไอ้ห่า”

เล็กตะโกนโหวกเหวก รุ่นน้อง ม.1/10 ทยอยเข้ามาเหลือเขาเป็นรุ่นพี่คนเดียว ถึงยังไงก็ต้องออกไปก่อนครูประจำวิชาของพวกนี้จะมา เปรี้ยวยังไม่ไป จนกระทั่งกาฟิวส์เดินมาตรงโต๊ะเขา

“...”

ใบหน้าน่ารักก้มต่ำ ยืนนิ่ง ๆ

เปรี้ยวรู้ทันทีว่าคือกาฟิวส์จะมานั่งโต๊ะเรียนของเขาเพราะโต๊ะอื่นเต็มแล้ว กาฟิวส์เข้ามาทีหลังท้ายสุด ดูเก้ ๆ กัง ๆ อาจเพราะจิ๊บไม่อยู่ด้วย

เปรี้ยวถอยออกไปตอนทำเป็นจัดของในเก๊ะนั่นนี่

“จะนั่งโต๊ะนี้ ?”

เขาถาม กาฟิวส์พยักหน้า

“อย่ารื้อโต๊ะนะ ห้ามเอาลิควิดเขียนด้วย”

เขาแกล้งพูด

“--ครับ”

...เพิ่งได้ยินเสียงพูดนะเนี่ย ให้ตาย น่ารักฉิบหาย

เขาเหยียดยิ้มใส่หน้าน้อง ชอบมากเลยว่ะ แบบว่าน่ารักมาก ยิ่งเห็นก็ยิ่งชอบ ถ้ามีเวลาแกล้งหยอกมากกว่านี้คงดี แต่ได้ยินเสียงครูประจำวิชาคณิตศาตร์ที่จะมาสอนห้องน้องพูดกับเล็กที่หน้าห้อง “เธอทำไมยังไม่ไปเรียน ?”

เปรี้ยวรู้ว่าเขาต้องถอยฉากไปก่อน ...สำหรับวันนี้

เขาไม่รอให้ชั่วโมงอันมีค่าต้องสูญเปล่าเมื่อหลายสัปดาห์ผ่านไป เขาวางแผนที่จะทำเหมือนมาเอาของที่ห้องในคาบเรียนนี้

ที่จริงคือสัปดาห์นี้อาจารย์วิภาพรไม่มาสอนเนื่องจากติดธุระประเมิน อาจารย์คนอื่นมาสอนแทนก็ได้โอกาสล่ะ เขาขออนุญาตออกมาท่ามกลางความสงสัยของไอ้เล็กที่เขาไม่ชวนมัน ปกติพวกเขาต้องร่วมกันทำชั่วนะ แต่เวลาแบบนี้เปรี้ยวอยากมีตนเองแค่คนเดียว

เปรี้ยวมุ่งหน้าจากตึกสามกลับไปตึกสี่ซึ่งเป็นสถานที่ตั้งของห้องประจำชั้นเพื่อที่เขาจะทำตามแผน

เขาขออนุญาตครูหมวดคณิตเข้าไป เดินไปยังโต๊ะเรียนของตนที่น้องกาฟิวส์นั่งอยู่

โต๊ะข้าง ๆ ซึ่งเป็นโต๊ะของเล็กวันนี้มีจิ๊บนั่งอยู่ แต่เปรี้ยวหาแคร์ไม่เมื่อมองสบตากับเจ้าเด็กแว่น

เขาเดินไป นั่งยอง ๆ ตรงโต๊ะของตนเองแล้วหยิบของ ไม่พูดอะไรกับกาฟิวส์ แต่สิ่งที่เปรี้ยวหยิบออกมามันคือนิตยสารและโยเกิร์ต ...โคตรกวนตีนเลย !

กาฟิวส์นั่งตัวแข็งทื่อตอนเปรี้ยวมาล้วง ๆ ควัก ๆ อยู่ใต้เก๊ะ เด็กหนุ่มดันเก้าอี้ออกมาเพื่อพี่เปรี้ยวจะได้หยิบได้ถนัด

เรื่องแบบนี้เป็นไปทุกสัปดาห์จนกาฟิวส์นึกแปลกใจ

สัปดาห์ต่อ ๆ มา ต่อให้อาจารย์วิภาพรมาเปรี้ยวก็บ่ยั่น เขาขออนุญาตออกมาจากห้องแบบหน้าด้าน ๆ จนอาจารย์พูดว่า “ทำไมเธอต้องไปเข้าห้องน้ำทุกชั่วโมงฉันเฮอะนายเปรี้ยว”

แน่ล่ะว่าเขาไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม ๆ ในหน้า มีแต่ตัวเขาเท่านั้นที่รู้…

เปรี้ยวทำตามแผนไปอีกเมื่อเขาทำเช่นนั้นบ่อย ๆ

เขาเข้าไปในคาบที่น้องมาเรียน เดินไปทำหยิบของ แกล้งกลับออกมาพร้อมหนังสือเรียนสักเล่มที่เล่มใหญ่ ๆ อาจารย์จะได้เข้าใจว่าเขาเอาหนังสือเรียนเล่มนี้ไว้ใต้เก๊ะเพราะมันหนักและต้องใช้ในคาบนี้ของทุก ๆ วันอังคาร

วันนี้เปรี้ยวก็เดินเข้าไป เขาจะหยิบของแต่ก็อ้อยอิ่งเมื่อเอามือไปวางบนขาอ่อนของกาฟิวส์

“!!!”

รุ่นน้องตกใจมากตอนที่เขาทำอย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้โวยวาย เปรี้ยวเห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกตากว้างมองเขา แต่เขากลับมองฝ่ายนั้นด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มให้

...รู้ว่ากาฟิวส์ก็สนใจเขาเหมือนกัน จากสัญชาตญาณ…

เปรี้ยวยกมือออกจากขอบกางเกงนักเรียนฝ่ายนั้น เขาล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงนักเรียนตนเองแล้วหยิบบางอย่างออกมา

“ให้”

พูดเบา ๆ แค่กาฟิวส์ได้ยิน รุ่นน้องมีสีหน้าประหลาดใจ

ข้าวเหนียวหมู ดูก็รู้ว่าแวบไปซื้อมาจากสหกรณ์

เปรี้ยวยักคิ้วให้ตอนลุกขึ้น กาฟิวส์มองหน้าแบบงง ๆ แต่ก็รับมาโดยดี

พอเปรี้ยวออกไปจิ๊บก็ถามว่า “พี่เขาให้อะไร ?”

“ข้าวเหนียวหมูอ้ะ”

คนหน้าตาน่ารักตอบ ดูยังงง ๆ อยู่

“จะจีบปะเนี่ย” จิ๊บหัวเราะ “พี่เปรี้ยวที่เข้าแถวอยู่ข้างหลังห้องเราใช่ปะ”

“อืม”

“ฮั่นแน่”

ร่างสมส่วนไม่ตอบอะไร

“จะว่าไปพี่เขาอยู่ชุมนุมเดียวกับเราหนิ ชุมนุมพระพุทธ ฯ อะ แต่อยู่อีกห้องหนึ่งฉันเคยเห็น”

จิ๊บพูดต่อ ยกมือดันแว่น

“อ้อใช่”

“พี่เขาเสน่ห์แรงจะตาย หนุ่มสุดฮอตแห่งระดับชั้น ม.ต้น ฮอตมาก”

“ขนาดนั้นเลย ?”

“ใช่ซี่--”

“...”

“อะเงียบ ๆ”

จิ๊บเอาข้อศอกมากระทุ้งสีข้างกาฟิวส์

หลังจากนั้นกาฟิวส์ก็จะแอบหันไปมองพี่ห้อง 2/1 บ่อย ๆ

พอพี่เปรี้ยวหันมามองด้วย มันก็จะรู้สึกแบบว่า… ‘เขิน’

หนุ่มน้อยเริ่มรู้สึกว่าจะชอบพี่เปรี้ยว ก็นะ พี่เขาเท่มากขนาดนี้ไม่ชอบก็ต้องมีหวั่นไหวบ้างล่ะ ลุคแบดบอยสาว ๆ ชอบมาก แต่เขาเองก็คงชอบเหมือนกัน…

กาฟิวส์เดินผ่านซุ้มที่กลุ่มของเปรี้ยวนั่งอยู่

อ่านะพูดว่ากลุ่ม ที่จริงมันก็แค่เปรี้ยวและเล็กสองคนเท่านั้นแหละ

“เฮ้ยน้อง”

คนเรียกคือเล็ก ร่างสมส่วนหันไป

“???”

“มานี่ดิ๊”

กวักมือหย็อย ๆ

กาฟิวส์ช่วยไม่ได้ที่จะต้องตามน้ำไป ขาเพรียวก้าวเดินไปหารุ่นพี่ตัวสูงและรุ่นพี่ร่างท้วม

“กินข้าวยัง ?”

คนถามคือเปรี้ยว กาฟิวส์ส่ายหัว

“กำลังไปกินเหรอ”

กาฟิวส์พยักหน้า ตอนนั้นที่เล็กหัวเราะอย่างบันเทิงแล้วพูดว่า

“พูดบ้างก็ได้พูดไม่เป็นเหรอพวกพี่ไม่กัดหรอกน้อง ไอ้เปรี้ยวอยากคุยด้วย”

“-วย”

เปรี้ยวด่าเพื่อน แต่ตาสีดำคมกริบมองมาที่รุ่นน้องอย่างมีความนัย ตอนนั้นที่ข้างหลังของกาฟิวส์มีรุ่นพี่อีกคนเข้ามา

“เชี่ยเปรี้ยว เชี่ยเล็ก”

ปอนด์ใส่แว่นนั่นเอง

เด็กหนุ่มพอมองเห็นคนตัวเล็กกว่าซึ่งยืนอยู่กับเพื่อนร่วมชั้นก็อุทาน “อ้าวว”

กาฟิวส์มองที่ปอนด์ หน้าตาบ้องแบ๊วแบบที่ไม่ต้องทำ

“เยสเข้” ปอนด์พูด “น่ารักฉิบหายเลยน้องเอ๊ย ฮ่า ๆ”

ปอนด์ยักคิ้วให้ไอ้สองหนุ่มที่นั่งอยู่ในซุ้มม้านั่ง

“พี่เปรี้ยวชอบ”

ไอ้เล็กรีบเอามือป้องปากทำท่าป่าวประกาศ

“สัตว์เหอะ”

เปรี้ยวพูดทันควัน

“ก็มึงชอบน้องเขาจริง ๆ”

เล็กยังคงเย้าไม่เลิก ใบหน้าที่แสดงความ นักเรียนนักเลง ครึ้มอกครึ้มใจเห็นได้ชัด แต่ตอนนั้นที่คนเป็นหัวหน้าห้องขัดขึ้น “ไม่มีแฟนพี่ขอจีบได้ปะ”

“!!!”

“!!!”

สายตาของเปรี้ยวและเล็กหันขวับไปมองที่ปอนด์เป็นทางเดียวรวมทั้งกาฟิวส์ด้วย แต่ต่างกันตรงที่สายตาของเปรี้ยว… มันกำลังแสดงอาการ ไม่ชอบ

“ผม… คือ…”

กาฟิวส์ก้มมองเท้า ทำหน้าอาย ๆ นั่นยิ่งทำให้ปอนด์รู้สึกประทับใจสุด ๆ เด็กหนุ่มรู้สึกว่ารุ่นน้องคนนี้โคตรน่ารักเลย

“น่าา พี่ชื่อปอนด์”

‘มันรีบแนะนำตัวเสร็จสรรพ’ เปรี้ยวไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่

เด็กหนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาเลียนพูดออกไปขัดว่า

“น้องเขามีแฟนแล้ว”

“ฮะ ? / ฮะ !?”

ปอนด์และเล็กร้องขึ้นพร้อมกันแต่เปรี้ยวทำหน้านิ่ง เด็กหนุ่มหัวโจกเพียงตอบว่า

“กูบอกว่าเขามีแฟนแล้ว”

“...”

คนเงียบคือกาฟิวส์ งงเป็นไก่ตาแตกอยู่ดี ๆ ก็มาพูดอะไรแบบนี้เนี่ย เขารีบแก้สถานการณ์ด้วยการพูดกับกลุ่มรุ่นพี่ว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อน” จากนั้นก็รีบเผ่นพรวดไปเลย เปรี้ยวทำให้เขาคิดมากนะเนี่ย…

...จะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาจิ๊บมันก็ใช่เรื่อง แต่คิดฟุ้งซ่านจริง ๆ นะเออที่พี่เปรี้ยวพูดหมายความว่าอย่างไร ?

‘น้องเขามีแฟนแล้วงั้นเหรอ’ ใครล่ะแฟน ?

“โอ๊ยย”

กาฟิวส์เอามือขยี้ผมบนศีรษะจนยุ่ง

จิ๊บเห็นแล้วก็แปลกใจต้องถามว่า “เป็นอะไรนาย ?”

ก็นะ กาฟิวส์ไม่มีสมาธิเรียนเลย ครูวิชาวิทยาศาสตร์บอกให้จดก็ไม่จดซะงั้น ไม่รู้ว่าไอ้ช่วงที่เขาหยุดเรียนไปราวหนึ่งอาทิตย์เพราะไข้หวัดใหญ่กาฟิวส์ไปเจออะไรมา

แต่จิ๊บรู้ดีว่าไม่ควรไปถามซักไซ้เว้นแต่เจ้าตัวจะเล่าเอง

พอถึงตอนเลิกเรียนเด็กหนุ่มห้อง ม.1/10 สองคนก็เดินมาด้วยกันเพื่อกำลังจะกลับบ้าน ตอนนั้นเองที่กาฟิวส์กำลังเดินแล้วจิ๊บสะกิดหย็อย ๆ

“กาฟิวส์ ๆ”

เอามือจิ้มเอวเพื่อน

“หืม ?”

ใบหน้าน่ารักมีท่าทีฉงน

“กาฟิวส์พี่เปรี้ยวมาโน่นแน่ะ”

กาฟิวส์รีบหันไปมอง เห็นเปรี้ยวเดินมากับเล็ก เด็กนักเรียนชายคนอื่นเห็นสองคนนี้เดินมาก็ถอยกรูด ส่วนเด็กนักเรียนหญิงก็มองกันตาเป็นประกายเลยทีเดียว… เหอะ ๆ

เปรี้ยวกับเล็กไม่ได้สังเกตเห็นพวกเขา

กาฟิวส์มองรุ่นพี่ ม.2 คนหนึ่งใส่เสื้อนักเรียนปล่อยชายรองเท้าเหยียบส้น อีกคนใส่ชุดพละ กระเป๋านักเรียนบางเฉียบ ดูไม่มีหนังสือสักกะเล่ม อา… ยี่ห้อ Jacob ด้วยนะ

โรงเรียนเขาจะใช้เป้ของโรงเรียนหรือกระเป๋านักเรียนแบบนั้นก็ได้ แล้วแต่

นักเรียนหญิงบางคนก็ต้องใช้กระเป๋าเคียงของ Harrods งี้

กาฟิวส์ไม่รู้เพราะเขากับจิ๊บก็แค่ใช้กระเป๋าเป้และกระเป๋าเคียงของโรงเรียนของถูกกฎ รวมทั้งเข็มขัดด้วย ไม่มาใส่ Domon หรอก จะว่าไปมองเห็นแว้บ ๆ เหมือนรุ่นพี่ชื่อเล็กจะเอาเสื้อปล่อยชายแถมไม่ใส่เข็มขัดด้วยมั้ง

“พี่เปรี้ยวแกชุดพละทุกวัน” จิ๊บกระซิบ “ครูไม่ด่าเหรอ”

“ไม่รู้สิ”

ก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าพี่แกอยู่รอดมาได้ไง กาฟิวส์มองรุ่นพี่คนที่ตัวสูงแล้วแอบยิ้มนิด ๆ แบบช่วยไม่ได้ อย่างพี่เปรี้ยวเนี่ยสาว ๆ คงชอบกันมากเลย

บางทีเขาก็คงอยากมีบ้าง…

 

เปรี้ยวถูกครูไล่ออกจากห้องในคาบเรียน

ทั้งตัวเขา… ทั้งเล็ก… ข้อหาสารพัดอย่างที่ครูอาจารย์ทุกท่านก็รู้กิตติศัพท์ดี

แต่เด็กหนุ่มก็ชอบเพราะไม่ต้องเรียน ว่างยิงยาวกันไปทั้งชั่วโมง กะอีแค่ยืนเมื่อยขาหน่อย ๆ ไม่เท่าไหร่กับคนอย่างกูเปรี้ยว

เปรี้ยวขยับตัวเข้าไปใกล้ระเบียงเมื่อมองเห็นจากระเบียงชั้นสองว่าน้องซึ่งเขาหมายตากำลังเล่นพละ

‘...กาฟิวส์ ?’

เด็กหนุ่มคิด ขยับไปแบบเนียน ๆ แต่ไอ้เล็กมันก็รู้ไต๋

“ข้างล่างมันมีอะไรน่าสนใจวะ”

เปรี้ยวยักคิ้ว และเล็กจึงขยับตามมา

“ไอ้ฉิบหาย มึงนี่ก็--”

เล็กทำหน้ากรุ้มกริ่ม มองจากชั้นสองไปเห็นหน้าชัด ๆ ก็มองเพื่อนซี้อย่างรู้กัน

“น้องกาฟิวส์ !!”

เล็กเอามือป้องปากตะโกนเรียก บ้าดีเดือดโดยแท้

“ไอ้สัตว์ !”

เปรี้ยวเอ็ดไม่จริงจังนัก

“กูจะเรียกให้มึง--น้องกาฟิวส์ !!!”

เรียกอีกครั้ง และทีนี้กาฟิวส์มองตามขึ้นมายังต้นเสียง

“!??”

สายตาสีน้ำตาลเป็นเชิงฉงน เปรี้ยวมองใบหน้าน่ารักนั่นแล้วรู้สึกชอบมาก

เขาทำตานิ่ง ๆ ใส่กาฟิวส์ ...แต่ว่ามันก็มีแววกรุ้มกริ่มในนั้น

“...”

กาฟิวส์อ้าปากแล้วหุบลง รีบหันหน้าไปทางอื่น ทำทีจับคู่ซ้อมกระบี่กระบองกับจิ๊บต่อแบบไม่สนใจรุ่นพี่นอกคอก

“เมินกูซะละ”

เปรี้ยวพูดยิ้ม ๆ ตอนที่ไอ้เล็กเพื่อนซี้หัวเราะหึพร้อมทำหน้าชั่ว ๆ

เวลาผ่านไปเสียงออดหมดคาบเรียนดังขึ้น

สมาชิกห้อง ม.2/1 คนอื่นทยอยออกมาเพื่อเดินไปเรียนวิชาต่อไป เปรี้ยวพรูลมหายใจเฮ้อ ทำท่าบิดขี้เกียจแบบกวน ๆ ตอนพูดกับครูว่า “ผมไปละนะ’จารย์”

ไม่ต้องเรียนโคตรสบาย ยืนหน้าห้องไปดิ

ทั้งเปรี้ยวและเล็กไม่ยี่หระกับสิ่งนี้ พวกเขาเดินอาด ๆ ตามหลังเพื่อนคนอื่นไปตามทางเดินของอาคาร ปอนด์หัวหน้าห้องออกมาหลังสุดเพราะต้องให้ครูประจำวิชาเซ็นสมุดบันทึกการสอนเดินตามหลังมาตะโกนเรียก

“รอด้วยไอ้เหี้ย”

มือหนึ่งหอบสมุดบันทึกการสอน มือหนึ่งถือขลุ่ยวิชาดนตรี ปอนด์วิ่งตึก ๆ ตามสองคนตัวแสบมาจนทัน

“มึง !” เด็กหนุ่มหน้าแว่นพูด “กู… กูเจอน้องกาฟิวส์ด้วย”

“หืม ?”

เปรี้ยวเลิกคิ้ว

“ไอ้เหี้ยโคตรน่ารักเลยจีบได้ปะวะ คนแม่งจะหาว่ากูเป็นเกย์ป้ะสัตว์ ?”

“ไม่รู้มึงกูไม่ได้เป็นเว้ย !”

เล็กพูด หัวเราะฮ่า ๆ เสียงดังจนปอนด์เสียเซลฟ์

“มึงล่ะไอ้เปรี้ยว ว่าไง”

“ว่าห่าอะไร”

เปรี้ยวถามกลับ ปอนด์เลยเอามือดันแว่น ทำหน้าประมาณว่า อ้าว

“กูจะจีบน้องกาฟิวส์ดีปะ”

ปอนด์พูดตามตรง

“...”

เปรี้ยวเงียบไปเหมือนสตั๊นไปสามวินาที เด็กหนุ่มลูกครึ่งอิตาเลียนตัวสูงจึงค่อยพูดในใจ ‘ของกู’

“เมื่อกี้กูเอาสมุดให้ครูเขาเซ็นแล้วเห็นพวกน้องห้อง 10 เรียนพละแล้วขึ้นอาคารมาพอดี โห้ย ๆ เอาไงดีวะ”

ไอ้ปอนด์พูดคนเดียวเหมือนเสียสติ เปรี้ยวเดินอาด ๆ ไป แต่สมองกำลังวางแผนการว่าเห็นทีเขาคงต้องรุกก่อน หากจะมีคู่แข่งเยอะขนาดนี้ก็

 

‘ไอ้เล็กไม่ยุ่ง ส่วนไอ้ปอนด์… ถ้ามันจะจีบจริง ๆ มันคงมีภาษีดีกว่าเขา ดูยังไงก็เป็นคนดีกว่า อย่างน้อยมันก็เด็กเรียน คงเป็นแบบที่กาฟิวส์ (น่าจะ) ชอบมากกว่า แต่ก่อนที่ไอ้ปอนด์จะทำตัวเป็นนักธุรกิจเข้าไปจีบกาฟิวส์ เขาต้อง...’

ภาคเรียนที่สองมาถึง เปรี้ยวคิดฟุ้งซ่านตอนมองน้องกาฟิวส์ขึ้นไปรับประกาศนียบัตรจากผู้อำนวยการเนื่องในการประกวดร้องเพลง

เก่งมาก… แต่เสียดายยังเป็นนักร้องตัวหลักของโรงเรียนไม่ได้เพราะมีนักร้องประกวดอยู่แล้วซึ่งเป็นรุ่นพี่ ม.3 ด้วย เสียงเทพทรงพลัง เคยร้องเพลงในงานวันพ่อ

ที่จริงเปรี้ยวเห็นความสามารถกาฟิวส์มาตั้งแต่เทอมหนึ่งตอนวันภาษาไทยแห่งชาติละ น้องได้แสดงละคร เป็นเด็กกล้าแสดงออกที่มีความสามารถมากทีเดียวถึงแม้ใคร ๆ จะพูดว่าเด็กหน้าตาน่ารักคนนี้ค่อนข้างไฮเปอร์ ๆ อะเลิท ๆ ก็ตาม

เปรี้ยวหลงใหลใบหน้านั้น แค่มองหน้าก็รู้สึกปิ๊งมาก เพราะกาฟิวส์น่ารักเกินห้ามใจ อย่างไรก็ตามเขาก็เป็นคนปากหนักเกินกว่าจะพูดและแสดงออกไป ถ้าไม่มีสเต็ปมันก็ไม่ใช่จิ้งจอกเปรี้ยวซี่…

เด็กหนุ่มพักเรื่องตีรันฟันแทงกับคนอื่นชั่วคราว เขาต้องทำอะไรก็ได้ก่อนที่ไอ้ปอนด์แม่งจะเข้าไปจีบ ไม่ได้ !

เวลาปกติสมองของเปรี้ยวคงจะคิดแต่เรื่องวิวาทชกต่อย No ๆ แต่ตอนนี้มันต้องพับโครงการไว้ก่อน มีสิ่งสำคัญกว่านั้นต้องทำและเขาก็ลงมือทำเลย

เดี๋ยวนี้เขาชักชอบช่วงเวลาที่ไอ้เล็กไม่มาโรงเรียน นึกอยากแช่งให้มันป่วยหลายวันด้วยซ้ำ แต่เออ--ไม่ต้องแช่งไอ้เล็กมันก็หวัดแ-กไปเรียบร้อย ไข้หวัดใหญ่ด้วยนะไม่ใช่เล่น ๆ

แทนที่จะเป็นห่วงคู่ซี้ในแก๊งที่มีกันแค่สองคน เปรี้ยวใช้ช่วงเวลานี้แหละ

จีบ… ต้องจีบให้ได้

สายตาสีดำสนิทมองไปยังฟากหนึ่งของโรงอาหารช่วงเย็น

วันนี้วันศุกร์ มีคาบคณะสีซึ่งเขาเอาแต่โดด มองไปจะเห็นว่านักเรียนที่โดดเหมือน ๆ กันก็จะมานั่งอยู่ที่นี่แหละ บางคนชิลมาก เอาโน้ตบุ๊กมาต่อไฟโรงเรียนใช้เลย… สบายไปอีกเพราะไม่มีใครว่า

เปรี้ยวมองเห็นกาฟิวส์นั่งอยู่กับจิ๊บ เขามั่นใจว่าตนเองหน้าด้านพอจะเข้าไปเดี๋ยวนั้น

‘จิ๊บเหรอ ? ก็จิ๊บสมชื่อวะ แบบว่าพ่อจะไล่ไปแบบจิ๊บ ๆ’

คิดแบบ… ก็สมกับเป็นตัวเขาดี

ว่าแล้วเด็กหนุ่มร่างสูงตัดสินใจลุกขึ้น เขาเดินตรงไปยังโต๊ะสแตนเลสที่กาฟิวส์นั่งทันที

“อะแฮ่ม”

เขากระแอม พอน้องเงยหน้ามามองก็เดินเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้ามอย่างเป็นเรื่องธรรมดา ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่ยักคิ้วหลิ่วตาให้น้องคนที่ตนเอง เล็ง ไว้ กวนตีนสัตว์ ๆ แล้ว

“หยึยย”

จิ๊บครางทำเสียงสยดสยองตอนเห็นเปรี้ยว เด็กหนุ่มใส่แว่นตาหนาเตอะเหมือนรู้ตนเองว่าไม่ควรอยู่ตรงนี้

“กาฟิวส์” จิ๊บว่า “ฉันไปซื้อน้ำแป๊บนะ นายนั่งรอนี่แหละ”

“อ...อ้าวว”

เจ้าของชื่อตัวการ์ตูนแมวสีส้มทำหน้าเหลอหลา เปรี้ยวเกือบหลุดหัวเราะก็มันน่าเอ็นดูมากจริง ๆ

จิ๊บลุกออกไปปุ๊บ เปรี้ยวก็ทำตามแผนปั๊บ

“ทำอะไรอยู่”

เขาถาม ...คำถามเบสิก

“วิชาคณิต”

กาฟิวส์ตอบ ทำท่าไม่สนใจรุ่นพี่แสนเท่นั่น

“ทำเป็นด้วยเหรอ ยากนะ”

“...”

กาฟิวส์เงยหน้ามองเปรี้ยวแบบค้อน ๆ

“ทำให้ปะ ฉันเก่งนะ อยู่ห้อง 1”

“ไม่ต้อง”

เอามืออุดปากตนเองแทบไม่ทันที่เผลอเสียงแข็งใส่เปรี้ยว ถ้าทำพี่เขาโมโหขึ้นมาจริง ๆ คงแย่แต่ผิดคาดแฮะเพราะพี่เปรี้ยวแค่ยิ้ม ทำหน้าเจ้าเล่ห์

มือใหญ่เขยิบเข้าไป รู้ดีว่ากำลังจะทำอะไรแต่เขาคือเปรี้ยว เพราะฉะนั้นใครจะว่ายังไงไม่สน

เปรี้ยวเอื้อมมือไปจับมือกาฟิวส์ที่กำลังจับปากกา ตอนนั้นแหละที่กาฟิวส์สะดุ้ง ลูกแก้วกลมสวยสีน้ำตาลกลอกมองเปรี้ยวแบบตั้งคำถาม “พี่…”

เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อกระตุกยิ้มมุมปาก เขาพูดแค่ว่า

“หยอกเล่น”

ฟู่

กาฟิวส์ลอบพ่นลมหายใจ รู้สึกท้องวูบโหวงนิดหน่อยไม่ค่อยชินเลยกับไอ้ท่าทีแบบนี้จากผู้ชายด้วยกัน ถ้าปกติคงไม่ แต่นี่… เป็นไปได้ไหมว่าพี่เปรี้ยว…

“จีบได้ปะ”

“ฮะ ?”

“เป็นแฟนกันไหม”

โอ๊ยย ย.ยักษ์ล้านตัว นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย !? กาฟิวส์หน้าแดงตอนฟังคำพูดนี้ แต่ดูแววตาเปรี้ยวไม่ได้พูดเล่น ที่จริงเขาก็แอบสนใจรุ่นพี่คนนี้ แต่มันก็--ไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนี้จริง ๆ

“พี่ว่าอะไรนะ ?”

“ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งนายไปหรอก”

“พ...พี่หมายความว่ายังไง”

“เปรี้ยว”

“...”

“ชื่อ เปรี้ยว”

“พี่เปรี้ยว”

คนฟังยิ้มออก นี่แหละคือสิ่งที่เขาต้องการล่ะ และสิ่งที่เขาต้องการ มันก็จะมากกว่านี้

“เลิกเรียนแล้วไปด้วยกันหน่อยสิ”

เด็กหนุ่มรุ่นพี่พูดออกไป

“ไปไหน”

คนฟังดูไม่ค่อยไว้วางใจแน่ ๆ ล่ะ

“คนเป็นแฟนกันต้องไปไหนล่ะ”

“ผมยังไม่ได้ตกลงเลย”

“ยังไม่ตกลงก็ตกลงซะ”

รุ่นน้องหน้าตาน่ารักส่งเสียง จิ๊

กาฟิวส์พยายามไม่สนใจแม้เปรี้ยวจะเอาแต่นั่งจ้อง โคตรแห่งความคุกคามโดยแท้และจิ๊บก็ไม่ยอมกลับมาเลย เอาตัวรอดสุด ๆ

...จนกระทั่งเสียงออดหมดคาบเรียนสุดท้ายดังขึ้น มือเพรียวขาวกำลังเก็บของลงกระเป๋า เด็กหนุ่มคิดจะกลับบ้าน จะไปจากตรงนี้สักทีเพราะนั่งกับเปรี้ยวแล้วลำบากใจ รู้สึกว่าตนเองเริ่มเป็นเป้าสายตาแล้วด้วย

คนดังของโรงเรียนกับคนดังของโรงเรียน

คนที่เท่ที่สุดกับคนที่น่ารักที่สุด แบบนี้วันรุ่งขึ้นอาจมีข่าวกอสซิป…

เปรี้ยวนั่งเท้าคางมอง ...รู้สึกสนุกสนานมากเมื่อเห็นรุ่นน้องที่ตนหมายปองมาเนิ่นนานทำหน้าแดง สายตารึก็ไม่พยายามสบกับเขาเลย พอเผลอหันมองก็รีบหลบ เออ… น่ารักจริง ๆ ว่ะ ! พี่เปรี้ยวจะเอ็นดูให้เยอะ ๆ--

“ขึ้นไปบนโรงยิมด้วยกันหน่อย--”

เปรี้ยวพูดค่อย ๆ ขณะลุกขึ้นจากม้านั่งสแตนเลสตามกาฟิวส์

“ไป… ไปทำไม”

ถามอย่างระแวง แมวน้อยทำสายตาเหมือนลูกแมวกำลังขู่ฟ่อ

“มาเถอะ”

เขาแทบจะฉุดมือกาฟิวส์ ลากแขนให้ออกเดินตามตอนที่นักเรียนคนอื่นต่างทยอยกันไปออหน้าประตูเพื่อกลับบ้าน

เปรี้ยวมองไปที่สนาม วันนี้พวกนักกีฬาบาสซ้อมกันที่สนามด้วย เหมือนอาจารย์ซึ่งเป็นโค้ชจะติดประชุมครูอะไรก็ไม่รู้เพราะฉะนั้นนี่เท่ากับโอกาสดี ยังไงซะตึกข้างเคียงที่ระเบียงมีทางเดินเชื่อมถึงกันกับตึกที่มีโรงยิม มันก็มีแค่พวกที่ขึ้นมาทำเวรทำความสะอาด… เปรี้ยวรู้ดีว่ามันจะไม่มีใครอยู่บนตึกนาน ๆ หลังโรงเรียนเลิกแล้วหร้อก

พวกเขาขึ้นไป ...ห้องน้ำโรงยิม ‘ฟังดูดีฉิบ’ ในความคิดเปรี้ยว

เด็กหนุ่มร่างสูงกว่ามองซ้ายขวา ไม่มีคนแล้วจริง ๆ เขาเดินนำกาฟิวส์มา หมุนลูกบิดประตูเข้าไปใช้ห้องน้ำโรงยิม ซึ่งมันไม่ได้ถูกใช้งานเรื่องการทำธุระส่วนตัวแต่ถูกใช้เป็นสถานที่เก็บอุปกรณ์กีฬาแทน

ร่างสูงแทรกตัวเข้าผ่านประตูมา กาฟิวส์ถูกคว้าข้อมือให้ตามมาติด ๆ

เมื่อเข้ามาอยู่ด้วยกันสองคน มันก็มีแต่ความเงียบ

“...พี่เปรี้ยว” กาฟิวส์เปิดปากพูดก่อน เงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงกว่าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “...พี่จะทำอะไร”

เปรี้ยวกลืนน้ำลาย ผ่อนลมหายใจออกเบา ๆ แล้วพูดอย่างใจเย็นด้วยเสียงทุ้มต่ำที่แสดงความแตกเนื้อหนุ่มเต็มที่

“มีคนอยากจีบนายแน่ะ ห้องฉัน”

“อะไร ?!”

“หมายความอย่างที่พูด แต่ฉันจะไม่ยอมให้มัน”

“อึ้ก”

กาฟิวส์ถึงกับกลืนน้ำลาย เพราะเปรี้ยวพูดออกมาอย่างน่ากลัว

“ข้าวเหนียวหมูกับโยเกิร์ตนี่ไม่ได้ซื้อให้เปล่า ๆ หรอกนะ ที่เข้ามาเอาของที่ห้องก็ไม่ได้เข้ามาเปล่า ๆ…”

“ผมรู้”

สมองคิดตามทัน รู้ดีว่าเปรี้ยวคิดทำอะไรเพราะเขาก็… บอกตามตรง ‘หวั่นไหว’ !

เปรี้ยวใช้มือหนึ่งเชยคางกาฟิวส์ เขาไม่รอให้เวลาผ่านไปเพราะก็รอมาตั้งนานจนเกือบโดนไอ้ปอนด์ปาดหน้าไป

สายตาสีดำจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวย เปรี้ยวรู้สึกถูกใจกาฟิวส์มากแบบว่า… หัวใจแทบกระเด้งกระดอนแต่เขาพยายามเก็บอาการ

รักษามาดสุขุมต่อไปแต่คงจะยาก

เด็กหนุ่มใช้ปลายนิ้วลูบไล้ใบหน้ารุ่นน้องอย่างถือสิทธิ์ เห็นกาฟิวส์ไม่หือไม่อือเขาก็ยิ่งย่ามใจ สุดท้ายก็ยื่นหน้าไปกระซิบริมใบหูขาวว่า “มาทำอะไรแบบผู้ใหญ่ ๆ กันไหม พี่เปรี้ยวจะสอนให้--”

ไม่รอให้กาฟิวส์อ้าปากพูดประท้วงเปรี้ยวก็ถือวิสาสะสอดมือลงไปในกางเกงพละรุ่นน้อง ถึงอย่างไรวันนี้วันศุกร์นักเรียนทุกคนแต่งชุดกีฬาสี และเปรี้ยวก็ทำตัวแหวก ๆ ด้วยการใส่เสื้อพละโรงเรียนซึ่งสีเหลืองแทนเสื้อกีฬาสี-เหลือง

เขาคว้ามือหมับลงที่กึ่งกลางกายรุ่นน้อง

กาฟิวส์ตกใจพยายามยื้อมือเปรี้ยวออก ส่ายหน้า “ไม่ ๆ”

แต่มีเหรอคนอย่างเปรี้ยวจะฟังน่ะ

“ไม่ต้องกลัวนะ มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย ฉันรู้ว่านายเคยทำ ...ก็แค่ทำด้วยกันไง”

น้ำเสียงเขามุ่งร้ายนิด ๆ แกมบังคับหน่อย ๆ

กาฟิวส์ตกประหม่ามากตอนฝ่ามือใหญ่ของเปรี้ยวสัมผัสและลูบไล้บางเบา

ทำแบบนี้ถ้ามีคนรู้ ทั้งครู ทั้งเพื่อน ทั้งพ่อแม่ ทุกคนจะด่าไหม เผลอ ๆ อาจถูกไล่ออก !!

“พี่เปรี้ยว ผมกลัว”

พูดออกไปตามตรง แต่เปรี้ยวเพียงกระซิบว่า

“กลัวอะไร”

“ถ้าครูรู้ ถ้าเพื่อน…”

“ช่างหัว”

“เราจะโดนไล่ออก”

“ไม่มีใครรู้ มันจะเป็นความลับระหว่างเรา ต่อหน้าคนอื่นก็แค่แสดงไปตามปกติ--แต่ไม่ใช่เวลาอยู่กันสองคน”

ท้ายประโยคพูดเสียงพร่า กาฟิวส์ใจสั่นมากเมื่อเจอคนที่ตนเองก็มีใจให้มาพูดแบบนี้

“...ถ้านายมีใจ”

เปรี้ยวพูดตอนที่เขาล้วงมือเข้าไปในกางเกงพละเนื้อบาง

“มาโรงเรียนไม่ใส่กางเกงใน อันตรายนะเนี่ย”

พูดใส่แบบล้อ ๆ แต่จริง ๆ ก็รู้สึกตื่นเต้นมากเลยจนรู้สึกถึงสิ่งที่นูนดันหว่างขาขณะยืน

“เชี่ยเอ๊ย”

เปรี้ยวสบถ สายตามองต่ำลงไปที่กางเกงพละตนเองและกาฟิวส์มองตาม

“...”

คราวนี้ได้แต่ก้มหน้างุดของจริง

เปรี้ยวเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เขายิ้มร้าย ๆ ตอนบอกกาฟิวส์ว่า “ทำให้ฉันหน่อยสิ”

กาฟิวส์ละล้าละลังเล็กน้อยแต่ก็ทำตามอย่างว่าง่ายด้วยแรงขับภายในจิตใจ เปรี้ยวใช้มือหนึ่งดึงขอบกางเกงให้รุ่นน้องล้วงมือมาได้ง่าย ๆ แทบจะปลดปล่อยเสียเดี๋ยวนั้นตอนมือนุ่มนิ่มสัมผัสความแข็งตัวของเขา

กาฟิวส์รู้สึกอาย มือไม้ชื้นเหงื่อไปหมดตอนสัมผัสตัวตนของเปรี้ยว

“ฉันจะสอนให้ ว่าผู้ชายด้วยกันต้องทำยังไง”

พูดไปนั่นที่จริงกาฟิวส์ก็เป็นคนแรกสำหรับเขา และเขารู้ดีว่าเขาก็เป็นคนแรกสำหรับฝ่ายนั้นเหมือนกัน

เปรี้ยวจะไม่พูดออกไปว่าเขาไปดูมาอย่างไร จากอินเทอร์เน็ต ตอนดูหนังโป๊ชาย-ชายเหรอเขาก็จินตนาการล้ำลึกถึงกาฟิวส์ ...ทำงั้นก็เพื่อการนี้โดยเฉพาะ เพราะเขาอยากได้…

เขาควรจะตื่นเต้นกับเด็กผู้หญิงมากมายที่มารุมกรี๊ด แต่ไม่เลย

เขาอยากได้กาฟิวส์… อยากได้มาก… มาก ๆ

ทั้งสองยืนแนบชิดกันขณะเริ่มขยับมือให้อีกฝ่าย เปรี้ยวมั่นใจว่าตนลงกลอนจากข้างในอย่างแน่นหนา ตอนที่เห็นกาฟิวส์พยายามเอามือปิดปากตนเองไว้ไม่ให้ร้อง เขารู้สึกเร้าใจมากจนแทบคลั่ง แสดงว่าเขาทำให้ฝ่ายนั้นรู้สึกดีสินะ

กาฟิวส์เข่าทรุดลงไปกองกับพื้นเย็น ๆ ตอนที่พวกเขาเสร็จสม หอบหายใจถี่เหมือนเพิ่งวิ่ง 100 เมตร เปรี้ยวย่อตัวลงไปรับร่างรุ่นน้อง เขากดจูบหนัก ๆ ไปที่ขมับอย่างสุดห้ามใจ

หลังจากนั้นเมื่อกาฟิวส์ขึ้นชั้น ม.2 และเปรี้ยวขึ้นชั้น ม.3

วันหนึ่งที่แก๊งของเปรี้ยวกำลังเตะบอลอยู่กลางสนาม รุ่นพี่รุ่นน้องผู้หญิงผ่านมากรี๊ดกร๊าดเปรี้ยวกันมากมายจนไอ้ปอนด์บ่น “กรี๊ดแต่มึงโว้ย !”

กาฟิวส์และจิ๊บเดินผ่านมา แมวสีส้มหลุบตามองพื้นแอบยิ้มมุมปากคนเดียวอย่างคนเป็นอะไรต่อกัน แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเปรี้ยวมองอยู่ รุ่นน้องเม้มปาก ไม่ทักอะไรแต่แววตาเจือแววหวานแบบที่รู้กันสองคน ...เปรี้ยวมองกาฟิวส์กลับไปด้วยสายตาเช่นนั้นเช่นกัน มันแปลความได้ว่า = แล้วเจอกันนะ แฟน

“ผมเคยไปโรงเรียนกับเปรี้ยว…”

(จบ)