บทที่ 9 : มือวิเศษอีกครั้ง
“ขอแสดงความยินดีด้วยเจ้าค่ะ นายท่าน นายหญิงเจ้าได้ให้กำเนิดบุตรชายเจ้าค่ะ”
ซูหลุนกลับมาจากร่ำสุรา และทุกคนก็แสดงความยินดีที่เขาได้บุตรชาย เขาตื่นเต้นมาก เขาสั่งสาวใช้ให้ดูแลลานดอกท้อให้ดีขึ้น
เขาอายุสามสิบปีและคาดหวังว่าจะมีลูกชายมานาน เขาจึงตื่นเต้นมากที่ได้เห็นลูก
นางอันติดตามซูหลุน และนางต้องบังคับตัวเองให้ฝืนยิ้มออกมา ใช้เล็บจิกนางหลี่หม่าอย่างแรงจนนางหลี่คิ้วขดด้วยความเจ็บปวด
นางให้กำเนิดลูกแล้วจริงๆ และเป็นลูกชาย!
“ยินดีด้วย นายท่าน สวรรค์ประทานพรกับท่านแล้ว”
“มันจริง นายท่าน นายหญิงอันสวดอ้อนวอนให้นายหญิงเจ้าในพระวิหารตอนกลางวันและนายหญิงเจ้าให้กำเนิดบุตรชายของนางในตอนเย็น”
ซูหลุนมองไปที่นางอันอย่างนุ่มนวล “เจ้าช่างใจดีเหลือเกิน”
เหลือบมองไปที่ลานและพูดว่า “นายท่าน นายน้อยมีค่าและเขาควรได้รับการดูแลเป็นอย่างดี แต่นางเจ้ายังอ่อนแอจากการคลอดจนนางไม่มีความพยายามที่จะเลี้ยงลูก ข้ายินดีที่จะดูแลนายน้อยจนกว่านางเจ้าจะฟื้น ท่านว่าเช่นไร?”
“ความคิดที่ดี” ซูหลุนไม่ต้องการให้ลูกชายที่มีค่าของเขาได้รับการเลี้ยงดูจากนางเจ้าที่ต่ำต้อย
พวกเขามัวอยู่แต่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง ไม่สนใจอาการเกือบตายระหว่างคลอดของนางเจ้าเลย
มู่เก๋อบอกเยว์รู่และเหมยฮัวให้นวดจุดฝังเข็มบางจุดให้นางเจ้าเพื่อช่วยให้นางสบาย
มู่เก๋อต้องหยุดเลือดด้วยมือของนาง ทันใดนั้นความร้อนในมือของนางและร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ จนมารวมกันที่กลางฝ่ามือ ดูเหมือนมีพลังแปลกๆที่ทำให้มือของนางเคลื่อนไปที่นางเจ้า
“คุณหนู เลือดหยุดแล้ว มันหยุดแล้ว!” เหมยฮัวร้องไห้ด้วยความประหลาดใจ
มู่เก๋อมองลงไปและเห็นว่าไม่มีเลือดไหลอีกแล้ว
อย่างไรก็ตาม....แขนและขาของนางยังอ่อนแรงเกินกว่าจะขยับได้
“คุณหนูมู่เก๋อ ท่านสบายดีหรือไม่?”
เยว์รู่ก้าวไปหานางและพยุงนางลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
มู่เก๋อนักพักผ่อนบนเก้าอี้และรู้สึกดีขึ้น
“ดูแลนายหญิงให้ดีด้วย”
นางคุยกับเยว์รู่ จากนั้นก็เดินออกจากห้องด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่าและร่างกายอ่อนล้า นางสังเกตเห็นซูหลุนที่ไม่ตั้งใจจะเข้าไปในห้องเพื่อดูนางเจ้าเลย
นางได้ยินบทสนาของพวกเขาชัดเจน!
“ท่านพ่อ ท่านไม่ได้แค่ห่วงบุตรชายแต่ไม่สนใจท่านแม่ของข้าเลย”
ซูหลุนตกใจกับมู่เก๋อเพราะมันเป็นความจริงที่ว่าเขาไม่ได้คิดถึงนางเจ้าในตอนนี้เลย
“แม่เจ้าเป็นไงบ้าง?”
“แม่ของข้าคลอดก่อนถึงเวลา และคลอดอย่างแสนลำบาก ตอนนี้นางหมดแรง แต่ท่านสนใจแค่บุตรชายและไม่สนใจนาง ท่านใจดำมาก!”
“เจ้ากล้ากล่าวเยี่ยงนี้กับข้าได้ยังไง!” ซูหลุนอายและหยุดยิ้ม
“นี่คือใบสั่งยา ท่านควรส่งคนไปรับยาโดยด่วนไม่เช่นนั้น ถ้าแม่ของข้าเกิดอันใดขึ้น....ท่านจะไม่ได้มีชีวิตที่สงบสุขแน่”
ซูหลุนเข้าใจว่าซูมู่เก๋อกำลังข่มขู่เขา!
ในเวลานั้น เรื่องราวของนางเจ้าถูกทูลเกล้าโดยเจ้าหน้าที่ที่เกรี้ยวกราดต่อองค์จักรพรรดิผู้ซึ่งรักอดีตจักรพรรดินีมากและจะไม่เอาผิดกับช้าราชบริพารที่ละทิ้งภรรยาเดิม
จักรพรรดิวิจารณ์ซูหลุนต่อหน้าเจ้าหน้าที่ทุกคนและบอกให้ซูหลุนปฏิบัติต่อนางเจ้าอย่างดี เหตุผลที่นางอันไม่ฆ่านางเจ้าก็คือความห่วงใยที่องค์จักรพรรดิทรงมีต่อนาง
เขาเดาว่านางเจ้าต้องบอกมู่เก๋อเรื่องในอดีตเป็นแน่!
“ไปรับยา!” ซูหลุนสั่งกับคนรับใช้ ซูหลุนคิดมาก เขาคิดว่ามีหมอมาพบนางเจ้าและเขียนใบสั่งยา แต่พวกเขาหยุดไปหลังคุยกันเรื่องยา
มู่เก๋อมองไปที่นางอันยิ้มจางๆบนใบหน้าของนางและพูดว่า “ทารกร้องเสียงดังมากจนแม่ของข้าไม่ได้ดูแลเขา ดังนั้น ข้าหวังว่านายหญิงอันจะดูแลเขาจนกว่าแม่ของข้าจะฟื้น”
นางอันประหลาดใจที่มู่เก๋อยอมให้นางเลี้ยงลูกเลว แต่ในอีกความคิด นางคิดว่ามู่เก๋อยังเด็กเกินไปที่จะปกป้องน้องชายของนาง
“น้องชายของข้าเป็นทารกที่คลอดก่อนกำหนดและเขาก็อ่อนแอมากเกินไป ท่านควรส่งคนมารายงานให้ข้าทราบเกี่ยวกับอาการของเขาทุกวัน ที่สุดแล้วเขาเป็นน้องชายของข้า แต่ข้าไม่สามารถไปดูแลเขาได้ทุกวัน ข้ารู้สึกผิดมาก ถ้าข้าไม่สามารถรู้สภาพของเขาได้ทุกวัน ข้าค่อนข้างจะไร้ประโยชน์ในฐานะพี่สาว”
มู่เก๋อไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมอบน้องชายให้กับนางอัน เนื่องจากลานดอกท้อนั้นโทรมเกินไปสำหรับการอยู่อาศัยและนางอันจะยังคงสร้างปัญหาเรื่อยๆ เป็นความคิดที่ดีที่จะให้นางอันดูแลทารกน้อยชั่วคราว
นอกจากนี้ ทารกยังเป็นลูกชายคนเดียวของซูหลุน นางอันจะไม่ทำร้ายเขามิฉะนั้นซูหลุนจะลงโทษนาง
ซูหลุนพอใจที่มู่เก๋อไม่ทำให้เขาลำบากใจ “นางพูดถูก เจ้าต้องดูแลลูกชายของข้าให้ดี อย่าให้มีผิดพลาด”
นางอันยิ้มอย่างผิดธรรมชาติ นางรู้สึกแย่ที่ซูมู่เก๋อเห็นด้วย แม้ว่านั่นจะเป็นความคิดของนางเองก็ตาม!
“เจ้าค่ะ ท่านพี่ ข้าแน่ใจข้าจะทำ”
ซูหลุนสั่งให้สาวใช้อุ้มทารกและออกไป ลานดอกท้อกลับมาเงียบอีกครั้ง
เลือดที่ไหลอย่างหนักหยุดลงแล้ว แต่นางเจ้าไม่พ้นอันตรายและยังคงต้องการการดูแลอย่างระมัดระวัง
“คุณหนูมู่เก๋อเจ้าค่ะ ยาสมุนไพรวางตรงนี้นะเจ้าค่ะ”
มู่เก๋อหยิบสมุนไพรและตรวจสอบอย่างรอบคอบ นางแน่ใจว่าปลอดภัยและสั่งให้เหมยฮัวต้มยา
เหมยฮัวหันหลังเพื่อกลับไป มู่เก๋อเกือบจะเป็นลม
