LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 33 - เฉียนลี่ผู้ลึกลับ
เล่มที่ 1 ตอนที่ 33 - เฉียนลี่ผู้ลึกลับ
ผู้คนในเมืองโนอาห์เข้ามาล้อมรอบอย่างแน่นขนัด คนที่มองไม่เห็นก็พยายามขึ้นไปชั้นบนเพื่อชะโงกหน้ามาดู ตั้งแต่ชั้นแรกจนถึงชั้นบนสุดเต็มไปด้วยผู้คน บางคนถึงกับน้ำลายไหล
"นี่คือแอปเปิ้ลเขียว 1 ในสายพันธุ์ของแอปเปิ้ล…"ผู้อาวุโสอลูฟาเริ่มกล่าวพรรณนาอย่างกับว่ากำลังเรียนวิชาชีววิทยา "ผลแอปเปิ้ลจะมีความกรอบ ปนเปรี้ยวและหวาน ช่วยกระตุ้นการหลั่งน้ำลายและดับกระหาย"
"ปู่อลูฟา ปู่หยุดได้ไหม…."ต้าลี่สูงยังไม่ถึงขอบโต๊ะ แต่ด้วยพละกำลังที่แข็งแรงเธอจึงพยุงตัวเองขึ้นไปบนโต๊ะได้อย่างง่ายดาย ปู่อลูฟาทำหน้ามุ่ย ในขณะที่เธอตอบว่า "พวกเราแค่อยากกิน…."
ผู้อาวุโสอลูฟาถึงกับหัวเราะ "ก็ได้ เข้าใจแล้ว!! เราจะให้พวกเธอกินเดี๋ยวนี้….."ผู้อาวุโสอลูฟาหยิบผลแอปเปิ้ลที่ฉันกัดขึ้นมา ดวงตาของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา "มันก็นานมากแล้ว……"
เจ้าหญิงอาร์เซนอลจ้องมองพี่สาวเช่อชื่อและกล่าวว่า "เอาเลย"
"อืม"พี่สาวเช่อชื่อหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาและใช้มีดสั้นสีดำค่อยๆออกปลอกแอปเปิ้ล ในขณะที่เธอกำลังประกบใบมีดลงบนผิวแอปเปิ้ล ราฟเฟิลก็แสดงท่าทางวิตกกังวล "ระวังเมล็ด อย่าพลาดไปโดนเมล็ดที่อยู่ข้างใน!! เธอรู้โครงสร้างของผลแอปเปิ้ลหรือไม่? พี่สาวเช่อชื่อ ระวังให้มากๆ!!"ราฟเฟิลกล่าวเตือนอย่างลุกลี้ลุกลน
เช่อชื่อขมวดคิ้ว ทันใดนั้น *ฟิ้ววว* มีดสั้นในมือของเธอก็บินตรงไปที่ราฟเฟิล *ปัง* มันปักลงกลางโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าเขา ซึ่งมันทำให้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงเป็นหลุม เป็นรอยบาก….
การกระทำของเช่อชื่อสร้างความตกใจให้กับราฟเฟิล เขาปิดปากเงียบเหมือนกระต่ายตื่นกลัว
"ผมทำเอง ผมทำเอง"แฮรี่หยิบมีดสั้นที่อยู่ตรงหน้าราฟเฟิล จากนั้นเขาก็หยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาแล้วโยนมันขึ้นไปบนอากาศ ทำไมฉันรู้สึกไม่ไว้ใจแฮรี่เลย?
ผลแอปเปิ้ลเขียวหมุนติวอยู่บนอากาศ ขณะที่มันตกลงมาตรงมีดของแฮรี่ เขาสะบัดมีดไปมาจนสามารถได้ยินเสียงปลอกแอปเปิ้ล
ระหว่างนั้นลุงเมสันก็รีบหยิบจานแล้วโยนไปให้แฮรี่ จานตั้งอยู่บนพื้นพร้อมผลแอปเปิ้ลที่ตกลงสู่จาน
แฮรี่ยื่นมือซ้ายออกไป แกนกลางของแอปเปิ้ลยังคงอยู่ในสภาพสมบูรณ์
ฉันตกตะลึงกับทักษะที่แม่นยำและรวดเร็ว ทักษะระดับสูงเช่นนี้จะเห็นได้เฉพาะในทีวีหรือในอนิเมะ มันเป็นเรื่องยากมากที่คนคนนึงจะมีทักษะเก่งกาจในระดับนี้ ทุกคนต่างรู้ดีอยู่แล้วว่าวัตถุจะตกลงมาด้วยแรงอิสระพร้อมกับความเร่ง
พ่อกับฉันเคยทำการทดลองเรื่องนี้มาก่อน ยามที่เราว่างหรือเบื่อ เรามักจะเอากะหล่ำปลีมาฝึก ถ้าหากว่ามีดคม กะหล่ำปลีก็จะถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ อย่างไรก็ตาม เราสามารถหันมันออกได้ไม่กี่ชิ้น และขนาดของแต่ละชิ้นก็ไม่มีความแน่นอน
ผลแอปเปิ้ลมีขนาดเล็กกว่ากะหล่ำปลี!! หากใครตั้งใจจะตัดเนื้อแอปเปิ้ลให้แยกออกจากแกนกลาง มันคือเรื่องยากมาก มุมมองและทักษะของมนุษย์เป็นสิ่งสำคัญที่สุด มันทำให้ฉันต้องนึกถึงใครบางคนที่มีทักษะและวิสัยทัศน์ยอดเยี่ยม คนนั้นก็คือ เหอเล่ย ฉันได้แต่สงสัยว่าตอนนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง?
ขณะที่ฉันตกตะลึงกับทักษะของแฮรี่ เขาก็ได้ปอกแอปเปิ้ลอีก 2 ลูกที่เหลือ และวางส่วนที่ฉันกัดเอาไว้ตรงหน้าฉัน "ขอบคุณมาก เด็กๆจะต้องมีความสุข"
ฉันกลับคืนสู่โลกแห่งความเป็นจริงและมองเด็กๆทุกคนที่ได้รับแอปเปิ้ลตัดแบ่งคนละชิ้น ทุกคนรีบกินแอปเปิ้ลในมือของตัวเอง
"โห! นี่มันอะไรกันเนี่ย? อร่อยและชุ่มฉ่ำมาก!!"
"อร่อยมาก!!"
"อร่อยเกินไปแล้ว!! แถมยังมีรสชาติเปรี้ยวนิดๆ!!"
"เจ้าหญิง พวกเราอยากกินมากกว่านี้ อยากกินมากกว่านี้อีก!"
เจ้าหญิงอาร์เซนอลจ้องมองพวกเขาด้วยสายตาอ่อนโยน "ไม่ได้แล้ว อย่าดื้อ"
"เจ้าหญิง ท่านยังไม่ได้กินเลย เอานี่สิ หนูให้"เด็กหญิงตัวเล็กส่งแอปเปิ้ลที่อยู่ในมือของเธอให้เจ้าหญิงอาร์เซนอล น้ำตาของเธอไหลออกมาเล็กน้อยขณะที่เธอยื่นมือ
เจ้าหญิงอาร์เซนอลยิ้มและลูบศีรษะของหนูน้อย "เธอกินมันเถอะ เมื่อพี่ชายราฟเฟิลเอาเมล็ดออกมาแล้วไปปลูกในกระท่อมเพาะปลูก ปีหน้าพวกเราก็จะมีแอปเปิ้ลให้กิน"
"เย้!!"
"วู้วววว!!"ทั้งผู้ใหญ่และเด็กต่างส่งเสียงเชียร์ ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะได้เห็นผู้คนจำนวนมากส่งเสียงร้องอย่างสนุกสนานเพียงเพราะแอปเปิ้ล
จู่ๆแฮรี่ก็กระโดดขึ้นไปบนโต๊ะและตะโกนว่า "เราขอขอบคุณหลัวปิงที่เอาเมล็ดแอปเปิ้ลมาให้เรา!!"เขามองฉันด้วยความขอบคุณ ดวงตาสีอำพันของเขาเปล่งประกาย
"หลัวปิง!! หลัวปิง!! หลิวปิง!!"ทุกคนที่รวมตัวกันอยู่ใจกลางจัตุรัสตะโกนเรียกชื่อฉัน ฉันมองพวกเขาด้วยอารมณ์ที่แสนซับซ้อน เสียงเชียร์ของพวกเขาทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้น สำหรับพวกเขาฉันเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้า แต่สิ่งที่พวกเขาปฏิบัติต่อฉันนั้นช่างแตกต่างจากซิงฉวน
ท้องฟ้ายามค่ำคืนกลับคืนสู่ดินแดนแห้งแล้งอีกครั้ง เวลาค่ำในโลกใบนี้ช่างเป็นสิ่งยาวนานเหลือเกิน
ฉันสะพายกระเป๋าและนั่งลงข้างๆพี่สองที่อยู่ด้านบนประตูเมืองใต้ดิน ด้านหลังประตูเมืองใต้ดินเป็นพื้นที่ลาดชันขนาดใหญ่ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นหญ้าขึ้นบนประตูรั้ว
พี่สองยังคงเงียบ ดวงตาสีขาวของเธอจับจ้องแค่เพียงทิศทางเดียว - ทิศตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งเธอก็จะร้องโหยหวนเป็นครั้งคราว
"เธอกำลังเรียกหาครอบครัวของเธออย่างนั้นหรือ?"ฉันถามเธอแต่เธอก็ไม่ตอบ เธอยังคงมองไปในทิศทางเดิม ฉันจึงสัมผัสแขนของเธอ "ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกเธออย่างไร….. " ฉันไม่รู้เลยว่าเธอกำลังมองอะไรด้วยซ้ำ "โอ้ จริงสิ ฉันมีอาหารนะ เธออยากจะกินไหม?"
ตอนที่ฉันไปรับตัวพี่สองจากราฟเฟิล เขากำลังแกะเมล็ดออกจากแกนแอปเปิ้ล ท่าทางของเขาดูระวังมากจนฉันนึกว่าเขากำลังผ่าตัด การกระทำมันช่างต่างกับตอนที่เรากินแอปเปิ้ลแล้วโยนส่วนที่เหลือทิ้งถังขยะอย่างสิ้นเชิง
หลังจากที่เขาเอาเมล็ดออกมา เขาก็เก็บมันไว้ในภาชนะสีเขียวที่เหมือนกับสิ่งที่ซิงฉวนใช้เก็บเมล็ดทานตะวัน เขาบอกว่าเขาจะเอามันไปปลูกไว้ในกระท่อมเพาะปลูกในภายหลัง จากนั้นฉันก็เห็นเขากลืนน้ำลายขณะมองแกนแอปเปิ้ล
ฉันหยิบกระป๋องโยเกิร์ตออกมา จากนั้นก็แกะฝาแล้วยื่นให้กับพี่สอง "ตอนนี้เธอน่าจะอยากดื่มนม"
เธอก้มหน้าและดมกลิ่นโยเกิร์ต สีหน้าการแสดงออกของเธอนั้นดูเหมือนคนรังเกียจ
"สิ่งนี้มีค่ามากกว่านมนะ ทั้งยังมอบสุขภาพที่ดี ดูสิ มันมีแคลเซียมสูงด้วย!!"
พี่สองสีหน้าดูค่อนข้างผิดหวัง เธอทำยังกับฉันยื่นของเหม็นเน่าให้กับเธอ
"ถ้าอย่างนั้นอันนี้แล้วกัน"ฉันหยิบไส้กรอกมาแล้วยื่นให้กับเธอ เธอได้กลิ่นหอมและรีบคว้าไส้กรอก ดูสิ อาหารฟ้าสฟู้ดก็ยังคงอร่อยที่สุดเสมอ
"องค์หญิง ข้างนอกมันหนาว"ฉันได้ยินเสียงพี่สาวเช่อชื่อจากด้านในประตู
"ฉันแค่อยากมาเดินเล่นคนเดียว"
"ก็ได้ ก็อย่าเดินไกลนัก ฉันจะบอกให้เฉียนลี่คอยดูแลท่าน"พี่สาวเช่อชื่อมองเธอสักพักใหญ่ จากนั้นเธอก็ถอนหายใจและหันหลังเดินกลับเข้าไปในเมืองโนอาห์
เฉียนลี่คือใคร? ฉันเคยได้ยินชื่อคนคนนี้ถึง 2 ครั้ง แต่…. ฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อน ดูเหมือนเฉียนลี่จะเป็นคนที่ลึกลับมาก
