บทที่ 8 : ความยากของการคลอด
อาการเจ็บครรภ์รุนแรงขึ้นหลังจากที่นางเจ้ากินโจ๊กหวาน
ซูมู่เก๋อดูปากช่องคลอดของนางเจ้า เปิดแค่สองเซนติเมตร “ท่านแม่ รอก่อนนะ ปากมดลูกเปิดแล้ว”
โดยทั่วไปนางจางเจ้ามีความแข็งแรง แต่ถูกนางอันรังแกเป็นเวลาหลายปีจึงส่งผลอันตรายต่อสุขภาพของนางในระดับหนึ่ง นางต้องคลอดก่อนกำหนด นางเวียนหัว แต่ก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้จิตใจแจ่มใส นางไม่มีแรงที่จะคิดว่าทำไมมู่เก๋อจึงรู้เรื่องการทำคลอดมากมายนัก
ซูมู่เก๋อส่งเยว์รู่ไปรวบรวมทุกอย่างที่นางต้องการ ในขณะเดียวกัน ปากมดลูกก็เปิดเต็มที่
“ท่านแม่ ฟังข้านะ หายใจเข้าและหายใจออกช้าๆ พยายามอย่างหนัก!”
นางเจ้าจับผ้าห่มไว้และเชื่อฟังมู่เก๋ออย่างไม่รู้ตัว
นางเจ้าให้กำเนิดลูก และนี่เป็นครั้งที่สองของนาง มันควรราบรื่น อย่างไรก็ตาม มันเป็นเวลานาน ยังไม่มีความคืบหน้าเพิ่มเติม
เหมยฮัวและสาวใช้คนอื่นๆ ยังเด็กเกินไปที่จะรู้เรื่องการคลอดบุตรและพวกเขาต่างก็หวาดผวากับเลือด
นางอัน ผู้ที่ควรจัดการกับเรื่องทั่วไปในคฤหาสน์ตอนนี้ กำลังเพลิดเพลินกับละครเวทีแบบดั้งเดิมในโรงละครบนถนนสายหลักของเมืองซุนหยาง ด้วยรอยยิ้มที่สง่างามและสุขุม
หลี่หม่าเข้าไปในห้องวีไอพีของโรงละครและกระซิบกับนางอันว่า “นายหญิงเจ้าล้มเจ้าค่ะ”
เมื่อได้ฟังเช่นนั้น นางอันก็ยิ้มอย่างพอใจและยิ้มต่อไป “น่าเสียดายจริงๆ นางตั้งครรภ์มาก็หลายเดือน หากนางตายลงจากการล้มจะมีศพถึงสองศพ นายท่านรู้หรือไม่ว่าเกิดอันใดขึ้น?”
“วันนี้นายท่านเลิกงานแล้วและกำลังดื่นอยู่ในโรงเตี้ยมซุยฮัวกับเพื่อนๆเจ้าค่ะ”
นางอันจ้องมองไปที่เวทียิ้มกว้างขึ้น “น่าสนใจจริง”
“อ้า!” นางเจ้าร้องเสียงดัง ทำให้ใจสั่น
ซูมู่เก๋อมองดูพระอาทิตย์ตกและคิดว่ามันนานมากเกิน หากยังไม่มีความคืบหน้า ทั้งสองคนจะตกอยู่ในอันตราย!
มู่เก๋อยังคงลูบท้องของนางเจ้า ทารกในครรภ์อยู่ในตำแหน่งและนางเจ้าเคยคลอดลูกมาก่อน ดังนั้นครั้งนี้ไม่น่าจะลำบาก
“นายหญิง ข่าวร้ายเจ้าค่ะ ชายคนหนึ่งบอกข้าว่าแม่ของท่านล้มบนสันเขาและนางเสียชีวิตแล้วเจ้าค่ะ!”
ชอนจูไม่ได้ไปพาหมอมา แต่แจ้งข่าวฟ้าผ่า!
นางเจ้าเบิกตากว้างและเหลือกลาน จ้องไปที่ชอนจู หายใจติดขัดอย่างหนัก
มู่เก๋อไม่มีเวลามากพอที่จะหยุดคำพูดแบบนั้นของชอนจู นางโมโหมากจนเตะชอนจูออกจากห้อง “หุบปากของเจ้าซะ!”
แม่ของนางเจ้าอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเจ้าของเมืองหนานเจิง นางเจ้ากตัญญูแต่แม่มาก แม้ว่าชีวิตของนางจะลำบากในคฤหาสน์ซู นางพยายามอย่างดีที่สุดในทุกปีเพื่อส่งของไปให้แม่เป็นกำลังใจแก่หญิงชรา
มู่เก๋อเข้าใจดีว่าในช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ นางเจ้าจะทรุดลงเมื่อรู้ว่ามีบางสิ่งผิดปกติกับแม่ของนาง!
นางเจ้าเป็นแบบนั้นจริง นางร้องไห้อย่างหนัก เสียงของนางแผ่วลงและเศร้าโศกราวกับว่านางจะเป็นลมให้ได้
มู่เก๋อบีบริมฝีปากบนของนางทันที เพราะกลัวนางเจ้าจะตายถ้านางไม่ตื่นในขณะที่ถูกส่งตัว!
“ท่านแม่ ท่านต้องคลอดลูกอย่างปลอดภัยก่อนตอนนี้ นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด!”
นางเจ้าจับมือของมู่เก๋อ และกัดฟัน “ใช่ มันคือลูกของข้า ข้าต้องให้กำเนิดลูกของข้า!”
มู่เก๋อนนวดจุดฝังเข็มของนางเจ้าเพื่อให้นางมีพลังมากชึ้น จนกระทั่งมืดค่ำ เสียงร้องดังมาจากลานบ้านซอมซ่อแห่งนี้ คลอดแล้ว
“แว้ แว้.....”
“ยินดีด้วย นายหญิง เป็นเด็กผู้ชาย!” เหมยฮัวอุ้มทารกที่ทำความสะอาดแล้ว และเกือบไม่มีเสียงเพราะร้องไห้
ใบหน้าของนางเจ้าไร้สีเลือดและซีดเผือด นางจับมือของมู่เก๋อไว้แน่น
“มู่มู่....ดูแลน้องชายของเจ้าให้ดี และ ไปหายายของเจ้า.....”
มู่เก๋อกำลังทำความสะอาดร่างกายของนางเจ้าแต่ได้กลิ่นเลือดรุนแรงพร้อมกับไอร้อนเมื่อเปิดผ้าห่ม
นางมองลงไปและอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น
เลือดท่วม!
