บทที่ 7 : ทำให้ทารกในครรภ์ตกใจ

ซูจิงเหวินสำลักน้ำและเมื่อนางถูกอุ้มไปที่ลานกล้วยไม้  นางก็เป็นลม

ลูกสาวที่นางรักมากที่สุด  และนางเจ็บปวดหัวใจมากเมื่อเห็นเช่นนั้น

“นายท่านของข้า  ถ้ามีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นกับเหวิน  ข้าจะตายไปพร้อมกับนาง”

ซูหลุนก็กังวลเกี่ยวกับซูจิงเหวินเช่นกัน

“ไม่ต้องกังวล  เหวินจะไม่เป็นไร”

หมอมาเร็วและคลำชีพจรของซูจิงเหวิน

“หมอลูกสาวของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

หมอชรายืนขึ้นและพูดว่า  “นายท่านและนายหญิง  ไม่ต้องกังวล  คุณหนูแค่สำลักน้ำและกลัวเท่านั้น  หลังจากทานยาเป็นเวลาสองวันก็จะหาย”

“ขอบคุณท่านหมอ”  นางอันส่งสายตาไปที่สาวใช้เก่าแก่ของนาง   และนางหลี่ยื่นถุงเงินให้กับหมอ

“ข้าจะพาท่านออกไปส่ง”

“ลาก่อน”

ซูจิงเหวินตื่นขึ้นมาหลังจากกินยา

ดวงตาของนางแดงไปด้วยเลือดเพราะเลือดคั่ง

“ท่านแม่  ข้าจะฆ่ามัน  ฆ่านังสารเลวนั่น!”  ซูจิงเหวินโกรธเกรี้ยวเมื่อคิดถึงซูมู่เก๋อที่กดหัวนางลงไปในน้ำและนางกลัวมากแค่ไหน

นางอันโกรธมากกว่าซูจิงเหวิน  แต่นางสงบลง  นางกล่าวว่า  “เหวินเชื่อแม่  แม่จะไม่ปล่อยให้พวกมันมีชีวิตที่สงบสุข!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น  ซูจิงเหวินก็ยิ่งเพิ่มประกายในดวงตาที่ไม่พอใจของนาง

ดวงตาที่ซูหลุนคิดว่ามีเสน่ห์ฉายแววน่ากลัว

“เจ้าแค่ทำตามที่แม่พูด...”

ซูจิงเหวินยิ้มอย่างดุร้าย

“ท่านแม่  ท่านฉลาดมาก  เราจะทำให้พวกมันไม่มีวันฟื้นคืน!”

.........................

ในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง  และภาพความหนาวเย็นในลานดอกท้อ

มู่เก๋อเอนกายลงบนเบาะ เป็นภาพอันเงียบสงบ

“คุณหนูมู่เก๋อ  มีบางสิ่งเกิดขึ้น  นายหญิงเจ้าล้มลงที่พื้นขณะที่นายหญิงเดินเล่นเจ้าค่ะ  ตอนนี้ใบหน้านางซีดมากเพราะเจ็บที่ช่องท้อง”

เหมยฮัวสาวใช้วิ่งเข้ามาในห้องด้วยหน้าซีดเผือดและเสียงสั่นเครือ

มู่เก๋อปิดหนังสืออย่างรวดเร็วและยืนขึ้น

มู่เก๋อสงบกว่าเหมยฮัว  ใบหน้าที่ดูผอมและจริงจังของนางทำให้เหมยฮัวตกใจ

คุณหนูใหญ่เปลี่ยนไปมากจริงๆ  ถ้านางเป็นคนเดิม  นางจะเป็นลม เมื่อรู้ข่าวเช่นนี้

“แม่ของข้าล้มงั้นรึ? ผ่อนคลาย  เล่ารายละเอียดให้ข้าฟังระหว่างทาง”  มู่เก๋อออกจากห้องไปพร้อมกับพูดคุยไปด้วย

เหมยฮัวเพ่งความสนใจของนางและเดินตามมู่เก๋อ  เล่าว่า  “นายหญิงจ้าวกระสับกระส่าย  แม้ว่าตอนนี้ท้องลูกของนางจะหนัก แต่นายหญิงจะเดินเล่นในสนามทุกเข้าและกลางคืน  วันนี้นายหญิงเดินเล่นที่สนามหญ้าตามปกติ  แต่ชอนจูมาบอกกับข้าว่านายหญิงลื่นล้มอย่างไม่ตั้งใจ”  ชอนจูเป็นสาวไช้อีกคน

จบประโยค  ซูมู่เก๋อมาถึงประตูของนางเจ้าและได้ยินเสียงคร่ำครวญของนาง  เมื่อมู่เก๋อเข้าไปในห้อง

ในลานดอกท้อ มีสาวใช้หลายคน เช่น เหมยฮัว  ชอนจู เยว์รู่ และผู้หญิงต่ำกว่าที่ทำความสะอาดสนาม  เหมยฮัวไปหามู่เก๋อเรพาะไม่มีใครสามารถไปตามหมอมาได้

มู่เก๋อเดินไปที่เตียงของนางเจ้าอย่างรวดเร็ว  เห็นนางหน้าซีด ไม่มีสีเลือด ผมของนางเปียกโชก  ชอนจูไม่ทำอะไรนอกจากคุกเข่าและร้องไห้

“หยุดร้อง  ไปบอกนางอันให้เชิญหมอมา!”  มู่เก๋อคำรามใส่ชอนจู  ซึ่งทำให้นางตัวสั่น  ชอนจูเช็ดน้ำตาและเดินเซออกไป

“มู่มู่  ทำไมเจ้ามาที่นี่? กลับไป  เจ้า พามู่มู่ออกไป...”  นางเจ้าพูดอย่างอ่อนแรง  เมื่อเห็นมู่เก๋ออยู่ในห้อง ลูกในท้องของนางดิ้น และนางกำลังจะคลอด  สาวโสดเข้าห้องคลอดจะเคราะห์ร้าย

ซูมู่เก๋อก้าวไปข้างหน้าและจับมือของนางเจ้า  ดวงตาของนางดูอบอุ่น  แต่หนักแน่น  “ท่านแม่ ไม่ต้องกังวล  ข้าจะทำให้ท่านเอง ตกลง อย่าพูด  เก็บความแข็งแรงของท่านไว้  ทำตามที่ข้าพูด”

“แต่....”

“ชู่วว์ๆๆๆ”

มู่เก๋อบอกเป็นนัยว่าห้ามนางพูด และรู้สึกถึงชีพจรของนาง

นางเจ้าผอมมาก  นางมีชีวิตอยู่ในฟาร์มเมื่อยังเด็กอยู่ในครอบครัวชาวนา  นางกินอาหารแย่ลงเมื่ออยู่ในคฤหาสน์ซู  แต่ร่างกายของนางยังดีมาก  แม้ว่านางอันจะปฏิบัติต่อนางอย่างรุนแรงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา  นางก็ยังมีสุขภาพดี

ตอนนี้ทารกในครรภ์ตกใจ  และนางต้องคลอดลูกก่อนกำหนด

ซูมู่เก๋อเปิดผ้าห่มของนางเจ้าขึ้นดู  น้ำคล่ำแตกแล้ว  แต่ปากมดลูกยังไม่เปิด

เห็นสถานการณ์ชัดแจ้งแล้ว ซูมู่เก๋อถอนหายใจหนัก

“เหมยฮัว  ไปเตรียมน้ำร้อนและอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการหรือมีน้ำตาลมา”

เหมยฮัวพยักหน้า  “ได้เจ้าค่ะ  ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้”