ตอนที่ 153 การมียศศักดิ์ก็น่าปวดหัวเหมือนกัน
ตอนที่ 153 การมียศศักดิ์ก็น่าปวดหัวเหมือนกันน่ะ
หัวหน้าสมาคมทั้งสองหันมาตามเสียงเรียกของเจสเปอร์ด้วยรอยยิ้ม พวกเขาทั้งคู่ต่างดีใจที่ผลการทดลองของเขาไม่ได้ล้มเหลว อย่างน้อยถึงมันจะก่อให้เกิดเรื่องผิดพลาดจนทำให้ทั้งคู่ต้องมาติดอยู่กลางป่าระหว่างทางของเมืองก็ตาม แต่ผลสุดท้ายแล้วพวกเขาก็ทำมันได้สำเร็จแล้วจริงๆ โดยมีเจสเปอร์เป็นผู้มาต่อจิ้กซอว์ชิ้นสุดท้ายนั้นให้สมบูรณ์
“ท่านทั้งสองเป็นอย่างไรบ้าง...เหตุใดถึงได้ไปอยู่กลางป่าเขาเช่นนี้ได้ รู้ไหมว่าที่ห้องสมุดเกิดเรื่องขึ้นมากขนาดไหน พวกท่านทำให้ข้าต้องเป็นห่วงมากเหลือเกิน??!!”
ทันทีที่หัวหน้าสมาคมทั้งสองกลับมาจากประตูมิติที่เจสเปอร์เปิดเอาไว้ บรรณารักษ์สาวที่รับหน้าที่ดูแลห้องสมุดสถาบันสมาคมจอมเวทย์และผู้ควบคุมธาตุแห่งนี้ ก็โผล่ร่างเข้าหาคนทั้งสอง ก่อนจะทรุดลงนั่งกับพื้น พรั่งพรูความอัดอั้นที่ต้องเผชิญมานานหลายวัน สะอึกสะอื้นออกมาราวกับเด็กน้อย
นี้คือเบื้องหลังของบรรณารักษ์จอมดุแห่งเมืองอัลคาเดียที่ผู้เล่นต่างมอบสมญานามที่ว่านี้ให้กับเธอ ภาพที่เห็นตรงหน้าของเจสเปอร์ไม่หลงเหลือคราบของแม่หญิงเจ้าระเบียบที่รักษาการเป็นประตูด่านหน้าที่ชั้น 1 อีกต่อไป แว่นตาที่สวมใส่ถูกถอดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน พร้อมกับได้รับคำปลอบใจจาก สองผู้อาวุโสที่ดูแลสถานที่แห่งนี้อย่างอบอุ่น
หลังจากที่หัวหน้าสมาคมทั้งสองได้ปลอบบรรณารักษ์จนเธอนั่นสงบสติอารมณ์ลงแล้ว แม่มด Elunir ก็ได้ขอตัวลากลับห้องของเธอไป โดยก่อนจะกลับออกไปเธอก็ไม่ลืมที่จะหันมาขอบคุณชายหนุ่มที่ช่วยเหลือเธอไว้ ก่อนจะรับปากว่าจะตอบแทนเรื่องนี้อย่างเต็มที่หากเขามีเรื่องเดือดร้อนหรือต้องการความช่วย
แน่นอนสำหรับเจสเปอร์การได้รับปากว่าจะช่วยเช่นนี้จากแม่มด Elunir ถือเป็นของรางวัลที่มีค่ามากกว่าไอเท็มหรือเหรียญทองเป็นไหนๆ ต้องอย่าลืมว่าตัวเจสเปอร์มีช่องทางหาไอเท็มราคาแพงหรือไอเท็มหายากได้อยู่แล้วหากเขาต้องการ แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่อาจหาได้เลยถึงแม้จะมีข้อมูลอยู่เต็มหัวเลยก็คือการได้ผูกสัมพันธ์กับ NPC ระดับสูงอย่างแม่มดขาว Elunirที่เป็นถึงหัวสมาคมจอมเวทย์
“เอ่อหากท่านกล่าวมาเช่นนี้...ข้าเองก็มีเรื่องบางอย่างจะขอร้องท่านเดี๋ยวนี้เลยจะได้หรือไม่!!”
“หึหึ...คนหนุ่มสมัยนี้ช่างใจร้อยเสียจริง เอาได้สิว่ามา?”
“ท่าน Elunir พอจะรู้จัก จอมเวทย์ที่ชื่อว่า‘หิมะน้อยมาร์กี้’หรือไม่”
“แน่นอนข้าต้องรู้จักอยู่แล้ว...ข้าเป็นคนทดสอบนางเอกกับมือ ว่าแต่เจ้าจะถามถึงนางไปทำไม?”
“จอมเวทย์ผู้นี้เป็นคนใต้ปกครองของกองทัพของข้า ข้าเคยได้ยินเธอเล่าถึงเรื่องของท่านว่า ท่าน Elunirเป็นคนจิตใจดี แถมยังมีเมตตามอบภารกิจลับให้กับนางจนได้กลายมาเป็นจอมเวทย์จนถึงทุกวันนี้ หญิงสาวผู้นี้ยังบอกกับข้าอีกด้วยว่า ความฝันสูงสุดของเธอนั่นไม่ได้อยากเป็นจอมเวทย์ที่เก่งกาจมีชื่อเสียงก้องไปทั่วอาณาจักรเหมือนกับจอมเวทย์คนอื่นๆ แต่ความฝันของเธอนั่นอยากเป็นเหมือนดั่งท่าน Elunir นั่นเองและนี้เองก็คือคำขอร้องจากข้า ขอให้นางได้มาร่ำเรียนวิชาจากท่านสักระยะจะได้หรือไม่??!!”
เมื่อพูดจบชายหนุ่มก็ก้มหัวลง สายตาของเขามองไปยัง NPC หัวหน้าสมาคมจอมเวทย์ด้วยสายตาที่คาดหวัง ก่อนที่ความหวังของเขาจะได้รับการตอบสนองจาก NPC แม่มดขาว Elunir ที่ตอบกลับเขาด้วยคำพูดที่หนักแน่น
“เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เองหรอกหรือที่เจ้าต้องการ...ข้าเองก็หลงนึกว่าเจ้าจะเรียกร้องขอให้ข้าไปทำร้ายนางเสียอีก ที่ไหนได้มาขอร้องแทนสหายนี้เอง คนแบบเจ้านี้หาได้ยากจริงๆ ข้าชักจะถูกใจผู้กล้าอย่างเจ้าขึ้นมาแล้วสิ...เฮ้อ...แต่น่าเสียดายที่เจ้าเลือกเดินในหนทางของผู้ควบคุมธาตุไปแล้ว ไม่อย่างนั้นข้าคงได้มีลูกศิษย์ดีๆเพิ่มอีกคน ตาเฒ่าอลาสเตอร์เจ้าโชคดีมากนะที่มีลูกศิษย์ที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้...เอาล่ะ เป็นอันว่าข้าตกลง แม่หนูจอมเวทย์สหายของเจ้ามาฝึกอยู่กับข้าที่นี้ได้ ข้าจะเป็นคนฝึกนางด้วยตัวของข้าเอง อยากเป็นเหมือนกับข้าน่ะเหรอ ฮ่าฮ่า...สหายของเจ้าคงต้องเหนื่อยหน่อยแล้วล่ะ”
“นี้แหละศิษย์รักของข้าล่ะ...ไม่เห็นแก่ตัว ไม่ฝักใฝ่อำนาจ ว่าแต่ข้ายังไม่ได้บอกเจ้าเลยใช่ไหมยัยเฒ่า ศิษย์รักของข้าคนนี้เป็นผู้กล้าคนแรกที่ได้รับการเลื่อนขั้นให้เป็นผู้ควบคุมธาตุอย่างเต็มตัวเชียวนะ แถมยังได้รับคำสั่งเรียกพบจากผู้อาวุโสโอเรี่ยนที่อาณาจักรโกลด์แคสเทินอีกด้วย (หากใครลืมตัวละครนี้ย้อนกลับไปอ่านได้ที่ตอน 14)”
“ไม่ธรรมดาจริงๆ ถึงขนาดที่ผู้อาวุโสโอเรี่ยนแห่งสภาผู้ควบคุมธาตุให้ความสนใจได้ ข้าจะรอวันที่เจ้าเติบใหญ่น่ะ...ผู้กล้าเจสเปอร์” แม่มดขาว Elunir พยักหน้าลงเล็กน้อยแสดงความชื่นชมชายหนุ่มตรงหน้าแต่ก็เป็นเพียงแค่ชั่วขณะเดียวเท่านั้น ชีวิตของเธอเคยผ่านเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจมามากมายเสียจนเรื่องของเจสเปอร์เป็นเรื่องธรรมดา เธอสะบัดผ้าคลุมของเธอเดินออกจากห้องไป ในใจพลางนึกเสียดายที่ไม่อาจคว้าตัวผู้กล้าคนเมื่อครู่เข้าสู่โลกแห่งจอมเวทย์ได้
‘หิมะน้อยมาร์กี้ หวังว่าเธอคงจะมีดีอย่างที่ผู้กล้าเจสเปอร์ยอมฝากฝังมาน่ะ เพราะคำสัญญาของข้ามันไม่ได้มอบให้แก่ใครง่ายๆ’
ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของหิมะน้อย ที่เจสเปอร์ได้ไปฝากฝังเธอให้ได้ร่ำเรียนวิชากับแม่มดขาวคนนี้ การได้ไปฝึกกับ NPC ไม่ใช่เรื่องหายากอะไรให้คิดซะว่ามันเป็นเควสลับอย่างหนึ่งคงจะอธิบายได้เหมาะกว่า ที่เจสเปอร์ส่งทวิสเต็ด ริคเตอร์และหิมะน้อยให้ไปฝึกกับเหล่า NPC ระดับสูง ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะได้ครอบครองอาชีพลับแต่อย่างใด การไปฝึกคือการไปทำเควส ของรางวัลที่ได้มีตั้งแต่ได้รับสกิลลับ(Unique Skill) ซึ่งถือเป็นรางวัลสูงสุด ไล่ไปจนถึงรางวัลอย่างเหรียญทองที่ถือเป็นรางวัลต่ำที่สุด ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับว่าผู้เล่นจะทำเควสที่กำหนดได้ถึงจุดไหน
กลับมาที่ห้องทำงานของ ศจ.อลาสเตอร์หลังจากที่แม่มดขาวและบรรณารักษ์จากไปแล้ว ศจ.อลาสเตอร์ก็ทรุดลงไปนั่งบนโต๊ะทำงานของเขาด้วยความเหนื่อยอ่อน ไม่ว่าจะด้วยจากการเดินทาง จากการสร้างมนตราขึ้นมาไม่สมบูรณ์ทั้งหมดล้วนบั่นทอนให้เขาอ่อนเพลีย “เจ้าคงสงสัยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับข้าสิน่ะ?” ศจ.อลาสเตอร์มองดูลูกศิษย์ที่เติบใหญ่ขึ้นด้วยความภาคภูมิใจถึงแม้ว่าตัวเขาจะแทบไม่ได้สั่งสอนอะไรให้กับลูกศิษย์คนนี้เลยสักครั้ง แต่สายใยดังกล่าวกลับยึดแน่นผูกติดกับผู้กล้าคนนี้มากเกินกว่าที่คนอื่นจะเข้าใจ
“ท่าอาจารย์พักก่อนเถิด! รอพักให้หายดีค่อยอธิบายให้ข้าฟังก็ยังไม่สาย”
ถึงเจสเปอร์จะอยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ใจลึกๆเมื่อได้เห็น ศจ.อลาสเตอร์ที่นั่งหมดสภาพบนโต๊ะทำงานเยี่ยงนี้การปล่อยให้ NPC ตนนี้ได้พักดูจะเป็นอะไรที่เหมาะสมกว่าการไปทรมานให้เขาเล่าเรื่องทั้งๆที่ยังเหนื่อยล้า ต้องอย่าลืมว่านี้คือเกม The Era Online เกมเสมือนจริงที่ถูกสร้างขึ้นโดยมีผู้เล่นทำหน้าทีเป็นเพียงฟั่นเฟืองเล็กๆให้เนื้อเรื่องดำเนินต่อ แต่คนที่เป็นผู้กำหนดเส้นทางล้วนแล้วแต่เป็น NPC
“ขอบคุณเจ้ามากที่เป็นห่วงข้า ไว้ข้าพักจนหายดีแล้วจะให้คนไปตามเจ้ามาพบโดยเร็วที่สุดก็แล้วกัน ข้ายินดีกับยศศักดิ์มาควิสประจำเมืองที่เจ้าได้รับมาด้วยและหวังว่าสักวันข้าจะได้เป็นส่วนหนึ่งของยุคสมัยที่มีเจ้าเป็นผู้ปกครองเมืองน่ะ!!”
“ขอบคุณท่านอาจารย์ที่ส่งเสริม หากไม่มีอะไรแล้วศิษย์...ขอตัวลา!!”
เจสเปอร์แอบเสียดายเล็กน้อยที่ตัวเขาเกือบจะได้เข้าใกล้กับเวทมนต์เทเลพอร์ที่ผู้เล่นทุกคนล้วนใฝ่หา ถึงแม้เรื่องนี้จะยังไม่เป็นที่กระจ่างต่อสายตา แต่เจสเปอร์เชื่อว่าดาบอีเทอนัลวอล์เบรดของเขาที่กลืนกินแร่ Telelium เข้าไปนั่นจะต้องมีความลับเกี่ยวกับเรื่องราวของเวทมนต์เทเลพอร์ตซ่อนเอาไว้อยู่อย่างแน่นอน เผลอๆมันอาจเป็นกุญแจที่เป็นตัวไขความลับให้กับอาณาจักรก็เป็นได้
‘ใจเย็นๆไว้เจสเปอร์ เยือกเย็นเข้าไว้...รอเวลาอีกสักหน่อย อย่าลืมสิว่าในอดีตกว่าประตูเทเลพอร์ตจะใช้ได้ต้องรอนานแค่ไหน แค่นี้ก็ถือว่าเร็วมากแล้ว!’
ชายหนุ่มพยายามควบคุมอารมณ์พลุ่งพล่านของตัวเองเอาไว้ ที่บัดนี้แทบจะเต้นรั่วเป็นกลองชุดเนื่องจากตื่นเต้นที่ตัวเขากำลังจะเข้าใกล้เวทย์มนต์ เทเลพอร์ต ซึ่งถ้าหากมันเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆแผนการที่กำลังประสบปัญหาก็จะได้รับการแก้ไขเสียที
ชายหนุ่มกลับมายังสมาคมช่างตีเหล็กอีกครั้ง หลังจากที่เสร็จธุระกับ ศจ.อลาสเตอร์ ทันทีที่มาถึงร้านค้าของเขาก็พบว่ามีเหล่าผู้เล่นจำนวนมากยังคงแวะเวียนมาจับจ่ายใช้สอยซื้อของจากร้านของเขาเหมือนเช่นเคย ช่างตีเหล็กฝึกหัดวิ่งเติมของให้กับร้านค้ากันจ้าละหวั่น ได้เห็นแบบนี้ ผู้ควบคุมธาตุก็พอใจชื่น
“เจ้ากลับมาแล้วเหรอ เอ๊ะ...มาควิส~!! เจ้าได้เลื่อนยศศักดิ์อีกแล้วเหรอเนี่ย ขอประทานอภัยท่านมาควิสเจสเปอร์ที่ข้าล่วงเกินเกียรติของท่าน”
หัวหน้าสมิธเมื่อพบเห็นตัวชายหนุ่ม ก็รีบเดินมาหาด้วยความสนิทสนมเหมือนเช่นทุกที แต่ทว่าวันนี้ไม่เหมือนเก่าอีกต่อไป เจสเปอร์ไม่ได้มียศศักดิ์วิสเคานต์เทียบเท่ากับหัวหน้าสมิธที่ได้รับการแต่งตั้งจากกษัตริย์เท่ากับวันก่อน ตอนนี้ตัวตนของเจสเปอร์และยศศักดิ์ของเขาได้ก้าวหน้าจากเดิมจนหัวหน้าสมิธไม่อาจล่วงเกินได้อีก
“ท่านสมิธ...ท่านกำลังทำให้ข้าเสียเรื่องอยู่น่ะ!! ลืมสัญญาของเราไปแล้วเหรอ สัญญาที่จะช่วยข้าปกปิดตัวตน” เจสเปอร์รีบร้องห้ามหัวหน้าสมิธเอาไว้ก่อนที่ NPCผู้นี้จะคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อทำความเคารพ ซึ่งถ้าหากเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ ผู้เล่นที่อยู่ในบริเวณโดยรอบคงเห็นเหตุการณ์นี้ทั้งหมดอย่างแน่นอน “ไปคุยกันข้างในเถอะ ท่านสมิธ”
ภายในโกดังที่พักกิลด์ทุกคนต่างรีบเร่งจัดการงานที่ได้รับมอบหมายกันอย่างขะมักเขม้น การประมูลที่ทางร้านค้าสมาคมจะจัดขึ้นไม่ใช่งานเล็กๆเหมือนเล่นขายของ งานนี้มีความสำคัญต่อพวกเขามาก เพราะนี้ถือเป็นการจัดงานประมูลที่เกิดขึ้นภายในเกมเป็นหนแรก ถึงแม้จะมีผู้เล่นในเมืองอัลคาเดียเท่านั้นที่ทราบข่าว แต่ก้าวแรกมักยากเสมอ
“ร็อคสตาร์ช่วยไปตรวจดูชั้นสองของร้านค้าด้วยว่าเด็กฝึกหัดพวกนั้นจัดการเรียบร้อยตามที่คุยกันไว้ก่อนช่วงอวยพรหรือยัง? คาซิอุสแบ่งกำลังคนจากกองสมาชิกหลักไปช่วยงานพี่สาวบับเบิ้ลที่โรงครัวด้วยแล้วเตรียมเนื้อหมาป่าไดร์วูลฟ์และหมีภูเขาให้เธอด้วย!”
งานประมูลในครั้งนี้เจ้ซันนี่และพี่สาวบับเบิ้ลต่างรับหน้าที่จัดการมาตั้งแต่ก่อนที่จะออกไปเก็บเลเวลที่ป้อมปราการ Mirage Tower เสียอีก
“หัวหน้าสมิธท่านมีความเห็นว่าอย่างไรบ้าง หากเราจะจัดงานประมูลขึ้นที่นี้?”
“เอ่อ...สุดแล้วแต่ท่านมาควิสจะตัดสินใจ ข้าผู้น้อยยินดีปฏิบัติตามรับสั่ง”
“. . .”
การมียศศักดิ์ที่สูงเกินตัว บางทีก็ไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป ดั่งเช่นที่เขากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ ที่จู่ๆหัวหน้าสมิธก็เปลี่ยนท่าที่ปฏิบัติตัวจนห่างเหินกับเขา ราวกับว่าความสนิทสนมที่ผ่านมาไม่เคยเกิดขึ้น
“ข้าขอเตือยท่านอีกครั้งท่านสมิธ หากท่านยังเห็นแก่ความมิตรสหายระหว่างเรา เลิกทำตัวถือยศกับข้าสักที ไม่อย่างนั้นสัมพันธ์ร้านค้าระหว่างเราจะถือว่าหมดสิ้นต่อกัน!!”
ไม่รู้ว่าวันนี้เจสเปอร์ต้องทนกับพฤติกรรมของเหล่า NPC ที่ถือว่าเป็นเพื่อนของเขาปฏิบัติตัวเกรงกลัวยศศักดิ์ที่เพิ่งได้รับการแต่งตั้งมาไปอีกบ่อยแค่ไหน เขาอยากจะร้องตอบกลับไปเสียทุกครั้งว่า เขายังคงเจสเปอร์คนเดิม เลิกทำตัวถือยศกับเขาเสียที แต่นี้มันคือเกมเสมือนจริง NPC ถึงพวกมันจะถูกสร้างมาให้คิดได้อย่างอิสระ แต่ก็ยังมีบางส่วนที่มันต้องปฏิบัติอย่างเคร่งครัดนั้นคือการเคารพกับยศศักดิ์ ซึ่งถ้าหากไม่ได้รับการอนุญาตจากคนที่มียศศักดิ์สูงกว่า NPC พวกนี้ก็จะปฏิบัติตัวตามจิตใต้สำนึกที่สั่งการของพวกมันอย่างเคร่งครัด
เมื่อหัวหน้าสมิธได้ยินคำขู่จากเจสเปอร์ก็ถือว่าได้รับการอนุญาตจากข้อจำกัดนั่นเป็นที่เรียบร้อย เขายกมือร้องห้ามถึงสิ่งที่เจสเปอร์จะทำกับเขาอย่างตื่นกลัว แน่นอนใครบ้างล่ะจะกล้าทอดทิ้งเนื้อย่างที่แสนอร่อยของแม่ครัวบับเบิ้ลไปได้ ส่วนเรื่องธุรกิจร้านค้ากับผู้กล้าเจสเปอร์น่ะเหรอ น่าขัน!! เรื่องกินต้องมาก่อนอยู่แล้ว...
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
เข้าไปร่วมพูดคุยกับไรท์หรือสมาชิกนักอ่านคนอื่นๆได้ที่แฟนเพจตามลิงค์ด้านล่างเลยนะครับ
www.facebook.com/writelazy
