บทที่ 141

คฤหาสน์ไม้สักทองหลังใหญ่ตั้งอยู่ใจกลางหมู่บ้านเล็กๆ ในหุบเขาลึกในดินแดนเขตไฟ เกิดเสียงดังสนั่นในห้องโถงใหญ่ เก้าอี้ไม้แกะสลักถูกทำลายลงด้วยปราณฝ่ามือ เศษชิ้นส่วนแตกกระจาย เกาซิงหมิง เฮ่อหนาน คุกเข่าตัวสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว แรงกดดันระดับสีแดงขั้นสูงแทบจะขยับตัวไปไหนไม่ได้ ไร้ซึ่งเสียงกล่าวใดๆออกมาชายหนุ่มอายุห้าสิบปี มีรอยแผลเป็นที่แก้มซ้ายจ้องมองคนทั้งสองที่คุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างไม่วางตา ชั่วน้ำเดือดมีชายหนุ่มผู้หนึ่งก้าวเดินเข้ามาในห้องโถง ทำให้บรรยากาศที่อึดอัดเช่นนี้ผ่อนคลายลงบ้าง

“เกิดสิ่งใดขึ้นขอรับท่านพ่อ”

“เจ้าออกมาจากปิดด่านแล้วรึ เป็นอย่างไรบ้าง”

ชายหนุ่มผู้นั้นไม่กล่าวสิ่งใดตอบระเบิดพลังปราณระดับสีแดงขั้นกลางออกมา ตูม ชายผู้ถูกเรียกขานว่าพ่อยกยิ้มอย่างดีใจ

“ดี ดียิ่งนัก”

“มีสิ่งใดขึ้นขอรับ เหตุใดท่านพ่อจึงดูอารมณ์ร้อนยิ่งนัก”

“ไอ้เด็กเวรเนี่ยฟง มันทำแสบไว้นัก”

“เนี่ยฟง เนี่ยฟง เด็กหนุ่มที่ถูกจ้างวานให้สังหารเมื่อหลายปีก่อน เหตุใดมันถึงมีชีวิตอยู่ เกิดสิ่งใดขึ้นขอรับ”

ในระหว่างนั้นเองก็มีชายหนุ่มอีกผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องโถงใหญ่ด้วยความรีบร้อน

“คารวะท่านหัวหน้า คุณชายใหญ่ ท่านเกาซิงหมิง ท่านเฮ่อหนานขอรับ ต้องขออภัยที่มาขัดจังหวะ ข้ามีข่าวด่วนมาแจ้งขอรับ แม่ทัพเมิ่งเซียว และผู้อาวุโสเสิ่นฟูหลินถูกสังหารแล้วขอรับ เขตปกครองสายลมส่งหนังสือแจ้งต่อทุกเขตขอกำลังสำนักใหญ่ บุกทลายผาไม้ดำ มีคำสั่งบุกภายในหนึ่งเดือนขอรับ”

เกาซิงหมิงได้ยินเช่นนั้นก็สบถออกมาเสียงดังลั่น

“ต้องเป็นเพราะไอ้สารเลวเนี่ยฟงเป็นแน่”

“เหอะต่อให้พวกมันบุกเข้ามา พวกมันหาได้ทราบว่าที่ตั้งของผาไม้ดำอยู่ที่ใด”

เกาซิงหมิงได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นแต่ไม่กล่าวสิ่งใดออกมา

“ลูกลู่จวิน สิ่งที่เจ้ากล่าวมาไม่ผิดแต่ถึงอย่างไรเราก็ต้องหาทางรับมือ”

ชายผู้เป็นหัวหน้าหันมาจ้องมอง เกาซิงหมิงและเฮ่อหนาน

“ข้าจะให้พวกเจ้าทั้งสองแก้ตัวอีกครั้ง สั่งระดมคมของเราทั้งแปดเขตกลับมาที่นี่ เราจะเตรียมรับมือพวกมัน ดี หากว่าสำนักใหญ่เข้าร่วมด้วย แจ้งคนของเราที่แฝงตัวด้านในส่งข่าวการเคลื่อนไหวของพวกมัน หวังว่าครั้งนี้พวกเจ้าทั้งสองคงไม่ทำงานพลาดอีกหาไม่เช่นนั้น ข้าเองที่จะเป็นคนสังหารพวกเจ้าเอง”

ทั้งสองตัวสั่นสะท้านรีบกล่าวตอบรับอย่างรวดเร็ว

“ขอรับ”

“หวังว่าพวกเจ้าทั้งสองจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”

ทั้งสองรีบกล่าวตอบรับอีกครั้ง ไม่ถึงสามลมหายใจก็รีบออกจากห้องโถงพร้อมกับชายหนุ่มที่เข้ามารายงาน ทิ้งให้สองพ่อลูกอยู่ในห้องโถง

“ลูกลู่จวิน ก่อนเจ้าเก็บตัวเข้าด่านเจ้ากล่าวสิ่งใดต่อน้องชายของเจ้า”

“ไม่มีสิ่งใดขอรับ แค่แนะนำสถานที่ฝึกยุทธ์ ว่าแต่เกิดสิ่งใดขึ้นขอรับ”

“น้องชายเจ้าหลบหนีออกจากที่นี่ ข้ายังไม่ได้รับข่าวว่าตอนนี้น้องของเจ้าอยู่ที่ไหน”

ลู่จวินก้มหน้าลงแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ หาได้กล่าวสิ่งใดออกมาไม่นานก็ขอตัวออกจากห้องโถงไป ทิ้งให้ชายผู้เป็นบิดาจ้องมองแผ่นหลังเดินออกจากห้องโถงไป

ทางด้านสำนักพยัคฆ์สายลม ก็เริ่มมีการจัดเตรียมกำลังคนเพื่อบุกเข้าทลายที่ตั้งผาไม้ดำ นำโดยหวังหลินศิษย์อันดับหนึ่งในทำเนียบและจงเหวินป้าศิษย์อันดับสอง หลายคนคิดสร้างชื่อในครั้งนี้จึงเก็บตัวฝึกวิชาและเพิ่มระดับพลังปราณ เย่เตาขอตัวแยกกลับไปที่เขตแห่งไฟ หยางเวยเองขอเก็บตัวฝึกวิชาที่สำนัก ส่วนเนี่ยฟงขอแยกตัวออกมาฝึกเอง แน่นอนว่าใจจริงนั้นเนี่ยฟงจะกลับไปที่ป่ามรณะ การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่นเพราะนั่งกิเลนอัสนี ย่างเข้าวันที่สี่เนี่ยฟงเข้ามาในส่วนของป่ามรณะ

ทันทีที่เข้ามาถึงสภาพด้านในป่ามรณะแปรเปลี่ยนไปไม่น้อย สัตว์อสูรยังมีความดุร้ายส่งเสียงร้องคำรามเช่นเดิม เนี่ยฟงลงจากหลังกิเลนอัสนีเดินเท้าเข้าไปด้านใน จุดหมายแรกคือหน้าผาสวนสมุนไพรของลุ่ยกง การเดินทางไม่ยากเท่าไรนักเนี่ยฟงยังคงเดินทางเส้นทางเดิมแวะเก็บสมุนไพรและสังหารสัตว์อสูรบางตัวที่พุ่งเข้ามาทำร้าย เกือบสองวันเนี่ยฟงก็มาถึงตีนเขาใช้เวลาอีกเกือบชั่วยามก็ขึ้นมาบนผา เสียงสะบัดมือขวาประกายสายฟ้าพุ่งไปที่ด้านหน้าถ้ำวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏ ไม่ถึงสามลมหายใจก็จางหายไป เนี่ยฟงรีบเข้าไปด้านในกลิ่นสมุนไพรโชยออกมาต้องจมูก ไม่รอช้ารีบเก็บสมุนไพรบางส่วนที่อยู่ในระยะเก็บเกี่ยว

“ไอ้หนูเจ้าคิดว่าจะตัดผ่านระดับได้หรือไม่”

“เรื่องนี้ข้าก็คิดไม่ตกขอรับ เพราะดาบสายฟ้าในจุดตันเถียนเป็นอะไรที่ข้าคิดไม่ตกเสียจริง อีกอย่างข้าก็ยังไม่รู้ว่าเขาสายฟ้าเป็นเช่นไร”

เนี่ยฟงหาได้กล่าวสิ่งใดเพิ่ม นั่งปรุงยาเพิ่มสำหรับใช้ตัดผ่านระดับ ตลอดระยะเวลาหนึ่งคืนเนี่ยฟงปรุงยาได้เยอะพอสมควร หลังจากนั้นก็ออกมาด้านหน้าถ้ำสะบัดมือขวาวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ปรากฏปิดปากถ้ำไว้เช่นเดิม

“พี่ชายหลินฉี ถึงเวลาที่เราต้องไปเขาสายฟ้าแล้วขอรับ”

สิ้นเสียงกล่าวกิเลนอัสนีก็ปรากฏกายออกมา เนี่ยฟงกระโดดขึ้นไปนั่งด้านหลัง เมื่อทุกอย่างพร้อมกิเลนอัสนีก็พุ่งทะยานออกไปจากหน้าผา มุ่งขึ้นไปทางเหนือของป่า ไม่ถึงชั่วยามก็พบเห็นเขาขนาดใหญ่ด้านหน้า มองไปที่บนยอดมีสายฟ้าผ่าลงมาตลอดเวลาเสียงดังสนั่น

“ไอ้หนู ข้าว่าเจ้าลองไต่ระดับขึ้นไปดีกว่า ให้ร่างกายเจ้ารับสภาพเสียก่อน หากขึ้นไปด้านบนข้าเกรงว่าเจ้าอาจจะรับสายฟ้าที่ผ่าลงมาไม่ไหว”

กิเลนอัสนีเองก็รับรู้จึงพาเนี่ยฟงลงมายังตีนเขา

“คุณชาย ท่านค่อยๆรวบรวมลมปราณอยู่บริเวณนี้ก่อนขอรับ เพราะอย่างไรเสียเขาทั้งลูกก็มีพลังสายฟ้าไหลเวียนอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่ว่าด้านบนจะมีพลังงานที่เข้มข้นเพราะรับแรงปะทะจากสายฟ้าโดยตรง”

เนี่ยฟงรีบหาที่เหมาะๆนั่ง สะบัดมือขวานำขวดยาออกมา ไม่นานก็เริ่มนั่งโคจรลมปราณ ผ่านไปเกือบชั่วยาม เนี่ยฟงก็พุ่งทะยานขึ้นไปด้านบนเขาเริ่มไต่ระดับขึ้นไปทุกหนึ่งหรือสองชั่วยาม ผ่านไปสามวันเนี่ยฟงก็ขึ้นมาถึงกลางเขา ช่วงเวลาที่นั่งโคจรลมปราณ เริ่มที่จะดูดซับพลังปราณได้น้อยลง จึงตัดสินใจขึ้นไปสูงขึ้น ไม่นานเนี่ยฟงก็หาสถานที่ได้อีกครั้ง นานๆครั้งจะมีสายฟ้าผ่าลงมาบริเวณที่เนี่ยฟงนั่งอยู่ เกือบชั่วยามก็มีสายฟ้าเส้นหนึ่งพุ่งเข้าหาเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง ดาบสายฟ้าในตันเถียนสั่นสะท้านดูดพลังสายฟ้าที่ไหลผ่านเข้าสู้ร่างกายอย่างหิวกระหาย แต่ทว่าก็ไม่ยังมีท่าทีที่จะเลื่อนระดับขึ้น

รุ่งเช้าของวันที่สี่เนี่ยฟงก็ขึ้นไปด้านบนเขาอีกครั้ง เสียงฟ้าผ่าลงมาเสียงดังสนั่น เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ประกายสายฟ้าไหลผ่านลงสู่พื้น ไม่รอช้าเนี่ยฟงรีบนั่งโคจรลมปราณอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงสองเค่อก็มีสายฟ้าเส้นหนึ่งพุ่งเข้าหา เปรี้ยง ความเจ็บปวดจากประกายสายฟ้าพุ่งผ่านร่างกายตัวสั่นสะท้าน ดาบในจุดตันเถียนสั่นสะท้านดูดซับพลังปราณอย่างหิวกระหาย ผิวหนังเริ่มแตกออก เลือดสีแดงไหลออกมา เนี่ยฟงกัดฟันนั่งสะบัดมือขวานำขวดยาออกมามีทั้งเม็ดยารักษาอาหารบาดเจ็บและเม็ดยาเพิ่มพลังปราณที่ปรุงขึ้นมา รีบเทเม็ดยากลืนลงท้องโคจรลมปราณอย่างรวดเร็วดาบในจุดตันเถียนเริ่มที่ขยายใหญ่ขึ้นแต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะเลื่อนระดับ

“ท่านลุ่ยกง ข้าว่าต้องขึ้นไปสูงกว่านี้แล้วขอรับ ร่างกายข้าเริ่มรับแรงปะทะจากสายฟ้าได้แล้ว”

“เจ้าแน่ใจรึ เพราะจากขนาดสายฟ้าด้านบนมีขนาดใหญ่กว่าที่เจ้าอยู่ตอนนี้เกือบหนึ่งเท่าอีกทั้งยังผ่าลงมาจำนวนมากข้าเกรงว่า”

“เรื่องนั้นคงต้องเสี่ยงแล้วขอรับ ตอนนี้เวลาไหลผ่านเกือบครึ่งเดือนแล้ว หากใช้เวลามากกว่านี้ข้าคิดว่าคงไม่ทันเป็นแน่”

“หากเจ้าต้องการเช่นนั้นก็ตามใจเจ้าเถอะ แต่ข้าขอแนะนำบางอย่างเจ้าควรที่จะใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์ป้องกันสายฟ้าด้านบนอีกระดับ อย่างน้อยก็สามารถลดความรุนแรงจากการปะทะได้หลายระดับ”

“ขอรับท่านลุ่ยกง”

สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงก็ลุกขึ้นพุ่งทะยานขึ้นไปด้านบนเข้าอีกครั้ง เนี่ยฟงนั่งอยู่บนก้อนหินก้อนหนึ่ง รีบสะบัดมือขวาประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากมือ เนี่ยฟงสังเกตเห็นว่า สายฟ้าที่พุ่งออกมามีความเข้มและเส้นที่ใหญ่กว่าเดิมมากนัก

“เจ้าไม่ต้องตกใจ นั้นเพราะดาบสายฟ้าในจุดตันเถียนของเจ้าเริ่มมีเปลี่ยนแปลง”

ไม่ถึงสองลมหายใจวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าก็เสร็จสมบูรณ์ เนี่ยฟงบังคับให้มันขึ้นไปที่ด้านบนศีรษะ หลังจากนั้นก็นำขวดยาออกมาอีกหลายขวด เม็ดยาหลายสิบเม็ดถูกกลืนลงท้อง ไม่ถึงสองลมหายใจก็หลับตาโคจรลมปราณอีกครั้ง สายฟ้าพุ่งเข้าปะทะวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ด้านบนพุ่งเข้าสู่ร่างกาย ผิวหนังเริ่มไหม้เลือดสีแดงไหลหยดลงพื้น เกือบชั่วยามที่เนี่ยฟงนั่งอยู่ท่ามกลางสายฟ้าที่ผ่าลงมา เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ไม่นานเนี่ยฟงก็หลุดเข้าไปสถานที่มืดมิดอีกครั้งแน่นอนชายผู้นั้นยกยิ้มออกมาต้อนรับเนี่ยฟงเช่นเดิม