ตอนที่ 45

ตอนที่ 45

“อะไรนะ...นายหมายถึง....นายจะทำมันด้วยตัวคนเดียว?”

ลีจุนโฮคิดไม่ถึงว่า แผนแบบนี้จะออกมาจากปากของซูฮยอน เขานึกว่าซูฮยอนจะมีแผนที่ฟังแล้วดูรื่นหูมากกว่านี้ แต่เขากลับบอกว่าจะทำมันคนเดียว..ซึ่งมันเป็นเรื่องที่บ้าระห่ำเกินไป

“ไม่ต้องกังวล ผมมีความคิดดีๆอยู่”ซูฮยอนพูด

“มันจะไปได้สวยแน่เหรอ?”

“อืม...ผมคิดว่ามันน่าจะผ่านไปได้ด้วยดี”

ความจริงซูฮยอนก็ยังไม่มีแผนอะไรตายตัว แต่ซูฮยอนก็ตั้งใจว่าจะทำอะไรสักอย่างอยู่แล้ว

เพื่อช่วยให้เหตุการณ์ร้ายๆที่จะเกิดขึ้นบรรเทาลง

หลังจากได้ยินว่าซูฮยอนมีแผน ลีจุนโฮก็ลูบหน้าอกอย่างสบายใจ........

“งั้น ฉันจะเชื่อใจนาย..”ลีจุนโฮกล่าว

“เอ่อ...แม้ว่ามันจะเป็นแผนที่ดูไม่ค่อยเข้าท่า นายก็ยังเชื่อใจผมงั้นเหรอ?”

“อะไรนะ?”

***************************

หลังจากพูดคุยธุระกับลีจุนโฮเสร็จ ซูฮยอนก็มุ่งหน้ากลับห้องของเขาทันที

เมื่อเปิดประตูเข้ามา เขาก็เจอกับรอยเลือดเปรอะเปื้อนเต็มห้องนั่งเล่นไปหมดทุกซอกทุกมุม

จนเหมือนกับฉากในหนังสยองขวัญ...

“เฮ้อ...ดูเหมือนฉันจะต้องเหนื่อยไปกับการทำความสะอาดห้องอีกแล้ว”

ซูฮยอนบ่นพึมพำออกมาก่อนที่จะเดินผ่านห้องนั่งเล่นที่เต็มไปด้วยรอยเลือด แล้วเข้าไปห้องนอนของตัวเองเพื่อเก็บของใช้ที่เพิ่งซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ....

แต่สิ่งที่ซูฮยอนลืมนึกไปก็คือ...ห้องนอนของเขาเองก็เต็มไปด้วยรอยเลือดด้วยเช่นกัน

“ถ้าฉันทำความสะอาดคนเดียว ฉันคงเหนื่อยตายแน่ๆ สงสัยคงต้องจ้างบริษัททำความสะอาดซะแล้ว”

ซูฮยอนเก็บผ้าปูที่นอนที่เต็มไปด้วยเลือดลงถังขยะ แล้วทำการสั่งซื้อผ้าปูอันใหม่มาแทน

เมื่อเก็บของง่ายๆเสร็จหมดแล้ว เขาจึงต่อสายไปหาพนักงานทำความสะอาดเพื่อหวังให้พวกเขามาช่วยเคลียร์ห้องที่สกปรก

ในเมื่อซูฮยอนมีเงินมากมายก่ายกอง ไม่รู้ว่าชาตินี้จะใช้หมดหรือป่าว ทำไมเขาต้องมาเหนื่อยทำความสะอาดด้วยล่ะจริงไหม สู้ใช้เงินเพื่อซื้อความสบายไม่ดีกว่ารึ...

ซูฮยอนนั่งอยู่บนเตียงเพื่อรอคนทำความสะอาด...

ตอนนี้เหลือเวลาอีก 1 เดือน ก่อนที่ภัยพิบัติจะเกิดขึ้น

“ฉันควรไปชั้นที่ 21 เลยดีไหมนะ”ซูฮยอนคิด

การทดสอบของชั้นที่ 20 จบเร็วเกินกว่าที่ซูฮยอนคิดมากนัก เวลาที่มันกำหนดคือ 1 เดือน แต่ซูฮยอนกลับเคลียร์มันได้ใน 1 วัน

เพราะฉะนั้น มันเลยทำให้ซูฮยอนเหลือเวลาว่างอีก 1 เดือน กว่าจะถึงวันที่ภัยพิบัติจะอุบัติขึ้น

ซูฮยอนตั้งใจว่าจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่ามากที่สุด

“แล้วถ้าเกิดฉันบาดเจ็บขึ้นมาอีกล่ะ จะทำไงดี?”

มันเป็นการตัดสินใจที่ยากลำบากจริงๆ ถ้าเขาพลาดพลั้งแล้วได้รับบาดเจ็บ มันอาจทำให้ซูฮยอนเสียชีวิตลงแบบไม่มีวันหวนกลับ..

แต่ถ้าเขาเจอภารกิจที่ไม่ยากเย็นอะไร ซูฮยอนอาจผ่านมันไปได้ง่ายๆ โดยใช้เวลาแค่ 1 วัน เหมือนในชั้นที่ 20 ก็ได้....

“อืม..ดูเหมือนฉันจะต้องลองดูสักตั้ง”

ดูท่าทางการปีนหอคอยต่อไป จะเป็นสิ่งเดียวที่เขาทำได้...

“โพชั่นคุณภาพสูงสุด รอฉันก่อนเถอะ..”

ต้องขอขอบคุณชั้นที่ 20 ที่ทำให้เขารวบรวมคะแนนสำเร็จได้ถึง 2 ล้านคะแนนสักที่

ในที่สุดเขาก็สามารถซื้อ โพชั่นคุณภาพสูงสุดได้แล้วหลังจากล่าช้ามานาน

“อะ..จริงสิ ดูเหมือนว่าจะได้รางวัลพิเศษมาด้วย รู้สึกจะเป็นสกิลสินะ”

ชื่อของสกิลมีคำว่าอมตะติดมาด้วย... ความสามรถของมันจะดีเหมือนชื่อหรือป่าว เขาต้องลองตรวจสอบมันดู

[ฮีโร่อมตะ]

*ผลของสกิล : ฟื้นฟูร่างกาย  ฟื้นฟูความเหนื่อยล้า ใช้ได้โดยใช้พลังเวทย์

*ประเภท : ติดตัว

*เลเวล : 1

ถึงชื่อมันจะมีคำอมตะมาเกี่ยวข้อง แต่ซูฮยอนก็ไม่รู้ว่ามันจะอมตะตรงไหน..

“หรือเป็นเพราะสกิลเลเวลน้อยอยู่?”ซูฮยอนคิด

“ฉันขอเดาว่าสกิลที่ได้มา มันน่าจะมีผลคล้ายๆกับสกิลบ้าเลือดแน่ๆ”

สกิลบ้าเลือด เป็นสกิลที่เหมาะแกการใช้ในเวลาจวนตัว

ซึ่งมันสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกายได้ในระยะเวลาสั่นๆและยังสามารถฟื้นฟูความเหนื่อยล้าได้อีกด้วย...

เงื่อนไขของสกิล คือ..มันใช้ได้เฉพาะตอนที่ร่างกายมีเลือดตกยางออกหรือมีสเตตัสความเหนื่อยล้าสูงขึ้นเท่านั้น ซึ่งซูฮยอนคิดว่าสกิลที่พึ่งได้มา มันน่าจะทำงานคล้ายๆกัน

ทั้งสองสกิล มีความแตกต่างกันแค่เล็กน้อยเท่านั้น นั้นก็คือ สกิลเรียกใช้กับสกิลติดตัว

“อืม..ดูเหมือนสกิลฮีโร่อมตะ จะไม่มีผลข้างเคียงสินะ”

สกิลบ้าเลือด มันคือสกิลฟื้นฟูที่ไม่ค่อยดีนัก เพราะมันทำให้ร่างกายของผู้ใช้แบกรับภาระหนักเกินไป

เพราะเมื่อผลของสกิลหายไป ผู้ใช้จะเหนื่อยกว่าเวลาปกติหลายเท่า...

แต่ในทางกลับกัน...สกิลฮีโร่อมตะก็มีความสามารถคล้ายๆกับบ้าเดือด แต่ที่มันพิเศษกว่า สกิลบ้าเลือด เป็นเพราะว่ามันไม่มีผลข้างเคียง ถึงแม้มันจะเป็นสกิลติดตัว แต่จะเรียกมันว่าเป็นสกิลบ้าเลือดรูปแบบที่ 2 ก็ไม่ผิด

แน่นอนว่าสกิลของฮีโร่อมตะจะสามารถฟื้นฟูได้มากแค่ไหน ซูฮยอนก็ไม่อาจทราบได้

“แล้วฉันจะเพิ่มคำชำนาญของสกิลยังไง?”

“อย่าบอกนะว่า ฉันต้องทำให้ตัวเองบาดเจ็บถึงจะเลื่อนระดับได้?”

ซูฮยอนถอนหายใจออก ดูเหมือนเขาจะต้องทดสอบมันดูสักครั้งเพื่อตรวจสอบว่า สกิลฮีโร่อมตะ จะแสดงผลยังไง จะรักษาได้ดีตามชื่อของมันหรือป่าว

“อืม..ถ้างั้น”

หลักจากซูฮยอนตรวจสอบสกิลเสร็จเรียบร้อยแล้ว..เขาก็ยืนขึ้นและเปิดประตูเข้าสู้หอคอยอีกครั้ง

“ช่างมันก่อนก็แล้วกัน..ฉันขอไปซื้อของที่อยากได้ก่อนดีกว่า”

**********************************

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

“ผมถามว่ามีโพชั่นคุณภาพสูงสุดขายหรือป่าว..”

ซูฮยอนตอบกลับไปด้วยความหงุดหงิด เพราะชายวัยกลางคนตรงหน้าถามย่ำซูฮยอนมาหลายครั้ง

ชายวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของร้าน..กระพริบตาด้วยความแปลกใจและถามซูฮยอนอีกครั้งเพื่อยืนยันในสิ่งที่ได้ยิน..

“เจ้าหมายถึงคุณภาพสูงสุดรึ”

“ใช่ครับ”

“ทำไมเจ้าถึงตามหามัน?”

เจ้าของร้านคิดว่าเหตุการณ์แบบนี้ มันไม่ควรเกิดขึ้น เพราะมันอยู่แค่ชั้นที่ 21 เท่านั้น

เขาไม่คิดเลยว่า จะมีชายหนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้ มาถามถึงโพชั้นคุณภาพสูงสุด ตอนแรกเขานึกว่าตัวเองหูฟาดไป

เขาจึงพยายามถามอีกครั้งเพื่อยืนยัน แต่ไม่ว่าจะถามอีกกี่รอบ ชายหนุ่มตรงหน้าก็ตอบเหมือนเดิม...

“ผู้อาวุโสไม่มีของเหรอครับ?”

“ป่าว..ข้ามี”

“งั้นทำไม ผู้อาวุโสถึงไม่ขายมันให้กับผมล่ะ”

เจ้าของร้านคิดว่าซูฮยอนอาจพูดเล่น..แต่เมื่อดูจากอารมณ์ที่แสดงออกมา ดูเหมือนมันจะไม่ใช่แบบนั้น

‘ผู้ตื่นขึ้น’ ส่วนใหญ่มักซื้อตัวเร่งปฏิกิริยาคุณภาพระดับต่ำ

ส่วนคนที่มีกำลังซื้อเพิ่มขึ้นมาหน่อย พวกเขาก็มักซื้อตัวเร่งปฏิกิริยาคุณภาพระดับกลาง

แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับถามหาคุณภาพสูงสุด ซึ่งแม้แต่เขาเองก็ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีคนถามถึง...

เจ้าของร้านยืนมือออกไปหาซูฮยอน เพื่อเช็คให้แน่ใจว่าเขามีคะแนนความสำเร็จถึงเกณฑ์หรือไม่

[คะแนนความสำเร็จ: 2,081,400]

ซูฮยอนไม่ได้พูดเล่น เขามีคะแนนถึง 2,081,400  คะแนน ซึ่งมันเพียงพอแก่การซื้อโพชั่นคุณภาพสูงสุดพอดี มูลค่าของโพชั่นมันอยู่ที่ 2 ล้านคะแนน

ตอนแรก เจ้าของร้านไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เห็นเลยสักนิด เพราะมันอยู่แค่ชั้นที่ 21 เท่านั้น มันไม่น่าจะมีใครมีคะแนนมากขนาดนี้

เขาคิดว่าเจ้าโพชั่นที่มีมูลค่าถึง 2 ล้านคะแนน คงขายไม่มีวันขายออก

แต่ใครจะคิดว่าวันหนึ่ง ของที่มีมูลค่าสูงสุดจะขายออกไปได้...

“อืม.....”

“เป็นอะไรไปครับ ขายของแพงๆออก ผู้อาวุโสน่าจะดีใจนะ”

“ข้าแปลกใจจริงๆที่เจ้ามีคะแนนมากขนาดนี้ แน่นอนขายของแพงๆออก ใครๆก็ดีใจกันทั้งนั้น”

เจ้าของรีบเดินไปที่ชั้นว่างของและหยิบสิ่งที่ซูฮยอนต้องการออกมา

“รับไปสิ...ขวดนี้คือโพชั่นคุณภาพสูงสุด”

ของที่เจ้าของร้านหยิบมาให้ซูฮยอนคือขวดโพชั่นที่มีขนาดเล็ก 1 ขวด

สภาพภายนอกมันก็เหมือนกับโพชั่นเร่งปฏิกิริยาตามปกติ จะมีสิ่งที่ต่างออกไปก็คงเป็นสีของมันที่ดูเข้มข้นกว่า...

หลังจากซูฮยอนเห็นโพชั่นครั้งแรก เขาก็ระบุได้ทันทีว่ามันคือของจริง...

[คุณใช้คะแนนความสำเร็จ 2,000,000 คะแนน]

“ขอบคุณเจ้าหนุ่ม ขอให้วันนี้เจอแต่เรื่องดีๆ และประสบแต่ความสุขความเจริญ”

ซูฮยอนรีบรับโพชั่นในมือของคนขายมาและรีบออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว

เพื่อมุ่งหน้ากลับไปยังโรงแรมที่เช่าทิ้งไว้

หลังจากซูฮยอนเขามาในห้องเสร็จ เขาก็เปิดจุกขวดโพชั่นออกมา

ป๊อป

เมื่อจุกอุดขวดถูกเปิดออก กลิ่นของโพชั่นก็ลอยฟุ้งไปทั่วห้อง

“ไม่อยากเชื่อเลยว่า ฉันจะได้ลิ้มรสมันอีกครั้ง...”

ในอดีต....ซูฮยอนเคยดื่มโพชั่นเร่งปฏิกิริยามาหลายครั้งแล้ว รสชาติของมันห่วยบรม เทให้หมา หมายังไม่กิน ซูฮยอนนึกไม่ออกจริงๆว่ารสชาติแบบนี้จะมีอยู่บนโลกด้วย...

ซูฮยอนได้มีโอกาสโพชั่นเร่งปฏิกิริยาดื่มไปประมาณ 3 ครั้งได้ ก่อนที่เขาจะเลิกดื่มไป เพราะขวดหลังๆมันไม่มีประโยชน์ต่อซูฮยอนอีกแล้ว....

“เมื่อมีครั้งแรก ครั้งที่สองย่อมตามมา..”ซูฮยอนพูดพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ

“ฉันทำได้ ฉันทำได้..”ร่างกายของซูฮยอนตอนนี้ สั่นกลัวยิ่งกว่าตอนสู้กับฟาฟเนียร์ซะอีก

อึก...

หลังจากโพชั่นไหลลงคอ ซูฮยอนก็สัมผัสได้ถึงคลื่นความร้อนที่กำลังเผาผลาญในท้องน้อย...

รสชาติของมันก็เหมือนเดิม ไม่ว่าจะลองสักกี่ครั้งรสชาติก็หมาไม่รับประทาน

ความรู้สึกของซูฮยอนตอนนี้ เริ่มมีอาการพะอืดพะอม

‘ผู้ตื่นขึ้น’ หลายคน หลังจากลิ้นได้สัมผัสกับรสชาติของโพชั่น พวกเขามักอาเจียนทิ้งออกมาทันที... ซึ่งทำให้พวกเขาเสียของไปฟรีๆโดยใช่เหตุ

“อุ๊ป..”

ซูฮยอนยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเอง เพื่อป้องกันโพชั่นที่พึ่งกลืนเข้าไป พวยพุ่งออกมาภายนอก.......

ซูฮยอนนั่งลงกับพื้นแล้วรีบทำสมาธิ ขั้นตอนต่อไปนี้สำคัญมากที่สุด

หากเขายังมัวแต่สนใจรสชาติของโพชั่น อาจทำให้ร่างกายของซูฮยอนดูดซึมได้ไม่เต็มที่

“ฉันต้องอดทนกับมันให้ได้”

วุป

หลังจากโพชั่นเร่งปฏิกิริยาไหลลงถึงกระเพาะ ฤทธิ์ของโพชั่นก็เริ่มทำงาน

ขั้นตอนต่อไปก็คือการดูดซับ ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับร่างกายของผู้ดื่นเท่านั้น ว่าจะดูดซับได้มากน้อยเพียงใด

ถึงแม้โพชั่นเร่งปฏิกิริยาคุณภาพสูงสุด จะเป็นสิ่งที่น่ากลัวสำหรับใครบางคน แต่ถ้าร่างกายของผู้ดื่มสามารถดูดซับมันได้ในปริมาณมาก มันจะกลายเป็นผลพลอยได้ที่ไม่อาจประเมินค่า...

ซูฮยอนพยายามใช้พลังเวทย์ของตัวเอง เพื่อแยกโพชั่นออกจากกัน แล้วให้โพชั่นวิ่งแล่นไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย

โชคดีที่พลังเวทย์ของซูฮยอนทรงพลังมาก เลยทำให้โพชั่นเริ่มเคลื่อนไหว

“เอาล่ะ ช้าๆนะ”

เมื่อโพชั่นเร่งปฏิกิริยาเริ่มสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังเวทย์ภายในตัวของซูฮยอน มันก็เริ่มกระจายตัวออกไปตามส่วนต่างๆของร่างกายอย่างช้าๆ