LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 31 - ช็อกโกแลตมันแปลกตรงไหน 

เล่มที่ 1 ตอนที่ 31 - ช็อกโกแลตมันแปลกตรงไหน

ฉันอยากจะลุกขึ้น

แต่เขาก็กดฉันลงพร้อมกับแสยะยิ้ม "เธอไม่อยากได้กระเป๋าของเธอคืนเหรอ?"

โอ้….ใช่….

หลังจากซิงฉวนจากไป ฉันก็เหมือนได้ฝันกลางวัน ซิงฉวนคือภัยคุกคามเดียวของฉันที่ทำให้ฉันเครียดมาก เมื่อภัยคุกคามที่หายไป ฉันก็รู้สึกปลอดภัยและเริ่มผ่อนคลาย แต่ขณะเดียวกันฉันก็เริ่มรู้สึกแย่….

ในโลกของฉัน ถ้าหากไม่ตรงกับช่วงวันหยุดฤดูร้อน ตอนนี้ฉันก็คงจะนั่งเรียนอยู่ในห้องเรียน..

แสงแดดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง กระทบบนโต๊ะเรียนของฉันที่เต็มไปด้วยรอยขีดเขียนจากรุ่นพี่ บางคำพูดก็อาจจะเป็นปริศนาปัญญาอ่อน ในขณะที่อีกหลายคำพูดก็เป็นเรื่องพวกน่ารำคาญ

ตอนอายุ 16 ปี เด็กๆจะอยู่ในช่วงเวลาแห่งความรักแรกแย้ม พวกเขามักจะเขียนความรู้สึกของตัวเองไว้บนโต๊ะหรือไม่ก็สมุดโน๊ต แต่บางทีก็เกิดขึ้นบนประตูห้องน้ำ…..

ระฆังโรงเรียนดัง ครูเข้าชั้นเรียน นักเรียนบางคนตั้งใจฟัง บางคนก็หลับ บางคนก็เหมือนลอย เพื่อนร่วมห้องของฉันที่นั่งโต๊ะข้างฉัน บอกกับฉันว่าเป้าหมายของเธอคือการได้เข้าเรียนมหาลัยปักกิ่ง…..

ใช่แล้วล่ะ ฉันเองก็กำลังจะขึ้นมัธยมปลายในเดือนกันยายนที่จะถึงนี้….เพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ของฉันจะมีนิสัยอย่างไรนะ?

"ไวฟุ? ไวฟุ?"แรงเขย่าที่เกิดขึ้นดึงฉันกลับคืนสู่โลกความจริง แฮรี่กำลังมองฉันอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อเขาเห็นว่าฉันมองกลับไปหาเขา เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ราวกับว่าก่อนหน้านี้ฉันกำลังจะสูญสิ้นสติ ในดวงตาสีอำพันของเขานั้นบ่งบอกถึงความหน้าด้านอย่างชัดเจน "เธอกำลังนึกถึงใครอยู่? ผมหรือเปล่า?"

ฉันกรอกตามองเขา

"มันต้องเป็นผมแน่ๆ แต่เธอคงอายเกินกว่าจะยอมรับมัน ฮ่าฮ่าฮ่า!!"

ใครไปทำให้เขามั่นใจในตัวเองได้ขนาดนี้?

"ไวฟุ กระเป๋าของเธอดูดีมาก ไม่มีใครสามารถสร้างกระเป๋าแบบนี้ได้อีกแล้ว…."แฮรี่ถือกระเป๋าเป้สีดำของฉันและพลิกอยู่ด้วยความสงสัย "เธอคงจะพบมันที่ไหนสักแห่งในซากปรักหักพังสินะ? นี่มันหนักมากเลย...ไวฟุ เธอเก็บอะไรเอาไว้ข้างใน…."เขาพยายามเปิดซิปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันรีบดึงมันมากอดและจ้องมองอย่างระแวง "อย่ามาแตะต้องของของฉัน!"

เขายืนอึ้ง จากนั้นก็ค่อยๆยื่นมือมาปลอบฉัน "เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ผมจะไม่แตะต้องมัน ไวฟุ ผมมีของอร่อยจะให้คุณด้วย"เขายิ้มและหันไปเปิดลิ้นชักใต้เตียง จากนั้นก็เอาอะไรบางอย่างออกมาและซ่อนไว้ด้านหลัง อะไรบางอย่างที่อยู่ในมือของเขานั้นมันช่างดูเหมือนกับ….ช็อกโกแลต

"ไวฟุ ผมเจอสิ่งนี้ซ่อนอยู่ในซากปรักหักพังที่ถูกทิ้งเอาไว้จากประวัติศาสตร์ มันคือช็อกโกแลต!!"เขายัดช็อกโกแลตใส่มือฉัน "ผมได้ยินมาว่าคนที่ได้กินมันเข้าไปจะรู้สึกอารมณ์ดี แต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันจริงหรือเปล่า…"เขาลูบคางแสดงท่าทางครุ่นคิด

ซากประวัติศาสตร์? เขาพูดถึงซากประวัติศาสตร์อีกแล้ว ทำไมเขาถึงบอกว่าเขาเจอช็อกโกแลตในซากประวัติศาสตร์?

ฉันหยิบช็อกโกแลตและแกะกระดาษห่อที่ยังคงสมบูรณ์ ภายในห่อด้วยกระดาษฟอยล์ มีตัวอักษรจีนพิมพ์อยู่ด้านบน ตอนนั้นฉันก็รู้ได้เลยว่าภาษากลางของที่นี่ก็เป็นภาษาจีนด้วย!!

ฉันตกตะลึงอยู่นานมากจนเหมือนมองข้ามรายละเอียดมากมายไป

จริงๆแล้ว แฮรี่ช่วยเหลือฉัน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า…..

"ไวฟุ!! ไวฟุ!!"ทันใดนั้นแฮรี่ก็ตะโกนเรียกฉัน ฉันต้องมองเขา เห็นสายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความโล่งใจ ฉันจึงมองเขาด้วยความสับสน "ทำไมนายถึงพยายามเรียกฉันอยู่ตลอดเลย?"

แฮรี่เกาหัวอย่างเขินอาย "เธอชอบเหม่อลอย ผมกลัวว่าเธอจะหดหู่และท้อแท้เกินไป"ดวงตาสีอำพันของเขาแสดงออกถึงความกังวล

ฉันอึ้งเล็กน้อย และเข้าใจได้ดีว่าเขากำลังเป็นห่วงฉัน

เพราะว่าฉันสับสนไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อ ไม่รู้ว่าควรจะอยู่อย่างไร ตารางเวลาของฉันแต่ก่อนเต็มไปด้วยการเรียนเว้นว่างก็ทำการบ้าน ตอนนั้นฉันรู้สึกว่ามันน่าเบื่อน่ารำคาญจนอยากจะหนีให้หายไปจากมัน แต่เมื่อฉันสูญเสียพวกมันไป ฉันก็ตระหนักได้ทันทีว่าฉันไม่รู้อะไรเลยนอกจากการเรียนและการทำกิจกรรม

ฉันสูญเสียทุกอย่างไปอย่างสมบูรณ์ สูญเสียทั้งพ่อ แม่ บ้าน….เพื่อนของฉัน 'ฉันรู้สึกคัดจมูกใบหน้าร้อนผ่าว ไม่มีทาง ฉันย้ำเตือนกับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้ ฉันจะไม่มีทางปล่อยให้จิตใจหดหู่เด็ดขาด

ทันใดนั้น ฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมแฮรี่ถึงไม่ยอมปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว แน่นอนว่าเขามองฉันออกทะลุปรุโปร่ง เขาไม่อยากให้ฉันจมดิ่งไปกับความทุกข์โดยไม่มีใครคอยอยู่เคียงข้าง

ถูกต้อง ฉันไม่สามารถอยู่คนเดียวได้!! และฉันก็ไม่ควรปล่อยให้สมองหยุดคิด

ฉันคิดถึงเรื่องของตัวเอง แล้ววางช็อกโกแลตไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็รูดซิปกระเป๋า แฮรี่ชะเง้อคอดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ฉันหยิบชิ้นส่วนช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋า…..

"ช็อกโกแลต!! เธอก็มีเหมือนกัน!!"แฮรี่ประหลาดใจมาก!!

ชั้นวางช็อกโกแลตไว้ตรงหน้าแฮรี่ แม่ของฉันเป็นคนที่มีน้ำตาลในเลือดต่ำ ดังนั้นฉันจึงพบช็อกโกแลตติดตัวตลอดเวลาเพื่อเหตุฉุกเฉิน "เอานี่ไป ขอบคุณที่คอยช่วยชีวิตฉัน นี่คือช็อกโกแลตรสเฮเซลนัท"

"เฮเซล เฮเซล รสเฮเซลนัท!!"แฮรี่หยิบช็อกโกแลตจากมือฉันเหมือนกับได้รับของที่ประทานพรจากพระเจ้า ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาเบิกกว้างราวกับกำลังมองสิ่งที่น่าเหลือเชื่อที่สุดในโลก

จากนั้นฉันก็หยิบช็อกโกแลตอีก 2 ชิ้นออกมาวางไว้บนโต๊ะ ฉันคงเก็บช็อกโกแลตพวกนี้ไว้ได้อีกไม่นาน ดังนั้น การเก็บช็อกโกแลตไว้ในกระเป๋าจึงไม่มีประโยชน์ ฉันอยากมอบช็อกโกแลตให้กับเจ้าหญิงอาร์เซนอลและคนอื่นๆ รวมถึงเด็กที่อยู่ที่นี่

"เธอ เธอ เธอ เธอ เธอมี!! ช็อกโกแลตชิ้นใหญ่มาก!!"แฮรี่จ้องมองช็อกโกแลตอีก 2 แท่งที่ใหญ่กว่า ดวงตาของเขาเบิกกว้างหน้าปากทาง

จากนั้นฉันก็หยิบน้ำออกมา 3 ขวด!

ใช่แล้วล่ะ น้ำ 3 ขวด!!

ทุกครั้งที่ครอบครัวของฉันออกนอกบ้าน ฉันจะรับหน้าที่ในการแบกสัมภาระของครอบครัว ทุกคนจะเอาอาหารใส่ไว้ในกระเป๋า แต่ในกระเป๋าก็ไม่มีโทรศัพท์หรือไอแพด

เหตุผลก็เพราะพ่อของฉันค่อนข้างเข้มงวด เขาบอกว่าเขาจะซื้อโทรศัพท์มือถือให้ฉันก็ต่อเมื่อฉันเรียนจบมปลายแล้วเท่านั้น 'เราอยู่ในยุคไหนกันเนี่ย? แม้แต่ลูกพี่ลูกน้องคนสุดท้องของฉันที่เรียนอยู่ระดับประถมก็ยังมีโทรศัพท์ติดตัว' ฉันรู้สึกเหมือนเป็นมนุษย์ถ้ำเลย

พ่อของฉันเป็นคนหัวล้าน แต่โชคดีที่แม่ของฉันได้ให้คำมั่นสัญญาว่าถ้าหากฉันสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายได้ แม่จะซื้อไอโฟนให้

เห้อ!! ฉันคงไม่ได้มือถืออีกแล้ว!!

ตอนนี้ฉันมีเพียงแค่กระเป๋าอาหารที่ไร้ประโยชน์

"น้ำ!!"เสียงตะโกนของแฮรี่ทำให้ฉันตกใจ เขามองฉันด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาหยิบน้ำแร่ขึ้นมาขวดนึงด้วยมือที่สั่นระริก "น้ำสะอาด...น้ำสะอาด…."

เขาเหมือนจะร้องไห้ มันเกิดอะไรขึ้น?

จู่ๆฉันก็นึกขึ้นได้ว่าเจ้าหญิงอาร์เซนอลเองก็เคยมอบน้ำให้ซิงฉวนตอนที่เขากำลังจะกลับ ครั้งนั้นฉันก็นึกว่ามันเป็นเรื่องปกติ ในทะเลทรายแห้งแล้ง น้ำย่อมเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ แต่เมื่อเห็นสีหน้าการแสดงออกของแฮรี่ ดูเหมือนว่าน้ำจะเป็นสิ่งมีค่ามาก

"น้ำแร่ธรรมชาติ……..?"แฮรี่อ่านตัวอักษรบนขวดแล้วมองไปที่ช็อกโกแลตยี่ห้อโดฟ "โดฟ? ผมไม่เคยเห็นยี่ห้อนี้มาก่อนเลย….."

หัวใจของฉันเต้นระรั่ว แย่แล้ว ฉันไม่ระวังตัวเลย