สีหน้าลั่วฉวนยังไม่แปรเปลี่ยนแต่อย่างใด เพียงแต่ถอนหายใจเสียงเบา “เดิมก็เพียงเปิดร้านในนครจจิ่วเหยา ไม่คิดว่าจะต้องข้องเกี่ยวกับราชวงศ์ แต่หากหาเรื่องถึงเพียงนี้ ข้าก็คิดไม่ขัดข้องที่จะสอนสั่งบทเรียน...”

“หลี่มู่ แสดงฝีมือให้มันได้เห็น!” สีหน้าจี้เทียนเฮาเผยความดำมืดกล่าวคำออกเย็นเยือก

“ขอรับฝ่าบาท!”

หลี่มู่เผยยิ้มพร้อมก้าวเดินเข้าหาลั่วฉวน

พร้อมกันนี้ หมัดนั้นพุ่งทะยานออกพร้อมเสียง ‘เพี๊ยะ’

ในความคิดของผู้อื่น ลั่วฉวนออกท่วงท่าก่อน

ภายในนครจิ่วเหยาแห่งนี้ ผู้ใดกันกล้าหาเรื่องกับพวกเขาเหล่านี้?

หากทำอะไรต่อต้าน เช่นนั้นก็ถือเป็นศัตรูกับทั้งนครจิ่วเหยา!

และไม่ต่างอะไรกับเป็นศัตรูต่อจักรวรรดิเทียนชิง!

เพราะเหตุนี้จึงเป็นผลให้หลี่มู่และจี้เทียนเฮาก่อเรื่องไปทั่วอย่างไม่หวั่นเกรงผู้ใด

กึก!

เสียงคล้ายอะไรแตกดังออก

ถัดจากนั้น ร่างหนึ่งจึงปลิวหายประหนึ่งเงาวูบวาบ

ตามมาด้วยเสียง “ตู้ม” ดังออกเพราะร่างปะทะกับกำแพงอย่างรุนแรง

เมื่อได้เห็นว่าผู้ใดที่ร่างกระเด็น บรรดาผู้มารับประทานมื้อค่ำต่างอดไม่ได้ที่จะสะท้านลมหายใจ

เป็นหลี่มู่ บุตรแห่งขุนนางขวา!

หลี่มู่กลายเป็นมีสภาพอันเลวร้าย รอยประทับฝ่ามือยังคงเผยชัดที่ใบหน้า

และรอยประทับฝ่ามือ มันเกิดขึ้นด้วยความเร็วเกินกว่าตาเปล่าจะมองเห็น

“แค่ก แค่ก!”

หลี่มู่โขลกไอออกมาสองครั้งอย่างไม่ได้สติ วัตถุสีขาวถึงกับกระอักออกทางปาก

หากคาดเดาไม่ผิด สมควรเป็นฟันที่แตก

พบเห็นเรื่องราว ผู้มารับประทานอาหารต่างเผยยิ้มกันอยู่ภายใน

ลงมือได้ดี!

หากไม่มียารักษาที่ดี เช่นนั้นหลี่มู่ก็สมควรเสียโฉมแล้ว

นับเป็นโชคดีที่ไม่ใช่อาการบาดเจ็บร้ายแรง เพียงแต่รู้สึกเจ็บปวดทางกายมากล้น

“ว่าไปแล้ว พบเห็นไหมว่าอีกฝ่ายลงมืออย่างไร?”

“ไม่ทันได้มอง ผู้ใดสนใจกันเล่า?”

“ข้าเห็น แต่ข้านั้นอยู่ขอบเขตจิตวิญญาณระดับที่สาม ดังนั้นจึงเห็นเพียงเศษเสี้ยวเหตุการณ์!”

“เดี๋ยว! นั่นไม่ใช่หมายความถึงชายคนนั้นมีกำลังอย่างน้อยก็ขอบเขตคืนต้นกำเนิดหรือไร?!”

……

บรรดาผู้มารับประทานมื้อค่ำต่างหันมองทางลั่วฉวน ความหวาดกลัวฉายผ่านดวงตาพวกเขาเหล่านี้

สองขอบเขตใหญ่อย่างหลอมกายและจิตวิญญาณ มันคือส่วนใหญ่ของผู้ฝึกตนในโลกใบนี้

ส่วนขอบเขตคืนต้นกำเนิด กล่าวได้ว่าเป็นยอดฝีมือแล้ว

ขอบเขตทดสอบเต๋านั้นแข็งแกร่งมากพอตั้งสำนักของตนเอง และยังจะได้รับเทียบเชิญจากกองกำลังอีกมากมาย

ได้พบเห็นหลี่มู่มีสภาพย่ำแย่ กล่าวตามตรง จี้เทียนเฮากลายเป็นแตกตื่น

เขาไม่เคยคิด ว่าลั่วฉซนจะกล้าลงมือ!

“เจ้า อย่าได้เข้ามาใกล้! บิดาข้าคือจักรพรรดิเทียนชิง!”

พบเห็นลั่วฉวนหันสายตามองมา จี้เทียนเฮาจึงชักเท้าถอยกลับด้วยคววามหวาดกลัว

เขาไม่เคยพบผู้ใดไม่สนหน้าฟ้าดินและอหังการเพียงนี้มาก่อน

ขณะนี้ภายในใจ ความคิดเรื่องเหยาซือหยานหาได้มีอีกต่อไปแล้ว

ไม่ว่าเป็นโฉมงามเพียงใด แต่ชีวิตตนเองอย่างไรก็สำคัญกว่า!

ตอนที่ 72 : เถ้าแก่ก่อเรื่องอีกแล้ว

“เจียงเฉิงจวิน เหตุใดวันนี้ไม่ไปร้านเถ้าแก่?” ระหว่างเดินบนถนน ปู้หลี่เกื๋อกล่าวถามด้วยความสงสัย

ข้างกายเขาคือเจียงเฉิงจวินที่เดินตาม

“หากไม่ใช่เพราะบิดาข้ากล่าวว่านครจิ่วเหยาขณะนี้ มีแต่พยัคฆ์ร้ายมังกรหลบซ่อนอยู่เต็มไปหมดจึงกล่าวเตือนไม่ให้ออกมาก็คงไปแล้ว นี่ข้าเพิ่งออกมาได้” เจียงเฉิงจวินกล่าวออกด้วยสีหน้าลำบากใจ

ทิศทางซึ่งทั้งสองเดินไปคือภัตตาคารเซียนวิหคอมตะ

ที่นี่ค่อนข้างใกล้กับร้านของลั่วฉวน แต่ทั้งสองกลับไม่เคยคิดมาที่นี่ด้วยกัน

เพราะร้านของลั่วฉวนมีเวลาปิดเช่นเดิมในทุกวัน

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ไม่มีหย่อนหรือเร็วไปกว่านั้น

บางทีอาจเป็นเพราะเจอกันบ่อยครั้งที่ร้านของลั่วฉวนแล้ว และก่อนหน้าสัมพันธ์ต่อกันก็ไม่ค่อยดีเท่าใดนัก

“น่าเสียดายนัก” ปู้หลี่เกื๋อส่ายศีรษะพร้อมเผยเสียง “เหอะเหอะเหอะ” ด้วยใบหน้าเหยียดหยาม “เจ้าพลาดอดได้เห็นของใหม่ในร้านเถ้าแก่แล้ว!”

“อะไรใหม่?” เจียงเฉิงจวินชะงัก ดวงตาเผยความตื่นตะลึงกล่าวถามคิดอยากได้ทราบ “เถ้าแก่มีของใหม่มาหรือ? เป็นอะไรกัน?!”

“เป็นเกม” ปู้หลี่เกื๋อตอบกลับอย่างลึกลับ

เจียงเฉิงจวินได้แต่เผยสีหน้างงงัน

กระนั้นปู้หลี่เกื๋อเลือกไม่สนใจเจียงเฉิงจวิน ปล่อยอีกฝ่ายงงค้างที่ตรงนั้นและก้าวเดินต่อไปยังภัตตาคารเซียนวิหคอมตะ

เจียงเฉิงจวินที่ดึงสติกลับคืนมาได้จึงเร่งรีบเดินตามติด

“เกมหรือ? นี่คงไม่ได้หลอกข้าเล่นกระมัง?” เจียงเฉิงจวินเร่งรีบเดินกลับมาพูดคุยข้างปู้หลี่เกื๋อด้วยความสงสัยเปี่ยมล้น

“ข้าจะโกหกไปทำอะไร?” ปู้หลี่เกื๋อไหวไหล่ “ของในร้านเถ้าแก่แปลกใหม่เสมอหรือไม่ใช่?”

เจียงเฉิงจวินพยักหน้ารับ

ของแปลกใหม่ในร้าน มันไมใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด

ปู้หลี่เกื๋อเดินไปต่อพลางกล่าว “เกมในร้านเถ้าแก่ไม่ใช่เพียงเป็นเกมธรรมดา แต่เมื่อเล่นแล้วจะช่วยเพิ่มพูนการฝึกฝน!”

เจียงเฉิงจวินต้องชะงักอีกครา ดวงตาขณะนี้เบิกกว้างตื่นตะลึง

ถึงกับมีของเช่นนั้นด้วย?

แค่เล่นเกมก็แข็งแกร่งขึ้นได้แล้ว?

แข็งแกร่งขึ้นมันจะง่ายดายเพียงนั้นได้อย่างไรกัน?

“เกมนี้เปรียบเสมือนโลกจริง ที่นั่นพวกเราจะต้องสังหารศัตรูและเพิ่มพูนประสบการณ์...”

“แต่บอกไปก็ไม่เห็นชัด พรุ่งนี้ไปลองด้วยตนเองจึงได้รู้...”

เจียงเฉิงจวินแทบจะมีแต่ข้อสงสัยติดค้างภายในใจ ทั้งยังปรารถนาให้เป็นวันพรุ่งนี้เสียตอนนี้เพื่อที่จะได้ไปเล่นเกมวิเศษนั้นโดยเร็ว

“หือ? เหมือนที่ภัตตาคารจะเกิดเรื่องขึ้น เร่งรีบไปรับชม!”

ปู้หลี่เกื๋อพบเห็นความวุ่นวายจากทางด้านหน้าภัตตาคาร ขณะนี้เผยความสงสัยพร้อมเร่งฝีเท้า

เป็นที่ทราบกันดีว่าที่แห่งนี้คือภัตตาคารที่ใหญ่ที่สุดของนครจิ่วเหยา ภัตตาคารเซียนวิหคอมตะนั้นมีพื้นเพอันแข็งแกร่ง

ผู้คนที่กล้าสร้างปัญหาหรือมั่นใจในกำลังของตนเองล้วนถูกสอนสั่งกันทั้งสิ้น

ขณะเจียงเฉิงจวินและปู้หลี่เกื๋อเดินใกล้ถึงอาคาร ที่ได้เห็นคือร่างหนึ่งลอยลิ่วกระเด็นออกมา

“เจ้านั่น ไม่ใช่หลี่มู่หรอกหรือ?” เจียงเฉิงจวินเผยสายตาหรี่เล็กพิจารณาบุคคล

ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับด้วยความงงงัน จากนั้นจึงมองไปยังบุคคลที่หลี่มู่ติดตาม

เป็นดังคาด อีกฝ่ายคือองค์ชายลำดับที่สองจี้เทียนเฮา

“ถึงกับกล้าลงมือต่อองค์ชายสอง อีกฝ่ายหน่ายเหนื่อยมีชีวิตอยู่แล้วหรือ?”

นี่คือความคิดแรกที่ผุดขึ้นของเจียงเฉิงจวินและปู้หลี่เกื๋อ

แต่หลังได้เห็นว่าผู้ใดลงมือ คนทั้งสองกลายเป็นต้องเงียบงันพร้อมถอนความคิด

อีกฝ่ายกล้าดีอย่างไรถึงกับทำให้เถ้าแก่ต้องลงมือ องค์ชายสองหวาดเกรงว่าชีวิตจะสั้นไม่พองั้นหรือ?

คนทั้งสองยามนี้ไม่คิดถึงเรื่องฐานันดรของจี้เทียนเฮาอีกต่อไปแล้ว

ฐานันดรสูงส่งแล้วอย่างไร?

ด้วยกำลังอันเกรียงไกรของเถ้าแก่ ต่อให้เป็นจักรพรรดิเทียนชิงมาด้วยตัวเองก็ไม่อาจต่อกรได้!

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด