ตอนที่ 16 ทรยศ !!

ตอนที่ 16

 

 

วาบ !! ร่างของจันทร์วาดปรากฏขึ้นที่ท่าเรือของทวีปมังกรทองเธอออนไลน์เข้าเกมส์มาเวลาหนึ่งทุ่มตรงเป๊ะๆตามเวลานอกเกมส์

[ผู้เล่นจันทร์วาดมีค่าประสบการณ์สะสม 25,722 หน่วยผู้เล่นสามารถใช้เพื่อเพิ่มระดับได้ต้องการใช้เลยหรือไม่ ตกลง/ยกเลิก]

 

 

        หือเรามีค่าประสบการณ์ที่ได้หลังจากระดับยี่สิบไปแล้วเก็บเอาไว้นี่นาลืมไปเลย จันทร์วาดที่ได้ยินเสียงในหัวคิดในใจเธอกำลังจะตอบตกลงใช้ค่าประสบการณ์แต่ตอนนั้นเองก็มีเสียงใครบางคนเรียกชื่อเธอเสียก่อน

“พี่จันทร์ !!”

ควับ !! จันทร์วาดหันไปก่อนจะเห็นผู้เล่นหญิงในชุดสีฟ้ากำลังวิ่งมาหาเธอ

“อ้าวอีเจนออนไลน์ไวดีนี่ว่าแต่เปลี่ยนชุดแล้วเหรอ” จันทร์วาดพูดใช่แล้วคนที่เรียกเธอคือเจนหรือหลันฮวานั่นเอง

“หนูออนไลน์ก่อนพี่นิดหน่อยน่ะจะได้มาดักรอพี่ก่อนไงหนูรู้ว่าพี่ตรงเวลาเสมอส่วนชุดนี่หนูออกจากกิลด์แล้วเลยไม่ใส่ชุดสีดำแล้วน่ะ” หลันฮวาพูด

“งั้นเหรอ” จันทร์วาดพยักหน้า

“อ๊ะแล้วก็...ในเกมส์หนูใช้ชื่อหลันฮวาเรียกให้ชินดีกว่าพี่” หลันฮวาบอก

“ได้หลันฮวาสินะ” จันทร์วาดพยักหน้า

“ว่าแต่มึงนี่ใช้หมวกรุ่นพิเศษเหมือนกันสินะถึงลดอายุได้น่ะ” จันทร์วาดสังเกตดูใบหน้าของรุ่นน้องเธอซึ่งมันดูเด็กกว่าข้างนอกมาก

“ใช่หนูลดอายุมาเหลือสามสิบไม่กล้าลดให้เด็กเกินไปเดี๋ยวโดนปีนเกลียวใส่แต่พี่เหอะทำไมถึงลดอายุมาขนาดนี้ล่ะอายุตัวละครพี่ตอนนี้อยู่ในช่วงตอนเป็นนักกีฬาเลยนี่” หลันฮวาพูด

“ก็ถ้ากูไม่ลดอายุพอไปเจอไอ้ทิศมันจะจำกูได้เอาน่ะสิถ้าเป็นแบบนั้นมันเผ่นหนีกูก่อนจะไปจัดการสั่งสอนมันพอดี” จันทร์วาดบอก

“งั้นเหรอถ้าอย่างนั้นเรารีบออกเดินทางกันเถอะพี่” หลันฮวาพูด

“เดินทางไปไหนอ่ะ ??” จันทร์วาดทำหน้าสงสัย

“อ้าวพี่จะไปจัดการกับลูกชายพี่ไม่ใช่หรือไงก่อนอื่นก็ต้องเดินทางไปที่เมืองท่าเพื่อเปลี่ยนอาชีพไงพี่” หลันฮวาบอก

“จำเป็นด้วยเหรอ” จันทร์วาดงง

“จำเป็นดิพี่ไท่หยางลูกชายพี่น่ะระดับสูงมากนะเกือบเท่าหนูเลยพี่ในตอนนี้น่ะระดับไม่ถึงยี่สิบเลยถ้าไม่เปลี่ยนอาชีพจะเก็บระดับต่อไปไม่ได้ถ้าเป็นแบบนั้นพี่ไม่มีทางจัดการลูกชายพี่ได้หรอกนะ” หลันฮวาบอก

“อย่างนั้นเหรอ” จันทร์วาดพยักหน้า

“ใช่พี่เกมส์นี้น่ะพี่แค่เก่งคาราเต้อย่างเดียวไม่พอนะระดับต้องสูงด้วยความต่างของระดับผู้เล่นน่ะมองเห็นกันได้ชัดมากพี่ในตอนนี้น่ะตามความเร็วของผู้เล่นระดับสูงไม่ทันหรอก” หลันฮวาพูด

“เข้าใจละเอาตามที่มึงว่าแล้วกัน” จันทร์วาดพูด

“โอเคพี่ว่าแต่พี่มีประสบการณ์สะสมอยู่ใช่มั้ย” หลันฮวาถาม

“ใช่มีอยู่สองหมื่นห้ากำลังจะใช้พอดีเนี่ยแหละ” จันทร์วาดตอบ

“โอ้โหมีตั้งสองหมื่นห้าถ้าพี่ใช้หลังจากเปลี่ยนอาชีพแล้วระดับพุ่งขึ้นไปหลายระดับเลยนะพี่อย่าพึ่งใช้เลยเพราะถ้าพี่ใช้ตอนนี้มันจะใช้ค่าประสบการณ์สะสมทั้งหมดไปทันทีและระดับพี่จะขึ้นมาแค่ระดับเดียวด้วยพี่ไปเก็บระดับเอาในป่าข้างหน้าดีกว่าเชื่อหนูแล้วค่อยใช้ค่าประสบการณ์สะสมหลังจากเปลี่ยนอาชีพไปแล้ว” หลันฮวาแนะนำ

“ได้” จันทร์วาดพยักหน้าเบาๆ

“ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะพี่จันทร์” หลันฮวายกมือขึ้นคล้องแขนจันทร์วาดก่อนจะพาเดินออกจากท่าเรือมุ่งหน้าไปสู่เมืองท่ามังกรทองเพื่อพาจันทร์วาดไปเปลี่ยนอาชีพทันที

และเมื่อจันทร์วาดกับหลันฮวาเดินจากไปแล้วก็มีชายคนหนึ่งเดินออกมาจากกลุ่มผู้เล่นใหม่ที่อยู่แถวๆนี้ชายคนที่ว่าใส่ชุดสีดำทั้งตัวชายคนนั้นมองหลังจันทร์วาดและหลันฮวาเดินไปจนลับสายตาก็ติดต่อไปหาใครบางคน

“พบเป้าหมายแล้วกำลังมุ่งหน้าเข้าป่าไปพร้อมกับคนทรยศ !!” ชายคนนั้นรายงานใช่แล้วชายคนนี้คือสมาชิกกิลด์นักฆ่าที่มาดักรอจันทร์วาดอยู่ที่ท่าเรือนั่นเอง

เข้าใจแล้วว่าแต่สถานการณ์ที่สาขาทวีปมังกรทองเป็นไงบ้างหลันฮวาทรยศจริงงั้นเหรอ !! ปลายสายตอบกลับมาพลางถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้รับรายงานมาเท่าไหร่

“ใช่ครับเมื่อครึ่งวันก่อนหลันฮวาออกจากกิลด์ไปและเดินทางไปไปที่กิลด์นักฆ่าสาขาทวีปมังกรทองก่อนจะฆ่าสมาชิกทั้งหมดที่ออนไลน์อยู่ทิ้งแถมก่อนจะฆ่าคนสุดท้ายทิ้งเธอยังประกาศออกมาด้วยว่า จากนี้ถ้าเธอเจอนักฆ่าเข้ามาใกล้เธออีกเธอและพี่สาวอีกเมื่อไหร่จะฆ่าทิ้งทันที” ผู้เล่นกิลด์นักฆ่ารายงานว่าเกิดอะไรขึ้น

ใช่แล้วหลันฮวาหรือเจนนั้นออนไลน์เข้ามาก่อนจันทร์วาดราวครึ่งชั่วโมงซึ่งถ้านับเป็นเวลาในเกมส์นั้นก็ครึ่งวันเลยทีเดียวเธอได้ลาออกจากกิลด์และตรงไปที่กิลด์นักฆ่าก่อนจะจัดการฆ่าสมาชิกกิลด์นักฆ่าในสาขาทวีปมังกรทองนี้ทั้งหมดแถมยังฝากคำพูดเอาไว้อีก

พี่สาวงั้นเหรออย่าบอกนะว่าผู้เล่นเป้าหมายที่ชื่อจันทร์วาดคือพี่สาวของหลันฮวา ปลายสายอุทานออกมา

“ผมเองก็ไม่ทราบแต่หน้าตาของเป้าหมายที่ชื่อจันทร์วาดดูเด็กกว่าหลันฮวามากแถมก่อนหน้านี้ก็เป็นหลันฮวาเองที่จัดการฆ่าเป้าหมาย” ผู้เล่นกิลด์นักฆ่าคนนี้เองก็ไม่เข้าใจ

ไม่แน่ผู้เล่นที่ชื่อจันทร์วาดอาจจะใช้หมวกรุ่นพิเศษหลันฮวาเองก็อาจจะใช่ด้วยเพราะเกมส์นี้ปกติไม่มีผู้ใหญ่เข้ามาเล่นกันหรอกนะ ปลายสายพูด

“นั่นสินะครับผมก็ลืมไปเพราะพวกผู้ใหญ่ไม่ค่อยมีเวลาว่างเล่นจึงเล่นเกมส์ตามเด็กอย่างพวกเราไม่ทันผู้ใหญ่ที่เข้ามาเกมส์นี้ส่วนใหญ่ก็แค่มาเที่ยวสัมผัสบรรยากาศของเกมส์เท่านั้น” ผู้เล่นนักฆ่าเองก็นึกขึ้นได้ว่ามีเครื่องเล่นเกมส์รุ่นพิเศษที่สามารถปรับแต่งอายุได้อยู่ซึ่งส่วนมากคนไม่ค่อยใช้เพราะราคามันแพงมากนั่นเอง

ซึ่งข้อแตกต่างของผู้ใหญ่วัยทำงานและเด็กนักเรียนมัธยมหรือมหาลัยนั้นคือเวลาว่างพวกผู้ใหญ่วัยทำงานนั้นมีเวลาว่างน้อยต้องตื่นเช้าออกจากบ้านกว่าจะกลับมาถึงบ้านก็มืดค่ำแล้วมีกว่าจะอาบน้ำทำอะไรเสร็จอย่างน้อยก็สามหรือสี่ทุ่มทำให้มีเวลาเล่นเกมส์ไม่มากเท่าไหร่ผู้ใหญ่ส่วนมากจึงไม่เล่นเกมส์กันนิยมนอนหลับพักผ่อนกันปกติมากกว่าถึงจะมีบางส่วนเล่นเกมส์บ้างแต่ก็เล่นเพื่อเข้ามาสัมผัสบรรยากาศและพักผ่อนเท่านั้น

กลับมาที่จันทร์วาด

 

 

ตู้ม !! อู๊ด !! เสียงหมูป่ายักษ์ระดับยี่สิบสองตัวหนึ่งถูกจันทร์วาดจัดการไปอย่างง่ายดาย

แปะ !! แปะ !! แปะ !! แปะ !! เสียงปรบมือรัวๆของหลันฮวาดังขึ้นทันทีเมื่อจันทร์วาดจัดการสัตว์อสูรได้

“ฝีมือพี่ไม่ตกเลยนะขนาดห่างหายจากคาราเต้ไปตั้งสิบกว่าปี” หลันฮวาพูด

“เป้ามันใหญ่กับโจมตีเป็นเส้นตรงอีกอ่านการเคลื่อนไหวง่ายจะตายแต่หลบโจมตีเข้าจุดตายมันก็ฆ่ามันได้สบายแล้ว” จันทร์วาดไม่ได้ดีใจกับที่หลันฮวาพูดชมเธอเลยเพราะสัตว์อสูรที่พึ่งจะจัดการไปนั้นมันไม่ได้เก่งเลยสักนิดในความคิดของเธอ

“โธ่พี่ก็พูดง่ายน่ะสิถ้าเป็นผู้เล่นธรรมดาน่ะอ่านการเคลื่อนไหวล่วงหน้าแบบพี่ไม่ได้หรอกนะผู้เล่นพวกนั้นถ้าเลือกที่จะชนกับมันตรงๆไม่มีคนหลอกล่อการโจมตีให้ล่ะก็โดนมันพุ่งชนใส่ตายแน่นอน” หลันฮวาบอกเพราะถ้าเป็นปกติเจ้าหมู่ป่านี่จะต้องล่ากันสองหรือสามคนโดยมีหนึ่งคนคอยหลอกหล่อให้มันโจมตีและให้เพื่อนคอยโจมตีจัดการมันจากด้านหลัง

“เรื่องนั้นช่างมันเหอะกูเก็บของเสร็จแล้วระดับก็ขึ้นแล้วด้วยไปกันต่อเหอะมึงหิ้วกูไปโดยใช้ไอ้วิชาตัวเบาอะไรนั่นเหมือนเดิมแล้วกันไวดี” จันทร์วาดบอก

“ค่ะพี่จันทร์” หลันฮวาพยักหน้าก่อนจะคว้าแขนจันทร์วาดเอาไว้และกระโดดพุ่งตัวด้วยวิชาตัวเบาไปข้างหน้าทันทีพริบตาเดียวร่างของทั้งคู่ก็พุ่งออกไปเป็นสิบเมตร

“ไอ้วิชาตัวเบาบ้าบอนี่มันดีจริงเลยพริบตาเดียวเดินทางมาได้หลายกิโลเมตรแล้ว” จันทร์วาดพูดออกมา

ใช่แล้วตั้งแต่ออกเดินทางมานั้นพาเข้าป่าหลันฮวาก็พาจันทร์วาดเดินทางด้วยวิชาตัวเบาเพื่อความรวดเร็วพอเจอสัตว์อสูรระหว่างทางหลันฮวาก็ให้จันทร์วาดจัดการเพื่อทำให้ระดับกลับมายี่สิบเท่าเดิมจะได้เปลี่ยนอาชีพได้และตอนนี้จันทร์วาดก็กลับมาระดับยี่สิบเท่าเดิมแล้วหลังจากจัดการสัตว์อสูรไปเกือบยี่สิบตัวคนเดียว

“เดี๋ยวระดับห้าสิบพี่ก็มีน่าทนหน่อยว่าแต่พี่เลือกอาชีพที่จะเปลี่ยนเอาไว้หรือยัง” หลันฮวาถาม

“ยังเลยแต่พอจะรู้คร่าวๆจากหนูเหม่ยเหลามาแล้วว่ามีอาชีพที่โจมตีระยะประชิดกับโจมตีระยะไกล” จันทร์วาดตอบ

“ใช่พี่โจมตีระยะประชิดนักดาบ มือกระบี่ นักฆ่าและก็นักสู้ ส่วนระยะไกลนั้นมีนักธนู นักเวทย์และก็นักพรตซึ่งอาชีพเหล่านี้คือคลาสแรกคลาสที่สองจะเปลี่ยนได้ตอนระดับห้าสิบอาชีพทั้งหมดจะถูกเติมคำว่ายอดเข้าไปเช่นยอดนักดาบ ส่วนคลาสที่สามจะเปลี่ยนได้ตอนระดับแปดสิบอาชีพจะเปลี่ยนกลายเป็นเทพส่วนคลาสสุดท้ายคือระดับหนึ่งร้อยระดับเซียนซึ่งยังไม่มีใครไปถึง !!” หลันฮวาอธิบาย

“อื้อหือข้อมูลเยอะชิปหาย” จันทร์วาดบ่นออกมา

“ใช่พี่ข้อมูลมันเยอะแต่อย่างพี่คงเปลี่ยนเป็นนักสู้สินะเพราะนักสู้เป็นอาชีพสายมือเปล่า” หลันฮวาพูด

“คงงั้นล่ะมั้งกูขี้เกียจใช้อาวุธมันไม่ถนัดแถมไม่เคยฝึกซ้อมด้วยสู้ด้วยมือเปล่าดีกว่าถนัดมือดี” จันทร์วาดบอก

“อ๊ะพี่จันทร์นั่นข้างหน้านั่นถึงแล้วค่ะเมืองท่ามังกรทอง !!” หลันฮวาพูดพลางชี้ให้ดูกำแพงและซุ้มประตูเมืองที่เห็นอยู่ไกลๆ

“ระยะทางสิบกิโลเมตรเดินทางมาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลยขนาดแวะจัดการสัตว์อสูรไปด้วยนะเนี่ยไวชะมัด” จันทร์วาดอดทึ่งไม่ได้

ชักอยากจะระดับห้าสิบไวๆแล้วสิจะได้มีวิชาตัวเบาอะไรนี่กับเขาบ้าง จันทร์วาดคิดในใจ

และเมื่อเข้าใกล้ประตูเมืองหลันฮวาก็ปล่อยจันทร์วาดลงและเดินผ่านเข้าเมืองไปพร้อมๆกัน

“เดี๋ยวหนูจะพาพี่ไปอาคารเปลี่ยนอาชีพของนักสู้เลยนะทา.....อ๊ะเดี๋ยวนะพี่โทรศัพท์หนูมีคนโทรเข้าจากนอกเกมส์อะขอเวลาไปรับสักสองสามนาทีแต่ในเกมส์คงผ่านไปเป็นเลยอ่ะชั่วโมงพี่เปลี่ยนอาชีพเสร็จแล้วไปรอหนูที่ร้านอาหารตรงนั้นนะ” หลันฮวากำลังจะพาจันทร์วาดไปอาคารเปลี่ยนอาชีพเมื่อเข้ามาในเมืองแต่ยังไม่ทันได้พาไปในหัวของเธอก็มีข้อความแจ้งเตือนมาว่ามีสายเข้า

ได้สิเดี๋ยวกูไปรอนั่น” จันทร์วาดพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นหนูไปก่อนนะพี่อาคารเปลี่ยนอาชีพนักสู้เดินไปสุดถนนเส้นนี้จะเจออาคารอยู่ทางขวามือ” หลันฮวาบอกว่าต้องไปทางไหน

“เออๆมึงรีบไปเหอะ” จันทร์วาดพยักหน้า

“ค่ะพี่หนูจะรีบกลับมา” หลันฮวาพูดก่อนจะพุ่งไปที่อาคารออนไลน์เพื่อออกจากเกมส์ไปรับโทรศัพท์ทันที

“เอาล่ะเราเองก็รีบไปเปลี่ยนอาชีพดีกว่า” จันทร์วาดเมื่อเห็นรุ่นน้องพุ่งไปที่อาคารออนไลน์แล้วก็เดินไปตามถนนที่หลันฮวาบอกเอาไว้ทันทีเพื่อไปเปลี่ยนอาชีพให้เรียบร้อย

อีกด้านหนึ่ง

 

 

        ฟุ่บ !! เจนหรือชื่อในเกมส์คือหลันฮวารุ่นน้องของจันทร์วาดถอดเครื่องเล่นเกมส์ออกจากหัวทันทีที่ออฟไลน์เธอนั้นตั้งให้มือถือเชื่อมต่อกับเครื่องเล่นเกมส์เอาไว้จะได้รู้เวลามีสายเข้า

“ใครกันนะโทรมาขัดจังหวะเล่นเกมส์กับพี่จันทร์จริงๆเลย” เจนบ่นออกมาก่อนจะเดินไปหยิบมือถือที่ชาร์จแบตเอาไว้ที่โต๊ะหนังสือในห้องนอน

ครืด !! เสียงมือถือสั่นอยู่บนโต๊ะเจนเดินไปหยิบมันขึ้นมาก่อนจะดูว่าใครโทรมา

“หือเบอร์คุณเลขางั้นเหรอโทรมางั้นเหรอมีเรื่องอะไรกันนะ” เจนพูดอย่างสงสัยก่อนจะรีบรับสาย

“สวัสดีค่ะมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” เจนรับสายก่อนจะรีบถาม

แย่แล้วค่ะคุณเจนจิราเกิดเรื่องแล้วค่ะ !! ทันทีที่รับสายคุณเลขาของเจนก็พูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกทันที

“เกิดอะไรขึ้น !!” เจนที่ได้ยินเสียงเลขาตื่นตระหนกแบบนั้นก็รู้ทันทีว่าเกิดเรื่องขึ้น

คะ คะ โค้ชคิมรถของเขาเกิดอุบัติเหตุค่ะ !! เลขาพูด

“ว่าไงนะรถของโค้ชคิมเกิดอุบัติเหตุมันเกิดอะไรขึ้น !!” เจนที่ได้ยินดังนั้นก็อุทานออกมาทันทีโค้ชคิมที่เลขาของเธอพูดถึงอยู่นั้นคือโค้ชฝีมือดีของทีมชาติไทยที่จ้างมาจากประเทศเกาหลี

จากที่ข่าวรายงานเห็นว่ารถบรรทุกหลับในพุ่งชนท้ายค่ะตอนนี้โค้ชคิมถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลแล้วฉันกำลังไปที่นั่นค่ะ เลขาบอก

“รถบรรทุกหลับในชนท้าย !!” เจนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ใช่ค่ะจากรายงานข่าวดูเหมือนอาการโค้ชคิมจะหนักด้วยตอนนี้โค้ชถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลXXXXค่ะ เลขาบอก

“เข้าใจแล้วฉันจะรีบแต่งตัวและตามไปสมทบทันทีเธอช่วยหาเบอร์โทรครอบครัวของโค้ชคิมที่เกาหลีให้ด้วยนะได้เบอร์แล้วส่งมาทันทีฉันจะติดต่อบอกครอบครัวโค้ชคิมเอง” เจนพูด

เข้าใจแล้วค่ะจะรีบหาเบอร์ครอบครัวของโค้ชคิมให้ทันที เลขาพูด

“อืมฝากด้วยนะ” เจนพยักหน้าก่อนจะรีบวางสายและไปแต่งตัวและออกจากห้องเพื่อมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลทันทีซึ่งเธอนั้นได้ลืมเรื่องของจันทร์วาดไปเรียบร้อยแล้ว

จบ...