ตอนที่ 8 - คำเชิญและสัญญาของออเรเลีย!
“ขอบคุณที่ช่วยข้าไว้, ท่านนักรบ!”
ออเรเลียขอบคุณเย่เทียนพร้อมกับเดินไปหาเขาอย่างช้าๆ. รูปร่างอันเซ็กซี่ของเธอมันบิดไปมา ทำให้รู้สึกถึงความเป็นผู้ใหญ่และอารมณ์ที่ยั่วยวน.
ตอนนี้, เธอได้ใจเย็นลงแล้ว. ท่าทาง มารยาทของเธอนั้นดูสูงส่ง, งดงามและเปล่งประกาย. นั่นเป็นเพราะเธอมาจากตระกูลชั้นสูง ดังนั้นเธอก็คงมีท่าทางที่ดูสูงส่งโดยธรรมชาติอยู่แล้ว.
“นี่คือเจตจำนงของพระเจ้า, และก็เป็นเกียติของข้า ทั้งสตรีผู้สูงส่งและงดงาม ทุกอย่างในเวลาเดียวกัน. ข้าเชื่ออย่างงั้นเพราะสเน่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์ของท่าน, เทพธิดาแห่งโชคคงสถิตอยู่กับท่านเป็นแน่แท้. ถึงข้าจะไม่ได้ช่วยท่านเอาไว้ ท่านก็คงปลอดภัยและรอดจากการลอบสังหารอยู่ดีขอรับ”
เย่เทียนยิ้มเบาๆ ดูให้เกียรติ. ที่เขาพูดออกไปไม่ใช่ทั้งความสุภาพหรือความยโสทั้งนั้น, ขณะเดียวกันคำพูดหวานๆก็ทำให้ออเรเลียมีความสุข.
“ข้าดูงดงามดังเจ้าพูดจริงๆ หรือ?”
สำหรับออเรเลีย, นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกชมจากคนอื่น. แม้แต่ตาแก่ในสภาก็ชมและน้ำลายหกกับความงามของเธอ. แต่คำพูดของชายผู้นี้โดนใจเธอจริงๆ.
ถ้าหากค่าCharm (เสน่ห์) ของเย่เทียนมากกว่านี้ล่ะก็, นางคงทนนัดกับเจอเย่เทียนแทบไม่ไหว.
โรมสมัยโบราณไม่ได้แค่ป่าเถื่อนสำหรับพวกผู้ชายเท่านั้น มันยังเป็นสถานที่ท้าทายและเปิดเผยสำหรับ
พวกผู้หญิงด้วย. แน่นอนว่าการนั้นก็คือพวกนักรบจะต้องมัดใจของสาวๆให้ได้.
ถึงกระนั้น, การลงทัณฑ์ของโรมสมัยโบราณนั้นค่อนข้างรุนแรงสำหรับหญิงที่มีชู้.
“ที่ข้ากล่าวไปนั้นเทียบไม่ถึง1ใน10ของความงามท่านเลยขอรับ…” เย่เทียนยิ้มและกล่าวออกไปอย่างจริงใจ.
“เจ้าชื่ออะไร?”
ออเรเลียรู้ว่าเธอไม่สามารถคุยเรื่องนี้กับเย่เทียนต่อได้. เพราะมันคงไม่ดีถ้าหากคำพูดพวกนี้ไปถึงหูของสามีเธอ. พวกโรคจิตคงแพร่ข่าวลือว่าเธอมีชู้กับชายที่หนุ่มและแข็งแรง มันส์มือแน่ๆ. ถึงแม้สามีเธอจะไม่ค่อยอยู่
ก็ตาม.
“เซตาน เย่เทียน!” เย่เทียนพูดเบาๆ, น้ำเสียงก็ยังคงไม่ใช่ทั้งสุภาพหรือยโสแต่อย่างใด.
“เอาล่ะ, เซตาน, เจ้าจะยินดีเป็นอัศวินอารักขาให้ข้าหรือไม่? ข้าจะให้เกียรติยศที่ไม่มีสิ่งใดเทียมจากตระกูล
ออเรเลียสค็อตต้า!” ออเรเลียถามด้วยรอยยิ้ม.
นางได้เห็นความแข็งแกร่งของเย่เทียนด้วยตาสองข้าง. หากเย่เทียนอยู่ข้างกายเธอ, ความปลอดภัยของเธอและซีซาร์จะต้องดีเป็นแน่.
“ขอบพระคุณสำหรับเจตนาอันดีขอรับ, แต่ข้าอยากจะเป็นนายทาสและประชาชนที่เคารพกฏหมายมากกว่า. ข้าได้เห็นการฆ่ามาเยอะแล้ว, ฉะนั้นข้าอยากดื่มด่ำกับความสงบสุข อาทิตย์ขึ้น อาทิตย์ลงมากกว่าขอรับ.”
เย่เทียนปฏิเสธไปตรงๆ.
เป็นอัศวินอารักขาเธองั้นหรอ? ถ้างั้นมันก็เหมือนขายตัวเราให้เธอไม่ใช่รึไง? ถ้าเราเป็นอัศวินของเธอ เราจะได้ตั้มกับเธอปะ?
“น่าเสียดาย…”
ออเรเลียเห็นความตั้งใจของเย่เทียน เธอเลยส่ายหัวด้วยความผิดหวัง.
“ยังไง, ข้าก็อยากขอบคุณเจ้า. เพราะเจ้าช่วยข้ากับลูกชายไว้ ตระกูลเราจะไม่ทิฐิ, และรางวัลจะส่งไปที่บ้านของเจ้าเร็วนี้! แล้วก็ หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือ เจ้าสามารถมาหาข้าได้ที่ตระกูลซีซาร์.”
“สรรเสริญแด่ท่าน, นายหญิงผู้โอบอ้อมอารี, สรรเสริญแด่ซีซาร์. ขอให้พระเจ้าคุ้มครองท่าน”
เย่เทียนยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้รางวัลและคำสัญญาจากออเรเลีย.
แต่เขาก็รู้ว่าตระกูลซีซาร์นั้นจะเริ่มตกต่ำลงหลังจากพ่อและลุงของซีซาร์ตายไป. ในไม่กี่ปี, ซีซาร์จะพึ่งพาได้แต่กำลังของปู่(ไม่ก็ตา) กับสามีของป้าเขาเท่านั้น.
“ข้าคิดจริงๆนะว่าเจ้าสามารถเป็นอัศวินที่แข็งแกร่งได้. เจ้าสามารถสร้างชื่อเสียงและตระกูลที่รุ่งโรจน์กับพวกเราได้. ข้อเสนอของข้าพร้อมเสมอสำหรับเจ้า.” ขณะเธอกำลังจากไป, ออเรเลียพูดทิ้งท้ายไว้หวังว่าจะหลอกล่อเย่เทียนได้.
“ข้าจะพิจารณาอย่างถี่ถ้วนขอรับ. ข้าจะไปพบท่านหลังจากข้าไตร่ตรองดีแล้ว!”
เย่เทียนยิ้มและมองไปทางแผ่นหลังอันยั่วยวนของออเรเลีย.
หลังเธอจากไป ฝูงชนก็มองมาที่เย่เทียนด้วยความอิจฉา. ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกเสียดายที่เย่เทียนโง่จัดๆที่ปฏิเสธโอกาสที่ดีที่จะได้กลายเป็น คนดูดีมีชาติตระกูล.
ยิ่งกว่านั้น ได้เป็นถึงอัศวินพิทักษ์สาวงามแบบออเรเลีย. บางที อาจจะได้ทำอะไรดีๆกับเธอด้วย!
“มองอะไรกัน?” เย่เทียนตะโกนอย่างดัง ทำให้ฝูงชนกลัวถอยไปอย่างไว.
“ขยะ!” เย่เทียนพูดเบาๆด้วยความแขยง.
ในที่สุด เขาก็กลับมาอยู่ข้างแองเจล่า จับมือเธอแล้วพาเธอเดินเข้าไปในตลาดทาส.
วันนี้ไม่ค่อยมีทาสขายในตลาด เกือบทั้งหมดเป็นชาวเมืองจากอิตาลี จากชัยชนะต่อเนื่องของโรมันบนสนามรบ พวกค้าทาสเลยไม่สามารถหาซื้อเฉลยศึกได้.
แม้ว่าพวกเขาจะมีช่องทางซื้อนักโทษชาวโรมันจาก ‘กองทัพพันธมิตร’ แต่จะมีความกล้าพอที่จะทำไหมล่ะ.
ด้วยเหตุนี้ ขณะเดินถนนอยู่ เย่เทียนค่อนข้างจะผิดหวัง. แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็หวังว่าเขาจะหาซื้อทาสสาวน่ารักๆไว้ดูแลบ้าน และเคียงข้างบนเตียงพร้อมๆกับพัฒนาความภักดีเพื่อทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นได้.
ถึงแม้เย่เทียนจะแข็งแกร่งมากแล้วก็ตาม เขาก็ไม่ได้แข็งแกร่งที่สุด และแน่นอนว่าเขายังไปไม่ถึงลิมิตของ
ร่างกายมนุษย์ เขาไม่ได้เป็นอมตะและยังคงตายได้เช่นกัน.
เพื่อจะไปถึงจุดนั้น เขาต้องพัฒนาความภักดีเหล่าทาสของเขา. ทาสหญิงคือตัวเลือกแรก, เอาสวยๆไว้ก่อนด้วย.
มาถึงบ้านป่าเมืองเถื่อนๆแท้ๆ ได้หญิงมาแค่คนเดียวเองหรอ?
บ้าชัดๆ! เป็นไปไม่ได้เกิ๊น!
ความงาม, ในยุคนี้น่ะมันคือทรัพย์สินส่วนตัวสำหรับชายที่แข็งแกร่งโว้ย!
