ตอนที่ 7 - หัวของซีซาร์!

โรมค่อนข้างจะป่าเถื่อนในช่วงนี้จากประวัติศาสตร์. ประชาชนนั้นโหดร้าย, กล้าบ้าบิ่นและชอบสงคราม!

ในยุคนี้,ความเกรี้ยวกราดได้ฝังอยู่ในสายเลือดชาวโรมันทุกคนเรียบร้อยแล้ว.

แม้ว่าโรมโบราณจะมีการพัฒนาด้านอารยธรรมแต่ความคิดพวกเขาก็ยังคงตามสัญชาติญาณอยู่ดี.

พวกเขาสรรเสริญผู้แข็งแกร่งจนถึงระดับคลั่งไคล้ไปเลย!

ฉากเลือดสาดนั้นไม่ได้ทำให้ชาวโรมันหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย, กลับกัน มันทำให้พวกเขาหึกเหิมมากขึ้น!

โดยเฉพาะพวกสตรี กลายเป็นบ้าเพราะพวกผู้ชายทรงพลังทั้งหลาย เหมือนกับสัตว์ตัวเมียที่ร่ำร้องอยากจะถูกครองโดยสัตว์ตัวผู้ที่แข็งแกร่ง. พวกสตรีชั้นสูงหลายคนจะใช้นักรบเก่งๆหล่อๆในบ้านไว้สนองความใคร่ของพวกเธอ.

การกระทำของเย่เทียนทำให้สตรีนับไม่ถ้วนกรี๊ดกร๊าดด้วยความบ้าคลั่ง.

แม้แต่ออเรเลียก็อยากกรี๊ดออกมา, แต่เพราะสถานะชนชั้นสูงของเธอ เธอจึงทำตัวแบบผู้หญิงทั่วไปนี้ไม่ได้.

ถึงอย่างงั้น, การกระทำของเย่เทียนก็ก่อให้เกิดความรู้สึกบางอย่างในตัวเธอ.

พวกป่าเถื่อน! โง่จริงเว้ย!

ความรู้สึกแขยงแว่บขึ้นมาในตาของเย่เทียนตอนที่เขาได้ยินพวกผู้หญิงคลั่ง.

ในยุคนี้หัวใจของทุกคนเต็มเปี่ยมไปด้วยธรรมชาติของสัตว์และความรู้สึกที่ ไม่คิดถึงชีวิตของตัวเอง

มันก็แค่ระบบป่าเถื่อนที่มีมานานในกฏธรรมชาติแหละ.

“ฮู้ว!!”

มันเป็นการฆ่าครั้งแรกของเย่เทียน เพราะงั้นเขาเลยรู้สึกพิลึกและต้องข่มความรู้สึกอยากอ้วกเอาไว้. จากนั้นเขาหลบการโจมตีของนักฆ่าคนที่สองอย่างกับสายลม.

เขาหลบไปด้านหลังนักฆ่า เอามือบีบไปที่รอบคอของนักฆ่าจากนั้นใช้ดาบแทงทะลุไปที่หัวใจ.

ไม่มีความลังเลใดๆทั้งนั้น ทั้งหมดเป็นไปตามธรรมชาติและราบรื่น.

ในชั่วพริบตา เย่เทียนได้ฆ่านักฆ่าไปแล้ว2คน.

ทุกอย่างเกิดขึ้นได้เพราะการตอบสนองอันยอดเยี่ยม,ความเร็วและความแข็งแกร่งอันสุดยอดของเขา. หลังจากอัพแสตทพ้อยไปก่อนหน้านี้เย่เทียนพบว่าตัวเองแข็งแกร่งมากๆ!

“เพล้ง!”

ซีซาร์กำลังต่อสู้อยู่กับนักฆ่าคนที่สามแต่เขาอ่อนแอมากถ้าเทียบกับศัตรูของเขา และแทบจะไม่มีประสบการณ์ต่อสู้เลย. สู้กันแค่2รอบเท่านั้นดาบของเขาก็ถูกหักโดยนักฆ่าไปแล้ว.

ฮู่ว!!

เย่เทียนรีบหยิบดาบสั้นแล้ววิ่งไปหานักฆ่าคนสุดท้าย. ด้วยพละกำลังมหาศาลดาบนั่นแทงทะลุร่างนักฆ่า

คนสุดท้ายไป. เป็นอีกครั้งที่เขาได้ช่วยชีวิตซีซาร์ไว้และยุติการลอบสังหารนี้ลง.

“แปะแปะแปะ….”

ทุกๆคนปรบมือและกรี๊ดกร๊าด. พวกเขาตื่นเต้นและดีใจที่ได้ชมการต่อสู้ที่สนุกแบบฟรีๆ.

ตอนนี้, การ์ด(ผู้อารักขา) 3คนได้หลุดออกมาจากการรั้งและเตรียมจะฆ่าพวกทาส3คนนั้น.

“เดี๋ยว เก็บพวกมันไว้!” ซีซาร์หยุดการ์ด3คนไว้.

“ทาสพวกนี้ มันมีความกล้าหาญและแรงอาฆาตดี!”

ซีซาร์เข้าใจความด้อยค่าของตัวเองหลังจากการลอบสังหารนี้ดี. ถ้าไม่มีประสบการณ์ต่อสู้ของจริง วิชาดาบที่เขาฝึกมาก็ไม่มีความหมาย, โดยเฉพาะการต่อสู้ที่เป็นหรือตาย.

“ขยะ, พวกเจ้ามันขยะทั้งนั้น…” ออเรเลียตำหนิการ์ด3คนอย่างหนักหลังวิกฤตจบลง. หน้าอกอึ๋มๆของเธอเด้งขึ้นลง แต่เพราะทุกคนกำลังหมอบลงอยู่ มีแต่เย่เทียนเท่านั้นที่กำลังฟินกับฉากงามๆนี้คนเดียว.

“ขอบพระคุณมาก, ท่านนักรบผู้เก่งกาจ!”

ซีซาร์เข้ามาหาเย่เทียนและขอบคุณจากใจจริง. ถึงยังไงเย่เทียนก็ช่วยเขาไว้2ครั้งติดๆ แม้ว่านัยตาของเขาจะลุกเป็นไฟขณะมองเย่เทียน.

ไอ้ตัวเปี๊ยกนี่มันจะเอากับกูหรอ?

เย่เทียนเข้าใจว่าซีซาร์ต้องการอะไร แต่ก็ได้แค่มองค้อนเขาเท่านั้น. ถ้าเป็นคนอื่นแล้วล่ะก็คงอยากจะไปเป็นลูกน้องเขาจนตัวสั่น. เพราะถึงยังไงการติดตามชนชั้นสูงหมายถึง ฐานะ ความร่ำรวย และความรุ่งโรจน์ซึ่งเป็นการเชิดหน้าชูตาแก่ตระกูล.

แต่ว่า, เย่เทียนนั้นถูกชะตากำหนดให้เป็นมหาจักรพรรดิ์! จะให้ตัวเขามาอยู่ใต้อาณัติได้ยังไง?!

“หนุ่มน้อย, ความกล้าหาญของเจ้าน่ายกย่องนัก แต่เวลาต่อสู้เจ้าต้องจับดาบไว้ให้มั่น!สำหรับนักรบที่เก่งกาจแล้ว ดาบนั้นต้องไม่มีวันห่างจากมือเด็ดขาด เพราะดาบนั้นคือชีวิตของนักรบ! หากดาบหายไป ชีวิตก็หายไปเช่นกัน!”

เย่เทียนยิ้มและเอามือไปลูบหัวของซีซาร์ สางผมม้วนๆของเขาเหมือนผู้ใหญ่ใจดี.

เขาจับหัวของซีซาร์! ไอ้หมอนี่มันกล้าจับหัวซีซาร์!

“....”

ซีซาร์ตัวแข็ง, จากนั้นหน้าเขาก็เหวอ. เขาถูกปฏิบัติเหมือนเด็กผู้หญิง!

“หน้าไม่อาย! เจ้ากล้าดียังไงมาหยาบคายกับนายน้อยซีซาร์!!”

ฉากนี้ถูกการ์ดเห็นเข้าและเขาก็ตวาดใส่เย่เทียน.

“หุบปาก, ไอ้มด!” เย่เทียนมองกลับและตะคอกกลับไปอย่างดุดัน. ความรู้สึกน่ากลัวอย่างรุนแรงทำให้การ์ดผวา.

“ฮึ่ม. ข้ายังไม่โตเฉยๆต่างหาก, แน่นอนว่ากำลังของข้ายังอ่อนแออยู่!” ซีซาร์เถียงพร้อมกับหลีกออกจากมือของเย่เทียน.

“ตอนอายุเท่าเจ้า, ข้าฆ่ากระทิงด้วยตัวฆ่าเองเลยนะ!” เย่เทียนยิ้มและเริ่มโม้.

“มันจะเป็นไปได้ยังไง?”

ซีซาร์มองมาทางเย่เทียนท่าทางไม่เชื่อ. แน่นอน, เขาไม่เชื่อที่เย่เทียนโม้อยู่แล้ว เพราะกำลังของมนุษย์ดูออกง่ายจะตาย.