ตอนที่ 6 - กอดแม่ของซีซาร์ไว้แล้วเตะซีซาร์ทิ้งซะ
พวกนายทาสทุกคนกำลังรออยู่นอกตลาดทาสอย่างอดทนอยู่ ในขณะที่อันตรายกำลังคืบคลานมาในเงามืด.
ไม่นานหลังจากนั้น มีกลุ่มคนออกมาจากตลาดทาส. นั่นคือออเรเลีย, ซีซาร์แล้วก็พวกคนอารักขา.
บวกกับชายอายุกลางคน3คนที่ใบหน้ามีแต่ความสิ้นหวัง.
ทาส3คน? ดูท่าซีซาร์มันโหดจริงๆ - นี่มันกะจะฆ่าพร้อมกัน3คนทีเดียวเลยหรอ? พวกนั้นดูค่อนข้างแข็งแกร่งนะ.
เมื่อซีซาร์กับคนของเขาเดินออกไปจากตลาด, เย่เทียนกับนายทาสคนอื่นก็เขยิบออกไปจากทางและ
อยู่ให้ห่างจากพวกเขาโดยอัตโนมัติ.
เย่เทียนทำเพราะไม่อยากดูน่าสงสัย.ในขณะเดียวกัน,เขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของแรงอาฆาต.
ดูเหมือนว่าพวกนักฆ่ากำลังจะเริ่มขยับตัวในไม่ช้าแล้วสินะ.
“ฟิ้ววว!”
ศรสั้น3ดอกบินผ่านอากาศ ตรงไปยังซีซาร์และออเรเลีย.
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก. ไม่มีใครกล้าทำแบบนั้นด้วยจำนวนคนอารักขามากขนาดนี้, แต่มันก็มีนักฆ่าหลายคนกล้าลงมือสังหารคนใหญ่คนโตในกลางเมืองโรม.
“เจ้านาย! ระวังขอรับ!”
พวกคนอารักขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว. พวกเขารีบพุ่งไปหาออเรเลียและซีซาร์โดยสัญชาตญาณและใช้
ร่างกายตัวเองเป็นโล่หยุดลูกศร.
“ฉึก!”
ถึงแม้ว่าลูกศรมันจะยิงมาไม่แรงมากนัก, แต่มันก็ถึงฆาตได้หากอยู่ในระยะใกล้ๆ, แล้วคนอารักขา3คนก็สิ้นใจลงไป.
“เวร เอ๊ย!ปกป้องคุณนายกับนายน้อยไว้!” ผู้อารักขาที่เหลือเปล่งเสียงออกมาอย่างห้าวหาญ.
ผู้อารักขามีทั้งหมดอยู่6คน. หลังจากตายไปแล้ว3, อีก3คนที่เหลือก็ตื่นตัว, ผลักพวกทาสออกไปอย่างแรงแล้วก็รีบวิ่งไปทางซีซาร์และออเรเลีย.
“ไอ้พวกโรมันชั่ว, ทุกคนต้องตายไปพร้อมกันนี่ล่ะ…”
ทาส3คนนั้นเป็นชาวอิตาเลี่ยน, หัวใจของพวกเขาได้กลายเป็นธุลีไปเรียบร้อยแล้ว. พวกเขารู้ว่าการถูกเลือกโดยซีซาร์หมายถึงอะไร. ในเมื่อพวกเขาเห็นโอกาสดีๆแบบนี้ เขาคงไม่พลาดแน่ๆ,เมื่อผู้อารักขาพยายามจะผลักพวกเขาออก,พวกเขาก็รีบพุ่งไปหาพวกผู้อารักขาแล้วพยายามรั้งเอาไว้.
“ออเรเลีย, ลงนรกไปซะ!!!”
เมื่อชายร่างกำยำ3คนชักดาบออกมาแล้วก็พุ่งออกไปเพื่อฆ่าเธอ, ออเรเลียตัวแข็งอยู่กับที่, หน้าซีดด้วยความกลัว.
เย่เทียนสงสัยมากว่าออเรเลียกับซีซาร์จะรอดจากสถานการณ์นี้ไปได้ยังไงตามประวัติศาสตร์ของจริง.
แต่เขาไม่มีเวลาจะมาคิดเรื่องนั้นตอนนี้ เขาต้องหยุดการลอบสังหารนี้ทันที.
แม้ว่าตระกูลของออเรเลียและซีซาร์อาจจะเป็นศัตรูของเขาในอนาคต ตอนนี้เขาต้องใช้กำลัง, อิทธิพล และอำนาจของพวกเขา.
การช่วยพวกเขาก็มีค่าเท่ากับได้เครื่องรางพิเศษในโรม.
ดูก็รู้ว่า, ออเรเลียเป็นเป้าหมายหลักของการลอบสังหาร. แต่ตอนนี้, ดาบกำลังจ่อคอเรียวๆขาวๆของออเรเลียอยู่.
“บู้ม!!”
ออเรเลียหลับตาปี๋ด้วยความสิ้นหวัง. แต่นางก็รู้สึกว่านางกำลังซุกอยู่ในอกอันมาดแมนของชายคนนึงอยู่.
ในช่วงเส้นยาแดงผ่าแปด, เย่เทียนพุ่งออกมาจากฝูงชน ก่อนที่การลอบสังหารจะสำเร็จ, เขาดึงออเรเลียมา
ในอ้อมแขน, ในขณะที่เขาเนียนเตะซีซาร์ปลิวออกไปจากพวกนักฆ่า.
“ตอนนี้หน้าสิ่วหน้าขวาน, เพราะฉะนั้นโปรดให้อภัยข้าที่ล่วงเกิน, ท่านหญิง!” เย่เทียนกล่าวออกไปก่อนจะปล่อยนางออกจากมือ.
โคตรใหญ่, โคตรดึ๋ง, โคตรนุ่ม, โคตรแจ่ม!
“ข้าอภัยให้เจ้า, นักรบผู้กล้า. ข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างสมเกียรติ!”
ออเรเลียตอบกลับอย่างรวดเร็ว. หลังจากเผชิญหน้ากับความตาย, นางรู้สึกถึงความปลอดภัยและความอบอุ่นจากอ้อมแขนของเย่เทียน ถึงกับว่ารู้สึกถึงบางอย่างที่หายไปนาน.
“ไอ้สัส...แต่ก็, ขอบคุณมาก! เจ้าช่างเป็นนักรบที่แข็งแกร่งจริง!”
ซีซาร์ค่อยๆลุกขึ้นและอดกลั้นความเจ็บปวดที่มาจากหลังของเขา, แล้วก็ขอบคุณเย่เทียน. เขารู้ว่าถ้าเย่เทียนไม่เตะเขา เขาคงถูกฟันขาดครึ่งไปแล้ว.
เย่เทียนเตะเขาแบบไม่ให้เกียรติก็จริง, แต่สถานการณ์ตอนนั้นมันคับขัน, และเย่เทียนก็ได้ช่วยเขากับแม่ไว้จริงๆ.
ในเวลาเดียวกัน, เขาก็พยายามจะถ่อมตัว. เอาจริงๆ เขายืนอาย ตัวแข็งด้วยความกลัวด้วยซ้ำตอนนี้
เย่เทียนมองไปที่ออเรเลียและซีซาร์. เห็นว่าพวกเขารู้สึกยินดีในตัวเขา เขาก็ยิ้มออกด้วยความโล่งอก.
“เวรเอ้ย!”
นักฆ่า3คนรู้ตัวแล้วว่าพลาดโอกาสไปพร้อมสบถออกมาด้วยความโกรธ. แต่ก็ไม่ได้ยอมแพ้แล้วถอยไป.
ไม่ว่าการลอบสังหารจะล้มเหลวหรือสำเร็จ มันก็ไม่มีที่ให้พวกเขาอยู่ในโรมอีกแล้ว.
“ฆ่าพวกมัน!”
นักฆ่า3คนเข้าไปหาเย่เทียนพร้อมๆกัน.
“เพล้ง!”
เย่เทียนรีบชักดาบออกมาจากทหารที่ตายแล้ว และโยนอีกเล่มหนึ่งให้ซีซาร์, ส่วนอีก2อันไว้กับตัวเขา.
“ฮ่าฮ่า...มาสู้ด้วยกันเถอะ!”
ซีซาร์รับดาบไว้, หัวเราะออกมาและพร้อมโจมตี. ความกลัวของเขาหายไปเพราะตอนนี้เขามีโอกาสที่จะ
เปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้. ซีซาร์เป็นใครงั้นเหรอ? ถ้าสถานการณ์แค่นี้เขารับมือไม่ได้ เขาก็คงไม่ได้เป็นตำนานในอนาคตหรอก.
“เพล้ง!”
เย่เทียนรับมือกับนักฆ่าที่กำลังพุ่งมาหาเขา, ใช้ดาบเล่มนึงปัดการโจมตีเอาไว้. จากนั้นเขาย่อลงเล็กน้อยแล้วก็ใช้ดาบแทงออกไป. ในไม่กี่วินาที เขาแทงผ่านร่างนักฆ่าก่อนจะฟันเขาขาดเป็นสองท่อน.
ง่ายๆ, ดิบเถื่อน, เลือดสาด!
แทนที่จะกลัวกัน พวกฝูงชนกลับร้องโฮ่ออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ออเรเลียก็เกือบจะร้องโฮ่เพราะความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ออกมาเหมือนกัน
ในตอนนี้, เย่เทียนแข็งแกร่งมาก, เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ, จากหัวจรดเท้า. ทุกๆการเคลื่อนไหวของเขาบ่งบอกถึงความมาดแมนจริงๆ.
