ตอนที่ 10 - แม่ของพี่น้องฝาแฝด

“ข้ายังไม่ใช่อัศวินเพราะข้ายังไม่ได้ตอบตกลงคำชวนของท่านหญิงออเรเลีย!” เย่เทียนยิ้ม.

“แต่มันก็ง่ายๆเองนะขอรับ ท่านก็แค่พยักหน้า.ข้าขอแสดงความยินดีล่วงหน้าแล้วกัน” ใบหน้ายิ้มของพ่อค้าทาสดูน่าเกลียดกว่าตอนร้องไห้อีก.

“งั้นข้าขอบใจนะ. ข้าจะซื้อแฝดสองคนนี้ คนละ3เหรียญทองเป็นไง?” เย่เทียนถาม.

ราคาในตลาดทาสสูงมากจริงๆ.แต่ถึงยังไงก็เอาไปใช้แรงงานได้ ยิ่งพวกทาสหญิงสวยๆสำหรับนายทาสแล้ว นอกจากจะทำงานได้แล้ว ยังช่วยเรื่องบนเตียงได้อีกด้วย.

“ไม่ขอรับ, ข้าอยากให้ท่าน…”

ปากของพ่อค้าทาสกระตุกขณะที่เขากรีดร้องอย่างคลั่งในใจ.เขานึกว่าเย่เทียนจะให้ราคาที่สมเหตุสมผลกว่านี้ แต่เขาให้แค่3เหรียญทองต่อเด็ก1คน. นอกจากจะไม่ได้ทุนคืนแล้ว ยังขาดทุนยับอีกด้วย.

“เจ้าคิดว่าข้าให้เยอะไปหรอ? ข้าเป็นใครกันกล้ามาเอาสินค้าของเจ้าโดยไม่จ่าย? เอ้า, รับไปสิ…”

เย่เทียนพูดกับพ่อค้าทาสเหมือนดูมีความยุติธรรม. เขาควักเหรียญทองมา6เหรียญแล้วรีบยัดใส่มือพ่อค้าไป.

“ขอบพระคุณที่กรุณา. ขอทราบชื่อท่านได้หรือไม่? ตามกฏแล้ว, ข้าต้องประทับนามสกุลของนายทาสบน

ร่างกายของทาส.”

พ่อค้าทาสอยากจะร้องแต่ก็ไม่มีน้ำตาไหลออกมา. เสียหนักมากจริงๆ แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไร. เขาต้องเอาใจเยเที่ยนต่อ.

“เซตาน เย่เทียน!” เย่เทียนประกาศชื่อตัวเอง, แล้วพูดว่า "ไม่ต้องประทับตัวทาสหรอก ตราประทับเจ้ามัน

น่าเกลียดเกิน! ถ้าข้าเห็นมัน มันอาจจะมีผลต่อน้องชายข้า.เดี๋ยวข้าไปทำเองตอนกลับบ้าน!”

“โอเค ข้าเข้าใจแล้ว..” พ่อค้าทาสรู้เลยว่าเย่เทียนซื้อทาสไปทำอะไร.

“แองเจล่า มาเอาตัวพวกเธอแล้วกลับบ้านกัน!” เย่เทียนพอใจมาก.

“ค่ะ, เจ้านาย!”

แองเจล่าพยักหน้าด้วยความเคารพ. มองไปทางแฝดสองคนนางรู้สึกเครียดเล็กน้อย. นางไม่รู้ว่าการมาของแฝดคู่นี้จะทำให้เธอตกกระป๋องไปหรือป่าว.

“ฟุ่บ!”

แองเจล่าเพิ่งจะแก้เชือกที่แขนของแฝดทั้งสอง พวกเธอก็คุกเข่าลงไปทันที.

“มีอะไรหรอ?” คิ้วเย่เทียนขมวด.

“นายท่าน, ได้โปรดซื้อแม่ของพวกเราด้วย. พวกเราไม่อยากแยกจากนาง…”

มีอาการแพนิคหนักมากในดวงตาของเดย์ซี่ แต่เธอก็รวบความกล้าขอเย่เทียนได้.

“อีเวร, ใครให้มึงเปิดปาก เจ้านายยังไม่อณุญาติแถมยังกล้าต่อรองอีก. มึงยังคิดว่าตัวเองสวยจนทุกคนจะยอมทำตามหรอ?”

พอเห็นเดย์ซี่กับดินน่าที่ไม่เพียงคุกเข่า แต่ยังขอร้องเย่เทียน หน้าของพ่อค้าทาสเปลี่ยนไป.เขายกแส้นิ่มๆ

ขึ้นมาในมือและจะเหวี่ยงไปหาพวกเธอ.

กฏทาสของโรมนั้นเข้มงวดมาก. พวกทาสจะไม่อณุญาติให้พูดโดยที่เจ้านายไม่ได้สั่ง. เขากลัวว่าเย่เทียนจะโทษเขาว่าไม่สั่งสอนทาสให้ดีๆ. แต่จริงๆแล้วเขากลัวเสียชื่อมากกว่า.

“เพี๊ยะ!”

เย่เทียนจับมือของพ่อค้าขณะที่กำลังจะหวดลงไป, กำลังที่มหาศาลทำให้พ่อค้าทาสตัวซีด เหงื่อแตกพลั่ก.

“การมาด่าทาสของข้า, เจ้าก็ควรจะขอคำอณุญาติจากข้าก่อน! เจ้ากำลังทำให้ข้าไม่พอใจ หรือว่า

กำลังดูถูกข้ากัน?” เย่เทียนถามด้วยเสียงเบาๆ ร่างกายของเขาแผดความรู้สึกน่ากลัวออกมา.

“ท่าน..ข้าขออภัย. มันเป็นความผิดของข้าเอง…” พ่อค้าทาสรีบกล่าวขอโทษ.

“ช่างเถอะ, มันไม่ใช่ความผิดเจ้า!” เย่เทียนปล่อยมือเขาออก.

“ขอบพระคุณขอรับ. ความเมตตาของท่านนั้นพอๆกับพระเจ้านัก. ขอให้พระเจ้าคุ้มครองท่าน” พ่อค้าทาสรีบยอเย่เทียนทันที.

พละกำลังของเย่เทียนนั้นมหาศาลมาก มือของเขาเกือบจะหัก.

“เอาล่ะ, เจ้ามีแม่ของพวกหล่อนด้วยเหรอ?” เย่เทียนถามด้วยความสงสัย.

“ขอรับ, นางอยู่ในมือของข้าเช่นกัน...แต่ทาสของข้าอยากฝึกนางไม่สำเร็จ เพราะงั้นข้ายังขายนางไม่ได้..” พ่อค้ากล่าว

“เมื่อกี้เจ้าว่าข้ามีเมตตาสินะ,ข้าจะมีเมตตาอีกรอบก็ได้.ขายนางให้ข้าแล้วให้พวกเขาเจอหน้ากัน!”

เย่เทียนยิ้ม เขาไม่มีวันพลาดโอกาสที่จะเพิ่มความภักดีทาสของเขาแน่.

แน่นอนว่าทันทีที่คำพูดหลุดจากปากเขาไป, เดย์ซี่และดินน่ามองเขาด้วยความทราบซึ้ง. ความภักดีของพวกเธอพุ่งไปถึง60%ในชั่วพริบตา.

“โอเค!”

เมื่อพ่อค้าเห็นว่าเย่เทียนไม่ได้กล่าวโทษที่เขาล่วงเกินไป, เขารีบตกลงทันที. เขาได้เหรียญทอง3เหรียญมาจากมือของเย่เทียนและเดินเข้าไปในห้องด้านหลังเขา.

ไม่นานจากนั้น, ผู้หญิงคนนึงถูกพามาโดยผู้หญิงแก่2คนขณะที่มือล็อคอยู่.

แม่ของพวกเธอนั้นเกินความคาดหมายของเย่เทียนไว้มาก, ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แก่เลยซักนิด ดูเหมือนจะอายุแค่30เอง. หน้าของเธอเหมือนกับเดย์ซี่และดินน่าไม่มีผิด. สวยเหมือนกันแค่โตกว่า.

ผิวของเธอขาวและสวยมาก, ดูก็รู้ว่าเธอเกิดมาในตระกูลที่มีฐานะ. เหมือนกับลูกของเธอ ชุดของเธอบางแต่ก็ปกปิดส่วนสำคัญของร่างกายไว้.

เธอสูงและมีขาเรียว - 1.85เมตร เกือบๆจะเท่าเย่เทียน. รูปร่างของเธอเซ็กซี่มากๆ เพรียวบางและมีทรวดทรงนางสะกดทุกสายตาจริงๆ.เดย์ซินกับดินน่าควรจะได้ข้อดีจากเธอ.

ตาของเธอมันว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่าเธอยังรับไม่ได้กับเรื่องที่เธอกลายเป็นทาสไปแล้ว.

“เดย์ซี่, ดินน่า...:”

พริบตาที่เธอเห็นลูกสาวทั้งสอง เธอก็กลับมาดูมีชีวิตชีวา

เธอวิ่งไปด้วยความตื่นเต้นหวังว่าจะโอบกอดลูกไว้ในอ้อมแขน แต่แล้วก็รู้ตัวว่าถูกล็อคแขนอยู่ เธอจึงร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้า.

ครั้งนี้, พ่อค้าทาสไม่กล้าจะหยุดเธอ.

“เอาล่ะ, ไปกัน!” เย่เทียนพูดกับแม่และลูก.

ขณะทางกลับบ้าน, มีหลายคนจ้องเขาด้วยความอิจฉา.

แม้ว่าจะมีทาสหญิงมากมาย, มีน้อยคนนักที่หน้าตาสวย! และวันนี้, เย่เทียนได้รวบพวกเธอเอาไว้หมดแล้ว.