Ep.228 - ลงมือโหดเหี้ยม!
2/2
โคตรพยัคฆ์โลกาวินาศ Ep.228 - ลงมือโหดเหี้ยม!
ชื่อของทั้งสี่ หากคนจากสถานชุมชนเล็กๆได้ยิน ไม่ว่าใครก็คงหน้าถอดสี
“งั้นมัวรออะไรอยู่ ลงมือกันเลยเหอะ!”
เซิงเซินหยูเอ่ยปาก เขาคือผู้ใช้อบิลิตี้โลหะ ทั้งยังเป็นหัวหน้าของสมาชิกทีมทั้งสี่
“ฉันกำลังรอคำนั้นของนายอยู่เลย!”
ดวงตาของหวูซือสาดประกายตื่นเต้น ควักเอาจักรกลกองหนึ่งออกมา สองมือพลันวูบไหวเป็นเงา ประกอบพวกมันเข้าด้วยกัน
ทางกั๋วซิงเองก็ไม่อยู่เฉย เขาเรียกจักกลออกมาในทำนองเดียวกัน แต่มันคือระเบิดขนาดเท่ากำปั้น และความแตกต่างก็คือ … ตัวระเบิดเชื่อมต่อเข้าด้วยกัน ทั้งยังมีหัวศรแหลมอยู่เหนือมัน
หน้าไม้ขนาดใหญ่แนบลงบนมือของกั๋วซิง ลูกศรระเบิดนาบตามลงไป ทุกท่านลองจินตนาการเอาเถิด ว่าหากศรนี้ถูกยิง มันจะเกิดระเบิดที่อลังการขนาดไหน
อาวุธของหวูซือถูกประกอบเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว มันถูกผลักดันไปข้างหน้า ตรงเข้าหาปากถ้ำที่ราชันย์จระเข้กำลังอาละวาดคลั่ง ส่วนคนอื่นๆยังคงไม่เคลื่อนไหว
“รีบลงมือเร็วเข้าเถอะ ชักช้าเดี๋ยวมันจะเกิดปัญหา” เซิงเซินหยูเร่งเร้า
“เข้าใจแล้วๆ” หวูซือตอบรับแบบขอไปที ฉีกยิ้มเย็นชา ปากเอ่ยกล่าว “งั้นฉันเอาล่ะนะ!”
“ฝันเถอะ! คนเปิดโจมตีต้องเป็นฉัน!”
กั๋วซิงไม่รั้งรอ เล็งไปทางราชันย์จระเข้มังกร และเหนี่ยวไกออกไปทันที
ยังไม่พอ พลังสมาธิถูกอัดฉีด เสริมเข้าไปในลูกศรเช่นกัน
วูซซซซซซ!
ลูกศรบินออกไป พ่วงด้วยลูกระเบิดเป็นทางยาว หากแหงนมองมันยามกรีดผ่านอากาศ จะดูราวกับศรที่ผูกเชือกยาวเป็นสาย
สายเชือกพาดลง คล้องรอบคอของราชันย์จระเข้ ภายใต้การควบคุมของพลังสมาธิ มันวนรอบเป็นวง โอบรัดคอเป้าหมายโดยตรง
โฮกกก!
จระเข้มังกรแม้ไม่ทราบว่าสิ่งนี้คืออะไร แต่สัญชาตญาณของมันร้องเตือนว่าต้องไม่ใช่ของดีแน่ๆ ปากอ้าคำรามก้อง สะบัดหัวดิ้นรนพยายามสลัดเชือกที่รั้งคอ
กั๋วซิงที่อยู่ไกลออกไป ตลอดทั้งใบหน้าฟุ้งไปด้วยความตื่นเต้น
“จุดระเบิด!”
ตูมมม!
ปรากฏเสียงสะเทือนเลือนลั่น รังสีแสงสีม่วงนับไม่ถ้วนโอบเข้าปกคลุมส่วนหัวของราชันย์จระเข้--
--เป็นระเบิดสายฟ้าคะนอง!
ระเบิดข้างต้นนี้ ทรงพลังเป็นอย่างมาก ขอแค่ลูกเดียว ก็เพียงพอที่จะสังหารสัตว์ร้ายสามัญเลเวล E ลงได้ และปัจจุบันมันถูกพ่วงเอาไว้นับหลายร้อย เพื่อเตรียมพร้อมไว้รับมือกับราชันย์จระเข้โดยเฉพาะ
“ก๊าซซซ---” ราชันย์จระเข้ส่งเสียงกรีดร้องสยองขวัญ
“ตายซะ!” หวูซือโจมตีอีกครั้ง
วู้มมมม!
เสียงหวีดลั่นกวาดกระจายไปทั่ว
ลูกปืนใหญ่สีดำสนิท ทะยานจากกระบอกปืนใหญ่ของหวูซือ ทั้งยังถูกอัดฉีดพลังสมาธิลงไป พุ่งเข้าหาราชันย์จระเข้มังกรอย่างไร้ปราณี
ราชันย์จระเข้คล้ายตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง มันพยายามที่จะหลบเลี่ยง
อย่างไรก็ตาม กระสุนถูกควบคุมโดยพลังสมาธิ ฉะนั้นความหวังของมันย่อมไม่ประสบผล
เปรี้ยง!
หัวกระสุนพุ่งเข้าเจาะต้นคอราชันย์จระเข้ อีกทั้งตำแหน่งดังกล่าวยังตรงกับจุดเดียวกันที่เกิดการระเบิดของกั๋วซิง จึงสามารถทะลวงเข้าไปถึงกล้ามเนื้อของราชันย์จระเข้ได้อย่างไม่ยากเย็น
“ดับสูญไปซะ!”
หวูซือเอ่ยปาก พริบตานั้นแสงสีดำมืดพลันปะทุโหม ความมืดมิดแพร่กระจายไปทั่วบริเวณ
---ที่แท้ปืนใหญ่ของหวูซือ ก็คือปืนใหญ่พลังงานมืด!
วินาทีต่อมา ทั้งร่างของราชันย์จระเข้มังกรก็พลันถูกปกคลุมไปด้วยพลังแห่งความมืด เนื้อหนังสูญสิ้นชีวิตชีวาไปอย่างรวดเร็ว เริ่มเน่าเปื่อยลง ราวกับราชันย์จระเข้ชราภาพลงไปหลายสิบปี กลายเป็นสัตว์ร้ายที่กำลังใกล้ตาย
ราชันย์จระเข้ส่งเสียงโหยหวนน่าเวทนาอีกครั้ง
เพียงสองการโจมตี ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากลับสามารถทำให้มันได้รับบาดเจ็บสาหัสได้
ทว่าช่างน่าเสียดาย ที่สมาชิกกลุ่มชิเซี่ยประเมินระดับราชันย์ที่มีชื่อมังกรพ่วงท้ายต่ำเกินไป
เมื่อถูกโจมตีจนได้รับบาดเจ็บมันก็โกรธแค้น และแทบไม่ลังเลเลยที่จะดีดตัว สะบัดร่างกระแทกเข้าใส่ผนังถ้ำ
โครม!
บังเกิดเสียงดังอึกทึก ถ้ำพังทลายลงในพริบตาเดียว ถล่มฝังศพคนที่ทำร้ายมัน
“ไม่เข้าท่าแล้ว!”
ใบหน้าของลูกทีมกลุ่มชิเซี่ยแปรเปลี่ยนไป
“ปราการเหล็ก!” เซิงเซินหยูงัดอบิลิตี้เหล็กออกมาทันที ก่อรูปเป็นบ้านหลังน้อยๆ ปกคลุมทั้งสี่คนไว้ภายใน
หินที่ถล่มลงมา ไม่อาจสร้างรอยบาดแผลให้แก่พวกเขา
“อดทนอีกนิด เดี๋ยวพลังงานมืดก็รุกล้ำไปทั่วร่างกายของมัน ลดอายุขัยลง ทั้งกระสุนเมื่อกี้ยังยิงโดนลำคอ เป็นตำแหน่งใกล้สมอง ฉะนั้นไม่น่าจะเกิดข้อผิดพลาดอะไร” หวูซือกล่าว
ส่วนคนอื่นๆก็เชื่อตามคำของหวูซือ สิ่งที่พวกเขาต้องทำ ขอแค่รอต่ออีกสักพักก็สบายแล้ว
ขณะเดียวกัน ราชันย์จระเข้ในโพรงใหญ่ คล้ายรู้สึกได้ว่าพลังแห่งความตายกำลังถาโถมอยู่ในร่างกายตนเอง มันเกรี้ยวกราดอย่างมิอาจควบคุมได้
“ฮู้มมมมม--” เสียงร้องครวญครางน่าสังเวชดังขึ้นอีกครั้ง ทว่าคราวนี้กลับกินเวลาถึงครึ่งนาทีเต็ม ทะลุทะลวงเข้าไปในแก้วหูของผู้คน
สำหรับผู้ใช้พลังที่มีพลังสมาธิอ่อนแอ เสียงของมันสั่นสะเทือนไปถึงจิตสำนึก เกิดความรู้สึกวิงเวียน แก้วหูบาดเจ็บจนเกิดเลือดไหลซึมออกมา
และเสียงโหยหวนนี้ ยังถูกส่งผ่านไปตามสายลม ลอยล่องไปตลอดทั้งเกาะ จมสู่ห้วงทะเลลึก ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตใดก็สามารถได้ยินถึงเสียงของราชันย์จระเข้มังกร
“ไม่ดีแล้ว!” การแสดงออกบนใบหน้าของฉินเฟิงเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน แม้ว่าฉินเฟิงและคนอื่นๆจะไม่เห็นการโจมตีของกลุ่มชิเซี่ยในเวลานี้ แต่ฟังจากเสียงระเบิดครั้งใหญ่ พวกเขาก็พอคาดการณ์ได้ว่ามันเกิดจากมือปืนที่หมายจะสังหารกับราชันย์จระเข้
และดูเหมือนว่าตอนนี้ มันจะไม่ง่ายดายถึงขนาดนั้น
“รีบออกจากที่นี่เร็วเข้า!” ฉินเฟิงก้าวนำคนอื่นๆ เร่งพาทีมออกสู่ภายนอก ทว่าเนื่องจากพวกเขาเข้ามาในถ้ำลึกเกินไป ฉะนั้นหากคิดหนี อย่างน้อยน่าจะใช้เวลาราวๆครึ่งชั่วโมง
ซึ่งเวลาดังกล่าว มันมากพอแล้วที่จะทำให้จระเข้มังกรทั้งหมดบนเกาะ ---กลับมารวมตัวกัน!!!
มิผิด! ทุกท่านคาดเดาได้ถูกต้อง เสียงกรีดร้องของราชันย์มังกรในเวลานี้ มันคือการร้องเรียกจระเข้มังกรตัวอื่นๆ!!
ไม่ว่าจะเป็นบนชายหาด , บนเกาะ หรือในน้ำ จระเข้มังกรต่างก็ได้ยินเสียงเรียกของหัวหน้าสายพันธุ์ของมัน ในน้ำเสียงแฝงไว้ทั้งความโกรธและความทุกข์ทรมาน ทั้งหมดไม่รอช้า เร่งสับขากลับรังอย่างบ้าคลั่ง!
จระเข้มังกรตัวแล้วตัวเล่าเริ่มปีนขึ้นจากน้ำ ไม่ช้าก็สามารถอุดปากถ้ำ บดบังหนทางหนีของผู้ใช้พลังโดยสิ้นเชิง
---ทุกคนถูกขังอยู่ในห้องปิดตาย!!
“ไม่นะ! ถอย! รีบถอยกลับไปเร็วเข้า!”
“อย่า!”
“ช่วยฉันด้วย!”
เสียงกรีดร้องเริ่มดังขึ้น พวกเขาจำเป็นต้องถอยกลับไป มิฉะนั้น คงติดอยู่ที่นี่ไปตลอดกาล
ฉินเฟิงและคนอื่นๆเป็นธรรมดาที่จะพบเจอสถานการณ์เดียวกัน
“มังกรไฟ!”
ฉินเฟิงสวมกรงเล็บเพลิงสีชาด และอัญเชิญมังกรไฟออกมา
มังกรไฟว่ายวนไปยังเบื้องหน้า สกัดกั้นสัตว์ร้ายจระเข้ที่โถมเข้ามาโจมตีอย่างบ้าคลั่ง
“มอบชีวิตให้ฉัน!”
ท่ามกลางเปลวเพลิง จระเข้มังกรถูกผลาญตกตายลงในพริบตา ทว่าเมื่อมุ่งความสนใจอยู่เพียงด้านเดียว ฝูงจระเข้อีกฝั่งหนึ่งเลยสามารถโถมจนเกือบประชิดทีมของฉินเฟิงได้อย่างรวดเร็ว
“พรมโลกันต์!”
ภายใต้พลังสมาธิของฉินเฟิง ทางเดินถ้ำโดยรอบถูกปกคลุมไปด้วยเพลิงโลกันต์ จระเข้มังกรถูกห่อหุ้มภายใต้ทะเลเพลิง ไม่สามารถฝ่าด่านเข้ามาหาฉินเฟิงได้ จำต้องอ้อมไปอีกทาง
เนื่องจากภายในถ้ำเต็มไปด้วยโพรงทางเดิน และเหล่าจระเข้มังกรต่างก็รู้จักสถานที่แห่งนี้ราวพลิกฝ่ามือ ดังนั้นพวกมันเลยตัดสินใจอ้อมไปอีกทาง มาโผล่ลงตรงเบื้องหลังของพวกเขา
ปังปังปังปังปัง!
ปืนของชิหลงสาดเสียงคำราม หยุดยั้งเหล่าสัตว์ร้าย เนื่องจากภายในถ้ำเป็นที่แคบ ดังนั้นทุกกระสุนที่ยิงออกไป เลยโดนพวกมันอย่างไม่ต้องสงสัย
“ไม่ไหว พวกมันมีมากเกินไป ฆ่าเท่าไหร่คงไม่พอ!”
พลังสมาธิของหลิงหวูยี่กวาดสำรวจ เมื่อตระหนักถึงจำนวนจระเข้มังกร ก็เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าซีดเซียว
ห้ามลืมนะว่า ทุ่งล่าน่ะโหดร้ายเสมอมา และคุณอาจตายได้ทุกเวลา
สีหน้าของฉินเฟิงเริ่มหนักอึ้ง อันที่จริงแค่ขอให้ไป๋หลีพาพวกเขาออกไปมันก็ได้ แต่นั่นเทียบเท่ากับเป็นการเปิดเผยความสามารถของเธอ
และแน่นอน ว่าฉินเฟิงไม่ต้องการให้ใครล่วงรู้ถึงอบิลิตี้ของไป๋หลี!
“กลับเข้าไปในถ้ำ! พวกเราจะย้อนกลับไปสังหารราชันย์จระเข้!” ฉินเฟิงตะโกน
อิงจากสถานการณ์ในปัจจุบัน นี่คือหนทางเดียวที่จะรอดชีวิต และหวังว่าเมื่อฝูงจระเข้มังกรเข้ามาในถ้ำ มันจะกระจายกำลังออกไปตามโพรงถ้ำที่แยกเป็นเส้นทางนับไม่ถ้วน
ฝูงที่กระจุกตัวกันแน่นจะได้ลดปริมาณลง แบบนี้พวกเขายังพอสามารถฆ่ามันได้
การล่าถอย ---คือกลยุทธ์ที่ดีที่สุดในตอนนี้!
