บทที่4
'มันคือการ์กอยล์'
มันเป็นสิ่งแรกที่นึกถึง เมื่อผมเห็นรูปปั้นหินเคลื่อนไหว การ์กอยล์เป็นรูปปั้นหินในรูปของปีศาจมีปีกที่ได้รับชีวิต โดยทั่วไปจะมีความต้านทานที่ดีต่อความเสียหายทั้งทางกายภาพและเวทมนตร์ มีเพียงอาวุธที่เพิ่มระดับของผมเท่านั้นที่มีโอกาสเจาะเกราะป้องกันได้
ผมมองกริชในมือของผม มันเป็นอาวุธที่เพิ่มพลังด้วยมณีในด้ามจับมันเปล่งรัศมีแห่งความเยือกเย็น
'ดูเหมือนพวกเขาจะไม่คิดว่าผมเป็นศัตรู ผมควรจะหลบหนีไปยังที่ที่นักผจญภัยเหล่านั้นจากมา'
เมื่อผู้คนเข้ามา ผมได้ยินเสียงของการเปิดประตู ซึ่งสำหรับผมเป็นเสียงของทางออก
“กิลเลียน การ์กอยล์!”
"อึ! เฮ้…เราจะทำอย่างไรดี”
ครี้กกก! ฮึดด!
ประตูปิดด้านหลังพวกเขาโดยอัตโนมัติ กิลเลียนหันไปยืนยันว่าประตูถูกปิด ก่อนที่จะคิดกับสถานการณ์ในปัจจุบัน
“เราจะต่อสู้กับพวกมันยังไง?” ——– ไม่มีทางเลือก! สู้!
“อาวุธของเราไม่ระคายพวกมัน”
“เอียน! แล้วเวทมนตร์ของเจ้าล่ะ?”
“ตอนนี้ข้าไม่สามารถทำได้ เวลาในการร่ายค่อนข้างนาน เร็ว กิลเลียน! โจร! ซื้อเวลาให้ข้าสักพัก!”
ปัง
อุ๊บ!
กิลเลียนส่งเสียงหงุดหงิด ในขณะที่เขาได้รับการโจมตีอย่างหนักจากการ์กอยล์สองครั้งด้วยดาบใหญ่ โจรได้โจมตีด้วยกริชของเขา แต่ถูกกระแทกกลับ
"โจร!"
พวกเขาเป็นกลุ่มสี่คน มีนักรบและโจรในแนวหน้ากับนักเวทย์และนักบวชที่ด้านหลัง เมื่อโจรถูกส่งกระเดนไป นักบวชต้องให้ความสำคัญกับการรักษาเขา ดังนั้นนักรบจึงถูกคุกคามและถอยกลับไม่ได้ เขาต้องป้องกันจากดาบหนักของการ์กอยล์
เมื่อแนวหน้าลดลงนักเวทย์และนักบวชก็อ่อนแอ การ์กอยล์มุ่งหน้าไปยังนักเวทย์ การตอบโต้ไม่เคยมีในความคิด เพราะพวกเขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะหลบหนี
“พระเจ้าโปรดประทานพรแก่ข้า เบส!”
นักบวชทำการรักษาและบัฟฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว แต่มันก็ไม่ได้มีประโยชน์มากนัก นักรบกำลังพยายามใช้บล็อกเพื่อสกัดการ์กอยล์ที่ตามหลังโจร เพื่อนของเขา แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลเพราะมันยังเดินหน้าต่อไปเพื่อจัดการผู้บาดเจ็บ
ตู้มมม!
นักรบฟันการ์กอยล์ แต่ดาบก็กระเด้งออกไปและเขาก็กะเด็นจากการปะทะ ในขณะที่เขาต่อสู้ เมื่ออลุกขึ้นยืนการ์กอยล์ก็เหยียบย่ำเขาด้วยน้ำหนักทั้งหมด
“กิลเลี่ยน! ไม่!”
แครกกก!
ได้ยินเสียงกระดูกแตก เมื่อได้ยินเสียงนักรบที่เพิ่งถูกเหยียบเลือดออกจากปากของเขา
‘นั่นจะเป็นทีมที่ไม่มีใครรอดชีวิตได้’
ผมเคยเล่นเกมแฟนตาซีหลายครั้ง ในอดีตและพบกับสถานการณ์ที่คล้ายกัน หากแนวหน้าอ่อนแอ ควรถอยกลับทันที มิฉะนั้นจะส่งผลให้พวกเขาตายทั้งทีม
ทั้งนักบวชหรือนักเวทย์ดูเหมือนจะเต็มใจละทิ้งงานของพวกเขา แต่ตามความจริงที่ประตูถูกปิดอยู่ข้างหลังพวกเขา ไม่มีที่ใดที่จะหลบหนีไปได้ ผลลัพธ์ก็ถูกตัดสินแล้ว
“เราควรเข้าไปช่วย ถ้าพวกเขาสามารถช่วยเราให้ออกไปจากที่นี่ได้”
กวินถาม แต่ผมส่ายหัว มาถึงคุกใต้ดิน พวกเขาควรเตรียมพร้อมสำหรับผลลัพธ์ดังกล่าวแล้ว นอกจากนี้ก็ไม่แน่ใจว่า พวกเขาจะช่วยผมออกไปได้ แต่เหนือสิ่งอื่นใด เป็นไปได้มากที่พวกเขาจะเข้าใจผิด หากพวกเขาเห็นมอนสเตอร์ตัวใหม่ออกมาและผมไม่ต้องการจัดการกับความรำคาญเช่นนี้
“เอียน! เมลินดา! วิ่งหนี!”
โจรร้อง ขณะที่เขาพยายามลุกขึ้นและขวางทางไว้ เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ฟื้นตัว เมื่อการ์กอยล์เหวี่ยงดาบอันหนักหน่วงไปที่โจร ไม่มีทางที่จะป้องกันตัวเองและถูกส่งตัวไปบินไกลออกไป
'นั่นเป็นการโจมตีที่ร้ายแรงถึงชีวิต เขาไม่สามารถรอดชีวิตมาได้'
ผมดูเงียบ ๆ ที่ด้านข้าง แต่รู้สึกว่ากวินที่ซ่อนตัวอยู่ในหัวกะโหลกของผมอารมณ์เสีย
“ชอมปี้ …โปรดช่วยพวกเขาออกไป ข้าจะหาวิธีแล้วตามเจ้าไปภายหลัง ข้าถูกทำสัญญาวิญญาณ ดังนั้นถ้าข้าไม่ช่วยในสถานการณ์เช่นนี้ ข้าจะได้รับโทษ”
การลงโทษ…ผมไม่รู้ว่าสิ่งใดเป็นตัวแทน แต่ความเป็นไปได้นั้น อาจลำบาก ผมไม่ได้เป็นคนไร้มนุษยธรรม ที่จะปฏิเสธคำขอของเพื่อนคนแรกและผมก็ตั้งตาคอยที่จะได้รับประสบการณ์จากการ์กอยล์เช่นกัน
ผมใส่หมวกของผมและคลุมตัวเองด้วยเสื้อคลุม เพื่อซ่อนร่องรอยทั้งหมดของผมว่าเป็นโครงกระดูก นักบวชและนักเวทย์กำลังหลีกเลี่ยงดาบของการ์กอยล์ แต่มันก็เป็นเรื่องของเวลา
ผมขยับเข้าไปอย่างระวังด้านหลังการ์กอยล์ มันสังเกตเห็นผมทันทีและหันกลับมา แต่ไม่มีสัญญาณของความเกลียดชังในสายตาของมัน
'เอาละดูเหมือนจะไม่ถือว่าผมเป็นศัตรู แต่ผมสงสัยว่ามันจะนานแค่ไหน'
ซวบ!
ผมใช้สองมือแทงเข้าไปที่ด้านหลังของศีรษะ ผมกังวลว่ากริชของผมจะไม่มีผลใด ๆ เพราะหัวมันทำจากหิน แต่มีดนั่นคมพอ โชคเข้าข้างผมในขณะที่การ์กอยล์เคลื่อนไหวเล็กน้อยและกริชแทงไปในรอยแตก แต่ปัญหาที่ใหญ่กว่าก็คือการ์กอยล์ทั้งสองหันมาหาผม
“ใคร…เจ้าเป็นใคร ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของเจ้า.”
ผมได้ยินนักบวชและนักเวทย์พูด แต่ผมแค่เพ่งมองที่ปีศาจหินสองก้อนนี้เท่านั้น
‘บ้าเอ้ย!”
"สโลว์! สโลว์!"
ผมเริ่มถอยทันทีและร่ายเวทย์ใส่การ์กอยล์แต่ละตัว การจัดลำดับความสำคัญให้ผมเป็นศัตรูของพวกมัน พวกมันทั้งคู่ไล่ตามผม แต่โชคดีที่พวกมันไม่ได้เร็วมากและด้วยการดีบัฟเวทย์ของผม ผมสามารถแซงหน้าพวกมันได้อย่างง่ายดาย
“ชอมปี้! สุดยอด! เมื่อเจ้าร่ายเวทย์ เจ้าสามารถพูดได้? แต่ทำไมเจ้าถึงหนีตอนนี้”
ผมไม่สามารถพูดได้ ดังนั้นผมจึงไม่มีวิธีตอบกวิน เมื่อพิจารณาถึงกลยุทธ์บางอย่างที่ผมรู้ว่าเวทมนตร์ในกริชจะลดพละกำลังของตัวแรกลงอย่างแน่นอนและมันก็อ่อนกำลังลง ปัญหาที่ใหญ่กว่าก็คืออีกตัวหนึ่ง ผมจะจัดการมันได้อย่างไร
ตึก! ตึก!
ผมพักสักครู่เพื่อให้พวกมันปิดลดระยะห่าง ผมสามารถได้ยินเสียงฝีเท้าหนักของพวกมัน มุ่งหน้าไปตามทางของผม
'ผมคิดว่าผมควรดึงกริชออกมาและใช้มันกับอีกตัวหนึ่ง หลังจากที่ตัวแรกทรุดตัวลง'
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น ชั้นนี้มีขนาดใหญ่มาก แต่มีเพียงทิศทางเดียว ดังนั้นผมจึงไม่มีทางแพ้ ผมตัดสินใจที่จะนำพวกมันไปยังหลุมที่ผมตกลงในครั้งแรก อาศัยความรู้เกี่ยวกับสถานที่ของผม ผมอาจแพ้พวกมันในถ้ำ ผมค่อยๆนำการ์กอยล์ไปยังหลุมที่เชื่อมระหว่างสองชั้น
ตึก! ตึก! ตึก!
ในที่สุดผมก็มาถึงหลุมและรอให้พวกมันมาทัน เมื่อพวกมันเข้ามาเห็นผมแล้วกระโดดเข้ามา
“ตึก! ตึก! ตึก!”
'ฮะ? อะไร?'
เสียงฝีเท้าก้าวออกไปไกล ๆ พวกมันไม่ได้ตามผมเข้าไปในหลุม ผมจำได้ว่าการ์กอยล์เดิมเป็นรูปปั้นหินซึ่งมีไว้เพื่อปกป้องบางสิ่ง บางอย่างและดูเหมือนว่าชั้นที่แตกต่างอยู่นอกหน้าที่ของพวกมัน นี่อาจทำให้การฆ่าเป็นเรื่องง่าย แต่ก่อนอื่นผมจะต้องยืนยันสิ่งหนึ่ง
ผมออกมาจากหลุมและร่ายเวทย์สโลว์ กับพวกมัน ซึ่งมุ่งหน้ากลับไปหานักบวชและนักเวทย์
"สโลว์! สโลว์! ไฟช็อค! ไฟช็อค!”
ภายในเวลาเพียง 1.2 วินาทีผมใช้เวทย์สี่ครั้ง พวกมันหันมาหาผมและเริ่มเคลื่อนไหวช้า ๆ ภายใต้ผลกระทบของเวทย์ของผม ผมวิ่งกลับไปที่หลุมและรออยู่นอกทางเข้า
'มา! หากได้ผลมันจะเป็นเนื้อที่ตายแล้ว! '
ตึก! ตึก! ตึก!
ผมอยู่ใกล้หลุมให้เวลาการ์กอยล์ให้ทัน ครั้งนี้ผมรอจนกระทั่งวินาทีสุดท้ายเพื่อยืนยันสมมติฐานของผม
วู้ด! วู้ด!
ในขณะที่การ์กอยล์เหวี่ยงดาบหินหนักของพวกมัน ผมก็หลบเข้าไปในหลุม
ตึก! ตึก! ตึก!
ตามที่คาดไว้พวกมันหมดความสนใจในตัวผมทันที เมื่อผมออกจากบริเวณที่มันปกป้อง หลังจากนั้นไม่นานผมก็กระโดดกลับออกมาและร่ายเวทย์
“ไฟช็อค! ไฟช็อค!”
ทันทีที่คาถาทั้งสองชนพวกมันก็หันกลับมาหาผม
ตึก! ตึก! ตึก!
ด้วยความคิดที่จะหลบหนีลงหลุม ผมไม่จำเป็นต้องเสียมานา โดยใช้สโลว์ดังนั้นผมจึงมีประสิทธิภาพมากขึ้น ผมกระโดดลงหลุมและเมื่อพวกมันหันกลับมาผมก็กลับออกมาอีกครั้ง
“ไฟช็อค! ไฟช็อค!”
การ์กอยล์กำลังวนเวียนอยู่ในวงจรนี้อย่างไร้เหตุผล ผมทำกระบวนการซ้ำหลายครั้งพยายามหาช่วงที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดระหว่างเวทย์เพื่อให้มานาของผมเติมเต็ม แต่หลังจากผ่านไป 10 รอบ มันก็หมด
ผมลงหลุมเพื่อซ่อนตัวในหลุมค่อยๆฟื้นมานา ของผมอย่างช้าๆ เมื่อมันเต็ม ผมต้องวิ่งและจัดการการ์กอยล์อย่างช้าๆพวกมันกลับไปที่ทางเดิน ผมร่ายไฟช็อค เมื่อมีโอกาส ในที่สุดหลังจาก ไฟช็อค ครบ 100 ครั้ง การ์กอยล์ตัวแรกก็ล้มลง
[+277 คะแนนประสบการณ์]
[ระดับเพิ่มขึ้น 9 ➢ 15]
[ได้รับความรู้ของ การ์กอยล์สุสาน]
[ตอนนี้คุณสามารถเรียนรู้เวทมนตร์ใหม่]
ข้อความปรากฏต่อหน้าผม เพราะการ์กอยล์ที่ผมแทงด้วยกริชได้ล้มลงในที่สุด
“เฮ้ ชอมปี้ ในที่สุดเจ้าก็สามารถฆ่ามันได้?”
กวินที่กำลังนอนหลับอยู่ในกะโหลกศีรษะของผมตลอดเวลา เพิ่งตื่นขึ้นมาและรู้สึกเบื่ออย่างเห็นได้ชัด
'ผมกำลังประสบปัญหาทั้งหมดนี้เพราะคุณ แต่คุณกำลังจะนอน!'
ผมอยากจะกรีดร้องใส่เธอ แต่ผมก็แค่ทำเสียงกระทบกันฟัน
“เฮ้เฮ ๆ ทำได้ดีมาก ๆ จงรักษาไว้ให้ดี! ข้าจะกลับไปนอนแล้ว”
'บ้าจริง!'
ได้รับเวทย์ใหม่หลังจากฆ่ามอนสเตอร์ตัวใหม่ ผมเชื่อมั่นจากสมมติฐานก่อนหน้านี้เกี่ยวกับการได้มาของเวทมนตร์ใหม่
‘ดังนั้นการฆ่ามอนสเตอร์ที่แตกต่างกัน ทำให้ผมสามารถเข้าถึงเวทย์ใหม่ ผมต้องเพิ่มเลเวลหรือเพียงแค่ฆ่ามอนสเตอร์ตัวใหม่? นี่เป็นกำไรครั้งใหญ่ '
ในขณะที่ผมกำลังพักอยู่ในหลุม ดีใจกับสิ่งที่ได้รับทั้งหมดของผม การ์กอยล์ตัวที่สองได้หันกลับมา
"ผมจะไม่ปล่อยให้คุณหนีไป!"
ผมออกไปสู้ ในขณะที่เปิดหน้าต่างสถานะของผม
★
ชื่อ: ชอมปี้
เพศ: N / A
สถานะ: ปกติ
ประเภท: โครงกระดูก / ผีดิบ
คลาส: พ่อมด
อันดับ: H +
ระดับ: 15/20
เลือด: 29/29
มานา: 30/170
การโจมตี: 16
การป้องกัน: 4
ความว่องไว: 12
เชาวน์ปัญญา: 34
ทักษะเฉพาะ
[ฟื้นคืนชีพ ระดับ 1] [มองกลางคืน ระดับ 1] [ความต้านทานการตก ระดับ 1]
[การร่ายเวทย์ เต็ม] [ไฟช็อค เต็ม] [สโลว์ เต็ม]
✧ฉายา
[นักดักหนู] [ตีหัวเข้าบ้าน]
เลือกเวทย์มนตร์
[กลายเป็นหิน ระดับ1] [ สโลว์ ระดับกลาง ระดับ1] [ไฟบอล ระดับ1]
★
บางทีอาจเป็นเพราะผมฆ่าการ์กอยล์ ผมจึงสามารถเรียนรู้เวทมนตร์ใหม่ที่ทำให้กลายเป็นหินได้ มันเป็นตัวเลือกที่น่าสนใจ แต่ผมคิดว่าผมมีสโลว์ ในการควบคุมและต้องการเพิ่มพลังการโจมตี มันจะไม่เป็นอย่างนั้นเสมอไปที่ผมสามารถดึงมอนสเตอร์ข้ามห้องหรือใช้เล่ห์เหลี่ยมเหมือนที่ผมเคยทำ
[คุณได้เรียนรู้ ไฟบอล ระดับ1]
ในขณะที่ผมกำลังวิ่งไปจัดการการ์กอยล์ตัวสุดท้าย ผมหยิบกริชที่ฝังอยู่ในศพออกมา เมื่อมันเข้ามาในมุมมอง ผมใช้ความสามารถของผมเพื่อตรวจสอบสถานะของมัน
★
สถานะ: (สโลว์) หายาก
ประเภท: การ์กอยสุสาน / รับชีวิต
อันดับ: G +
ระดับ: 24/80
เลือด: 144/484
มานา: 1/1
การโจมตี: 100
พลังป้องกัน: 1,000
ความว่องไว: 12
ปัญญา: 10
ทักษะเฉพาะ
[ป้องกันกายภาพ ระดับ3] [ป้องกันเวทย์ ระดับ1]
★
การ์กอยล์แข็งแรงมากเมื่อเทียบกับสไลม์ที่ผมเคยล่ามาก่อนหน้านี้ เลือด ที่น่าเหลือเชื่อและการป้องกันทำให้มันเป็นรถถังที่ยอดเยี่ยม แค่ความเสียหายจากการโจมตีนั้นยังเพียงพอที่จะฆ่าผมในทีเดียว ไม่น่าแปลกใจที่มันใช้เวลานานในการล่าตัวแรก ไฟช็อค ของผมทำดาเมจได้เพียง 2-3 ดาเมจเท่านั้น
ผมแทงมันที่ด้านหลังพร้อมกับมีดสั้นของผมและวิ่งไปร่ายเวทย์ไป
"สโลว์! ไฟช็อค!”
ผมพามันกลับไปที่หลุมและใช้การโกงแบบเดียวกันจนในที่สุดมันก็ตาย
[+277 คะแนนประสบการณ์]
[ระดับเพิ่มขึ้น 15 ➢ 18]
อัตราการเพิ่มระดับช้าลงดูเหมือนว่ามันต้องการประสบการณ์มากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เมื่อระดับสูงขึ้น ผมผิดหวังเล็กน้อยเพราะผมคาดว่าจะมีวิวัฒนาการ
“เจ้าจัดการตัวสุดท้ายแล้ว? ทำได้ดีมาก ชอมปี้!”
'เจ้าตัวนี้ ... เป็นเพื่อนที่แย่มากที่ต้องพกติดตัวไปด้วย'
ชอม! ชอม!
ผมบ่น แต่ได้ยินเสียงฟันของผมเท่านั้น
กวินบินออกมาจากเบ้าตาของผมและโฉบหน้าผมด้วยสีหน้าร่าเริง
"เจ้าพูดอะไร? ข้าไม่ได้ยิน เจ้าทำซ้ำอีกครั้ง!”
‘อืม ผมต้องอดทน ... แค่เพิกเฉยคนพาลตัวเล็กนั้น ผมยกระดับและได้รับทักษะใหม่ ให้มุ่งเน้นไปที่สิ่งนั้น '
ผมหันหลังกลับและมุ่งหน้าไปยังห้องโถงใหญ่
"เฮ้! ขอบคุณ สำหรับความช่วยเหลือของเจ้า!"
