ภาค4บทที่10 ถ้าโชคร้ายก็แค่ตาย (ฟรี)
ภาค4บทที่10 ถ้าโชคร้ายก็แค่ตาย
“ที่พวกเธอจะต้องทำคือต้องสู้กับเจ้าหนูนี่นะจ๊ะ”
เอเรียส คนคุมสอบหญิงที่น่าจะเป็นเทรนเนอร์ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง
จุดประสงค์ก็คือให้ต่อสู้กับมอนสเตอร์จริงๆและตัดสินว่าจะตกหรือผ่าน
“มะ มอนสเตอร์ตัวขนาดนั้นน่ะนะ....?”
“จะสู้ได้ยังไง....”
ผู้เข้าสอบเดินก้าวถอยหลังราวกับกำลังกลัว
“ไม่ต้องห่วง ฉันสั่งให้เด็กนี่ไม่ฆ่าพวกเธอแล้วนะ ถ้าโชคร้ายก็อาจจะตายแค่นั้นแหละ ก็นะ นักผจญภัยก็ต้องเพชิญหน้ากับอันตรายอยู่แล้วนี่?”
ผู้คุมสอบสาวดูจะรื่นเริงมากในขณะที่พูดอะไรแบบนั้นออกมา
“โบอา พร้อมรึเปล่า?”
“ฟืด ฟืด ฟืด!”
มอนสเตอร์ที่ชื่อว่าโบอา-----หมูป่าทรงพลังตัวนั้นดูจะตื่นเต้นมากๆ คงเป็นเพราะว่ามันพึ่งจะได้เห็นคนจำนวนมากขนาดนี้
....ปลอดภัยแน่นะ?
เหมือนดูฝึกมาไม่ค่อยดีเลย
“เอาล่ะ การทดสอบรอบสองเริ่มได้แล้วนะจ๊ะ!”
หลังจากนั้นผู้คุมสอบก็ตบตัวของหมูป่าทรงพลังนั่นและพูดขึ้น
“อู๊ดดดดดด~!”
“เอ๋? เดี๋ย------”
จู่ๆไม่ทันไรมันก็เหวี่ยงผู้คุมสอบสาวคนนั้นออกไปพร้อมกับส่งเสียงร้อง
เธอกระแทกเข้ากับกำแพงของลานฝึกและสลบไป
“อะไรเนี่ย?”
จู่ๆคนคุมสอบก็โดนอสูรรับใช้ของเธอทำร้าย ทำให้เหล่าผู้เข้าสอบตกใจกันหมด
“อู๊ดดดดดดดดดดดดดด!”
หมูป่าทรงพลังยืนขึ้นด้วยขาหลังของมัน และส่งเสียงร้องดังราวกับประกาศอิสรภาพของมัน
และมันก็กระทืบขาหน้าลงอย่างรุนแรง
แรงกระแทกทำให้ตัวอาคารสั่นไหวอย่างหนัก
“กะ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”
“ไม่ใช่ว่าเขาบอกว่าฝึกมาดีแล้วไม่ใช่เหรออ?!”
ผู้เข้าสอบต่างร้องเสียงหลงและหันหลังกลับวิ่งหนีหมูป่าทรงพลังนั่นในทันที
แต่ว่านั่นเป็นการตัดสินใจที่แย่ที่สุด
มอนสเตอร์จำนวนมากมักจะเล็งไปที่คนที่กำลังหนีก่อน และส่วนมาก มันมักจะไวกว่ามนุษย์ด้วย
ก่อนอื่น การหนีไม่ได้ผลแน่ๆ
ถ้าหากว่าอยากจะหนีจากมอนสเตอร์จำพวกหมูป่าล่ะก็ ควรจะหลบตอนมันวิ่งเข้ามาและหนีไปจะดีกว่า ถ้าเป็นแบบนั้นจะยังมีโอกาสหนีรอดอีกเยอะ
แน่นอนว่า หมูป่าทรงพลังนั่นเล็งไปที่ผู้เข้าสอบที่หันหลังและพุ่งไปในทันที
ฉับ
แต่ก็ ก่อนที่มันจะได้ทำแบบนั้น ผมก็เฉือนคอมัน
ร่างของหมูป่าทรงพลังทรุดลงไปในทันที
เลือดจำนวนมากพุ่งทะลักออกมาจากบาดแผล ย้อมให้พื้นกลายเป็นสีแดง
“เดี๋ยวววววว! ทำอะไรของนายเนี่ยยยยย!?”
เสียงแหลมสูงเสียดแทงเข้ามาใส่แก้วหูผม
มองกลับไป ก็เป็นคนคุมสอบหญิงคนนั้นที่ควรจะปลิวไปตอนก่อนหน้า กำลังวิ่งมาด้วยหน้าถอดสี
“โบอา เป็นอะไรรึเปล่า!? พูดอะไรของชั้นเนี่ย จะดูยังไงมันก็ไม่โอเคแล้ว!!”
เธอหน้าซีดอยู่ตรงหน้าหมูป่าทรงพลังนั่นที่ตอนนี้หายใจแผ่วลงเรื่อยๆ
“เธอสลบไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“นั่นมันการแสดงต่างหาก!”
“การแสดง?”
“ชั้นอยากจะรู้ว่าพวกนายจะทำยังไงตอนที่จู่ๆอสูรรับใช้มันอาละวาดขึ้นมาต่างหาก! มันจะต้องตึงแน่ๆ แล้วก็นะ สีหน้าของพวกนั้นตอนตกใจมันน่าสนใจมากเลยไม่ใช่รึไง มันความสุขนี่!?”
นิสัยเธอค่อนข้างจะบิดเบี้ยวล่ะนะ
“แล้วก็ นายทำอะไรลงไปเนี่ย?! คิดมั้ยว่ากว่าชั้นจะฝึกมันได้ขนาดนี้ต้องจ่ายเงินไปเท่าไหร่กันน่ะ!?”
คนคุมสอบคนนั้นกรีดร้องราวกับคนบ้า
ดูเหมือนว่าเธอจะกังวลเรื่องเงินมากกว่าชีวิตของอสูรรับใช้ของเธอ
ช่างเป็นเทรนเนอร์ที่โหดร้ายซะจริง
[ถ้าพูดถึงคนแบบนั้น------ไม่มีอะไรขอรับ]
“ชดเชย....ใช่แล้ว ชดเชยมาซะดีๆ!”
“ถึงจะพูดแบบนั้น ไม่ใช่ว่าเธอผิดเองรึไงที่คิดว่าผู้เข้าสอบจะทำแบบนี้ไม่ได้น่ะ”
“จะยังไงโบอาก็เป็นมอนสเตอร์ระดับAเลยนะ!? ไม่มีทางที่ผู้ขเ้าสอบธรรมดาจะไปจัดการมันลงอยู่แล้ว!”
เธอพูดออกมาราวกับไม่คิดถึงเรื่องนั้น
“งั้น ถ้าฉันรักษามันล่ะ?”
“อะไรนะ? รักษา? จะดูยังไงมันก็แผลสาหัสไม่ใช่รึไงกัน! มันรักษาไม่ได้หรอก!”
“ฉันคิดว่าถ้าแบบนี้ฉันรักษาได้นะ”
“ถ้าจะพูดแบบนั้น สมองนายนั่นแหละที่ต้องรักษาก่อน! ถึงจะใช้โพชั่นระดับสูงยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้!”
“งั้นก็ เอาล่ะนะ-----เพอร์เฟ็คต์ฮิล”
เธอหนวกหูน่ารำคาญทำให้ผมไม่มีทางเลือก ผมเลยรักษาในทันทีด้วยเวทรักษา
และแล้ว แผลของหมูป่าทรงพลังนั่นก็ปิดราวกับไม่เคยมีมาก่อน
“อู๊ดดด?”
หมูป่าทรงพลังนั่นยืนขึ้นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มันไม่เป็นไรแล้ว”
“!”
พอมันเห็นผม หมูป่าทรงพลังนั่นก็วิ่งถอยหลังด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ
ถึงจะถอยหลัง แต่ก็ไวจนน่าตกใจ
และมันก็ชนเข้ากับกำแพงของลานฝึกด้วยก้นของมันและสั่นกลัว
ดูเหมือนว่ามันจะกลัวผม
มันก็คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะว่าผมเป็นคนที่เกือบจะฆ่ามันไปแล้ว ถึงอย่างนั้น.... แต่ผมก็รักษามันให้เรียบร้อยนะ
“โกหกใช่มั้ย...มันไม่เป็นไร....? เมื่อกี้ เวทรักษา....? แถมยังรักษาแผลขนาดนั้นได้ในเวลาพริบตาด้วย...”
“แล้วก่อนอื่น จะทำยังไงกับการสอบเหรอ?”
“เหอ นั่น...โบอา เธอสู้ได้อีกรึเปล่า?”
ผู้คุมสอบหญิงเข้าไปหาหมูป่าทรงพลังและถามคำถาม
“อู๊ดดดด!”
และหมูป่านั่นก็เริ่มที่จะอาละวาดอีก
“จะ ใจเย็นก่อน! แสดงพอแล้ว!”
“อู๊ดดด! อู๊ดดด!”
ถึงเธอจะพยายามยังไง หมูป่านั่นก็ไม่สงบลง
กลับกัน มันโจมตีใส่เธออีกครั้ง
“เดี๋ยว!? ทำอะไรเนี่ย?”
“อู๊ดด! อู๊ดด!”
ดูเหมือนว่ามันจะรู้ใจจริงของเจ้านายของมันและไม่สนใจที่จะรับคำสั่งจากเธออีกต่อไปแล้ว
เพราะเหตุนี้ การสอบเลยไปต่อไม่ได้
ส่วนพวกผู้เข้าสอบก็แอบย่องออกจากลานฝึกไปในขณะที่หมูป่านั่นกำลังวิ่งไล่กวดเธออยู่ หวังว่าเธอจะได้รับผลจากสิ่งที่เธอทำไว้ซักหน่อย
