บทที่ 186  ความโหดเหี้ยมของดงซูบิน

บทที่ 186  ความโหดเหี้ยมของดงซูบิน

ผู้แปล loop

ตอนเที่ยงวัน.

เจ้าของห้องคลับหมากรุก และสมาชิกในครอบครัวของวังหมิงหมิงเดินทางมาจ่ายค่าปรับ หัวหน้าซูบินเองก็ไม่ได้เผชิญหน้ากับใครและพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ดงซูบินรู้ดีว่าเขาไม่ควรแทรกแซงการดำเนินงานของสถานีและไม่ได้รับค่าปรับเป็นการส่วนตัว เขามอบทุกอย่างให้กับหลิวดาไห่ “พี่หลิวติดต่อเหยื่อที่แจ้งว่าถูกทำร้ายร่างกายในห้องคลับรูมและชดใช้ค่าปรับให้พวกเขา นอกจากนี้ให้ครึ่งหนึ่งของค่าปรับของหวังหมิงหมิง กับครอบครัวดาจวนซิงด้วย”

หลิวดาไห่ ตอบ “หัวหน้าซูบินผมคิดว่าค่าปรับ 500 หยวน เพียงพอสำหรับ ดาจวนซิงเราควรจะ…” ต

ดงซูบินขมวดคิ้วและมองไปที่เขา

หลิวดาไห่ ยิ้มอย่างเจื้อนๆ “แรงจูงใจของเจ้าหน้าที่…”

ดงซูบินมองไปทีหลิวดาไห่ ด้วยสายตาของเขา “ฉันสัญญากับทุกคนว่าพวกเขาจะได้รับเงินจูงใจแน่นอน และยังมีอาชญากรอีกสองสามคนที่ยังไม่ถูกนำตัวมา ตอนนี้เราต้องดูแลชาวบ้านก่อนไม่ใช่คิดแค่เพื่อตัวเอง พี่หลิว ฉันจะทำให้มันขาวสะอาดที่สุด หากใครกล้าแตะต้องค่าปรับที่เราเรียกเก็บฉันจะไม่ปล่อยให้เขาหลุดมือไปแน่ ฉันแน่ใจว่าเขาจะไม่ได้รับเงินเดือนตลอดไปนับประสาอะไรกับเงินจูงใจในการทำงาน!”

หลิวดาไห่ ไม่กล้าพูดอีกต่อไป "ตกลง. ผมจะตรวจสอบค่าปรับที่เรียกเก็บเป็นการส่วนตัว”

เคาะเคาะเคาะชูเฟิงเข้ามาในห้อง “หัวหน้าซูบินหัวหน้าสถานี ซุนต้าโจวที่ขโมยข้าวโพดจากชาวบ้านมาแล้ว”

ดงซูบินหัวเราะ “คุณเห็นไหม? มีค่าปรับเพิ่มเติมเข้ามา”

หลิวดาไห่ ยิ้ม “ซุนต้าโจวหยิ่งยโส ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้เงินจากเขา”

“หยิ่ง? เขาคิดว่าตัวเองอยู่เหนือกฎหมายหรือป่าว? ไปกันเถอะ!”

เมื่อดงซูบินและหลิวดาไห่กำลังเข้าไปในห้องสอบสวนซุนต้าโจวผู้มีผิวสีเข้มก็กระแทกโต๊ะและจ้องไปที่เจ้าหน้าที่ “ทำไมคุณถึงจับฉัน? อา? ฉันก่ออาชญากรรมอะไร ฉันอยากเจอหัวหน้าสถานีของคุณที่นี่! ฉันอยากคุยกับเขา!” ซุนต้าโจวเห็นดงซูบินและหลิวดาไห่เข้ามาในห้องและจ้องมองพวกเขา “หัวหน้าหลิวมีอาชญากรมากมายให้คุณจับทำไมคุณถึงมาจับฉัน? อา? ฉันทำให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า”

เจ้าหน้าที่ตำรวจในห้องกล่าวว่า:“คุณทำให้ฟาร์มเสียหายและขโมยข้าวโพด…”

“พล่าม!” ซุนต้าโจวชี้ไปที่เจ้าหน้าที่ “ดูสิ่งที่คุณกำลังพูด! ฉันจะฟ้องแกขอหาใส่ร้าย! ลองพูดซ้ำอีกทีสิ!”

ดงซูบินโกรธมาก นายกล้ามาทำจัวหยิ่งในพื้นที่ของฉันเหรอ? เขาก้าวไปข้างหน้าและเตะไปที่ท้องของซูต้าโจว “ทำตัวดีๆหน่อย!”

ซุนต้าโจวขดตัวด้วยความเจ็บปวดและมองไปที่ดงซูบินด้วยความตกใจ “แกกล้าตีฉันหรอ”

หลิวดาไห่ตะโกน “นี่คือหัวหน้าสำนักดงซูบิน! นายควรแสดงความเคารพเขาดีกว่า!”

ซุนต้าโจวโกรธมาก “หัวหน้าสำนัก? หัวหน้าสำนักสามารถทำอะไรกับใครก็ได้อย่างงั้นหรอ? อา?”

ดงซูบินหัวเราะเยาะ “ซุนต้าโจวนายรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน? นายคิดว่านายได้รับการสนับสนุนจากสำนักเทศมณฑลแล้วจะทำตัวยังไงก็ได้อย่างงั้นหรอ? มันไร้สาระเกินไปแล้ว! นายเคยก่ออาชญากรรมและจะไม่มีใครช่วยนายได้! นายเป็นคนที่ทำให้ฟาร์มของเฒ่าลูในหมู่บ้านใกล้เคียงเสียหายถูกไหม? นายขโมยข้าวโพดมากกว่าหนึ่งโหลจากฟาร์มใกล้เคียงหรือไม่? ไม่เป็นไรถ้านายไม่ต้องการยอมรับมัน เรามีหลักฐานที่พิสูจน์ได้ว่าคุณเป็นผู้กระทำความผิด ค่าปรับ 20,000 หยวน! นำมาให้ฉันภายในหนึ่งชั่วโมง!”

ซุนต้าโจวโต้กลับ:“20,000? พวกแกกำลังปล้นฉัน! ฉันไม่ได้ขโมยอะไร! ทำไมฉันต้องจ่ายค่าปรับ!”

“เอาล่ะ. นายไม่ต้องการจ่ายค่าปรับหรือ”ดงซูบิน หันไปหาเจ้าหน้าที่ “แจ้งสถานที่ทำงานของซุนต้าโจวและบอกผู้นำของพวกเขาว่าเขาขโมยมาจากฟาร์ม ฉันอยากดูว่าพวกเขาจะยังจ้างคนแบบนี้อยู่ไหม หลังจากนั้นพิมพ์ใบปลิวเกี่ยวกับอาชญากรรมของเขาและแปะไว้ทั่วที่ทำงานและหมู่บ้านของเขา ฉันต้องการเห็นแผ่นพับเหล่านี้ในทุกพื้นที่ว่าง ห้องน้ำสาธารณะเสาไฟป้ายประกาศ ฯลฯ อยากเห็นทุกที่เลย! ไปเดี๋ยวนี้!”

เจ้าหน้าที่หายใจเข้าลึก ๆ หัวหน้าซูบินโหดเหี้ยมจริงๆ

ซุนต้าโจวตื่นตระหนก แม้ว่าเขาจะไม่รังเกียจที่จะทำให้ตัวเองเสียหน้า แต่ญาติๆของเขาก็จะละอายใจเกินกว่าที่จะแสดงตัวต่อหน้าสาธารณชน “พวกแกกำลังพยายามทำอะไรอยู่!”

ดงซูบินมองเขาอย่างเย็นชา “ซุนต้าโจวพวกเราอยู่ในสังคมที่ปฏิบัติตามกฎหมายและอย่าคิดว่าไม่มีใครกล้าแตะต้องนายเพราะนายมีเส้นสาย! นายก่ออาชญากรรมแล้วยังกล้าหยิ่งผยองอีกเหรอ? เอาล่ะ! ฉันจะทำให้เห็นว่าใครมีอำนาจมากกว่ากัน! นายหรือสำนักรักษาความปลอดภัยสาธารณะ! ชูเฟิงพาซุนต้าโจวไปยังสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านที่สุดในหมู่บ้านของเขาพร้อมกับใส่กุญแจมือพร้อมกับแจกแผ่นพับ! ฉันอยากให้คนทั้งหมู่บ้านรู้ถึงผลของการก่ออาชญากรรมที่นี่!”

"ครับท่าน!" ชูเฟิงเดินไปพร้อมกับกุญแจมือ

สิ่งนี้ไม่ได้เป็นไปตามขั้นตอน แต่อาจทำให้ผู้อื่นอับอายได้ คล้ายกับการวิพากษ์วิจารณ์ของสาธารณชนเมื่อหลายปีก่อน ทุกคนในหมู่บ้านของเขาจะมองมาที่เขาและรู้ว่าเขาทำอะไร นี่มันน่าอับอายเกินไป! ซุนต้าโจวตะโกน:“ฉันรู้จักรองหัวหน้าแผนกการเงินของสำนักหัวหน้าหวัง!”

หลิวดาไห่ ส่ายหัวอย่างเงียบ ๆ นี่คือสาเหตุที่หัวหน้าซูบินจับตัวเขาสินะ!

“หัวหน้าส่วนหวัง?” ดงซูบินหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาต่อหน้าซูต้าโว และโทรหารองหัวหน้าส่วนหวัง ซึ่งกำลังจัดตารางเงินจูงใจอยู่ “สวัสดีหัวหน้าหวัง? คนของผมได้จับกุมอาชญากรชื่อซุนต้าโจว ฮ่า ๆ เขาบอกว่าเขารู้จักคุณ เขาพูดความจริงหรือเปล่า”

รองหัวหน้าส่วนหวังได้รับข่าวการจับกุมของซุนต้าโจวและรู้ว่าญาติของรองหัวหน้าส่วนหลิวก็ถูกหัวหน้าซูบินจับกุมเช่นกัน หัวหน้าซูบินยังกล้าเมินรองหัวหน้าหลิวนับประสาอะไรกับเขา แม้ว่าเขาจะโกรธ แต่เขาไม่ได้โทรหัวหน้าซูบินหรือหลิวดาไห่เพราะเขารู้ว่าเขาจะถูกเพิกเฉย แต่ตอนนี้หัวหน้าซูบินกำลังโทรหาเขา รองหัวหน้าส่วนหวังตอบ “โอ้เขาเป็นลูกชายของเพื่อนเก่าของฉัน หัวหน้าซูบินฉันรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ทุ่งนา ตอนนั้นเขาเมา คุณควรรู้ด้วยว่าแอลกอฮอล์สามารถทำให้เกิดปัญหาได้”

ดงซูบินหัวเราะ “หัวหน้าหวังผมต้องทำให้หัวหน้ารู้สึกผิดหวังหรือเปล่า ในฐานะข้าราชการเราควรเป็นตัวอย่างให้คนอื่น ๆ เราไม่สามารถปล่อยคนเหล่านี้ออกไปได้เพียงเพราะพวกเขาเป็นญาติหรือเพื่อนของคุณ นี่ไม่ใช่การช่วยเหลือพวกเขาและทำร้ายพวกเขาแทน จริงไหม?”

รองหัวหน้าส่วนหวังเงียบไป

ดงซูบินพูดต่อ “หัวหน้าหวังพีซีที่อยู่ข้างคุณเพิ่งพังและคุณน่าจะยุ่ง ผมจะไม่รบกวนคุณแล้ว ฝากซุนต้าโจวไว้กับผม ได้เลยทำงานของคุณต่อไป งานของแผนกการเงินมีความสำคัญมาก”

ซุนต้าโจวได้ยินการสนทนาและรู้ทันทีว่าเขากำลังมีปัญหา

ดงซูบินมองไปที่ ซุนต้าโจว “บอกฉันว่าคุณรู้จักใครอีกบ้าง”

ซุนต้าโจวรู้ได้เลยว่า ดงซูบิน ตั้งใจที่จะจัดการกับเขาจริงๆ “ฉัน…ฉัน…จะจ่ายค่าปรับ”

ดงซูบิน คิดกับตัวเอง คุณควรจะพูดก่อนหน้านี้และหยุดเสียเวลาของฉัน

ในไม่ช้าเจิ้ยเสี่ยวหรงที่พยายามขัดขืนกับจับกุมก็ถูกนำตัวกลับไปที่สถานี ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือมีคนแจ้งให้เขาทราบล่วงหน้าและสารภาพก่อนที่การสอบสวนจะเริ่มขึ้น เขาเรียกสมาชิกในครอบครัวให้นำเงิน 20,000 หยวนไปที่สถานีเพื่อจ่ายค่าปรับ

ข่าวหัวหน้าดงซูบินจับกุมและเรียกเก็บค่าปรับจำนวนมากกับคนเหล่านั้นที่มีความเชื่อมโยงแพร่กระจายในหมู่บ้านและชาวบ้านที่ถูกคุกคามและรังแกโดยพวกเขาจะได้รับการชดเชย นี่มันน่าตกใจเกินไป ทั้งหมดนี้สถานีตำรวจเพิกเฉยต่อชาวบ้านและทำไมพวกเขาถึงทำอย่างกะทันหัน? แต่ชาวบ้านทุกคนต่างรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้ทราบเรื่องนี้ เหยื่อบางคนที่ได้รับค่าปรับถึงขนาดซื้อของขวัญให้ญาติของหัวหน้าซูบิน ครอบครัวของดาจวงซี ไปเยี่ยม ลวนเสี่ยวผิง เพื่อเป็นการขอบคุณเธอเป็นการส่วนตัว

16.30 น.

เป็นเวลาไม่ถึง 7 ชั่วโมงนับตั้งแต่ที่ดงซูบินประกาศภารกิจของเจ้าหน้าที่และงานทุกอย่างก็เสร็จสิ้น ค่าปรับและเงินการพนันที่ถูกยึดเป็นจำนวนเงิน 91,000 หยวน หลังจากหักค่าชดเชยและค่ารักษาพยาบาลให้กับผู้ประสบภัยแล้วสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียนยังมีเงินมากกว่า 60,000 หยวน เงินจำนวนนี้อาจไม่มีประโยชน์สำหรับสถานีในเมือง แต่ในหมู่บ้านชนบทมันเป็นจำนวนที่สำคัญ!

หลิวดาไห่ และหลี่เสี่ยวเหมา น้ำลายไหลขณะที่พวกเขามองไปที่เงิน พวกเขาเก็บเงินได้เกือบ 100,000 หยวนต่อวันแล้วถ้าทำแบบนี้ต่อเนื่องเป็นเวลา 1 เดือนล่ะ? สถานีสามารถซื้อรถลาดตระเวนได้อีกสองสามคัน!

ดงซูบินขอให้หลิดาไห่ เรียกประชุมทันที

“วันนี้คุณได้แสดงให้ฉันเห็นแล้วว่าสถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียนของเราทรงพลังเพียงใด พวกคุณทุกคนทำงานหนักมาก!” ดงซูบินพูดต่อ “ฉันรู้ว่าพวกคุณทุกคนไม่ต้องการฟังสุนทรพจน์ยาว ๆ และฉันจะไม่พูดอะไรที่ไร้ความหมาย ได้เลย! ตอนนี้เราจะมอบสเงินจูงใจตามสัญญา มาเมื่อชื่อของคุณถูกเรียก!”

หลิวดาไห่ และรองหัวหน้าสถานีเฉินฟาง ได้เตรียมเงินจูงใจไว้ในซองจดหมาย

“ต้าเล้ง!” หลิวดาไห่เรียกเจ้าหน้าที่ที่มีส่วนร่วมมากที่สุดก่อน

ต้าเล้งเดินไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้นเพื่อรับซองจดหมาย เขาหันกลับมาและเริ่มเปิดซองจดหมาย เขาและพี่ชายเป็นคนที่ซื่อสัตย์และตรงไปตรงมาและทำทุกอย่างที่อยู่ในใจ แต่เมื่อ ต้าเล้งเห็นกองเงินหยวนหนาเขาก็ตะลึง เขาหันกลับมาและถาม “ทำไมถึงมีอะไรอีกมากมาย”

หลิวดาไห่ หัวเราะ “นี่คือเงินจูงใจที่หัวหน้าซูบินมอบให้สำหรับการทำงานของทุกคนในวันนี้”

ดงซูบินกล่าวเสียงดัง “ฉันไม่เคยทำงานเป็นเจ้าหน้าที่แนวหน้ามาก่อน แต่ฉันรู้ว่ามันยากแค่ไหน แรงจูงใจนี้ตัดสินใจโดยหัวหน้าสถานีหลิว อาจารย์หลี่ และฉัน พวกคุณทุกคนจะได้รับเงินรางวัลเพิ่มอีก 1,000 หยวนจากสิ่งจูงใจสองเดือน นี่คือสิ่งที่คุณสมควรได้รับ!”

อีก 1,000 หยวน? !!

เจ้าหน้าที่ทุกคนกระโดดขึ้นด้วยความดีใจ หลายคนไม่ได้รับเงินจูงใจ 1,000 หยวน! นี่เป็นจำนวนที่สำคัญสำหรับพวกเขาโดยเฉพาะต้าเล้งและเอ้อเล้ง!

ตาของต้าเล้งเปลี่ยนเป็นสีแดง ในที่สุดเขาก็มีเงินเพียงพอที่จะส่งให้น้องสาวของเขา “ขอบคุณหัวหน้าซูบิน!”

ปรบมือ…เจ้าหน้าที่เริ่มปรบมืออย่างตื่นเต้น “ขอบคุณหัวหน้าซูบิน! ขอบคุณหัวหน้าสถานีหลิว! ขอบคุณอาจารย์หลี่!”

ในคืนนั้นคนที่รังแกคนในหมู่บ้านหลายคนที่มีเส้นสายก็ยังคงอยู่ในบ้านนั้น พวกเขากังวลเพราะไม่รู้ว่าจะเป็นคนต่อไปที่จะถูกจับหรือไม่ พวกเขาเห็นหัวหน้าซูบินนำเจ้าหน้าที่ไปจับกุมผู้คนและออกค่าปรับในวันนั้นพวกเขาก็โหดเหี้ยมเหมือนหมาป่า! หมาป่ามาแล้ว !!!