LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 29 - ป้อม
เล่มที่ 1 ตอนที่ 29 - ป้อม
แฮรี่รู้สึกตื่นเต้น "เยี่ยมไปเลย!! ภรรยาของผมหูหนวกมาตั้งแต่เกิด หมอของพวกเราไม่สามารถรักษาหูของเธอได้ เมืองพระจันทร์เงินมีเทคโนโลยีล้ำหน้า พวกคุณจะต้องรักษาหูของเธอได้อย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้น……"แฮรี่เกาหัวอย่างเขินอาย "เธอจะได้ยินคำพูดหวานๆของผมได้อย่างไร?"
ฉันขนลุกตั้งแต่หัวจรดเท้า สีหน้าการแสดงออกของเขานั้นกระจ่างแจ้ง!! ฉันรู้สึกอึ้งไปเลย
"เอาล่ะ เราจะพาผู้รักษามาพบกับเธอในครั้งหน้า" ซิงฉวนตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพ
"ดีเลย!!"แฮรี่กำหมัดแล้วแตะตัวซิงฉวน จากนั้นเขาก็โอบกอดไหล่ของฉันและกล่าวว่า "ไวฟุ เราไปกันเถอะ กลับไปที่ห้องของเรากัน ผมมีบางอย่างอยากจะมอบให้เธอ" เขาประคองไหล่ฉันแล้วเดินออกห่างจากซิงฉวน แม้จะห่างออกไปเรื่อยๆ แต่สัมผัสที่ 6 ของฉันก็รู้สึกได้ว่าซิงฉวนกำลังจับตามองอยู่
"แฮรี่"ทันใดนั้น ซิงฉวนก็เรียกชื่อของแฮรี่และกล่าวถามว่า "ผมขอดูหน้าภรรยาของคุณได้หรือไม่?"คำพูดของเขาเหมือนกำลังถามแบบติดตลก
แฮรี่เชิดคางด้วยความภาคภูมิใจ "ภรรยาของผมสวยมาก หลายต่อหลายคนพยายามต่อสู้แย่งชิงเธอไปจากผม…." แฮรี่เสยผมขณะที่เขากล่าวว่า "คุณมีเสน่ห์มากกว่าผม แม้แต่เจ้าหญิงอาร์เซนอลก็ยังตกหลุมรักคุณ…."แฮรี่ส่ายหน้าและถอนหายใจ จากนั้นก็ขยิบตาอย่างขี้เล่นให้กับคนที่อยู่ข้างหลังฉันและกล่าวว่า "อย่าคิดจะหลอกล่อภรรยาของผมเด็ดขาด" เมื่อพูดจบแฮรี่ก็รีบพาตัวฉันเดินจากไปเร็วขึ้น
แม้ว่าฉันจะเกลียดแฮรี่ แต่ฉันก็ยอมรับจากใจจริงเลยว่าเขาสมควรเป็นราชานักแสดงแห่งจอเงิน!!
อุ๊บ ชาร์จาห์หัวเราะ "องค์ชาย ท่านกำลังจะกลายเป็นศัตรูร่วมของมนุษย์ชายทุกคนบนโลก เพราะท่านขโมยหัวใจสาวๆ……"
' แหวะ ฉันอยากจะอ้วก '
แฮรี่ดึงฉันไปข้างหน้า ฉันรู้ว่าห้องในเมืองใต้ดินมันไม่ได้ดูเหมือนห้อง พวกมันมีโครงสร้างเหมือนห้องพักบนเรือมากกว่า ห้องพักแต่ละแถวถูกแบ่งออกเป็นพื้นที่ แล้วแต่ละพื้นที่ก็จะมีทางเดินแยก ทางเดินทั้งหมดสร้างขึ้นจากโลหะเพื่อนร่วมกันเป็นห้องโดยสารขนาดใหญ่ เมืองใต้ดินทั้งเมืองไม่ได้ใช้ปูนซีเมนต์หรือวัสดุอื่นในการก่อสร้าง หลังจากขุดดินเพื่อสร้างเมืองใต้ดิน เมืองแห่งนี้ก็ถูกฝังลงมาในลักษณะของโลหะขนาดใหญ่
"ไวฟุ มากับผม!!"แฮรี่ดึงแขนเสื้อของฉัน และฉันก็ไม่ได้พยายามขับไล่เขาออก ฉันไม่ควรทำตัวไร้เหตุผลต่อหน้าศัตรู
เขาลากฉันเข้าไปในตรอกแห่งหนึ่ง สุดตรอกมีประตูคล้ายประตูห้องโดยสาร เขาเปิดประตูเผยให้เห็นอุโมงค์ที่มีความกว้างอนุญาตให้เพียงแค่คนถึง 2 คนเดินผ่าน ในอุโมงค์มีไฟสีเหลืองสลัวส่องสว่าง แสงเหล่านี้ตกกระทบให้ความสว่าง แต่ก็ยังมืดสลัว จนแทบมองไม่เห็นตัวอุโมงค์ที่ชัดเจน
ถ้าเดาไม่ผิด อุโมงค์นี้ก็ทำจากเหล็กเหมือนกัน
แฮรี่พาฉันเข้าไปในอุโมงค์แล้วรีบปิดประตู เขายิ้มอย่างร้ายกาจภายใต้แสงไฟสลัว "ไวฟุ ที่นี่มีเพียงเราสองคน เธอไม่กลัวเหรอว่า ผมจะทำไม่ดีไม่ร้ายกับคุณ"เขาแสดงท่าทางเหมือนกับสัตว์ร้ายกระโจนใส่เหยื่อ
ฉันมองเขาด้วยความเย็นชา
"หึ….."เขาปล่อยมือด้วยความเขินอาย จากนั้นเขาก็หันมาพูดว่า "มากัน ผมจะพาเธอไปที่ที่นึง" จากนั้นเขาก็ก้าวเดินไปข้างหน้า
ฉันตามเขาแทบไม่ทัน ที่นี่ดูไม่เหมือนทางที่จะตรงสู่ห้องของเขาเลย
เสียงเดียวในอุโมงค์คือเสียงฝีเท้าของพวกเรา
"ก่อนหน้านี้เธอรู้หรือไม่ว่าซิงฉวนพยายามจะทำอะไรกับเธอ?"เขากอดอกกล่าวถาม
ฉันมองจากข้างหลังแล้วตอบว่า "แล้วฉันจะไปรู้ได้อย่างไร?"
เขาหันมาเผชิญหน้ากับฉันขณะที่เดินถอยหลังเพื่อคงเส้นทางเดิน "โชคดีนะที่ผมมาทันเวลา!! เขากำลังจะตรวจสอบว่าเธอห่วงจริงหรือเปล่า อุปกรณ์ในมือของเขานั้นสามารถส่งคลื่นเดซิเบลสูงได้"
"ว่าแล้วเชียว!!"ฉันกัดฟันแน่น
"เธอ….เธอแน่ใจใช่ไหมว่าเธอไม่ใช่คู่หมั้นของซิงฉวนที่พยายามหลบหนีออกมา?"เขาถามอย่างระแวดระวัง
ฉันจ้องเขาตาเขม่น "นายหน่ะสิคู่หมั้นของเขา"
"ใจเย็นๆ!! ไวฟุ ใจเย็น!!......."เขายื่นมือออกมาเพื่อปลอบฉัน
ฉันสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่และพยายามสงบสติอารมณ์!! เขามองฉันอย่างระมัดระวัง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ดูเหมือนว่าซิงฉวนจะไม่ได้เป็นเหมือนกับที่ตาพวกเราเห็น….." ในที่สุดคนสมองหมูคนนี้ก็ตระหนักได้ ฉันมองแฮรี่ขณะที่เขาลูบคางตัวเอง "ผมรู้แล้ว ซิงฉวนจะต้องเป็นคนแบบ….."
"อืม!"ฉันพยักหน้าแล้วมองไปที่เขา "แล้วทำไมนายถึงคิดว่าฉันเป็นคู่หมั้นของซิงฉวน? แล้วยังเป็นคู่หมั้นที่พยายามจะหลบหนี?"
แฮรี่ตกตะลึง จากนั้นเขาก็เกาหัวและหัวเราะ "ผมล้อเล่นน่ะ เธอเป็นเด็กผู้หญิง และซิงฉวนก็พยายามตามหาตัวเธอ นี่แหละเหตุผลทั้งหมด"
ฉันมองเขาสักพักหนึ่งจากนั้นก็เคลื่อนสายตาออกห่าง "ฉันรู้ ตอนนี้ฉันเป็นตัวปัญหา เมื่อซิงฉวนจากไป ฉันจะรีบจากไปด้วย"
"ไม่ได้เด็ดขาด ไวฟุ"เขาจับแขนของฉัน "ข้างนอกมันอันตรายเกินไป ผมจะปล่อยให้คุณออกไปโลกภายนอกได้อย่างไร? ไม่ต้องกังวล แม้ว่าเจ้าหญิงอาร์เซนอลจะไม่ปกป้องเธอ เดี๋ยวผมจะปกป้องเธอเอง"
สิ่งที่เขาพูดทำให้ฉันประทับใจ ยกเว้นแค่ส่วนเดียวคือส่วนที่เขาเรียกฉันว่าภรรยา
ฉันปัดมือของเขา "อย่ามาแตะต้องตัวฉัน แล้วฉันก็ไม่ใช่ภรรยาของนาย!!"
"เหอะ เหอะ….."เขาเหมือนกับลุงเมสัน ที่กำลังยิ้มอย่างคนโง่
ฉันต้องมองเขาด้วยความรำคาญ "นายจะพาฉันไปที่ไหนกันแน่?"
เขาถูกดึงกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาเปล่งประกายภายใต้แสงไฟสลัว เขายกนิ้วสีมาที่ปาก "จุ๊……." จากนั้นเขาก็หันหลังกลับแล้วเดินต่อ ฉันพยายามไม่ส่งเสียงใดๆและเดินตามติดเขา
ในที่สุดเราก็ได้เห็นประตูอีกบานอยู่ที่ปลายอุโมงค์ ประตูมีขนาดเล็ก เพียงพอให้คนเดียวผ่านเท่านั้น เขากดปุ่มด้านข้าง ประตูค่อยๆเปิดออก ฉันมองเห็นห้องโดยสารทรงกลมที่มีปืนใหญ่อยู่ภายใน
แสงแดดสลัวส่องมาที่ปืนใหญ่ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน มันตั้งแน่นิ่งอยู่ในห้องโดยสาร ราวกับเป็นสัตว์ร้ายที่กำลังหลับใหล
แฮรี่กวักมือเรียกฉัน เมืองใต้ดินนี่มันอะไรกันแน่? แต่การที่เมืองเมืองนึงจะมีอาวุธป้องกันตัว มันก็ถือเป็นเรื่องปกติ
ฉันเดินตามแฮรี่เข้าไปในห้องโดยสาร แฮรี่ก้าวขึ้นไปบนที่นั่งสำหรับพลปืนใหญ่
ปืนใหญ่นั้นดึงดูดสายตาของฉันจนไม่อาจละสายตาจากมัน ตัวของปืนใหญ่ก็เหมือนจะไม่ได้ใช้กระสุน ปากกระบอกปืนมีขนาดไม่ได้ใหญ่มาก ตัวปืนเรียวเหมือนปืนกลมากกว่า นอกจากนี้ยังมีรูเล็กๆบนตัวปืน เส้นผ่าศูนย์กลางของมันใหญ่กว่าปืนกล นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงคิดว่ามันเป็นปืนใหญ่ และปืนใหญ่นี้ก็ผนึกด้วยคริสตัลแปลกประหลาด
มันคืออะไร? มันดูคล้ายกับอาวุธเลเซอร์
