LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 28 - แกล้งทำเป็นหูหนวก

เล่มที่ 1 ตอนที่ 28 - แกล้งทำเป็นหูหนวก

"ไวฟุ! ไวฟุ!! อย่าเมินผม! ผมขอโทษ!!"แฮรี่เดินตามฉันมาอย่างกระชั้นชิด เขาน่ารำคาญมาก ทุกคนต่างมองแฮรี่แล้วแอบหัวเราะ เขาชี้นิ้วไปที่คนอื่นและกล่าวว่า "พวกคุณอย่าได้คิดสู้กับผม เธอคือภรรยาของผม"

"แฮรี่!"ราฟเฟิลดึงแฮรี่และกล่าวว่า "เลิกก่อกวนอันลี่ได้แล้ว ปล่อยให้เธออยู่อย่างสงบ!"

ราฟเฟิลรั้งตัวแฮรี่ ในขณะที่ฉันเร่งความเร็วเพื่อกลมกลืนไปกับฝูงชน แต่แฮรี่ก็ตะโกนว่า "ไวฟุ!! ไวฟุ!! ราฟเฟิล!! ปล่อยผม! ไวฟุ!!"

ฉันเร่งฝีเท้า แต่คนรอบข้างค่อยๆแยกยายกระจัดกระจาย พวกเขาเข้าไปในบ้านของตนหรือไม่ก็แตกแถวออกไปที่อื่น

"ไวฟุ"

ฉันได้ยินเสียงของแฮรี่อีกครั้ง ฉันเห็นฐานอีกอันที่อยู่ด้านข้าง ฉันจึงรีบกระโดดข้ามมัน และนั่งลงกอดเข่าพิงผนังโลหะเย็นยะเยือก ฉันรู้สึกรำคาญมาก นึกไม่ถึงเลยว่าจะต้องอยู่ร่วมกับคนที่น่ารำคาญแบบนี้

แต่ ฉันจะไปไหนได้อีก?

ตอนที่ฉันอยู่บนยานอวกาศของซิงฉวน ฉันได้เห็นโลกอันแสนแห้งแล้ง ไม่มีแม้กระทั่งภูเขาหรือทะเลสาบ ถ้าฉันออกไปจากเมืองนี้ ฉันคงอยู่ได้ไม่ถึง 3 วัน

ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้จุดที่ฉันแอบ มันคงไม่ใช่แฮรี่นะ

"เสวียกี๋"มันคือเสียงของชาร์จาห์ เขาไม่ได้รับคำตอบใดๆนอกจากความเงียบ จากนั้นชาร์จาห์ก็พูดอีกครั้งว่า "เธอสนใจจะกลับไปที่เมืองพระจันทร์เงินกับผมหรือไม่?"

"ไม่"เสียงตอบกลับเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ฉันพูดได้เต็มปากเลยว่ามันคือเสียงของเสวี่ยกี๋ และฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอีกครั้ง เมื่อมีคนออกจากฐานกำบัง ฉันก็มองเห็นหลังเสวี่ยกี๋เดินจากไป

ความพยายามเชิญตัวของชาร์จาห์ เป็นเครื่องย้ำเติมว่าเสวี่ยกี๋คือผู้มีพลังพิเศษ เนื่องจากเมืองพระจันทร์เงินให้ความสนใจในตัวของเธอ เธอจะต้องไม่ใช่พวกเหนือมนุษย์ทั่วๆไปอย่างแน่นอน

"อย่าเหนื่อยเปล่าเลย เสวี่ยกี๋ไม่มีทางออกจากเมืองโนอาห์"ทันใดนั้นเสียงเย็นชาของซิงฉวนก็ดังขึ้น เขาดูเหมือนจะไม่สนใจเสวี่ยกี๋ บ้าเอ้ย!! ทำไมต้องเป็นเขาด้วย!? ฉันรีบดึงหมวกฮูดคลุมหัวโดยไม่รู้ตัว

"แต่ผมคิดว่าเธอเป็นคนที่มีความสามารถดีเลิศ"ชาร์จาห์กล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ

"นายชอบเธอหรือ?"

"ไม่เลย องค์ชายทรงล้อเล่นแล้ว"ชาร์จาห์เหมือนคนตื่นตระหนก เห้อ เห้อ เห้อ การแสดงออกของนายมันไม่โจ่งแจ้งเกินไปหรือ? แม้แต่ฉันก็ดูออก นับประสาอะไรกับซิงฉวนที่อ่านความคิดคนอื่นได้

"ว่าแต่องค์ชายมาที่นี่ทำไม?"เห็นได้ชัดว่าชาร์จาห์พยายามเปลี่ยนเรื่องสนทนา

"บนนั้นมันน่ารำคาญมาก เราเลยลงมาด้านล่างเพื่อหลีกเลี่ยงความน่าเบื่อ"น้ำเสียงซิงฉวนฟังดูราวกับกำลังอารมณ์เสีย

"ระบบทรัสเตอร์ของกระสวยหลบหนีได้รับความเสียหาย เขาน่าจะตกอยู่ไม่ไกลจากที่นี่"

"ไม่มีใครหนีรอดจากเงื้อมมือซิงฉวน"

*ปังงง!!*มีใครบางคนกระแทกเข้ากับฐานกำบังอย่างแรง "ชาร์จาห์ น่าจะต้องตามหาหลัวปิงให้เจอ เราต้องการตัวเขา"

"ในเมื่อองค์ชายซิงฉวนจากเมืองพระจันทร์เงินลงมาเป็นธุระด้วยตัวเอง ผมคิดว่าหลิวปิงคงจะต้องเจอปัญหาใหญ่แล้ว"ชาร์จาห์มองดูสถานการณ์ที่ฉันเผชิญอย่างกับเรื่องตลก ฉันรู้สึกหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง น้ำเสียงของชาร์จาห์ราวกับกำลังอธิบายว่าใครก็ตามที่กล้าทำให้ซิงฉวนขุ่นเคือง คนผู้นั้นจะต้องตายอย่างทรมาน

"แต่องค์ชาย พวกเราออกค้นหาถึงสามเมืองแล้ว ตามตำแหน่งภูมิศาสตร์ เมืองโนอาห์มีความเป็นไปได้มากสุด หลัวปิงไปซ่อนอยู่ที่ไหนกัน"

"เรารู้สึกว่าเมืองนี้แอบซ่อนความลับ"

"องค์ชาย ทุกเมืองล้วนมีความลับ"

"ถูกต้อง สำหรับเมืองพระจันทร์เงิน ทุกคนมีความลับ"

"เมืองโนอาห์มีคนอยู่ไม่มาก เราได้ส่งคนไปสืบแล้ว เครื่องตรวจจับของพวกเราสามารถค้นหาตัวมนุษย์ทุกคนในอาคารได้ ตราบใดที่ค้นพบใครที่พยายามจะซ่อนตัว คนคนนั้นจะต้องเป็นหลัวปิง และถ้าหากเราเจอตัวหลัวปิง เราก็จะเจอกระสวยหลบหนี"

"หืม"

บ้าจริง….ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมครูฝึกทหารเช่อชื่อถึงได้บอกให้ฉันยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน เนื่องจากซิงฉวนไม่รู้ว่าฉันเป็นเด็กผู้หญิง เขาจึงไม่อาจระบุตัวตนหลิวปิงได้ แม้ว่าเขาจะเห็นด้วยตาตัวเองก็ตาม โชคดีแล้วที่ฉันไม่พยายามไปซ่อน

"องค์ชาย ท่านแน่ใจหรือว่าหลัวปิงไม่ใช่พวกเหนือมนุษย์?"

"ชู่ววว…"ทันใดนั้นซิงฉวนก็ส่งสัญญาณให้ชาร์จาห์หยุดพูด มันมีการเคลื่อนไหวบางอย่างเหนือหัวของฉัน ฉันได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเดินอ้อมฐานกำบัง ฉันหันมองไปรอบๆด้วยความลุกลี้ลุกลน และแล้ว เสียงฝีเท้าก็หยุดตรงหน้าฉัน

"ผู้หญิง? เธออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว!?"ชาร์จาห์อุทานด้วยความประหลาดใจ การวิ่งหนีคงไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดนัก จู่ๆฉันก็นึกถึงราฟเฟิล!

แรกเริ่มเดิมทีฉันก็นั่งกอดเข่าอยู่บนพื้น มันดูไม่ใช่ท่านั่งธรรมชาติเลย แต่ถ้าหากกำลังทำท่าวาดภาพบนพื้นดินก็คงจะดูไม่แปลก

"เธอเป็นใคร? เร็วเข้า ลุกขึ้น!"ชาร์จาห์ตะคอก ฉันวาดภาพบนพื้นไปเรื่อยๆ แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ฉันไม่ได้ยินคำพูดของคุณ

"ชาร์จาห์ นายจะต้องสุภาพกับผู้หญิง"ซิงฉวนกล่าวอย่างนิ่มนวล อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่ได้รู้สึกถึงความสุภาพในน้ำเสียงของเขาเลย มันเป็นเพราะรอยยิ้มเยาะเย้ยอันแสนเย็นชา เขาเหมือนงูพิษที่พยายามเข้าหาตีสนิท แล้วค่อยหักหลัง

"องค์ชาย ผมคิดว่าเธอคงไม่ได้ยิน"

"โอ้? เธอคงจะหูหนวก"ฉันยังคงวาดภาพไปเรื่อยๆ แต่แล้วก็มีคนดึงหมวกฮู้ดของฉันลง ร่างกายของฉันแข็งทื่อก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงน่ารักน่าเอ็นดู "อย่ามายุ่งกับฉัน!! ฉันกำลังคำนวณองศาพระอาทิตย์อยู่!! ในที่สุดฉันก็เจอที่ที่ไม่มีคน ไปให้พ้น!!"ฉันรีบดึงหมวกฮู้ดกลับมาคลุมหัว

"องค์ชาย หญิงสาวคนนี้เป็นคนอารมณ์ร้อน ทางที่ดีอย่าไปยุ่งกับเธอเลย"ชาร์จาห์กล่าวติดตลก

"อืม….นายก็รู้ว่าเราชอบวุ่นวายกับคนอารมณ์ร้อนมากที่สุด"ทันใดนั้นมันก็มีมือเข้ามาใกล้ฉัน เข้ามาใกล้ใบหน้าของฉัน แล้วแนบอะไรบางอย่างข้างๆหูของฉัน

"ไวฟุ!! เธออยู่นี่นี้เอง"แฮรี่กระโจนข้ามฐานกำบังมายืนตรงหน้าฉัน ขณะที่เขามองคนที่อยู่ด้านข้างฉันด้วยความตกใจ และแล้วมือที่อยู่ข้างหูของฉันค่อยๆถอยห่าง แฮรี่มองฉันด้วยความสงสัย และรีบดึงมือฉัน "ไวฟุ!! อย่าออกไปวิ่งเล่นสิ ในเมื่อเธอไม่ได้ยินเสียง กว่าผมจะหาเธอเจอยุ่งยากจริง ไวฟุ! อ่านปากของฉันนะ!!"เขาจับหน้าของฉันให้มองตรงไปที่เขา สีหน้าของเขาดูจริงจังมาก และค่อยๆขยับริมฝีปากช้าๆ "อย่า ออก ไป วิ่ง เล่น ข้าง นอก อีก นะ"

ฉันมองไปที่เขาแล้วตกตะลึงไปชั่วขณะ ฉันนึกในใจแล้วก็ชื่นชม แฮรี่ผู้น่ารำคาญคนนั้น แสดงละครได้เก่งมาก ฉันให้ความร่วมมือเต็มที่ต่อหน้าศัตรู ฉันกระพริบตาและกล่าวว่า "แล้วมันอันตรายตรงไหน?"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนเพื่อให้คนข้างหลังได้ยินและรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง!

แฮรี่เม้มริมฝีปาก และพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม "อัน-ต-ราย มาก"

"กลับบ้านกันเถอะ"ฉันรีบตอบกลับ

"เธอเป็นเด็กดีของผม"แฮรี่รีบฉวยโอกาสดึงแก้มของฉัน ฉันก็จ้องมองเขา

เขาแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน แล้วแกล้งถามว่า "องค์ชาย ท่านเอาอะไรเข้าใกล้หูภรรยาของผม ท่านพยายามจะรักษาหูของเธอหรือ?"

ทุกอย่างยังคงเงียบ เขาดูจะแปลกใจกับการเข้ามาของแฮรี่ รวมถึงเรื่องที่ฉันหูหนวก