LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 23 - ขนมปังไร้รสชาติ 

เล่มที่ 1 ตอนที่ 23 - ขนมปังไร้รสชาติ

นกศพจับจ้องมาที่ฉันขณะที่เธอเดินตามหลังฉันมาอย่างกระชั้นชิดเพื่อเข้าไปในเมืองใต้ดิน ราฟเฟิลเปิดประตูด้านข้างและกล่าวว่า "มาทางนี้!! มีคนมากมายอยู่ที่จัตุรัสกลางเมือง มันอาจจะทำให้เธอตกใจและและเข้าไปทำร้ายคนอื่นก็เป็นได้"

ฉันพยักหน้าเห็นด้วยเนื่องจากนกศพเชื่อใจเพียงแค่ฉันคนเดียว และฉันก็ได้สร้างความไว้วางใจที่ไม่เหมือนกับที่คนอื่นทำนั่นคือการที่เราพึ่งพากันช่วงเวลาที่พวกเราเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย ฉันไม่อยากเสี่ยงปล่อยให้เธอไปทำร้ายคนอื่น

นกศพและฉันเดินผ่านประตูด้านข้างเข้าไปในอุโมงค์ที่กว้างขวาง ราฟเฟิลเดินนำหน้าและนกศพก็ดูเหมือนจะไม่พยายามไล่เขา ฉันจึงถามด้วยท่าทางผ่อนคลายว่า "นายรักษาอาการบาดเจ็บของเธอแล้วหรือยัง?"

"รักษาแล้ว"ราฟเฟิลกล่าวตอบขณะที่เขาเดินพลางจ้องมองนกศพพลางด้วยความตื่นเต้น "พวกเราให้ยากล่อมประสาทเธอก่อนที่ผมจะเข้าใกล้เธอ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เดินเข้าใกล้นกศพแบบกระชั้นชิด หลัวปิง เธอมันน่าเหลือเชื่อมาก!!"

"นั่นเป็นเพราะว่านายไม่เคยปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนมนุษย์!!"ขณะกล่าวฉันก็จ้องมองเขาด้วยความเย็นชา

ราฟเฟิลหยุดและมองมาที่ฉันด้วยสายตาว่างเปล่า ฉันจับแขนนกศพแล้วเดินผ่านเขาไปในขณะที่เขาตกอยู่ในภวังค์ ฉันมองนกศพและกล่าวว่า "ฉันขอเรียกเธอว่า 'พี่สอง?'ได้หรือไม่ ลูกพี่ลูกน้องคนที่สองของฉันมักจะคอยดูแลฉันตอนที่ฉันยังเป็นเด็กเสมอ แต่เธอก็มักจะตีฉันด้วย….."

นกศพมองมาที่ฉัน ฉันแน่ใจว่าเธอเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดไปหรือเปล่า แต่ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันก็เริ่มเรียกเธอว่าพี่สอง

ราฟเฟิลตามพวกเรามา เขาเดินใกล้ๆฉันเพราะเขายังกลัวนกศพ ในขณะที่เขากำลังเดินเขาก็หยิบหนังสือเล่มเล็กออกมา และเริ่มคำนวณโดยไม่พูดอะไร

มีทางออกอยู่ข้างหน้าพวกเรา ประตูน้ำกลมและหนักเหมือนประตูกั้นน้ำบนเรือประจัญบาน ราฟเฟิลวิ่งไปข้างหน้าและกดปุ่ม ประตูเลื่อนไปด้านข้างเสียงดังสนั่น ก่อนจะเผยให้เห็นเป็นห้องโดยสารอยู่ข้างหลัง เมื่อประตูเปิดไฟในห้องโดยสารก็เปิด ภายในเต็มไปด้วยเครื่องมือมากมายและสายเคเบิลหนา พันเกี่ยววุ่นวายอย่างกับใยแมงมุม

ตรงกลางห้อง คือกระสวยหลบหนีที่ฉันใช้เมื่อคืนก่อน มันถูกรื้อถอนจนจำภาพเก่าไม่ได้

"กรงเล็บของนกศพน่าทึ่งมาก มันสามารถแทงทะลุก็สวยหลบหนีได้อย่างน่าอัศจรรย์"ราฟเฟิลกล่าวคำชมมากมายขณะที่เขาเดินเข้าไปข้างใน เขาหยิบโลหะที่มีรูขึ้นมา "นี่คือปรากฏการณ์วิวัฒนาการที่น่าทึ่ง"

พี่สาวสองตามฉันเข้าไปข้างใน ราฟเฟิลสัมผัสชิ้นส่วนกระสวยหลบหนีอย่างมีความสุข สีหน้าการแสดงออกของเขามันให้ความรู้สึกราวกับว่าเขากำลังสัมผัสหญิงสาวอันเป็นที่รัก "นายซ่อนของมีค่าเอาไว้ที่นี่มากมาย ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมพวกเขาถึงมาตามเอาจากนาย"

"นั่นมันอะไร?"ฉันถามด้วยความเป็นกันเอง พี่สองที่ยืนอยู่ข้างหน้าฉันก็กำลังมองออกไปข้างหน้าอย่างใจเย็น

ราฟเฟิลไม่ได้ตอบฉันด้วยซ้ำ เขายังคงตื่นเต้น เดินไปรอบรอบตู้กระสวยหลบหนีและกล่าวว่า "มันเต็มไปด้วยข้อมูลเทคโนโลยีของเมืองพระจันทร์เงิน ทุกอย่างล้วนมีค่า!! ผมสามารถถอดรหัสและนำมันมาใช้กับเมืองโนอาห์ได้!! ที่สำคัญที่สุดคือ……"ราฟเฟิลชะลอฝีเท้าขณะที่ดวงตาของเขาเปล่งประกายไปด้วยความสุข "คริสตัลมอบพลังงานสีน้ำเงินอันล้ำค่า!! โอ้จริงสิ!! คุณความจำเสื่อม ผลิตสีน้ำเงินชิ้นนี้สามารถดูดซับพลังงานแสงอาทิตย์เปลี่ยนเป็นพลังงาน ช่วยให้ยานบินของพวกเราออกไปสำรวจในพื้นที่ที่ไกลมากขึ้นได้"

สำรวจพื้นที่? เกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกเขาถึงใช้คำว่าสำรวจ? พวกเขาถูกขังอยู่ที่นี่หรือ? หรือว่าพวกเขาไม่ได้มาจากโลกใบนี้? ทั้งหมดทั้งมวลนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้พวกเขาต้องออกสำรวจ? แต่พวกเขาก็ไม่ได้ดูเหมือนมนุษย์ต่างดาวที่เคยขับเคลื่อนยานอวกาศเพราะเขาตื่นเต้นกับกระสวยหลบหนี

เว้นเสียแต่จะมีอะไรเกิดขึ้นกับโลกใบนี้!? หรือว่ามนุษย์ติดชะงักอยู่ในพื้นที่แห่งนี้และไม่สามารถไปที่อื่นได้? ลืมไปเลย ฉันลืมไปซะสนิทว่าโลกใบนี้เต็มไปด้วยรังสี มันคงจะเป็นรังสีที่ห่อหุ้มพวกเขา จีบกันพวกเขาจากรังสีอื่น

ฉันไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะถามเพราะฉันยังคงต้องอยู่บนโลกใบนี้ การค้นหาคำตอบถือว่าเป็นเป้าหมายในการสำรวจของฉัน

เขามองมาที่ฉันและเหลือบมองพี่สองอย่างระมัดระวัง "ตอนนี้ให้เธออยู่ที่นี่ได้ มีคนมากมายอยู่ข้างนอกเธออาจจะไปทำร้ายพวกเขา "

ฉันพยักหน้าและมองไปที่นกศพ ฉันเอามือลูบแขนของเธอเบาๆและกล่าวว่า "ที่นี่ปลอดภัย เธออยู่ที่นี่ได้นะ"

พี่สองเงียบ เธอมองไปรอบรอบและเห็นกล่องลวดหนามที่คล้ายกับรัง เธอเดินเข้าไปขดตัวอยู่บนนั้นและลูบท้องตัวเองเบาๆ ดวงตาสีขาวของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยนจนทุกคนต้องสัมผัสได้

"คุณพูดถูก…."ราฟเฟิลเดินมาด้านข้างฉัน ฉันมองเขาด้วยความสงสัย ทำไมเขาถึงบอกว่าฉันพูดถูก? ก่อนที่เขาจะมองไปยังพี่สอง ดวงตาสีฟ้าอมเทาของเขาเผยให้เห็นความประทับใจ "เธอเป็นมนุษย์ เธอต้องการปกป้องลูกของเธอ…..ฉันเข้าใจแล้ว!!"จู่ๆราฟเฟิลก็กระโดดโลดเต้น เขามองตรงไปข้างหน้าอีกครั้งด้วยดวงตาเปล่งประกายความสุข "สัญชาตญาณความเป็นแม่ของเธอเพิ่มขึ้นเพราะเธอตั้งครรภ์!! นั่นคือเหตุผลที่เธอปกป้องคุณ มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่! ฉะนั้นทฤษฎีย้อนกลับของผมจะต้องได้ผล!!  แน่นอนว่าผมสามารถทำให้พวกเธอกลับมาเป็นมนุษย์ได้อีกครั้ง! แต่…...การวิวัฒนาการของพวกเธออาจจะย้อนกลับไม่ได้ วิ่งของพวกเธออาจจะยังคงอยู่….?"เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง ดูเหมือนว่าจะมีหลายส่วนของการทดลองคอยรบกวนเขา

*จ๊อกกกก-ก-ก*ฉันท้องร้อง หลังจากทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบฉันก็รู้สึกหิว ฉันหิวมาก!! ตั้งแต่คืนก่อนทุกอย่างเหมือนฝันร้าย ฝันร้ายที่ฉันไม่มีวันตื่น

"เอานี่"ใครบางคนยิ่งขนมปังดำให้ฉัน เขาก็คือราฟเฟิล แต่เขาก็หันหน้าหนีเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตาฉัน เขายื่นมือส่งขนมปังที่ดำเหมือนก้อนถ่านต่างจับมือขาวนวลของเขา

ฉันมองดูขนมปังดำ ฉันรู้สึกแย่มากที่ก่อนหน้านี้ฉันไม่อาจควบคุมตนเองและระบายความโกรธใส่เขา "ฉันขอโทษ ก่อนหน้านี้ฉันคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ" ฉันหยิบขนมปังขึ้นมาขณะที่เขายังคงรักษาท่าทีเดิม "ไม่เป็นไร ถ้าหากว่าผมเป็นคุณผมคงจะทำแบบเดียวกับคุณ - ทั้งความจำเสื่อม ทั้งได้รับบาดเจ็บ ทั้งกังวลว่าจะไม่สามารถเอาชีวิตรอดบนโลกใบนี้ได้….."ระหว่างที่เขาพูดน้ำเสียงของเขาดูหดหู่ราวกับว่าเขากำลังนึกย้อนกลับไปถึงความทรงจำอันเลวร้าย

*จ๊อกกกก-ก-ก*ฉันกินขนมปังคำโตด้วยความหิว มันเหนียวและติดฟัน ขนมปังหลายรสชาติ ไม่มีความหวานของน้ำตาลหรือความหอมของข้าวสาลี ไม่มีแม้กระทั่งความเค็ม ไม่เหลือรสชาติอะไรเลย ฉันกินอะไรกันแน่?

ฉันรู้ว่าพี่สองกำลังมองมาที่ฉัน ฉันจึงแบ่งขนมปังออกเป็น 2 ส่วนแล้วมอบให้เธอส่วนหนึ่ง เธอก็เริ่มกินหนมปังอย่างรวดเร็ว ในโลกที่แตกสลาย แม้แต่อาหารก็รสชาติแย่ราวกับถูกอาบรังสี

ทันใดนั้น ราฟเฟิลก็มองมาที่เราอย่างเหม่อลอย เขาดูขนมปังที่เหลืออยู่ในมือของฉันและกลืนน้ำลาย

"นายเป็นอะไรหรือ?" ฉันถามเขาขณะที่ฉันกำลังกิน เขาทำหน้ามุ่ย กระพริบตาพร้อมกับก้มหน้าต่ำ "เปล่าไม่มีอะไร"