LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 21 - ตะโกนระบายอารมณ์
เล่มที่ 1 ตอนที่ 21 - ตะโกนระบายอารมณ์
ฉันสัมผัสกรงเล็บอันอบอุ่นแต่ทรงพลัง กรงเล็บที่เธอสามารถแทงทะลุก็สวยหลบหนีได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่ได้โจมตีฉัน เมื่อฉันสัมผัสกรุงเทพของเธอ เธออาจจะดูเหมือนอยากทำร้ายฉันแต่จริงๆแล้วเธอจ้องไปที่ราฟเฟิล
เธอกำลังปกป้องฉัน
หรือว่ามันกำลังพิสูจน์ว่าครั้งหนึ่งพวกเขาเคยเป็นมนุษย์ และยังคงมีความเป็นมนุษย์ซ่อนอยู่ในก้นบึ้งจิตใจ? ดังนั้น เธอจึงปกป้องฉัน?
หัวใจของฉันปวดร้าว เดิมทีฉันคิดว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายแล้ว ฉันหลุดเข้าไปอีกโลกหนึ่งที่ไม่รู้จัก และไม่สามารถกลับบ้านได้ อย่างไรก็ตาม อย่างน้อย ฉันก็ยังเป็นมนุษย์ แต่พวกเขา….พวกเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป เธอและซากศพบินได้คนอื่นๆตกอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่กว่าที่ฉันเป็น
แม้เธอจะพยายามอย่างหนักเพื่อเอาชีวิตรอด แล้วฉันทำไมต้องคอยนั่งตำหนิตัวเอง? ฉันควรจะอดทนแน่วแน่ที่จะอยู่รอดบนโลกที่แตกต่างนี้
ราฟเฟิลใช้สายตาที่ถูกผมปิดใบหน้าเหล่มองฉัน ดวงตาสีฟ้าอมเทาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและเริ่มเขียนหนังสืออีกครั้ง
"คุณสื่อสารกับเธอได้ไหม?"น่าแปลก เขาเลือกที่จะพูดและกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนทราย
เขาไม่มีท่าทีประหม่าอีกต่อไป ดูเหมือนจะมีบางอย่างจึงดูดความสนใจของเขา ฉันเห็นเขาเขียนสูตรที่ซับซ้อนบนหนังสือเล่มเล็กๆเล่มนั้น เห็นได้ชัดว่าความสนใจของเขาพุ่งเป้าตรงไปที่ความจริงเรื่องที่ฉันสื่อสารกับนกศพ ขณะที่สมองอีกครึ่งหนึ่งก็จดจ่ออยู่กับการคำนวณซับซ้อน
ฉันมองไปที่เขาและเงยหน้าขึ้นมองนกศพที่ปกป้องฉัน "ฉันคิดว่า…..มันเป็นเพราะเธอกับฉันได้ผ่านสถานการณ์บางอย่างที่เหมือนกัน……"
ฉันอยู่ในอ้อมกอดของเธอ เธอไม่ได้มองมาที่ฉันราวกับเธอตาบอด ฉันโอบกอดเธอ ใบหน้าแน่จริงอกนุ่มๆของเธอและกล่าวว่า "ขอบคุณนะ ตอนนี้ฉันปลอดภัยแล้ว ฉันจะปล่อยคุณไป ฉันจะปล่อยคุณกลับบ้าน อย่างน้อยคุณก็มีบ้านให้กลับ"
เธอจ้องมองราฟเฟิล ก่อนจะคลายกรงเล็บที่คอยปกป้องฉันออก ฉันเดินไปที่ด้านหลังของเธอ และมองโซ่ที่มัดตัวเธออยู่ จากนั้นก็คลายโซ่
"เธอคิดจะทำอะไร?!"ราฟเฟิลตะโกนด้วยความกังวล นกศพลุกขึ้นยืนทำให้โซ่เกิดเสียงเอี๊ยดอาด เสียงตะโกนของราฟเฟิลทำให้เธอกังวล และเธอก็พร้อมจะต่อสู้ แขนยาวของเธอพยุงพื้นกรงเล็บกลางออก เธอปากข่มขู่ราฟเฟิลด้วยฟันอันแหลมคม
ฉันนั่งยองๆอยู่ข้างหลังเธอและพยายามขยับโซ่ "ฉันอยากให้เธอกลับไป!!"
"ไม่!! ไม่มีทาง!! เธอเกลียดพวกเรามาก!! เธอจะฆ่าพวกเรา!!"ราฟเฟิลตะโกนอย่างกระวนกระวาย ยิ่งทำให้นกศพวิตกกังวลมากขึ้น
ฉันรู้ดีว่าสลักที่อยู่บนโซ่หนักมาก และฉันก็มองไปที่ราฟเฟิล "อย่าทำให้เธอตื่นกลัว เธอจะไม่ทำร้ายคุณ!! เธอจะไม่ทำร้ายฉัน!!"
"คุณ!! เธอ!!"ราฟเฟิลงงงวย "แม้ว่าฉันจะไม่เข้าใจวิธีการสื่อสารของคุณ แต่ฉันไม่เคยเห็นนกตัวใดพยายามปกป้องมนุษย์ขนาดนี้ แต่….เธอจะทำร้ายผม!!"
"ถ้าอย่างนั้น นายก็ไปซ่อน"ฉันออกแรงทั้งหมดเพื่อยกโซ่หนักที่เหมือนจะทำจากสแตนเลส
"ไม่ คุณไม่เข้าใจ! เธอสำคัญกับผมมาก เธอเป็นตัวอย่างที่มีค่า"ราฟเฟิลตะโกนขณะที่เขาหนีไปซ่อนตัวอยู่ที่ห่างไกล ตอนนี้เขาไม่ได้แสดงท่าทีคำนวณเหมือนแต่ก่อน "ผมกำลังทำการทดลองอยู่"
ฉันโกรธจัดเมื่อได้ยินเขาพูดว่าทดลอง ฉันมองไปที่เขาและโยนโซ่ทิ้ง พร้อมกับตะโกนว่า "นายพูดถึงอะไร? นายใช้เธอเป็นตัวทดลองเหรอ!? ครั้งหนึ่งเธอเองก็เคยเป็นมนุษย์!! นาย ทำไมถึงโหดร้ายได้ขนาดนี้?"
"ผมพยายามทำการทดลอง เพื่อทำให้เธอกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง!"ราฟเฟิลตะโกนใส่ฉันและเดินเข้ามาหาฉันอย่างรีบเร่ง
ร่างกายของฉันนิ่งสนิท ราฟเฟิลเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น มากขึ้น แต่ก็ยังอยู่ในระยะห่างที่ปลอดภัยจากนกศพที่อยู่ข้างๆฉัน ดวงตาสีฟ้าอมเทาของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล "พวกเขากลายเป็นนกศพบินได้ เพราะรังสี พวกมันก่อให้เกิดการวิวัฒนาการเปลี่ยนสภาพยีนส์จนกลายเป็นสภาพที่คงที่ แต่ผมคิดว่า ผมสามารถย้อนวัฏจักรยีนส์ให้กลับเป็นเหมือนเดิมได้ พวกเขาจะกลับมาเป็นมนุษย์ได้อีกครั้งอย่างแน่นอน"
"นายคิด? ไม่ใช่ว่าการทดสอบของนายไม่สำเร็จหรอกหรือ!?"ฉันก้าวเดินออกไปข้างหน้าเพื่อเผชิญหน้ากับเขา ดูเหมือนว่าเขาจะสูงเพียงแค่ 5 ฟุต 8 นิ้ว
เขาพยักหน้าและขมวดคิ้ว "ผมค้นพบเงื่อนงำ นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงต้องการตัวอย่าง"
"ดังนั้นนายถึงทำการทดลองกับเธอ!?" ฉันชี้ไปที่นกศพที่อยู่ข้างหลังฉัน เขาเหลือบมองฉันและพยักหน้า "อืม"
"ฉันไม่อนุญาต!"ฉันผลักเขาอย่างแรงจนเขาสะดุดล้มลงกับพื้น ก่อนจะหันกลับไปถอดโซ่ตรวน "เธอปกป้องฉัน ฉันจะไม่ยอมให้นายใช้เธอเป็นหนูทดลองเด็ดขาด"
"เธอกำลังตั้งครรภ์!"ราฟเฟิลตะโกนใส่ฉัน ฉันจ้องมองเขาด้วยความตกใจ เขารีบลุกขึ้นยืนและสะบัดเศษหญ้าเศษดินที่ติดอยู่ตามตัว "ยาอาจจะไม่ได้ผลกับเธอ แต่ถ้ายาถูกฉีดเข้าไปตอนที่เธอตั้งครรภ์ มันอาจจะไปเสริมสร้างยีนมนุษย์ทารกในครรภ์ แล้วกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง!!"ดวงตาของราฟเฟิลเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นราวกับมีดวงดาวส่องสว่าง เขามองไปข้างหน้าคล้ายกับมีสูตรคำนวณสำเร็จ "ถูกต้อง แม้ว่าทารกในครรภ์อาจจะกลับมาเป็นมนุษย์ไม่สำเร็จ แต่เขาหรือเธอคนนั้นก็อาจจะกลับมามีประสาทสัมผัสเหมือนมนุษย์ ช่วยให้เขาสามารถสนทนาและฟื้นคืนความเป็นมนุษย์ได้……"
ฉันต้องมองราฟเฟิลอย่างเย็นชา ขณะที่เขากำลังแสดงท่าทางตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ "แล้วถ้ามันล้มเหลวล่ะ?"
เขาหยุดการแสดงออกชั่วคราวความตื่นเต้นพลันสลายหายไปหมด เขาไม่กล้าสบตาฉัน ทำได้แค่ก้มหน้า "เธอก็จะตาย……"
เป็นอย่างที่คิดเอาไว้!!
ฉันจะต้องปล่อยเธอไป!!
ฉันหันกลับและเดินไปด้านข้างนกศพ
"หลัวปิง!! เชื่อผม!! ผมจะต้องทำได้!!"ราฟเฟิลตะโกนใส่ฉันอย่างเร่งรีบ "ผมจะไม่ยอมให้อะไรก็ตามเกิดขึ้นกับเธอหรือลูกของเธอ!!"
ในที่สุดความโกรธที่สะสมในใจของฉันก็ระเบิดออก!!
ฉันเหวี่ยงโซ่ตัวลงบนพื้นและคำรามใส่เขา "เมื่อตอนที่ฉันสูญเสียความทรงจำ ได้รับบาดเจ็บ ฉันเป็นไปด้วยความสับสนและความกลัว กลัวโลกใบนี้!! มันคือตอนเดียวกับคนที่เมืองพระจันทร์เงินปรากฏตัว!! เขายิ้มเลยบอกให้ฉันตามเขาไป เพราะเขาจะรักษาและช่วยฉันฟื้นความทรงจำ รู้ไหมว่ารอยยิ้มของเขาน่าเชื่อถือมากกว่านาย"
ราฟเฟิลตัวแข็งทื่อขณะที่ฉันคำรามเพื่อระบายอารมณ์ทั้งหมด ดวงตาของฉันเปียกชุ่มอีกครั้ง "ฉันตามเขาขึ้นไปบนยานอวกาศ แต่นายรู้หรือไม่ว่าเขาทำอะไรกับฉัน? เขาเริ่มซักถามฉัน เขาคิดว่าการที่ฉันความจําเสื่อมและได้รับบาดเจ็บเป็นคนอุบายของฉัน เขาคิดว่าฉันพยายามจะไปเมืองพระจันทร์เงินก็เพื่อจะล้วงข้อมูล!!"
ฉันเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มและปล่อยให้มันแห้งไปตามสายลม ฉันจะไม่ร้องไห้อีก
"เมื่อยานของเขาบังเอิญไปเจอกับฝูงศพบินได้ เขาใช้ฉันเป็นเหยื่อล่อพวกมัน!! เขาดีดฉันออกจากยานอวกาศ เขาบอกฉันว่าบนเมืองพระจันทร์เงิน จะมีแต่พวกเหนือมนุษย์และเด็กผู้หญิงเท่านั้น!! ฉันไม่รู้แม้กระทั่งวิธีใช้กระสวยหลบหนี!! นายรู้ไหมว่าฉันกลัวมาก!? ฉันเชื่อใจคนคนนั้นเต็มหัวใจ แต่เขาแว้งกัดฉันเป็นงูพิษ นายยังกล้าขอให้ฉันเชื่อใจนายได้อย่างไร? เชื่อใจนายที่เป็นมนุษย์? แน่นอน ฉันมั่นใจนกศพที่คอยปกป้องฉันมากกว่า"ฉันชี้นิ้วไปที่พบศพที่อยู่ข้างหลังฉัน
ในขณะที่สายลมโหยหวน ราฟเฟิลไม่พูดอะไรอีก เขาจ้องมองฉันด้วยดวงตาเบิกกว้าง ผมของเขาโบกสะบัด ปากเผยอเล็กน้อยไม่ส่งเสียงใดๆ
