ตอนที่ 4 การเดินทางเริ่มต้นแล้ว!
เช้าตรู่ที่ห้องทดลองดร.โอคิโดะจูเลียนตื่นขึ้นมาบนเตียงอย่างสดใส เขาลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าที่สวมเมื่อตอนเข้ามาในโลกนี้ ตอนนี้ถึงวันที่เขาจะจากห้องทดลองนี้และเขาจะได้เริ่มออกเดินทางเสียที
หลังจากเตรียมตัวให้พร้อมแล้วเขาก็ออกไปข้างนอกห้องมองดูคนสามคนคุยกันรอบๆ โปเกมอนของเขา สองคนคือดร.โอคิโดะกับหลานชายของเขาชิเงรุและอีกคนเป็นผู้หญิง จูเลียนรู้ว่าเธอเป็นใคร เธอคือนานามิ โอคิโดะหลานสาวของดร.โอคิโดะ จูเลียนมองเธอและประทับใจในความงามของเธอจริงๆ ในขณะที่จูเลียนมองเธอ เธอก็มองไปที่จูเลียนเช่นกัน พวกเขาสบตากันหลายวินาทีและในที่สุดนานามิก็หน้าแดงและลดสายตาลง ดร.โอคิโดะก็ไม่สนใจและไม่เห็นฉากนี้ แต่ชิเงรุสังเกตเห็นบางอย่าง
โอคิโดะ “อา...จูเลียนนี่นานามิหลานสาวของฉันเธอเป็นคนดูแลโปเกมอน และนานามินี่จูเลียนเขาเป็นโปเกมอนเทรนเนอร์เจ้าของโปเกมอนที่เธอถืออยู่ และเขายังเป็นอัจฉริยะด้วย”
จูเลียน “ยินดีที่ได้รู้จักคุณนานามิ ฉันชื่อจูเลียน”
เขาพูดและทักทายเธอด้วยการจับมือกัน
นานามิ “ยินดีที่ได้รู้จักจูเลียน ฉันเห็นโปเกมอนของคุณแข็งแรงและสุขภาพดีมากบางทีเราควรนั่งดื่มชาและแบ่งปันข้อมูลกันนะ”
ในฐานะที่นานามิเป็นผู้ใหญ่เธอไม่ได้ทำให้เรื่องนี้อึดอัดและทักทายเขาแบบปกติ
จูเลียน “ได้เลย การใช้เวลาร่วมกับสาวสวยเป็นเรื่องน่ายินดีอยู่แล้ว”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นนานามิก็ทำแค่ยิ้มและนิ่งเงียบแต่ในทางกลับกันชิเงรุกำลังนึกถึงภาพพี่สาวของเขากับจูเลียนที่ดูเหมือนเป็นพี่ชายคนโตของเขาอยู่ด้วยกัน ส่วนดร.โอคิโดะที่เขาไม่ได้ทำไม่ได้คิดอะไรซักนิด
จูเลียนมองไปที่ดร.
จูเลียน “ดร. ฉันคิดว่าฉันพร้อมแล้ว”
โอคิโดะ “อา ฉันรู้ว่าวันนี้จะมาถึงในที่สุด ตอนนี้ฉันต้องทำงานทั้งหมดคนเดียวอีกแล้ว”
จูเลียน “ถ้าคุณต้องการฉันสามารถเลื่อนการเดินทางไปเป็นเดือนหน้าได้นะ”
โอคิโดะ “ไม่จำเป็นหรอก เธอไปเถอะ”
ชิเงรุที่กำลังฟังบทสนทนานั้นสับสนมาก
ชิเงรุ “พี่ใหญ่จูเลียนจะไม่อยู่นี่เหรอ”
โอคิโดะ “ใช่ชิเงรุ จูเลียนกำลังจะเข้าร่วมในลีกสีครามและตั้งแต่วันนี้เขาจะเริ่มออกเดินทาง”
ชิเงรุ “พี่จูเลียนจะเข้าร่วมลีกเหรอ? นั่นยอดเลย! หลังจากที่ฉันได้โปเกมอนตัวแรกและเริ่มเดินทางฉันจะสู้กับพี่จูเลียน!”
โอคิโดะ “แต่ยังต้องรออีก 1 เดือนกว่าเธอจะได้โปเกมอนตัวแรกฮ่าๆ”
ชิเงรุ “ไม่ต้องกังวลฉันจะสู้กับพี่จูเลียนในลีกเอง”
แม้ว่าชิเงรุจะยังเป็นเด็กแต่เขาก็เป็นคนที่ภาคภูมิใจและมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม เมื่อมองไปที่น้องชายของเธอผู้ซึ่งไม่ค่อยเคารพใครมากนักนานามิก็สนใจในตัวจูเลียน
จูเลียน “โอเคชิเงรุถ้าเรามีโอกาสเราจะสู้กันในลีกสีคราม แต่ถึงตอนนั้นนายต้องแข็งแกร่งกว่านี้และมีโปเกมอนอยู่เคียงข้าง”
เมื่อได้ยินจูเลียน ชิเงรุก็พยักหน้า
โอคิโดะ “รอที่นี่จูเลียนฉันจะเอา ID เทรนเนอร์และโปเกบอลให้เธอ”
หลังจากนั้นไม่นาน ดร. ก็กลับมาพร้อมกับบัตรประชาชน โปเกบอลหกลูก และซองใส่แบทช์มอบให้กับจูเลียน
จูเลียนอยู่นอกห้องวิจัยเพื่อบอกลาดร.โอคิโดะ ชิเงุ และนานามิ
โอคิโดะ “จูเลียนจับโปเกมอนหายากและส่งมาให้ฉันดูแลด้วยนะ”
ชิเงรุ “พี่จูเลียนรอฉันเถอะ ฉันจะไปพบคุณในลีกสีคราม”
นานามิ “ดูแลตัวเองด้วยหวังว่าเราจะมีเวลาพบกันในอนาคต”
จูเลียน “ลาล่ะทุกคนฉันไปแล้วนะ”
ในขณะที่จูเลียนกล่าวคำอำลาหันหลังกลับและจากไป จูเลียนก็วางแผนที่จะมุ่งหน้าไปยังป่าโทคิวะเป็นที่แรกเพื่อที่เขาจะได้จับโปเกมอนและฝึกฝนพวกมันสำหรับการต่อสู้ในอนาคต เนื่องจากความท้าทายแรกของเขาก็คือหัวหน้ายิมของนิบิยิม ทาเคชิ นั่นเอง
เวลาเที่ยงจูเลียนเดินอยู่คนเดียวบนถนนไปยังป่าโทคิวะ
จูเลียน “ระบบใช้เวลาเท่าไหร่กว่าจะถึงป่า?”
“โฮสต์จะถึงป่าโทคิวะในอีกหนึ่งวัน”
'หนึ่งวันเหรอดูเหมือนว่าฉันต้องหาที่ตั้งแคมป์ตอนกลางคืนแล้ว'
หลังจากเดินเป็นเวลา 4 ชั่วโมง จูเลียนพบว่าตัวเขาอยู่ใกล้ริมแม่น้ำเขาจึงตัดสินใจตั้งแคมป์ที่นี่
'สถานที่แห่งนี้ยอดเยี่ยมเหมาะให้โปเกมอนพักผ่อนเลย'
จูเลียนปล่อยฟุชิกิดาเนะกับคอยคิงออกมาข้างนอก และเจ้าฮิโคซารุก็เข้าไปเล่นด้วยพวกมันเล่นด้วยกันไปรอบๆ ส่วนจูเลียนเริ่มตั้งเต็นท์สำหรับตั้งแคมป์คืนนี้
หลังจากตั้งแคมป์จูเลียนก็นั่งสบายๆ อยู่ข้างแม่น้ำ ดูโปเกมอนของเขาไปเล่นในน้ำโดยที่ฟุชิกิดาเนะกำลังพยายามลากฮิโคซารุลงในน้ำ แต่เจ้าลิงวิ่งหนีได้ทัน จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องของโอนิสึซึเมะจำนวนหนึ่งเมื่อเขามองขึ้นไปบนฟ้าก็เห็นกลุ่มโอนิสึซึเมะกำลังทำร้ายป๊อปโปะอยู่ เขาไม่เสียเวลาคิดแม้แต่วินาทีเดียว
จูเลียน “ฟุชิกิดาเนะใช้ใบไม้มีด ฮิโคซารุใช้ลูกข่างเปลวไฟ”
หลังจากได้ยินคำสั่งของเขาทั้งคู่ก็โจมตีโดยรวมทักษะของพวกมันเข้าด้วยกัน ใบไม้มีดถูกล้อมรอบด้วยการหมุนของเปลวไฟและเข้าโจมตีกลุ่มของโอนิสึซิเมะ หลังจากที่พวกมันโดนโจมตีก็บินหนีไปอย่างหวาดกลัว แต่ป๊อบโปะไม่สามารถยืนได้อีกต่อไปและเริ่มล้มลง
จูเลียน “ฟุชิกิดาเนะใช้แส้เถาวัลย์จับป๊อบโปะแล้วพาเขาลงมาช้าๆ ล่ะ”
หลังจากพาป๊อบโปะลงมาจูเลียนก็เห็นว่าปีกซ้ายของมันได้รับบาดเจ็บ เขาจึงรีบฉีดสเปรย์บำบัดที่บาดแผลและพันผ้าพันแผลจากนั้นเขาก็ให้ยาบางอย่างเพื่อให้ป๊อบโปะดื่ม ขากนั้นมันก็ค่อยๆ หลับตาและนอนหลับ
เมื่อมองไปบนท้องฟ้าจูเลียนก็เห็นว่าพระอาทิตย์กำลังจะตกดินในไม่ช้า เขาก็ให้อาหารโปเกมอนของเขากินและส่งพวกมันกลับไปที่โปเกบอล ส่วนเขาก็กินอาหารและมุ่งหน้าไปนอนเช่นกัน
