ตอนที่ 35-36

ตอนที่ 35 : วันนี้ร้านช่างวังเวง

อย่างไรแล้วเหยาซือหยานก็คือผู้เดินทางทั่วทั้งทวีปเทียนหลัน ไม่ช้านางค่อยสงบใจลงได้

“เข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงเป็นสหายของเถ้าแก่ และก็เพียงแวะมาพักค้างคืนที่นี่” เหยาซือหยานเผยยิ้มรับ

“โอ้ เป็นเช่นนี้ พวกเราเข้าใจดี!”

เว่ยฉิงจู่เผยยิ้ม พร้อมกันนี้ยังขยิบตาให้แก่ลั่วฉวน

เหยาซือหยานถึงกับพูดกล่าวไม่ออก

“เมื่อคืนหลับสบายดีหรือไม่?” ลั่วฉวนทราบว่าขณะนี้ตนต้องกล่าวอะไรบ้าง

เมื่อนึกถึงเรื่องราวยามค่ำคืน ดวงตาของเหยาซือหยานจึงคล้ายปรากฏเป็นคลื่น

“ดีเยี่ยม ขอบคุณเถ้าแก่ที่ดูแลห่วงหา” เหยาซือหยานกล่าวขอบคุณอย่างจริงจัง

ลั่วฉวนเพียงพยักหน้ารับเบา

“ร้านนี้ออกจะวังเวงไปบ้าง” ลั่วฉวนกล่าวกับตนเอง

ลั่วฉวนรู้สึก ว่าหากยังปล่อยให้วังเวงเช่นนี้ต่อไป อย่าว่าแต่หนึ่งเดือน ต่อให้เป็นสามเดือนก็ไม่อาจสำเร็จภารกิจที่ระบบมอบให้ได้!

กล่าวถึงตรงนี้ หลังจากชายชราผู้นั้นกลับสู่พระราชวังหลวงเมื่อวาน อีกฝ่ายสมควรต้องพูดกล่าวบอกเล่าต่อจักรพรรดิเทียนชิงกระมัง?

นี่ก็ผ่านมาหนึ่งวันแล้ว ไฉนจึงยังไม่มีราชวงศ์ผู้ใดเสด็จมาเยือน?

เว่ยฉิงจู่เผยสีหน้าฉงน

ซ่งฉิวหยิ่งก็เผยสีหน้าฉงนเช่นกัน

หลินว่านฉวงก็มีสีหน้าฉงน

แม้เหยาซือหยานมองทางลั่วฉวนด้วยความสงสัย ทว่าไม่เข้าใจสาเหตุถึงคำที่กล่าวออกเหล่านี้

“เถ้าแก่พูดกล่าวถึงอะไรหรือ?” เหยาซือหยานเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ร้านนี้วังเวงไปบ้าง” ลั่วฉวนกล่าวอีกครั้งด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ครั้งนี้เว่ยฉิงจู่จึงค่อยตระหนักอะไรขึ้นได้

หากวันนั้นไม่ใช่เพราะนางเบื่อจนเดินเที่ยวเล่นไปเรื่อย เช่นนั้นก็ไม่มีทางได้พบร้านอันลึกลับในตรอกเช่นนี้

และวันนี้ กล่าวได้ว่าร้านต้นตำรับก็เป็นเหมือนเช่นเคย ที่ไม่ค่อยมีลูกค้ามาเยือน...

“เถ้าแก่อย่าได้กังวลไป! พวกเราย่อมช่วยพูดกล่าวแนะนำร้านให้แน่!” เว่ยฉิงจู่ตบอกรับคำอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ

“ถูกต้องแล้ว เถ้าแก่อย่าได้ห่วงไป พวกเราย่อมชักชวนลูกค้ามาให้มากกว่านี้!” ซ่งฉิวหยิ่งและหลินว่านฉวนต่างเผยยิ้มรับ

ลั่วฉวนจึงพยักหน้ารับอย่างไม่แปรเปลี่ยนสีหน้า

ระบบกล่าวว่าไม่อาจขอให้ผู้อื่นโฆษณาร้านแทน เช่นนั้นผู้อื่นเต็มใจช่วยก็เป็นอีกเรื่อง

นับเป็นโชคดีที่ระบบไม่ได้โต้แย้งอะไร ความพยายามครั้งนี้ของลั่วฉวนสำเร็จได้ด้วยดี

“เถ้าแก่” เว่ยฉิงจู่เลิกคิ้วขึ้นขณะมองลั่วฉวน

ลั่วฉวนจึงเผยสายตาสงสัยถามกลับ

รู้ว่าตนเองหล่อเหลา ทว่านางคงไม่ได้หลงเสน่ห์กระมัง?

พบเห็นลั่วฉวนไม่ตอบสนอง เว่ยฉิงจู่จึงเกิดร้อนใจ

“แค่ก แค่ก” เว่ยฉิงจู่กระแอมไอเสียงเบา “เถ้าแก่ ในเมื่อพวกเรากล่าวว่าจะโฆษณาร้านให้แล้ว เช่นนั้นพอจะมีส่วนลดอันใดให้บ้างหรือไม่?”

ลั่วฉวนจึงเหม่อมองเว่ยฉิงจู่ ดวงตานั้นหมายความถึง “ความคิดนี้คืออะไร” ออกมา

ท้ายที่สุด เว่ยฉิงจู่ก็ไม่อาจรีดเร้นส่วนลดใดจากลั่วฉวนได้

แต่เมื่อทั้งสามกลับออกไป ต่างก็ซื้อหาขวดโคล่าและแท่งเครื่องเทศติดไม้ติดมือ จึงเป็นผลให้ลั่วฉวนวันนี้ได้ผลประกอบการมาสามร้อยสามสิบผลึกวิญญาณ

ส่วนทางด้านไวน์หยกนั้น ผู้อื่นคงได้เพียงแต่รับชม

เหยาซือหยานยังคงยืนนิ่งที่เดิมอย่างเงียบงันโดยไม่กล่าวออกซึ่งคำใด

ตั้งแต่ตื่นขึ้นจากอากาศสาหัสเมื่อคืน เหยาซือหยานจึงค่อนข้างสงสัยในตัวตนของลั่วฉวน

บุรุษแข็งแกร่งมากล้นเพียงนี้ไฉนจึงซุกซ่อนอยู่ที่นครจิ่วเหยา?

ทั้งยังดูเป็นยอดฝีมือผู้ลึกลับ

และเหยาซือหยานก็ไม่อาจสัมผัสถึงออร่าพลังวิญญาณใดจากร่างลั่วฉวน มันจึงเป็นผลให้นางไม่อาจคาดเดาอื่นใดได้

หากทราบว่าเหยาซือหยานคือขอบเขตราชันระดับที่หนึ่ง เช่นนั้นอย่างไรก็คงไม่มีทางรักษานางให้ แต่ด้วยรักษา นั่นไม่ใช่หมายความถึงกำลังของลั่วฉวนเหนือล้ำยิ่งกว่าขอบเขตราชันหรอกหรือ?

เป็นไปได้ว่าชายตรงหน้าคือขอบเขตนักบุญแห่งตำนานที่กล่าวขานกันถึง?

คิดถึงตรงนี้ สายตาของเหยาซือหยานที่มองต่อลั่วฉวนจึงต้องแปรเปลี่ยนไป

ตอนที่ 36 : ร้านยังขาดเสมียน

“แล้วถัดจากนี้คิดทำอะไรต่อ?” ลั่วฉวนกล่าวถาม ขณะสายตามองไปยังเหยาซือหยาน

ทำอะไรต่อ?

ได้ยินคำของลั่วฉวน เหยาซือหยานจึงอดไม่ได้ที่จะครุ่นคิด

ขณะนี้ตัวตนของนางถูกเปิดโปงออกแล้ว นั่นหมายความถึงไม่อาจไปรับงานลอบสังหารได้อีก

ทั้งนี้ในเผ่าพันธุ์สัตว์อสูรยังมีผู้ทรยศ นั่นไม่ใช่สถานที่อันดีให้กลับไป

และตอนนี้โบราณสถานในเทือกเขาก็ใกล้เปิด ความสงบของเทือกเขาจิ่วเหยาจะไม่มีทางคงอยู่ได้นาน

ผ่านไปครู่หนึ่ง เหยาซือหยานจึงคิดไม่ออกว่าควรทำอะไรดี

รับชมสภาพเหยาซือหยานเวลานี้ ลั่วฉวนจึงคาดเดาโดยคร่าวว่านางยังไม่มีที่ไป

“ขอมอบภารกิจ บุรุษผู้ซึ่งคิดเป็นเจ้าของร้านสุดแกร่ง เจ้าของร้านหรือจะขาดเสมียนได้? ขอให้เจ้าของร้านรับสมัครเสมียนประจำร้านต้นตำรับ รางวัลคือการสุ่มโชค”

ราวกับรู้เวลา ระบบที่เงียบหายไปนานในที่สุดก็เริ่มพล่ามมอบภารกิจให้

รับสมัครเสมียนประจำร้าน?

สายตาจึงหันมองทางเหยาซือหยานที่ตรงหน้า ลั่วฉวนจึงทราบกระจ่าง

คล้ายว่าระบบได้คัดเลือกคนเข้าสมัครตำแหน่งราวฟ้าประทานมาแล้ว!

เหยาซือหยานที่ขณะนี้หายดี นางส่ายศีรษะและจึงตอบคำเสียงเบา “ข้ายังไม่ทราบ”

ลั่วฉวนครุ่นคิดไปเล็กน้อยและจงกล่าว “ที่ร้านยังขาดเสมียน คิดอยากลองทำดูหรือไม่?”

“ตรวจสอบ!”

ชื่อ : เหยาซือหยาน

สถานะ : สมาชิกราชวงศ์สัตว์อสูร อยู่ในทำเนียบนักฆ่าอันดับหนึ่ง

การฝึกฝน : ขอบเขตราชันระดับที่หนึ่ง

ด้วยลั่วฉวนจับจ้องที่เหยาซือหยาน หน้าต่างข้อมูลจึงปรากฏให้เขาได้เห็นลอยอยู่ข้างกายของนาง

รับชมข้อมูลเช่นนี้ มันแทบไม่ต่างอะไรกับเล่นเกมออนไลน์อยู่

คนของราชวงศ์สัตว์อสูร...

ลั่วฉวนครานี้ค่อยได้เข้าใจเรื่องราว

นั่นไม่ใช่หมายความถึงเหยาซือหยานแท้จริงเป็นอสูรจำแลงกายมาหรอกหรือ?

กระนั้นลั่วฉวนก็เพียงแปลกใจ เรื่องดีคือชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาอยู่ประเทศจีน ดังนั้นอะไรแปลกประหลาดล้วนไม่สะทกสะท้าน

กับเรื่องราวเหนือธรรมชาติอย่างปีศาจหรืออสูรจำแลงกายเป็นมนุษย์ สำหรับเขามันไม่ได้แปลกแต่อย่างใด

อันที่จริงเขาค่อนข้างชื่นชอบด้วยซ้ำ

แต่ยังมีเรื่องหนึ่งที่คาใจ เขาไม่ทราบว่าอะไรคือทำเนียบนักฆ่า ทว่าฟังดูแล้วไม่ค่อยดีเท่าใดนัก

นอกจากนี้ระดับการฝึกฝนของนางยังแข็งแกร่งมากล้ำ นางถึงขั้นมีกำลังที่ขอบเขตราชัน

ลั่วฉวนเปรยสายตามองเหยาซือหยานด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

ขณะนี้เองที่ระบบได้พูดขึ้น “ตัวตนของบุคคลนี้ตรงตามเงื่อนไข แนะนำให้เจ้าของร้านรับตัวนางไว้เป็นเถ้าแก่เนี้ย”

ลั่วฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก

ระบบคล้ายเปลี่ยนนิสัยไป!

ระบบที่ใสซื่อบริสุทธิ์ได้เลือนหายไปที่ใดแล้ว!

ระบบจึงตอบกลับด้วยเสียงหัวเราะ

ลั่วฉวนได้แต่ต้องเมินเฉย ฝ่ามือพลิกกลับ กระดาษเปล่าจึงปรากฏกลางอากาศ

มันราวกับมีปากกาล่องหนเขียนอยู่ ลายเส้นสีดำเริ่มปรากฏบนกระดาษสีขาว

นัยน์ตาของเหยาซือหยานหดแคบ นางเผยร่องรอยความหวาดกลัว

มันก็เพียงแค่กระดาษ ทว่านางสัมผัสได้ถึงพลังแห่งกฎเกณฑ์ที่เหนือล้ำ!

ลั่วฉวนส่งกระดาษขาวให้เหยาซือหยานและจึงกล่าว “นี่คือหน้าที่ของเสมียนที่ต้องทำ หากตกลง เช่นนั้นหยดเลือดลงบนกระดาษนี้เป็นการยอมรับ”

เหยาซือหยานไม่คิดปฏิเสธแต่อย่างใด เมื่อรับกระดาษมาแล้วจึงพิจารณาอ่านอย่างถี่ถ้วน

แม้นางไม่เข้าใจถ้อยคำทั้งหมดบนกระดาษสีขาว ทั่วก็เข้าใจโดยภาพรวม และมันก็ทำให้นางประหลาดใจไม่น้อย

เนื้อหานั้นไม่ได้ซับซ้อน เพียงกล่าวถึงหน้าที่ของเสมียนประจำร้านต้นตำรับแห่งนี้ก็เท่านั้น

เหยาซือหยานลังเลไปเล็กน้อย จากนั้นจึงยื่นปลายนิ้วไปประทับ

หยดเลือดสีม่วงจึงเผยออกจากปลายนิ้ว

เมื่อพิจารณาให้ดี จะพบเห็นได้ว่ามันมีประกายแสงดาวคงอยู่ที่ภายใน!

โลหิตเช่นนี้ จะมีก็แต่ผู้ที่เป็นสายเลือดอันบริสุทธิ์ของราชวงศ์สัตว์อสูรเท่านั้น!

ลั่วฉวนยังคงรับชมเรื่องราวเงียบงันด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเช่นเคย

......

ไม่พลาดการอัพเดตตอนใหม่ ติดตามได้ที่ : https://bit.ly/32ciG6V