LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 18 - เผชิญความจริง
เล่มที่ 1 ตอนที่ 18 - เผชิญความจริง
"ไม่ ไม่"ลุงเมสันตะโกนอย่างน่าอนาถด้วยความกลัว
ฉันตัวแข็งทื่อขณะมองดูเด็กหญิงตัวเล็กอายุประมาณ 5-6 ขวบลากชายรูปร่างกำยำสูงกว่า 5 ฟุต 9 นิ้วเดินผ่านตัวฉันไป เธอเลียอมยิ้มที่ขนาดใหญ่เท่าใบหน้าของเธอและเดินตรงไปข้างหน้าอย่างสบายใจราวกับกำลังลากตุ๊กตา
ลุงเมสันพยายามใช้มือเหนียวรั้งซีเหล็กที่อยู่ระหว่างทางเดิน จนเหล็กโค้งงอ เขาดูน่าเศร้ายิ่งนัก
ภาพที่เกิดขึ้นสร้างความตกใจให้กับฉันไม่น้อยเลย
"เมียจ๋า มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ พวกเราไม่ได้ต้องการจะปิดบังจากเธอเลยจริงๆ"ต้าลี่ลากลุงเมสันห่างไกลออกไปเรื่อย ก่อนจะเกิดเสียงดังกระแทกซ้ำๆเหมือนกับเสียงหัวของใครบางคนกำลังกระแทกบันไดซ้ำๆ
ฉันมองไปที่ทางเดินด้วยความประมาทเพราะมันเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดต่อหน้าต่อตา ก่อนหน้านี้ฉันเคยมีตัวประกันเป็นเครื่องป้องกัน ซึ่งตัวประกันนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นไกลเลย เขาก็คือลูกชายของครูฝึกทหารเช่อชื่อ ตอนนั้น ฉันเหมือนคนที่กำลังได้เปรียบ แต่จู่ๆตัวประกันของฉันก็ถูกจับตัวกลับไป ไม่ต้องพูดถึงพ่อของตัวประกันเลย เขาเองก็กำลังถูกเด็กหญิงวัย 5 ขวบลากตัวไปอย่างกับตุ๊กตา
"ไม่ต้องกังวล"เช่อชื่อเดินเข้ามาใกล้ฉันและกล่าวด้วยน้ำเสียงเบาบาง ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าควรทำยังไงต่อ!! ฉันเหมือนนักแสดงที่ลืมบทพูด แต่ก็ยังคงยืนเคว้งคว้างอยู่บนเวที จิตใจของฉันถูกครอบงำด้วยเด็กสาวตัวเล็กๆที่มีความแข็งแกร่งผิดมนุษย์มนา สาวใช้ทั้งสองคนที่อยู่ด้านข้างเช่อชื่อจะต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญเช่นกัน ยิ่งพวกเธอได้รับหน้าที่อารักขาครูฝึกทหารเช่อชื่อ พวกเธอจะต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญในหมู่ผู้เชี่ยวชาญ!!
"ปล่อยให้หมิงหยูรักษาคุณ"เช่อชื่อยื่นมือมาทางฉัน ฉันรีบยกมีดขึ้นด้วยสัญชาตญาณ ดวงตาสีแดงของเธอเผยให้เห็นถึงความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ "ถ้าคุณกลัว ก็เก็บมีดนี้เอาไว้"ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยนไม่มีความเคร่งเครียดเลย ซึ่งมันแตกต่างอย่างมากจากตอนที่เธอตำหนิลุงเมสันและแฮรี่ ตอนนี้ตัวของเธอเหมือนถูกแทนที่ด้วยความเสียใจ ความเสียใจที่ออกมาจากสายตาแม่ที่ดูลูกสาวตัวเองได้รับบาดเจ็บ
เธอมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วงและกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "คุณยืนอยู่ตรงนี้ก่อน" เธอไม่ได้จะแย่งชิงมีดไปจากมือของฉัน และเธอก็ไม่ได้บอกให้ฉันไปที่ไหนเลย เธอจ้องมองไปด้านข้าง "เสี่ยวหยูมาดูแผลของเธอหน่อย"ครูฝึกทหารเช่อชื่อมองกางเกงของฉันที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือด ตอนนี้คราบเลือดแห้งกรังเปลี่ยนจากสีแดงกลายเป็นสีน้ำตาลเข้ม
"ค่ะ"หญิงสาวบริสุทธิ์หน้าตาสะสวยนามว่าหมิงหยูเดินมาที่ตรงหน้าฉันแล้วนั่งยอง ฉันต้องมองไปที่เธอขณะที่เธอพับขากางเกงของฉันขึ้นอย่างระมัดระวังเพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บที่หัวเข่า เธอเงยหน้ามองและยิ้มอย่างอบอุ่น "อย่ากลัวไปเลย มันจะไม่เจ็บ"จากนั้นเธอก็ยกมือขึ้น และดูเหมือนว่าใบไม้สีเขียวจะค่อยรวบรวมตัวกันบนฝ่ามือของเธอ เธอวางมือของเธอบนเขาของฉันทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ประกายแสงแวววาวสีเขียวได้กลายเป็นแขนงหนวดแทรกซึมเข้าไปในบาดแผลของฉัน ฉันรู้สึกอบอุ่น คันเล็กน้อย และ…….ไม่เจ็บเลย
ความอบอุ่นที่ได้รับมันทำให้ความตึงเครียดของฉันผ่อนคลาย เธอคงจะเป็นผู้รักษาเหมือนกับที่เหอเล่ยเคยพูดถึง ฉันค่อยๆคลายมีดจากมือที่กำแน่น ฉันไม่มีอะไรที่จะทำได้หรือจะเสแสร้งแกล้งทำอีกแล้ว เด็กตัวเล็กๆอายุ 5 ขวบคนเดียวก็มีพลังมากพอจะปลิดชีวิตฉัน
ถ้าหากพวกเขาตั้งใจจะจับกุมตัวฉัน ภูเขาไม่จำเป็นต้องแสดงความเคารพหรือทำให้ฉันสงบสติอารมณ์ลงเลย
ฉันมองลงไปข้างล่างด้วยสีหน้าเหม่อลอย เมื่อฉันมองลงไปก็เห็นกองทหารที่กำลังวิ่งมาจากสุดขอบลานสายตาของเมืองใต้ดิน พวกเขาทั้งฟิตและก้าวเดินอย่างพร้อมเพียง มันสร้างความวิตกให้กับฉันอีกครั้ง พวกเขามาที่นี่ทำไม? พวกเขาจะพาตัวฉันไปไหน อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงอยู่ชั้นล่าง สิ่งที่พวกเขาทำคือการจับกุมตัวแฮรี่และลุงเมสัน ก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปฝั่งทิศตะวันออกของจัตุรัส ปล่อยให้ทุกคนเพลิดเพลินกับการแสดงที่เกิดขึ้น
ดูเหมือนว่า…..พวกเขาจะไม่ได้มาเพื่อจับตัวฉัน แต่มาเพื่อจับตัวแฮรี่และลุงเมสันแทน
"ฉันอยากจะขอโทษแทนพฤติกรรมที่น่าอับอายของลูกชายฉัน"ครูฝึกทหารเช่อชื่อกล่าวด้วยความละอาย ฉันมองไปที่เธอ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ "ฉันไม่รู้เลยว่าแฮรี่จะทำแบบนี้กับเธอ!!"
ฉันอยากจะอธิบายแต่ก็พูดไม่ออก หลังจากนั้น ฉันก็เหมือนสูญเสียความสามารถในการสนทนา อาจเป็นเพราะความตึงเครียดที่มากเกินไป
หมิงหยูค่อยๆถอนพลังสีเขียวออก และลุกขึ้นอย่างช้าๆ หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดโต เห็นได้ชัดเลยว่าการจะรักษาฉันมันคงไม่ใช่เรื่องง่าย ฉันอยากจะขอบคุณเธอแต่ก็พูดไม่ออกเหมือนเดิม
"ฉันเชื่อว่าจะต้องมีเรื่องเข้าใจผิด"หมิงหยูยิ้มให้กับฉัน และหันไปมองครูฝึกทหารเช่อชื่อ "พี่เช่อชื่อ แฮรี่ไม่มีทางกล้าทำแบบนั้นหรอก นอกจากนี้ เขาก็มักจะทำดีกับสาวๆเสมอ"
ใช่ เขาไม่ได้จะทำอะไรฉัน แต่น้ำลายที่ไหลออกมาจากปากของเขาน่าเกลียดเกิน แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงพูดไม่ออก
"หมิงหยู เธออย่ามาร้องขอความเมตตาให้กับเจ้าเด็กคนนั้นเลย"ครูฝึกทหารเช่อชื่อโกรธมาก "ฉันอยากจะไปให้พ้น!! เขามันน่าอับอาย!! ปล่อยไว้ไม่ได้ ฉันจะต้องลงโทษเป็นการส่วนตัว!!" จากนั้นเธอก็มองมาที่ฉัน สายตาของเธอก็เปลี่ยนกลับไปเป็นสายตาอ่อนโยน "ถ้าหากเธออยากจะกลับไปที่เมืองพระจันทร์เงิน พวกเราช่วยให้เธอติดต่อกับพวกเขาได้นะ"
ฉันส่ายหน้าทันที เพียงแค่นึกถึง ความหนาวก็เย็นวาบไปถึงสันหลัง
ครูฝึกทหารเช่อชื่อจ้องมองด้วยความสับสน "เธอ……"
ฉันรู้สึกเป็นกังวลอีกครั้ง จนอดไม่ได้ที่จะต้องกำมีดแน่น เธอมองไม่ได้ฉันซึ่งกำลังถือมีดแล้วก็ขมวดคิ้ว "เอาล่ะ ฉันจะไม่ถามคำถามอะไรอีก ฉันจะพาเธอกลับไปที่ห้องของเธอ"
ฉันรีบส่ายหน้า ตอนนี้ฉันไม่อยากจะไปไหนเลย ฉันรู้สึกว่าไม่มีที่ไหนปลอดภัยกว่าจุดที่ฉันกำลังยืนอยู่เพราะจากตรงนี้ฉันสามารถมองเห็นข้างนอกได้
หมิงหยูมองฉันด้วยสีหน้าสับสนจากนั้นเธอก็หันไปหาครูฝึกทหารเช่อชื่อ ครูฝึกทหารเองก็กำลังมองดูฉันด้วยความสงสาร "เด็กน้อยผู้น่าสงสาร เธอคงผ่านอะไรมามากมาย ก็ได้ เธอจะอยู่ตรงนี้ก็ได้ แต่ถ้าเธอเหนื่อย ก็กลับไปที่ห้องของแฮรี่แล้วก็พักผ่อนซะ…."จากนั้นเธอก็ชี้นิ้วไปยังห้องที่อยู่ด้านข้าง "ไม่ต้องกังวล วันนี้แฮรี่จะถูกมัดอยู่ที่ฝั่งจัตุรัสตะวันออก เธออยากให้ใครมาช่วยดูแลเธอหรือไม่?"
ฉันส่ายหน้าอีกครั้ง มอบหมายใคร? หรือว่าจับตาดูฉัน?
ครูฝึกทหารเช่อชื่อพยักหน้า "ก็ได้ ฉันจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียว แล้วจะบอกให้คนอื่นห้ามรบกวนเธอ เมื่อเธอใจเย็นเมื่อไหร่ก็ให้มาพบฉัน"ครูฝึกทหารเช่อชื่อกล่าวและพยักหน้าให้กับหมิงหยู ก่อนจะจากไป
เสวี่ยกี๋หันหลังแล้วเดินตามไปโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ ครูฝึกทหารเช่อชื่อและหยิงหยูก้าวเดินออกไปได้ 2-3 ก้าว ก่อนจะหันมามองฉันด้วยความสับสน ดวงตาของเธอดูงุนงง
เมื่อพวกเขาพ้นลานสายตาของฉัน ขาของฉันอ่อนแรงก่อนจะทรุดตัวล้มลงกับพื้น ฉันนั่งอยู่บนทางเดินแสนเย็นเฉียบ สิ่งที่ฉันอยากทำที่สุดคือร้องไห้แต่ฉันก็ร้องไม่ออก เหมือนมีบางอย่างจุกอยู่ในอก ปิดกั้นทุกอารมณ์ของฉัน ฉันนั่งอยู่บนทางเดินสนิมเขรอะ ในขณะที่ฝันกลางวัน
มันคือความจริง…...ไม่มีใครเดินผ่านทางเดินที่ฉันอยู่เลย
