ตอนที่ 33-34

ตอนที่ 33 : สินค้าใหม่

ฟ้ามืดยามค่ำคืน

สายฝนยังคงโปรยปรายรุนแรงส่งเสียงดัง ทว่าในร้านไม่มีเสียงใดที่เล็ดรอดเข้ามา

กล่าวได้ว่าระบบได้แปรสภาพร้านแห่งนี้ จึงเป็นผลให้เสียงที่ไม่ควรได้ยินไม่อาจดังเข้ามาได้

เมื่อกลับถึงห้องแล้ว ลั่วฉวนจึงนอนลงบนเตียง และไม่ช้าจึงผล็อยหลับไป

ช่วงเวลานี้เหยาซือหยานนอนอยู่บนเตียง นางกำลังครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่างอยู่ภายในใจ

ผ่านไปพักหนึ่ง สุดท้ายนางค่อยหลับใหล...

วันถัดมา

ลั่วฉวนลุกขึ้นจากที่นอนพลางหาวยาว

หน้าต่างเมื่อเปิดออก อากาศสดชื่นหลังฝนจึงเข้ามาช่วยให้ความสดชื่น

เป็นอีกหนึ่งวันที่งดงาม

หลังล้างหน้าเรียบร้อย ลั่วฉวนจึงค่อยลงไปยังชั้นล่างเพื่อเปิดประตูร้าน

ซึ่งไม่เหมือนดังปกติ เมื่อได้พบเห็นภายนอกประตูร้าน ลั่วฉวนจึงอดไม่ได้ที่จะเผยอาการตื่นตะลึง

เพราะที่ภายนอกของร้าน ถึงกับมีสตรีสามคนมารอร้านเปิดอย่างเงียบงัน

หนึ่งในนั้นลั่วฉวนยังจดจำได้ เป็นเว่ยฉิงจู่ที่ซื้อสินค้าจากร้านเมื่อไม่นานมานี้

“อรุณสวัสดิ์เถ้าแก่!” เว่ยฉิงจู่เผยยิ้ม “นี่สหายข้าเอง ซ่งฉิวหยิ่ง และหลินว่านฉวง”

ซ่งฉิวหยิ่งและหลิงว่านฉวนต่างกล่าวทักทายต่อลั่วฉวน พร้อมกันนี้พวกนางยังลอบสำรวจมอง

ตามที่คาดเดา เถ้าแก่ผู้ลึกลับนี้เป็นผู้แข็งแกร่งซ่อนเร้นในนครจิ่วเหยาที่สร้างเรื่องราวอึกทึกเมื่อวานนี้

แต่แล้วตอนนี้เป็นอย่างไร?

พบเห็นลั่วฉวนอยู่ดี ทั้งสองแทบไม่คิดเชื่อสายตา

หากแข็งแกร่งจริง เช่นนั้นไฉนจึงยังเยาว์ เหตุใดจึงยังหนุ่มยิ่งกว่าสาวสวยเฉกเช่นพวกนาง?

ทว่าสงสัยก็ได้แต่สงสัย คำนั้นไม่อาจกล่าวถามออกมา

“ต้องขอบคุณโคล่าที่เถ้าแก่ขายให้วันก่อน” ซ่งฉิวหยิ่งกล่าวขอบคุณจริงจัง “หากไม่มีโคล่านั่น ก็เกรงว่าตัวข้าคงบาดเจ็บจนตอนนี้ยังไม่อาจเดินเหินได้”

ลั่วฉวนจึงส่ายศีรษะรับคำเสียงเบา “อย่าได้ขอบคุณไป ข้าก็เพียงเถ้าแก่ร้าน”

เพียง... เถ้าแก่ร้าน...

เถ้าแก่ ผู้ใดกันเชื่อคำพูดของคุณ?

ผ่านไปครู่หนึ่ง คณะคนทั้งสามของเว่ยฉิงจู่จึงหันมองกันเอง ขณะนี้แต่ละคนต่างเผยสีหน้าแข็งค้าง

“เถ้าแก่ ครั้งล่าสุดที่มาในร้านมีเพียงสินค้าสองอย่าง วันนี้มีใหม่หรือไม่?” เว่ยฉิงจู่กล่าวถามด้วยความสงสัย

ด้วยเพราะชื่อว่าร้านค้า ดังนั้นมีของขายแค่สองอย่างนั้นไม่ผิดแปลกเกินไปหรือ?

ลั่วฉวนพยักหน้ารับ จากนั้นจึงหันกายไปทางด้านหนึ่ง “แน่นอน มีสินค้าเข้าใหม่พอดี เชิญเข้ามาก่อน”

ด้วยเหตุนี้คนทั้งสามจึงเข้ามาในร้าน

แน่นอนว่าเมื่อซ่งฉิวหยิ่งและหลินว่านฉวงได้พบเห็นภายในร้าน พวกนางแทบจะต้องเผยดวงตาเบิกกว้างตื่นตะลึง

เครื่องแก้วอันงดงามมีมากมาย กระทั่งชั้นวางสินค้ายังเป็นเครื่องแก้ว!

แต่พอคิดถึงเจ้าของร้านให้ดี เช่นนั้นเรื่องราวก็ไม่น่าผิดแผกอันใด

หากร้านนี้ที่เปิดโดยผู้แข็งแกร่งไม่มีอะไรพิเศษ นั่นจึงแปลกกว่าไม่ใช่หรือ?

“ทางนี้ นี่เป็นแท่งเครื่องเทศและโคล่าที่ซื้อไปก่อนหน้านี้”

เว่ยฉิงจู่หยิบสินค้าออกจากชั้นวางในร้านก่อนจะชี้ให้สองมิตรสหายได้รับชม

“แท่งเครื่องเทศ โคล่า หากผลลัพธ์ไม่ได้เห็นกับตาตัวเองก็คงไม่เชื่อแน่” หลินว่านฉวงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

“หากมีแท่งเครื่องเทศและโคล่าติดตัวไว้บ้าง จะกล่าวว่ามีอีกชีวิตสำรองก็ไม่เกินเลย” ซ่งฉิวหยิ่งพยักหน้ารับ

ตัวนางได้ประสบกับตนเองแล้ว ว่าโคล่านั้นรักษาอาการบาดเจ็บได้น่าทึ่งเพียงใด

“สินค้าใหม่ที่เถ้าแก่กล่าวถึงคืออะไรหรือ?”

ขณะนี้เองที่สายตาของเว่ยฉิงจู่ต้องหันมองไปทางขวดหยกเย็นสีขาวข้างชั้นวาง

มันไม่เหมือนกับโคล่าและแท่งเครื่องเทศ ขวดหยกสีขาวอันเย็นเยือกนี้มีเพียงหนึ่ง ทั้งยังดูพิเศษอย่างยิ่ง

สตรีทั้งสามต่างมาหยุดยืนตรงหน้าขวดหยกเย็นเยือกสีขาว จากนั้นสายตาจึงเริ่มอ่านสรรพคุณที่ด้านล่าง

ตอนที่ 34 : เถ้าแก่เนี้ย

สิ่งที่พบเห็นเบื้องหน้าสายตา ไม่ทราบแล้วว่าพวกนางทั้งสามคนจะตื่นตะลึงอันใดก่อน

“นะ... หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ?!”

เว่ยฉิงจู่เผยริมฝีปากกระตุกแรง

กับราคาเช่นนี้ ต่อให้นางขายตัวเองเป็นทาสก็ยังไม่น่าพอ

นางแทบคิดอยากกล่าวตะโกนออก นี่มันบ้าอะไร! ทว่าไม่อาจกล่าวได้

“เถ้าแก่ เห็นว่าพวกเราหรือผู้คนในเมืองนี้จะจ่ายกันไหวหรือ?”

ซ่งฉิวหยิ่งหันมองทางลั่วฉวนที่อยู่ใกล้เคียง นางอดไม่ได้จนกลอกตามอง

“ไวน์หยก? น้ำพุแห่งชีวิต? สองชื่อนี้ช่างคุ้นเคยนัก” หลินว่านฉวงครุ่นคิด “แต่ที่ช่วยเสริมกำลังวังชานี้ไม่เคยได้ยิน...”

ขณะนี้เองที่หลินว่านฉวงพลันนึกอะไรขึ้นมาได้ ดวงตาของนางเบิกออกกว้างก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก

“ว่านฉวง เป็นอะไรไปแล้ว?” เว่ยฉิงจู่โพล่งเสียงเอ่ยถาม พบเห็นอาการของหลินว่านฉวง ขณะนี้นางจึงยิ่งสับสน

หลินว่านฉวงอดไม่ได้ที่จะเผยยิ้มออก นางทราบแล้วว่าสายตาตนเองเมื่อครู่คับแคบเพียงใด

“พิจารณาดู จะเกิดอะไรขึ้นหากยอดฝีมือขอบเขตคืนต้นกำเนิดหรือทดสอบเต๋าเฒ่าชราเกินกว่าจะก้าวหน้าได้?” หลินว่านฉวงเอ่ยคำถาม

“ว่าอะไร? ก็ต้องหมดซึ่งเรี่ยวแรงแห่งชีวิตและตกตายตามกาลเวลา!” เว่ยฉิงจู่กลอกตาตอบคำถามอันเรียบง่ายนี้

ซ่งฉิวหยิ่งพยักหน้าเห็นพ้อง

ผู้ฝึกตนทุกคนล้วนทราบคำตอบของคำถามนี้ดีอยู่แล้ว

แต่ประเดี๋ยว...

หมดสิ้นเรี่ยวแรง?

ฟื้นคืนกำลังแห่งชีวิต?

หากเป็นเช่นนั้น ไม่ใช่หมายถึงขวดหยกตรงหน้านี้คือการยืดชีวิตหรอกหรือ?

ชั่วขณะนี้ที่เว่ยฉิงจู่และซ่งฉิวหยิ่งต้องมองไวน์หยกด้วยมุมมองใหม่

ไวน์หยกอยู่ในขวดหยกนี้? พวกนางถึงกับดวงตามืดบอดไม่ทราบสรรพคุณของมัน!

หากยอดฝีมือผู้ซึ่งใกล้หมดอายุขัยได้ทราบว่าร้านแห่งนี้มีสิ่งช่วยยืดชีวิต เช่นนั้นพวกเขาไม่พร้อมใจกันแห่มาหรือ?

และราคาหนึ่งแสนผลึกวิญญาณนั้นแพงหรือไม่?

คำตอบคือแพงอย่างมหาศาล!

ทว่าสำหรับผู้คนเหล่านั้นที่ชีวิตใกล้มอดดับ ไม่ว่าแพงเพียงใดย่อมสามารถนำออกมาจ่ายได้!

ไม่ว่าผลึกวิญญาณสำคัญเพียงใด แต่มีหรือจะสำคัญยิ่งกว่าชีวิตได้?!

กับเวลาที่ยืดออกไปได้ เพียงเรื่องนี้ก็พร้อมสร้างความวุ่นวายแก่นครจิ่วเหยาในภายหน้าแล้ว

“เถ้าแก่ สรรพคุณที่เขียนนี้ยิ่งใหญ่เกินไปแล้ว!”

เว่ยฉิงจู่เผยยิ้มเก้กัง

ลั่วฉวนกลายเป็นไร้ซึ่งคำพูดกล่าว

แล้วมันมีปัญหาที่ตรงใด?

ลั่วฉวนเชื่อ ว่าภายหน้าเขาจะสุ่มโชคได้ของที่ดีกว่าไวน์หยกนี้มาด้วยซ้ำ!

เพียงคิดก็ไม่ทราบแล้ว ว่าถึงตอนนั้นทวีปเทียนหลันจะแปรเปลี่ยนเป็นเช่นไร

เพียงแค่นึกคิดถึงอนาคต มันก็ทำเขาตื่นเต้นไม่ใช่น้อยแล้ว!

ตึก ตึก ตึก~

เสียงฝีเท้าพลันดังใกล้เข้ามา

เว่ยฉิงจู่และคณะต่างหันมองทิศทางต้นเสียง พวกนางต่างอดไม่ได้ที่จะเผยอาการตื่นตะลึง

นางพบเห็นสตรีผู้หนึ่งก้าวเดินลงบันไดมา

สตรีผู้นี้ยังไม่สูงวัย สวมใส่ชุดสีดำ กระนั้นก็ไม่อาจปิดบังรูปลักษณ์อันวิจิตรของนางไว้

ใบหน้าของนางงดงามประหนึ่งเทพเซียน

แน่นอนว่าที่ต้องตาที่สุด ยังคงเป็นเส้นผมและดวงตาสีม่วงคู่นั้น

เว่ยฉิงจู่และคณะบ่อยครั้งออกล่าสัตว์อสูรในเทือกเขาจิ่วเหยา ดังนั้นจึงคุ้นเคยกับตัวตนเช่นนี้ดี

นอกจากนี้พวกนางทั้งสามยังทราบความลับที่ผู้ฝึกตนทั่วไปไม่อาจทราบ

เส้นผมและดวงตาสีม่วง มันหมายความถึงสัตว์อสูรราชวงศ์!

ด้วยสัญชาตญาณของคนทั้งสามที่มีมาเนิ่นนาน ขณะนี้พวกนางแทบคิดสู้ออก

ทว่าเมื่อคิดว่าเจ้าของร้านคือตัวตนทรงอำนาจแข็งแกร่ง สัตว์อสูรราชวงศ์ในร้านก็ไม่คล้ายจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร

ทว่าสตรีนางนี้ได้ก้าวเดินลงมาจากชั้นสอง และชั้นสองนั่นก็เป็นส่วนพักอาศัยของเถ้าแก่...

ไม่ว่ามองจากมุมใด สตรีผู้นี้ก็ไม่น่าคิดเห็นเป็นอื่นได้แล้วกระมัง?

“ยินดีที่ได้พบเถ้าแก่เนี้ย!”

เว่ยฉิงจู่และคณะต่างหันมองกันเองก่อนจะเผยคำออกมาพร้อมกัน

เถ้าแก่เนี้ย?!

เดิมเหยาซือหยานเพียงเดินลงจากบันได ทว่ายามนี้แทบจะร่วงหล่นกลิ้งลงมายามได้ยินคำเรียกหา

ลั่วฉวนเผยสีหน้าแปรเปลี่ยน นี่มัน... ไม่น่าสนุกเกินไปแล้วหรือ?

คนทั้งสามช่างกล่าววาจาได้น่าสนใจ!

ทว่าเหยาซือหยานไม่ใช่ อย่างไรนางก็เป็นสตรี

ใบหน้าของนางเผยเมฆหมอกสีแดงเรื่อปรากฏ กระทั่งใบหูยังต้องแดงก่ำเผยออก

......

ไม่พลาดการอัพเดตตอนใหม่ ติดตามได้ที่ : https://bit.ly/32ciG6V