LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 16 -  เมืองใต้ดิน 

เล่มที่ 1 ตอนที่ 16 -  เมืองใต้ดิน

*จ๋อม* หยดของเหลวหยดตกลงบนตัวของฉัน

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ หยดน้ำที่หยดลงบนใบหน้าของฉันมีความอุ่นและมีกลิ่นแปลกๆ ฉันเห็นดวงตาสีอำพันคู่หนึ่งตรงหน้า ในขณะเดียวกันนั้นดวงตาที่มองกลับมาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"ฮ่าฮ่า ไวฟุ คุณตื่นแล้ว"

เพราะว่าฉันเพิ่งตื่นนอนและสมองก็ยังคงวนเวียน มันถึงต้องใช้เวลาอีกสักพักหนึ่งกว่าที่การมองเห็นของฉันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ในที่สุดฉันก็เห็นใบหน้าอันแสนโง่เขลา เขายิ้มอย่างเบาปัญญาขณะที่เขากล่าวว่า "ไวฟุ คุณดูน่ารักมาก ฮ่าฮ่า"

ฉันถึงกับสะดุ้ง แม้จะยังเห็นหน้าไม่ชัดแต่ฉันก็รีบคว้าคอเสื้อของเขาและดึงเข้ามา จากนั้นก็ทุบเข้าที่หน้าผากของเขา "อ๊ากกก!!" เขาร้องคร่ำครวญและเอนตัวไปข้างหลัง ฉันจึงรีบเตะเตะเข้าที่ท้องของเขา

"อ๊ากกก!!"เขาโห่ร้องด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง *เอื้อกกก!!" เขาถึงขั้นถอยหลังล้มลง ฉันรีบลุกขึ้นไปและนั่งลงบนตัวเขา เมื่อเห็นว่าเขามีมีดเหน็บอยู่ที่สะโพก ฉันจึงมันออกมา แล้วจี้คอเขา "อย่ามาแตะต้องตัวผม"

ฉันตกใจมาก ฉันแข็งแกร่ง!!

"อ๊ากกก เจ็บโว้ย เจ็บ……"เขาเอามือกุมหน้าผากขณะร้องไห้ครวญครางด้วยความเจ็บปวด สีหน้าของเขาดูอึดอัดเหลือเกิน "ทำไมคุณถึงเหมือนแม่ของผมมาก?"

ทั้งห้องมืดสลัว มีเพียงแค่โคมไฟให้แสงสว่างอยู่บนหลังคาแค่ดวงเดียว แสงสว่างที่ส่องอยู่ภายในห้องเล็กๆเผยให้เห็นของตกแต่งห้องแสนเรียบง่าย ทั้งห้องแทบไม่มีสิ่งของแปลกปลอมเลย จะมีก็เพียงแต่เตียงและโต๊ะเหล็กที่มีเก้าอี้ไม้อยู่ด้านข้าง ส่วนบนผนัง มีเพียงท่อนไม้ตอกตะปูเพื่อเอาไว้แขวนเสื้อผ้า

ผนังรอบด้านไม่ได้ทำจากกำแพงปูน แต่สร้างขึ้นจากสแตนเลส ตัวห้องมีขนาดเล็กและดูเหมือนห้องโดยสารที่ใช้พักเวลาล่องเรือ หรือไม่ก็เป็นห้องพักที่สร้างขึ้นในค่ายพักแรม

"อ๊าา!!"เสียงอุทานของอีกคนดังขึ้น มันคือเสียงของลุง ฉันเอามืดจี้คอชายคนนั้นและมองตรงไปข้างหน้าอย่างใจจดใจจ่อ เส้นประสาททุกเส้นของฉันอยู่ในสภาวะเครียด ทุกการเคลื่อนไหวอยู่ในการจับจ้องของฉัน

"ใจเย็น!! ใจเย็น!!"ลุงคนนี้มีลักษณะเป็นชาวยุโรป เขามีดวงตาลึกจมูกโด่ง ผิวพรรณขาวมาก ใบหน้าและรูปร่างของเขาบ่งบอกถึงความเป็นผู้ใหญ่ และมีความป่าเถื่อนสมกับเป็นชายแท้จริง มันเหมือนกับตัวละครผู้ชายในภาพยนตร์สายลับอเมริกัน

เขายื่นมือข้างหนึ่งออกไปข้างหน้า ในขณะที่อีกมือนึงถือจาน บนจานมีสิ่งของสีดำหน้าตาแปลกประหลาดลักษณะคล้ายหมั่นโถว สีหน้าของเขาดูประหม่า แต่ดวงตายังคงไว้ซึ่งความสงบ ลักษณะที่โดดเด่นของเขาช่างเหมือนกับทหารมาก ฉันรู้สึกได้เลยว่าเขาจะต้องเคยเป็นทหารหรือนักรบ กลิ่นอายที่ออกมาจากตัวของเขานั้นเป็นลักษณะเฉพาะตัวที่พบได้เฉพาะอาชีพทหาร

ด้านหลังของเขาคือ….ประตู!! ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก!!

"อย่าเข้ามา!!" ฉันตะโกนขู่ ถ้าหากลุงคนนั้นเป็นนักรบจริงๆ เขาก็คงมีทักษะการต่อสู้ที่ดี ฉะนั้น ฉันจะทำอะไรโดยประมาทไม่ได้ ฉันจำเป็นต้องมีตัวประกัน

ลุงพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง "ตกลง ตกลง"จากนั้นเขาก็มองคนที่อยู่ข้างล่างตัวของฉัน "ลูกชาย จะเป็นอะไรหรือไม่?"

"พ่อ ข้าสบายดี"ผู้ชายที่ถูกฉันนั่งทับ ยังมีอารมณ์ที่จะทักทายพ่อของเขา เห็นได้ชัดเลยว่าเขายังสบาย ไม่มีความประหม่าเลย

จากที่ฉันรู้คือสองคนนี้เป็นพ่อลูกกัน มันยิ่งทำให้ฉันต้องการตัวเขามากขึ้น ใช่แล้ว ฉันนึกขึ้นได้ว่าลุงคนนี้เรียกเขาว่าแฮรี่

ฉันจับคอเสื้อแฮรี่และพยายามจะยืนขึ้น แต่ด้วยขาที่บาดเจ็บและอ่อนแรง มันทำให้ฉันสะดุด แฮรี่รีบกล่าวอย่างรวดเร็วว่า " ระวังหน่อยบาดแผลของเธอน่ะ!!"

"เดินไป!!"ฉันพาเขาไปข้างหน้าในขณะที่ฉันยังคงใช้มีดจี้คอเขา ทุกคนที่เคยแสดงความเป็นห่วงฉันล้วนเป็นแค่ความปลอมและเสแสร้ง

เขายกมือทั้งสองสีฟ้า และจ้องมองไปที่ลุงโดยไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว "ท่านพ่อ ทุกคนกำลังจะได้เห็นเมียของผม…."

พ่อของเขาสบตากับเขา แววตาของลุงคนนั้นดูเป็นทุกข์ใจ "ทำไมแกถึงยังกล้าไร้สาระอีก!!"

"เร็วเข้า เดินไป"การให้ทั้งสองคนสบตากันถือว่าอันตราย

ฉันจับตามองลุงคนดังกล่าว ขณะเดียวกันฉันก็ข่มขู่แฮรี่ให้พาฉันออกไปทางประตู ประตูคือความหวังของฉัน เมื่อฉันเดินทะลุประตูไป ฉันก็ไม่พบกับความน่าประหลาดใจ ภาพเมืองใต้ดินปรากฏขึ้นในสายตาของฉัน บ้านแถวเก่าๆถูกสร้างขึ้นตามหน้าผา ในทางเข้าของแต่ละระดับ มีทางเดินเล็กๆพร้อมราวบันไดเหมือนกับที่ฉันยืนอยู่

ที่แห่งนี้ไม่มีแสงแดด เพราะถูกแผ่นเหล็กใหญ่สร้างคลุมเพื่อซ่อนเมือง บนหลังคามีหลอดไฟฟลูออเรสเซนต์ติดเรียงรายกันเป็นระยะ แต่ไฟสลัวของมันไม่ช่วยให้เมืองใต้ดินสว่างขึ้นเลย

ฉันยืนอยู่บนจัตุรัสขนาดใหญ่ ที่มีคูน้ำอยู่ข้างๆ ภายใต้แสงไฟสลัว ฉันพูดได้เต็มปากแล้วว่ามันคือคูระบายน้ำ อีกด้านนึงของจัตุรัส มีเรือประจัญบานขนาดใหญ่ 2 ลำ และมีคนกำลังเดินไปมาอยู่บนเรือประจัญบาน พวกเขาไม่ได้ดูเหมือนทหารเลย เสื้อผ้าที่ถูกซักผ้าแขวนอยู่บนดาดฟ้า

ฉันอยู่ที่ไหน?

เผ่าภูติคราสที่กินคน

เหล่าพวกเหนือมนุษย์

รถมอเตอร์ไซค์บินได้

เมืองพระจันทร์เงินแสนเหี้ยมโหด ลอยอยู่บนฟ้าราวกับพระจันทร์

แล้วก็ยังมี…..เมืองใต้ดิน!!

เมืองใต้ดินมีขนาดใหญ่มาก ปลายทางทั้งสองข้างยังคงเป็นถนนคดเคี้ยวเคี้ยวไปมาจนไกลสุดลูกหูลูกตา ดูเหมือนมันจะเชื่อมต่อกับพื้นที่อื่นๆด้วย เมืองใต้ดินกว้างใหญ่ไพศาลเกินกว่าจุดที่ฉันยืนอยู่จะมองเห็นหมด

ฉันยืนอยู่บนชั้น 3 และตึกที่อยู่ตรงข้ามก็มีอยู่ประมาณ 7-8 ชั้น ผู้คนกำลังไปยืนรวมตัวกัน พวกเขาล้วนสวมเสื้อผ้าที่มีรอยปะเย็บ แต่ละคนท่าทางดูดีกว่าคนของเผ่าเหอเล่ยมาก พวกเขาสวมรองเท้าที่ไม่ใช่รองเท้าแตะฟาง

ทุกคนล้วนมีรอยยิ้มที่เป็นมิตรบนใบหน้า เหมือนกับคุณป้าบ้านละแวกใกล้เคียงที่มักจะมารวมตัวกันเพื่อดูการแสดง

*เคล้ง เคล้ง เคล้ง เคล้ง เคล้ง!!*ผู้คนสัญจรกันอย่างเร่งรีบ เสียงดังกรอบแกรบเกิดขึ้นจากทางเดินเหล็ก ฉันมองไปที่ต้นกำเนิดเสียงและเห็นผู้หญิงอยู่ 3 คน!!

ทันทีที่ฉันเห็นพวกเธอ ฉันก็รู้สึกผ่อนคลาย อย่างน้อยก็มีเฉพาะผู้หญิงเท่านั้นที่ทำให้ฉันรู้สึกมั่นคงในโลกใบนี้

คนที่อยู่ข้างหน้ามีร่างกายที่ดึงดูดความเร่าร้อน เธอเป็นอาจารย์สอนทหาร ผมสีแดงของเธอช่างมีเสน่ห์มาก ใบหน้าของเธอยังคงดูบอบบางเหมือนคนยุโรป ดวงตาเหมือนอัลมอนด์มีสีอำพัน ผมสีแดงหยิกยิ่งช่วยเสริมสร้างทำให้เธอดูเซ็กซี่ ยิ่งไปกว่านั้นชุดเครื่องแบบทหารที่เธอสวมใส่ยิ่งเสริมสร้างให้เธอน่าดึงดูด

เครื่องแบบทหารโค้งเว้าไปตามส่วนโค้งของร่างกาย ดันให้หน้าอกของเธอโผล่ออกมา ทุกครั้งที่เธอหายใจเข้า กระดุมบนเครื่องแบบก็แทบจะระเบิด ยิ่งสร้างความเย้ายวนใจ

สาวใช้ 2 คนเดินตามหลังเธอมาติดๆ หญิงสาวทางซ้ายอายุไล่เลี่ยกับฉัน แต่เธอก็สวมชุดเครื่องแบบทหาร เธอมีผมบ๊อบสั้นสีขาว แต่ใบหน้าของเธอดูเป็นคนเอเชียเหมือนกับฉัน อย่างไรก็ตามสีดวงตาของเธอนั้นไม่ใช่สีดำหรือสีน้ำตาลแบบคนตะวันออก ดวงตาของเธอนั้นเป็นสีเทา