บทที่ 114

เสียงร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดดังสนั่นออกมาจากอสรพิษฟ้า ร่างกายมีแต่รอยแผลเลือดสีแดงสดอาบย้อมไปทั่วร่าง เสียงจากหมัดเข้าปะทะร่างกายยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงแต่อย่างใด เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง มันจึงระเบิดพลังปราณระดับสีแดงขั้นกลางออกมา แต่ว่าก็ไร้ผลมนุษย์ผู้นั้นยังคงกระหน่ำต่อยเข้าที่ร่างกายอย่างต่อเนื่อง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เวลาค่อยๆไหลผ่านในที่สุด เกือบสองเค่อความเจ็บปวดก็จางหายไปพร้อมกับสติที่ดับวูปลงของอสรพิษฟ้า เนี่ยฟงรีบเข้าไปผ่านำแก่นพลังปราณออกมาพร้อมกับประทับอักขระศักดิ์สิทธิ์ลงไป เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นก็โยนแก่นพลังปราณให้แก่หยางเวย

“ขอบใจเจ้ามากเนี่ยฟง หวังว่าข้าจะตัดผ่านไปที่ระดับสีส้มขั้นเก้าได้ด้วยไอ้นี่นะ”

“หากให้ดี เจ้าควรผ่าดีของมันมาด้วย เอาไว้ข้าจะปรุงยาให้”

หยางเวยได้ยินเช่นนั้นก็รีบทำตามผ่าท้องของอสรพิษฟ้านำดีออกมา เนี่ยฟงก็เข้าไปจัดการเขี้ยวของมันเพื่อนำพิษออกมาด้วยเช่นกัน ตามคำสั่งของลุ่ยกง หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น ทั้งสองก็พุ่งทะยานกลับแต่ว่าในระหว่างนั้นก็มีชายฉกรรจ์สองคนพุ่งเข้ามาสกัดทั้งสองไว้ ชายผู้หนึ่งสวมชุดสีเทาจ้องมองชายหนุ่มทั้งสองอย่างไม่วางตา ไม่นานก็เอ่ยวาจาออกมา

“ใช่สองคนนี้หรือไม่”

“เป็นสองคนนี้ขอรับ”

หยางเวยรีบสวมถุงมือไหม เช่นเดียวกับเนี่ยฟงที่กำชับมีดสั้นในมือเอาไว้ พร้อมกับกระซิบกล่าวบางอย่างกับหยางเวย

“หยางเวย แยกกันไป เจ้าเข้าไปร่วมกลุ่มแจ้งว่าจัดการอสรพิษฟ้าแล้ว ส่วนคนผู้นี้ข้าจะรับมือเอง”

หยางเวยไม่กล่าวสิ่งใดตอบ พุ่งออกไปด้านข้างเพื่อหลบออกไป ชายผู้หนึ่งที่สวมชุดสีเขียวพุ่งติดตามหยางเวยไป ทิ้งให้เนี่ยฟงและชายสวมชุดสีเทายืนจ้องมองกันอยู่ ไม่ถึงสามลมหายใจชายสวมชุดสีเทาก็ระเบิดพลังปราณออกมาระดับสีแดงขั้นกลาง ตูม เนี่ยฟงหาได้สนใจมีดสั้นในมือกลายเป็นดาบอย่างรวดเร็ว พุ่งเข้าหาชายสวมชุดเทาด้านหน้าพร้อมกับฟาดฟันดาบในมือ ปราณสีฟ้าพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง มันปะทะกับเกราะสีแดงเสียงดังสนั่น เนี่ยฟงแสยะยิ้มฟาดฟันดาบในมือต่อไป ปราณดาบสีฟ้าที่มีประกายสายฟ้าสามเล่มพุ่งปะทะกับเกราะสีแดง เปรี้ยง เกราะสีแดงถูกทำลายชายสวมชุดสีเทาถึงกับกระเด็นไปข้างหลัง

ไม่รอช้าเนี่ยฟงพุ่งเข้าประชิดแต่ทว่ายังไม่ทันถึงตัวก็ต้องรีบถีบเท้าพุ่งหลบไปทางขวา สัตว์อสูรลิงหกแขนตัวใหญ่พุ่งเข้ามา ต่อยหมัดไปพื้นเสียงดังสนั่น ฝุ่นควันพุ่งกระจาย มันร้องคำรามพุ่งติดตามเนี่ยฟงอย่างไม่ลดละ แขนทั้งหกถูกเหวี่ยงไปมาต้นไม้รอบกายถูกทำลายไปตามทาง เนี่ยฟงรีบเก็บดาบในมือ แอบสะบัดมือวางอักขระศักดิ์สิทธิ์ไว้ที่พื้น ช่วงจังหวะหนึ่งเนี่ยฟงก็หยุดเท้าหันกลับมาพร้อมกับซัดฝ่ามือลงพื้น วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าส่องแสงออกมา เถาวัลย์สีฟ้ามีประกายสายฟ้าพุ่งเข้ารัดอสูรลิงหกแขนอย่างรวดเร็ว

ไม่รอช้าเนี่ยฟงรีบพุ่งทะยานเข้าหาสัตว์อสูรลิงหกแขน พร้อมกับง้างหมัดขวาต่อยเข้าที่ศีรษะของมันอย่างถนัดถนี่ วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ปรากฏออกมาก่อนที่หมัดขวาจะเข้าปะทะ เปรี้ยง สัตว์อสูรลิงหกแขนกลายเป็นแสงพุ่งเข้าหาร่างของผู้เป็นนายด้านหลัง เนี่ยฟงแสยะยิ้มเรียกมีดสั้นออกมากำชับไว้พร้อมกับฟาดฟันออกไป ปราณมีดสีฟ้าพุ่งเข้าปะทะกับเกราะสีแดงอีกครั้ง เปรี้ยง ไม่ถึงสองลมหายใจ ปราณมีดสีฟ้าก็พุ่งเข้าหารอบทิศทาง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เนี่ยฟงใช้ความเร็ววิ่งวนไปมาพร้อมกับฟาดฟันมีดสั้นในมือ

เกราะสีแดงถูกเรียกออกมาต้านรับปราณมีดที่พุ่งเข้ามาตลอดเวลา เนี่ยฟงค่อยๆเข้าประชิดทีละน้อย ชายสวมชุดสีเทาระเบิดพลังปราณออกมาอีกครั้ง ตูม ปราณมีดถูกทำลายจนหมดสิ้น ในช่วงจังหวะหนึ่ง เนี่ยฟงแอบวางอักขระศักดิ์สิทธิ์ไว้ที่ด้านหน้าของชายสวมชุดสีเทา เนี่ยฟงทำเป็นเสียท่าถูกพลังปราณกระแทกไปด้านหลัง จี้สกัดจุดตัวเองกระอักเลือดออกมา รีบลุกขึ้นยืนตัวสั่นสะท้าน ชายสวมชุดสีเทาเมื่อเห็นเช่นนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอ้ลูกหมา สิ้นฤิทธิ์แล้วรึ มาดูว่าข้าจะทรมานเจ้าอย่างไร”

เนี่ยฟงเดินถอยหลังจ้องมองชายสวมชุดสีเทาด้วยความหวาดกลัว

“ได้โปรดพี่ชายข้าและท่านหาได้มีเรื่องอันใดกันมาก่อน ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ”

“เหอะ ความอวดดีของเจ้าไปไหนหมดแล้ว”

ชายสวมชุดสีเทาเดินเข้ามาในวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่วางเอาไวพอดี เนี่ยฟงก็ทำเป็นล้มไปด้านหลังพร้อมกับประทับฝ่ามือลงพื้นดินวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าเริ่มก่อตัวที่ใต้เท้า มันพุ่งขึ้นล้อมตัวไว้ ไม่ถึงครึ่งลมหายใจมันก็กลายเป็นแสงพุ่งเข้าประทับที่จุดตันเถียน ชายสวมชุดสีเทารับรู้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องจึงคิดรวบรวมลมปราณแต่ทว่าต้องตกใจมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม พลังปราณหดหายจากระดับสีแดงขั้นกลาง หลงเหลือเพียงสีส้มขั้นกลางเท่านั้น เมื่อตรวจสอบไปที่จุดตันเถียนพบว่ามีวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าประทับอยู่ด้านในเนี่ยฟงค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ แสยะยิ้มเดินเข้าหาชายสวมชุดเทาด้านหน้าพร้อมกับกำชับมีดสั้นไว้ในมือ

“บัดซบไอ้ลูกหมา เจ้าทำอันใดกัน”

ในจังหวะที่ชายสวมชุดสีเทาด้านหน้ากำลังจะพุ่งหลบหนี เนี่ยฟงก็ซัดมีดสั้นไปที่เท้าด้านขวา เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

“เมื่อครู่ท่านกล่าวว่าจะทรมานข้า เช่นนั้นข้าจะทำเช่นเดียวกับที่ท่านกล่าว”

มีดสั้นถูกดึงออกพร้อมกับจ้วงแทงเข้าไปอีกครั้ง เลือดสีแดงไหลออกมาจากบาดแผล ชายสวมชุดสีเทาตัวสั่นสะท้าน

“เอาละข้าคงไม่มีเวลาเล่นกับท่านมากนัก”

กล่าวจบเนี่ยฟงก็รีบใช้มีดสั้นวาดผ่านลำคอชายสวมชุดสีเทาทันที ศีรษะหลุดกระเด็นเลือดสีแดงพุ่งกระฉูดประดุจน้ำพุ พร้อมกับปลดแหวนออกจากนิ้วมือ เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็ถือศีรษะของชายผู้นั้นติดมือมาด้วย ในระหว่างที่พุ่งทะยานไปตามทาง ก็ได้ยินเสียงปะทะกันของอาวุธด้านหน้า ทันทีที่หลุดออกจากป่า ด้านหน้าก็พบกับพวกโจรรวมตัวกันบุกที่ค่ายอีกครั้ง เสียงปะทะฝ่ามือกันระหว่างหัวหน้าโจรเงามายาและเจ้าสำนักหานเจิ้งเปาเสียงดังสนั่น เนี่ยฟงสังเกตเห็นหยางเวยกลับมาอย่างปลอดภัย จึงเรียกมีดสั้นมาถือไว้ในมือ ในระหว่างนั้นก็มีเสียงร้องคำรามมาจากด้านข้าง

“บัดซบไอ้ลูกหมา แกถือสิ่งใดมา”

ชายผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มโจรตะโกนออกมาเสียงดังลั่นพร้อมกับพุ่งเข้าหาชายหนุ่มผู้หนึ่งที่ถือศีรษะมนุษย์ผู้หนึ่งกลับมาด้วย เนี่ยฟงเองก็หาได้ตื่นตกใจ โยนศีรษะในมือออกไป พร้อมกับฟาดฟันมีดสั้นในมือออกไป ชายผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มโจรรีบพุ่งเข้าไปรับศีรษะ แต่ทว่ายังไม่ทันที่จะสัมผัส ปราณมีดสีฟ้าก็พุ่งผ่าศีรษะแยกเป็นสองส่วน ไขสมองกระเด็นร่วงลงพื้น ชายผู้เป็นหัวหน้าร้องคำรามขึ้นมาอีกครั้งจ้องมองชายหนุ่มด้านหน้าด้วยสายตาอำมหิต ระเบิดพลังปราณสีส้มขั้นกลางออกมาอย่างสุดกำลังพร้อมกับซัดฝ่ามือออกมา ปราณฝ่ามือขนาดใหญ่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับ

หลายคนต่างตื่นตกใจจ้องมองการต่อสู้อย่างไม่วางตา เนี่ยฟงรีบถีบเท้าหลังออกมา มีดสั้นในมือกลายเป็นดาบอย่างรวดเร็วพร้อมกับฟาดฟันออกไป ปราณดาบสีฟ้าพร้อมประกายสายฟ้าพุ่งเข้าหาหัวหน้ากลุ่มโจร ปราณฝ่ามือขนาดใหญ่ถูกซัดเข้ามาปะทะ เปรี้ยง เจ้าสำนักหานเจิ้งเปารีบพุ่งเข้ามาช่วยเหลือ เนี่ยฟงจึงรีบพุ่งหลบออกมาแต่ทว่าชายผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มโจรเงามายาก็หาได้สนใจเจ้าสำนักหานเจิ้งเปาพุ่งตัวหลบหลีกติดตามชายหนุ่มด้านหน้าไป ปราณฝ่ามือถูกซัดออกมาอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง มันปะทะกับพื้นดินแตกกระจาย เนี่ยฟงพุ่งหลบหนีไปตาม ไม่นานก็หลอกล่อหัวหน้ากลุ่มโจรมาที่บริเวณต้นไม้ใหญ่ที่พักผ่อน

เมื่อมาถึงเนี่ยฟงรีบเก็บดาบในมือซัดฝ่ามือลงพื้น วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ส่องแสงออกมาจากพื้น เถาวัลย์สีฟ้ามีประกายสายฟ้าสามเส้นพุ่งเข้ารับตัวหัวหน้ากลุ่มโจรอย่างรวดเร็ว เสียงร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดดังลั่นออกมา เจ้าสำนักหานเจิ้งเปาและบรรดาผู้อาวุโสรีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว