บทที่ 113

เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณ เลือดสีแดงสดไหลนองเต็มพื้น ชายผู้หนึ่งสังหาร ส่วนชายอีกผู้หนึ่งขนย้ายศพ ผู้คนมากมายต่างยืนมองตัวสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว ส่วนกลุ่มผู้นำต่างยืนนิ่งค้างด้วยความตกใจ การสังหารยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดแต่อย่างใด เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง กองซากศพสองฝั่งเกือบยี่สิบศพ ไม่นานการสังหารอันโหดเหี้ยมก็จบลง เสียงเหนื่อยหอบดังออกมาจากชายหนุ่มทั้งสองอย่างเห็นได้ชัด ผู้อาวุโสสองคนจากสำนักมังกรผยองราชันพุ่งทะยานเข้ามาหา พร้อมกับสายตาที่จ้องมองไม่สู้ดีนัก

“พวกเจ้าทั้งสองเจ้าสำนักต้องการพบพวกเจ้า”

เนี่ยฟงหันไปมองหนางเวยที่ตอนนี้หาได้สนใจสิ่งใดปลดแหวนออกมากองซากศพทั้งสองกองอย่างอารมณ์ดี เกือบสามลมหายใจก็เอ่ยวาจาเรียกหยางเวย

“หยางเวย ไปกันเถอะ”

เนี่ยฟงหันมามองผู้อาวุโสทั้งสองที่เริ่มที่จะไม่พอใจแล้ว พร้อมกับกล่าวตอบ

“เชิญท่านทั้งสองนำทางขอรับ”

ทั้งสองเดินตามผู้อาวุโสไปที่กระโจมใหญ่ส่วนคนอื่น ๆก็ช่วยกันจัดการซากศพและรักษาบาดแผลผู้บาดเจ็บ ภายในกระโจมใหญ่ ด้านในมีแต่ระดับผู้นำกลุ่มทั้งหมดนั่งเก้าอี้นั่งทั้งสองฝั่ง ด้านหลังมีคนติดตามคนหรือสองคน เมื่อเข้ามาถึงทั้งสองก็ก้มคารวะ

“คารวะผู้อาวุโสทั้งหลายขอรับ”

เป็นเจ้าสำนักหานเจิ้งเปาที่เอ่ยวาจาถามชายหนุ่มทั้งสอง

“เจ้าทั้งสองเป็นผู้ใดกัน”

เนี่ยฟงกล่าววาจาตอบอย่างเสียงดัง

“ข้ามีนามว่าเนี่ยฟง อดีตศิษย์สำนักพยัคฆ์สายลม ศิษย์เจ้าสำนักจางหลิง ส่วนอีกคนมีนามว่าหยางเวย อดีตศิษย์สำนักพยัคฆ์สายลมเช่นกันขอรับ เป็นศิษย์ของผู้อาวุโสชิวจางซุน พวกข้าทั้งสองออกจากสำนักเพื่อออกผจญภัย เมื่อไม่กี่วันก่อนได้ทราบข่าวว่ามีการออกกำจัดกลุ่มโจรพวกข้าทั้งสองจึงเข้าร่วมขอรับ”

สิ้นเสียงกล่าวของชายหนุ่มด้านหน้าทั้งกระโจมต่างนิ่งเงียบมีเพียงเจ้าสำนักหานเจิ้นเปาเท่านั้นที่ยกยิ้ม

“เห้อ นับว่าเป็นโชคดีของเจ้าจางหลิง ที่มีศิษย์ที่เก่งกาจเช่นเจ้า ข้าขอเป็นตัวแทนกล่าวขอบคุณในสิ่งที่เจ้าทั้งสองกระทำมาทั้งสองคืน เอาละเช่นนั้นเช่นพวกเจ้าทั้งสองพักผ่อนเถอะ ข้าไม่รบกวนเวลาของพวกเจ้าแล้ว”

เมื่อก้มคารวะอีกครั้งก็เดินออกมาจากกระโจมใหญ่ เสื้อผ้ามีแต่คราบเลือดเดินผ่านชายหนุ่มทั้งสี่คนที่พบเจอหยางเวยและเนี่ยฟงเมื่อวาน ยืนก้มหน้าตัวสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว หยางเวยทำเป็นเพียงหลี่ตามองและเดินผ่านไปเท่านั้น ทั้งสองถูกเชื้อเชิญให้เข้าพักในกระโจมที่พัก แต่ว่าถูกปฏิเสธ โดยให้เหตุผลว่าพักบนกิ่งไม้สะดวกกว่า กองไฟถูกจุดไว้ด้านของแม่น้ำใหญ่ ตูม เสียงหยางเวยกระโดดลงไปในแม่น้ำเสียงดัง เนี่ยฟงใช้ประกายสายฟ้าซ็อตปลาตัวใหญ่ได้หลายตัว จึงนำมาย่างไฟทิ้งไว้ หลังจากจัดการปลาตัวใหญ่จนอิ่มทั้งสองก็มุ่งหน้ากลับไปที่ค่าย นั่งโคจรลมปราณบนกิ่งไม้ใหญ่เช่นเดิม

ค่ายโจรเงามายาค่ายขนาดใหญ่กลางเขาสัตว์อสูรภายในห้องโถงชายผู้เป็นหัวหน้านั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลัก จ้องมองรายงานในมือจำนวนผู้เสียชีวิตมากเกินครึ่ง เหล่าหัวหน้าหน่วยที่มีพลังฝีมือสูงๆหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย พวกโจรที่ยืนรออยู่ในห้องโถงต่างนิ่งเงียบ ชั่วน้ำเดือดก็มีชายผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาภายในห้องโถงอย่างเร่งรีบ

“คารวะท่านหัวหน้า หน่วยลาดตระเวนกลับมารายงานแล้วขอรับ พวกหัวหน้าหน่วยที่ติดตามท่านออกไปเมื่อคืน ถูกสังหารจนหมดแล้วขอรับ ทันทีที่พวกนั้นผ่านม่านวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ ก็หายตัวไปมีเพียงก้อนหินหนึ่งก้อนถูกแทนที่ขอรับ”

สิ้นเสียงชายผู้นั้นรายงาน เก้าอี้ไม้แกะสลักด้านหลังชายผู้เป็นหัวหน้าก็ระเบิดออก ตูม เศษไม้ปลิวกระจายไปด้านหลัง เสียงสบถดังออกมาเสียงดัง

“บัดซบ พวกมันมีคนเก่งกาจด้านอักขระศักดิ์สิทธิ์ด้วยรึ เหตุใดถึงไม่มีรายงานเข้ามา”

ชายที่เข้ามารายงานยืนตัวสั่นสะท้านกล่าวออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ

“จากที่สืบมา พวกมันมีด้วยกันสองคนขอรับ เป็นศิษย์สำนักพยัคฆ์สายลม”

“บัดซบ บัดซบ ให้คนไปตามน้องชายข้ากลับมา”

“ขอรับ”

เมื่อตอบรับเสร็จชายผู้นั้นก็รีบออกไปจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว

“เราจะทำอย่างไรต่อขอรับท่านหัวหน้า”

“มีทางเดียวที่จะจัดการพวกมัน ส่งคนไปหลอกล่อเจ้าของเขาสัตว์อสูร”

หลายคนได้ยินยืนตัวสั่นสะท้านยิ่งกว่าเดิม มีหลายคนรีบกล่าวขัดแย้ง แต่ก็ทนรับแรงกดดันระดับสีแดงไม่ไหวนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ไม่นานการประชุมก็เสร็จสิ้นกลุ่มโจรจำนวนสิบคนมุ่งหน้าขึ้นเขาสัตว์อสูร ชายผู้เป็นหัวหน้ายืนแสยะยิ้มจากหน้าห้องโถง

ยามบ่ายผู้คนในค่ายต่างพักผ่อนอยู่ในกระโจม เสียงต้นไม้ล้มเสียงดังตั้งแต่บนยอดเขา ฝุ่นควันตลบอบอวล ผู้คนด้านล่างต่างแตกตื่น เหล่าผู้อาวุโสและเหล่าผู้นำกลุ่มต่างออกมาที่ด้านหน้าค่ายจ้องมองต้นไม้ล้มบนเขาด้วยความสงสัย เนี่ยฟงที่นั่งโคจรลมปราณอยู่บนกิ่งไม้รีบลืมตาขึ้นมองบนเขา

“หยางเวย เจ้าช่างโชคดีนัก แก่นพลังปราณกำลังลงมาหาเจ้าถึงที่เลยทีเดียว”

หยางเวยที่นั่งโคจรลมปราณอยู่รีบลืมตาขึ้นมา หันไปมองเนี่ยฟง ที่ตอนนี้ชี้มือที่ด้านบนเขา

“หากข้าเดาไม่ผิด หัวหน้าโจรเงามายาต้องเป็นคน ใช้อุบายหลอกล่ออสรพิษฟ้าที่อยู่บนเขาลงมาเป็นแน่”

สิ้นเสียงกล่าวของเนี่ยฟงศิษย์สำนักมังกรผยองราชันผู้หนึ่งก็รีบวิ่งเข้ามาเรียกเนี่ยฟงและหยางเวยไปที่ด้านหน้าค่าย เมื่อมาถึงเนี่ยฟงพอทราบว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น จึงรับอาสาสังหารสัตว์อสูรอสรพิษฟ้าเอง เจ้าสำนักหานเจิ้งเปาเอ่ยวาจาขอบคุณสำหรับการเสียสละในครั้งนี้ โดยหารู้ไม่ว่ามันเป็นแผนของเด็กหนุ่มเองเช่นกัน เนี่ยฟงและหยางเวยพุ่งทะยานขึ้นไปบนเขา ทั้งสองแอบซ่อนตัวอยู่บนกิ่งไม้ เห็นชายฉกรรจ์ห้าคนวิ่งลงเขามาพร้อมกับไข่ใบใหญ่หนึ่งใบ เนี่ยฟงรับโบกสะบัดมือขวา นำหน้าไม้ออกมาถือไว้ ไม่ถึงสามลมหายใจลูกหน้าไม้ก็พุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว

ลูกหน้าไม้เสียบปักหน้าปกของชายฉกรรจ์ทั้งห้าอย่างถนัดถนี่ ล้มไปนอนกับพื้น เนี่ยฟงรีบพุ่งออกไปอุ้มไข่ใบใหญ่เอาไว้ได้ พร้อมกับหันไปมองหยางเวย

“หยางเวย เร่งติดตามข้ามา เราจะต้องรีบสังหารมันก่อน”

เนี่ยฟงแทบไม่รอให้หยางเวยกล่าวตอบ พุ่งออกไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว หยางเวยรีบพุ่งออกไปติดตาม ชั่วน้ำเดือดทั้งสองก็ได้รับแรงกดดันบางอย่างมาจากด้านหลัง พลังปราณระดับสีแดงขั้นกลางแผ่กดดันมาจากด้านหลัง เนี่ยฟงโยนไข่ใบใหญ่ให้แก่หยางเวย

“ทำเช่นเดิม หลอกล่อมันเป็นวงกลม ข้าขอเวลาวางวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เสียก่อน”

หยางเวยรับไข่ใบใหญ่มาได้ก็รีบพุ่งทะยานออกไป เนี่ยฟงก็รีบพุ่งไปอีกทาง โบกสะบัดมือขวาวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าขนาดใหญ่ ทับซ้อนกันสองวงก็หายไปกับพื้น เนี่ยฟงวิ่งวนไปมาเพื่อวางวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เช่นเดียวกับหยางเวย ไม่นานเจ้าของไข่ใบใหญ่ที่หยางเวยอุ้มไว้ก็เดินทางมาถึง กลิ่นเหม็นสาบฉุนเข้าจมูกต้นไม้หักโค้นล้ม หยางเวยยืนเผชิญหน้ากับอสรพิษฟ้าตัวใหญ่ อสรพิษสีดำปรากฏกายออกไป มันรีบพุ่งเข้าหาอสรพิษฟ้าอย่างรวดเร็ว หยางเวยวางไข่ลงกับพื้นสะบัดมือเรียกถุงมือไหมมาสวมใส่ พุ่งเข้าหาอสรพิษฟ้า เปรี้ยง แต่ทว่ายังไม่ทันเข้าประชิดหยางเสยก็ถูกหางขนาดใหญ่ฟาดเข้ามากระเด็นออกไปด้านข้าง

เนี่ยฟงที่พุ่งติดตามมาถึงก็ส่งสัญญาณให้แก่หยางเวย หยางเวยฝืนทนเจ็บรีบอุ้มไข่ใบใหญ่พุ่งไปทางเนี่ยฟงพร้อมกับเรียกอสรพิษดำกลับมา อสรพิษฟ้าดูเหมือนมีอารมณ์มันขู่ออกมาเสียงดังใช้หางฟาดไปมาพุ่งติดตาม เมื่อมาถึงบริเวณเนี่ยฟงก็ชี้ให้หยางเวยไปยืนหลอกล่ออสรพิษฟ้าทางด้านขวามือ ทันทีที่อสรพิษฟ้าพุ่งเข้ามาในระยะ เนี่ยฟงก็โบกสะบัดมือขวาอย่างรวดเร็ว วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ส่องแสงออกมาจากพื้นดิน เถาวัลย์สีฟ้ามีประกายสายฟ้าล้อมรอบพุ่งเข้าหาอสรพิษฟ้าอย่างรวดเร็ว มันพุ่งเข้ารัดตัวเกล็ดขนาดใหญ่ทั่วร่างถูกทำลายเพราะแรงรัด หยางเวยรีบวางไข่ใบใหญ่ลงพื้นพุ่งทะยานออกไปกระหน่ำต่อยหมัดทั้งสองเข้าที่ลำตัวของอสรพิษฟ้าเสียงดังสนั่น