ตอนที่ 16 จิตใจของเหล่าสาวก 2
ตอนที่ 16 จิตใจของเหล่าสาวก 2
ติดตามแฟนเพจอัพเดทข่าวสารอ่านนิยายก่อนใครได้ที่ FB: ND Translate นิยายแปลไทย
"ติ้ง! คุณได้รับผู้ศรัทธาเพิ่ม 35 คน ตอนนี้คุณได้รับแต้มบุญเพิ่ม 350 แต้ม"
ลู่โจวพยักหน้าของเขาเล็กน้อยก่อนที่จะพึมพำพร้อมกับถอนหายใจออกมา "เจ้าพวกนั้น ฉันน่ะไม่เข้าใจเจ้าพวกนั้นจริง..."
...
แทนที่จะแสวงหาความสุขทางกาม หมิงซี่หยินในตอนนี้ได้ใช้เวลาในการบินต่อไปทางทิศตะวันตกแทน หมิงซี่หยินในตอนนี้ได้มาถึงป่าแห่งหนึ่งที่ติดอยู่กับเมืองหลวงของมณฑลยี่
"ที่นี่น่าจะเป็นหุบเขาพยัคฆ์อย่างงั้นสินะ" หมิงซี่หยินหยิบแผนที่ที่ตัวเขาได้พกออกมาดูอย่างรอบคอบก่อนที่จะเก็บแผนที่ไป
ป่าแห่งนี้ช่างเป็นสถานที่อันสวยงามและแสนเงียบสงบ แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังมีภัยอันตรายแอบซ่อนเอาไว้ ที่ด้านในของป่าเต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ ถ้าหากหมิงซี่หยินคิดไม่ผิดด้านหลังของม่านหมอกจะต้องมีสัตว์ร้ายอาศัยอยู่ทั่วทุกมุมอย่างแน่นอน แต่ถึงแบบนั้นหมิงซี่หยินผู้ที่สามารถฝึกยุทธ์ไปถึงขั้นศักดิ์สิทธิ์ได้ก็ไม่มีอะไรจะต้องเกรงกลัวอีกต่อไป ด้วยพลังวรยุทธ์ของเขาในตอนนี้คงจะไม่มีสัตว์ร้ายตัวไหนที่สามารถเอาชนะตัวเขาได้
"น้องแปด ข้าศิษย์พี่ของเจ้ามาหาน่ะ..."
เมื่อหมิงซี่หยินพูดเสร็จเขาก็ลอยเข้าไปในป่าไป การเคลื่อนไหวของเขานั้นรวดเร็วดุจดั่งวิญญาณร้าย
ที่หุบเขาพยัคฆ์
หัวหน้าหุบเขาพยัคฆ์อย่างซู่ฮ่องกงในตอนนี้กำลังนอนหลับสนิทอยู่
"ท่านหัวหน้าครับ มีผู้ฝึกยุทธ์คนหนึ่งมาขอพบครับ"
"ไล่เจ้านั่นไปซะ ข้ากำลังจะนอน! "
"แต่ชายคนนั้นเขา...เขา..."
"ถ้าหากเจ้านั่นมันพูดมากนักละก็ ส่งมันไปเป็นอาหารสัตว์เลี้ยงใต้ฐานของพวกเราซะ! "
"..."
ในตอนนั้นเองเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานก็ดังมาจากด้านนอก เสียงหัวเราะของชายคนนั้นได้ทำบรรยากาศภายในหุบเขาพยัคฆ์สั่นสะท้านไปทั่วทุกหนแห่ง แน่นอนว่านี้จะต้องเป็นลักษณะพิเศษอันทรงพลังของผู้ฝึกยุทธ์ไม่ผิดแน่
ซู่ฮ่องกงที่กำลังหลับตาอยู่ได้ตื่นลืมตาขึ้น 'นี้มันพลังของใครกัน ท่านอาจารย์อย่างงั้นหรอ? ท่านอาจารย์มาที่นี่เพื่อมาจัดการกับข้าสินะ? โอ้ ไม่นะสวรรค์...'
เมื่อคิดถึงพละกำลังความแข็งแกร่งของท่านอาจารย์ ขาของซู่ฮ่องกงในตอนนี้ก็ถึงกับหมดแรงไป
ในเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ ซู่ฮ่องกงคนนี้ไม่เคยได้นอนหลับอย่างสนิทเลย ชีวิตของเขาในตอนนี้ก็เหมือนถูกแขวนเอาไว้บนเส้นด้าย จนกระทั่งมาถึงวันนี้ ซู่ฮ่องกงพึ่งจะนอนหลับได้อย่างสนิทใจ แต่แล้วก็มีเหตุการณ์อะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นซะก่อน
"ฮาฮ่า! น้องแปด เจ้ากำลังตื่นกลัวอะไรกันอยู่? " หมิงซี่หยินที่ลอยเข้ามาจากด้านนอกได้ตะโกนเข้ามา แม้ว่าเหล่าศิษย์สำนักหุบเขาพยัคฆ์จะเป็นผู้ฝึกยุทธ์หลายคน แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่มีใครเลยที่มีวรยุทธ์แกร่งกล้าพอที่จะหยุดหมิงซี่หยินคนนี้ได้
"ศิษย์พี่! " ซู่ฮ่องกงตบหน้าอกของตัวเอง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก "ศิษย์พี่ทำให้ข้ากลัวนะ! ข้าคิดว่าท่านอาจารย์จะมาที่นี่เพื่อที่จะจัดการกับข้าซะอีก! "
"โอ้ เจ้าน่ะยังเรียกข้าว่าศิษย์พี่อยู่อีกอย่างงั้นหรอ? " หมิงซี่หยินพูดขึ้น
ซู่ฮ่องกงไม่ได้สนใจคำถากถางของศิษย์พี่ของเขาเลย "ทำไมศิษย์พี่ถึงมาถึงที่นี่ได้ล่ะ? ศิษย์พี่ตั้งใจที่จะร่วมมือกับข้าแล้วสินะ? "
"ไม่ใช่อย่างงั้นหรอก! "
"แล้วศิษย์พี่มาที่นี่ทำไมกัน? "
"เจ้าน่ะอยากให้ข้ามาอยู่ในที่ที่ซอมซ่อแบบนี้อย่างงั้นเหรอ? ไม่มีทางซะหรอก! " หมิงซี่หยินได้ตอบกลับอย่างถากถางเช่นเคย สมาชิกของหุบเขาพยัคฆ์หลายคนทำท่าทีที่จะหยุดหมิงซี่หยินเอาไว้ แต่เสียงของเขาก็ทำให้สมาชิกพวกนั้นกลัวจนหัวหดไปซะก่อนแล้ว
หมิงซี่หยินได้เดินตรงมาที่บัลลังก์ของซู่ฮ่องกง หมิงซี่หยินไม่รอช้ารีบตะคอกใส่ศิษย์ผู้น้องของเขา "ลุกขึ้นมาซะ! "
"เอาหน่า! ใจเย็นก่อนสิศิษย์พี่! "
"ข้ามาที่นี่เพราะว่าได้รับภารกิจมาน่ะ..."
"ภารกิจอย่างงั้นหรอ? ภารกิจอะไรกัน? " ซู่ฮ่องกงถามอย่างหวาดระแวง
"เจ้าน่ะอยู่เบื้องหลังการลักพาตัวคนสกุลซีจากเมืองยางอันใช่ไหม? "
หมิงซี่หยินที่นั่งอยู่บนเก้าได้จ้องไปที่ซู่ฮ่องกง
"ฮะ? อะไรนะ ไม่ใช่ข้าแล้วศิษย์พี่ ข้าไม่ได้ทำ! "
"เป็นความจริงอย่างงั้นหรอ? "
"ข้าสาบานได้เลยศิษย์พี่! ข้าจะไปยุ่งกับครอบครัวตระกูลซีของศิษย์น้องเล็กทำไมกัน ไม่ว่าข้าจะเป็นคนที่ชั่วช้าขนาดไหนข้าก็ไม่วันที่จะแตะต้องครอบครัวของศิษย์น้องแบบนี้ได้หรอก! " ซู่ฮ่องกงชูสามนิ้วคล้ายกับให้คำสัตย์สาบาน
"ข้าน่ะได้ไปปราบพวกกลุ่มโจรภูเขามา เจ้าพวกนั้นน่ะได้รับการสนับสนุนจากผู้ฝึกยุทธ์ที่มีวรยุทธ์อยู่ในขั้นสังหรณ์หยั่งรู้ เจ้าพวกนั้นน่ะมันพูดถึงหุบเขาพยัคฆ์ของเจ้าก่อนที่จะตายจากไป หรือว่าเจ้าพวกนั้นจะใส่ความเจ้ากันศิษย์น้อง? "
เมื่อได้ยินศิษย์พี่ของเขา ซู่ฮ่องกงก็ได้ขมวดคิ้วขึ้นมา "หลายปีแล้วที่ข้าได้ตั้งกลุ่มสำนักหุบเขาพยัคฆ์มา ข้าคงจะทำให้เหล่าผู้ฝึกยุทธ์รู้สึกขุ่นเคืองเข้าน่ะศิษย์พี่ ข้าสงสัยว่าเจ้าพวกนั้นก็คือหนึ่งในคนที่ไม่พึงพอใจข้า"
"นั่นมันเรื่องของเจ้า ไม่ใช่ธุระของข้า! เจ้าจะต้องกลับไปกับข้าเพื่อพบกับท่านอาจารย์"
เมื่อเอ่ยถึงท่านอาจารย์ สีหน้าของซู่ฮ่องกงก็เริ่มสั่นกลัวไปในทันที ในตอนนั้นเองเขาก็ล้มลงไปครึ่งตัว ใบหน้าของเขาเริ่มมีน้ำตาไหลริน ในตอนนั้นซู่ฮ่องกงได้คว้าแขนของหมิงซี่หยินเอาไว้ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง "ได้โปรดศิษย์พี่ อย่าทำแบบนี้กับข้าเลย! ท่านอาจารย์กำลังบาดเจ็บอยู่ไม่ใช่หรอ? ถ้ายังไงศิษย์พี่ก็ช่วยปล่อยเรื่องนี้ไปซะสิ...ทำไมศิษย์พี่จะต้องเอาจริงเอาจังกับเรื่องในครั้งนี้ด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นยังไงพวกศิษย์พี่ก็จะต้องออกจากภูเขาทองอยู่แล้ว"
"หุบปาก! " หมิงซี่หยินได้จ้องมองไปที่ศิษย์น้องอันน่าสมเพช เขาได้ตะคอกตอบกลับไปในทันที "เจ้ากล้าที่จะทรยศกับท่านอาจารย์แล้วพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าข้าอีกอย่างงั้นหรอ! คุกเข่าลงซะ! "
พึบ!
ซู่ฮ่องกงคุกเข่าลงกับพื้นอย่างเชื่อฟัง
...
"ติ้ง! คุณได้รับรางวัล 200 แต้มบุญจากการสั่งสอนซู่ฮ่องกง โปรดสั่งสอนศิษย์ของคุณต่อไป..."
ลู่โจวเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือน ตัวเขาได้ใช้มืออันแก่ชราลูบไปที่เคราของตัวเอง "เจ้าสี่ เจ้านี่มันน่าสนใจจริงๆ! "
...
"ศิษย์พี่สี่ ข้าผิดไปแล้ว! " ซู่ฮ่องกงรีบโค้งคำนับอย่างหวาดกลัว ตัวเขาในตอนนี้ไม่กล้าที่จะพูดอะไรที่ไม่เข้าเรื่องแล้ว
"เมื่อไม่กี่วันก่อนท่านอาจารย์น่ะได้ปราบเหล่ายอดฝีมือทั้งสิบไป เจ้าพวกนั้นทั้งหมดล้วนมีวรยุทธ์สุดแกร่งกล้าอยู่ ถ้าหากจะบอกว่าเจ้าพวกนั้นมีวรยุทธ์แข็งแกร่งที่สุดในยุทธภพก็คงจะเป็นอะไรที่ไม่ได้เกินจริงไปเลยแม้แต่น้อย ข้าคิดว่าเจ้าเองก็คงจะได้ยินเรื่องเล่ามาสินะศิษย์น้อง...และเพราะแบบนี้แล้วเจ้ายังกล้าที่จะไม่เชื่อฟังท่านอาจารย์ของพวกเราอีกอย่างงั้นหรอ! " ในคำพูดของหมิงซี่หยินนั้นนอกจากจะเล่าวีรกรรมของลู่โจว เขายังแฝงคำพูดที่เต็มไปด้วยคำเตือนเช่นกัน หมิงซี่หยินแท้จริงตั้งใจที่จะบอกว่าวรยุทธ์ของท่านอาจารย์เพิ่มมากขึ้น สิ่งที่พวกเขาทั้งหมดเคยคิดเอาไว้มันไม่จริง ท่านอาจารย์คนนี้ยังคงแข็งแกร่งเช่นเดิม และถ้าดูจากผิวเผินแล้วเขาคนนี้คงจะแข็งแกร่งมากขึ้นด้วยซ้ำไป
ซู่ฮ่องกงรีบหยิบจดหมายฉบับหนึ่งก่อนที่จะส่งมันให้กับมือหมิงซี่หยิน "ศิษย์พี่ จดหมายฉบับนี้เป็นของศิษย์พี่เจ็ด ข้าคิดว่าสิ่งที่ศิษย์พี่เจ็ดคิดไว้คงอาจจะมีประโยชน์กับศิษย์พี่"
หมิงซี่หยินรีบหยิบจดหมายที่ได้มาเปิดอ่านขึ้น เมื่อตัวเขาได้อ่านจดหมายฉบับนั้นคิ้วของหมิงซี่หยินก็ได้ขมวดขึ้นอีกครั้ง
"ศิษย์น้องเจ็ดได้บอกเอาไว้ วรยุทธ์ของท่านอาจารย์พวกเราในตอนนี้คงจะอยู่ในขั้นมหาภัยพิบัติศักดิ์สิทธิ์ขั้นสุดยอด แต่ในอดีตกว่า 200 ปีก่อน ท่านอาจารย์ของพวกเราเคยที่จะฝึกวรยุทธ์เพื่อให้เหนือไปกว่าขั้นมหาภัยพิบัติศักดิ์สิทธิ์ แต่ถึงแบบนั้นท่านก็ได้ทำพลาดไป และเพราะความผิดพลาดในครั้งนั้นจึงทำให้ท่านอาจารย์อ่อนแอลง ตัวเขาที่ถูกเหล่ายอดฝีมือทั้งสิบดักซุ่มโจมตีจึงได้พลาดท่าไป แล้วท่านอาจารย์กลับมามีวรยุทธ์อีกครั้งได้ยังไงกัน? "
"ศิษย์น้องเจ็ดจะบอกว่าท่านอาจารย์ได้ใช้ยาสูตรลับบางชนิดอย่างงั้นสินะ? " หมิงซี่หยินได้ถามขึ้นมาอย่างสงสัย
"ถูกแล้วศิษย์พี่"
ซู่ฮ่องกงได้ลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ เขาได้กระแอมก่อนที่จะพูดออกมาอีกครั้ง "ศิษย์พี่สี่ ทั้งศิษย์พี่แล้วก็ตัวข้าต่างก็รู้ระดับวรยุทธ์ของศิษย์พี่ใหญ่ดี เขาคนนั้นไม่ได้มีวรยุทธ์ด้อยไปกว่าท่านอาจารย์เลย แต่ทำไมศิษย์พี่ใหญ่ถึงไม่กล้าที่จะทำอะไรกับท่านอาจารย์เลย ทั้งๆ ที่ผ่านมานานหลายปีแล้วแบบนี้? "
หมิงซี่หยินได้โยนจดหมายฉบับนั้นทิ้งไป "ไม่มีใครรู้หรอกว่าท่านอาจารย์ซ่อนไพ่ตายเอาไว้กี่ใบกันแน่! "
"แล้วจะยังไงกัน? ไม่ว่าท่านอาจารย์จะมีไพ่ตายอะไรนั่นสักกี่ใบ ยังไงชีวิตของท่านก็จะต้องจบลงสักวันอยู่ดี ท่านอาจารย์น่ะจะต้องตายในเร็วๆ นี้อย่างแน่นอน" ซู่ฮ่องกงพูดออกมาอย่างไม่เกรงกลัว
"แต่เดี๋ยวก่อนนะศิษย์น้องแปด สิ่งที่เจ้าพูดออกมาศิษย์น้องเจ็ดไม่ได้พูดถึงในจดหมายเลยไม่ใช่หรอ เจ้าไปฟังจากใครมากัน? เจ้าจะบอกว่าใช้สมองหมูของเจ้าคิดออกมาเองอย่างงั้นสินะ? " หมิงซี่หยินมองไปที่ซู่ฮ่องกงหลังจากที่คิดอะไรได้
"ศิษย์พี่ ท่านน่ะผิดแล้ว ข้าน่ะมีมันสมองอันชาญฉลาดต่างหาก"
"โอ้ ข้าน่ะลืมไป! ถ้าจะบอกว่าเจ้ามีสมองเหมือนกับสมองของหมูก็คงจะเป็นอะไรที่ดูถูกพวกหมูจนเกินไป..."
"เอาล่ะ รีบบอกความจริงมาดีกว่า? ใครเป็นคนบอกเจ้ากันแน่ ศิษย์น้องหกหรือศิษย์พี่รองกัน? "
"ข้าคิดด้วยตัวเองจริงๆ ศิษย์พี่! " ซู่ฮ่องกงยังยืนยันคำตอบเดิม
"เอาล่ะ ข้าจะทำเป็นลืมไปละกันถ้าหากเจ้าไม่บอกว่าใครบอกเจ้ามาน่ะ! ใครจะไปเชื่อคนอย่างเจ้ากัน" ในระหว่างที่ถากถางศิษย์น้องอย่างซู่ฮ่องกงอยู่ หมิงซี่หยินที่เดินลงบันไดก็ได้พูดต่อไป "ข้าน่ะก็เคยคิดแบบเดียวกับในจดหมายละนะ แต่ตอนนี้ข้าน่ะเปลี่ยนไปแล้ว...ข้าน่ะเคารพท่านอาจารย์! "
ซู่ฮ่องกงที่ได้ฟังแบบนั้นถึงกับสงสัย
"เมื่อไม่นานมานี้ท่านอาจารย์น่ะได้พยายามฝึกตนอย่างสันโดษบนภูเขาของเขา ท่านอาจารย์คงจะไม่ลงมาจากภูเขาในเร็วๆ นี้หรอก เจ้าก็แค่อยู่ในหุบเขาพยัคฆ์ของเจ้า ไม่สร้างปัญหาอะไรก็พอ โชคดีที่ครั้งนี้ท่านอาจารย์ไม่ได้สั่งให้ข้าน่ะจัดการเจ้า! "
ซู่ฮ่องกงที่ได้ฟังแบบนั้นแล้วก็รีบโค้งคำนับผู้เป็นศิษย์พี่ในทันที "ขอบคุณมากศิษย์พี่สี่! "
"เจ้าน่ะอย่างพึ่งสบายใจไป เจ้าจะต้องช่วยข้าหาข่าวของพวกโจรที่ข้าได้จัดการไป ข้าจะได้รายงานกับท่านอาจารย์ได้"
"ศิษย์พี่ ข้าจะตรวจสอบเรื่องนี้อย่างแน่นอน"
หมิงซี่หยินเดินจากไปโดยทิ้งภาพวาดเอาไว้นับไม่ถ้วน เพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นเขาก็หายตัวไปจากหุบเขาพยัคฆ์แห่งนี้อย่างไร้ร่องรอย
"ลาก่อนศิษย์พี่! "
ติดตามแฟนเพจอัพเดทข่าวสารอ่านนิยายก่อนใครได้ที่ FB: ND Translate นิยายแปลไทย
