ตอนที่ 79 (ตอนฟรี)เด็กหนุ่มผู้ตามชอบน้องสาว

ตอนที่ 79 (ตอนฟรี)เด็กหนุ่มผู้ตามชอบน้องสาว

.

“เสี่ยวหยู!”

“พี่!”

ที่ทางออกของสถานีรถไฟความเร็วสูง หวังเสียน เรียกน้องสาวของเขาที่กำลังยืนถือกระเป๋าเป้อยู่เมื่อ เสี่ยวหยู เห็นเขาเธอตื่นเต้นมากจนวิ่งเข้ามากระโดดกอดเขาทันที

“พี่!”

เสี่ยวหยู กระโดดกอด หวังเสียน พร้อมด้วยใบหน้าที่เบิกบาน เธอกอดคอเขาและร้องเรียกชื่ออย่างมีความสุขเหมือนเด็กๆ

“ยัยบ๊อง เธอโตเป็นสาวแล้วนะทำไมยังทำตัวเป็นเหมือนเด็กเล็กๆไปได้ล่ะหืม!”

หวังเสียนลูบหัวเธอเบาๆแล้ววางเธอลง

"ฮิฮิ " เสี่ยวหยู หัวเราะเบาๆอย่างดีใจ ขณะที่เธอปล่อยเขาจากการกอด "พี่ นี่คือพวกเพื่อนๆของฉันจากที่โรงเรียนเดิม พวกเขาก็มาเข้าเรียนที่มหาลัยเจียงเฉิงเหมือนกัน"

เสี่ยวหยู ยิ้มขณะที่เธอแนะนำคนทั้งเจ็ดที่กำลังเดินมาที่ หวังเสียน

"สวัสดีค่ะ พี่หวังเสียน!" หญิงสาวหน้าตาน่ารักรีบเข้ามาทักทาย หวังเสียน ทันที

“สวัสดีจ๊ะเสี่ยวมี่!” หวังเสียนพยักหน้ายิ้มให้กับหญิงสาว เสี่ยวมี่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของน้องสาวเขาครอบครัวของเธอค่อนข้างมีหน้ามีตาและมีเงินทอง ดังนั้นเธอมักจะดูแล เสี่ยวหยูอย่างดีเสมอ

"สวัสดี ครับ/ค่ะ พี่!" เด็กวัยรุ่นคนที่เหลือสังเกตเห็นหวังเสียนและรีบทักทายเขา

"พวกเธออยากจะไปเที่ยวที่ไหนกันดีละวันนี้ แต่วันนี้พวกเธอคงต้องหาที่พักด้านนอกเนื่องจากหอพักและมหาลัยยังไม่เปิด" หวังเสียนมองไปที่กลุ่มของเด็กวัยรุ่น จากนั้นเขาก็หันไปหา เสี่ยวหยู และถามว่า "น้องหิวรึเปล่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม"

"พวกเราไม่ค่อยหิวกันหรอกค่ะ เราจะไปหาห้องเช่าใกล้ๆมหาลัยก่อนและพักสักคืนจากนั้นเราตั้งใจจะไปเที่ยวรอบ ๆ เมืองเจียงเฉิงให้ทั่วในอีกสองวันหลังจากนั้น แต่เราไม่รู้จะไปไหนกันดี?" เสี่ยวหยู กับกลุ่มเพื่อนๆของเธอแสดงท่าทางตื่นเต้นกันออกมา

"ไปหาซื้อของกันก่อนเถอะนะวันนี้เดี๋ยวเราค่อยหาที่เที่ยวกันหลังจากไปรายงานตัวที่มหาลัยในวันพรุ่งนี้" เด็กสาวที่ถือกระเป๋าสะพายข้างคนหนึ่งพูดขึ้นมา "พวกเราไม่ได้นำสิ่งของต่างๆตัวติดมาด้วยดังนั้นเราจำเป็นต้องซื้อของอย่างเช่นคอมพิวเตอร์ … พี่ชายหวังเสียนรู้หรือเปล่าว่าเราจะหาซื้อได้จากที่ไหน? "

"ใช่แล้วครับ วันนี้เราควรไปหาซื้อของก่อน แล้วเอาไปเก็บไว้ที่หอพักในวันพรุ่งนี้ รุ่นพี่ช่วยพาเราไปซื้อของหน่อยนะครับ!" เด็กหนุ่มอีกคนรีบพูดสนับสนุนทันที

“ตกลง!”

หวังเสียนมองไปที่พวกเขาและพยักหน้า เขาเอื้อมมือไปถือกระเป๋าของ เสี่ยวหยู และพูดว่า "งั้นก็ไปกันเถอะเราจะหาอะไรทานง่ายๆในร้านอาหารแถวนี้และพี่จะพาพวกเธอไปที่ในตัวเมืองกันเพื่อจะได้หาซื้อของ"

“ครับพี่” พวกเขาที่เหลือพยักหน้าและออกไปข้างนอกพร้อมกัน

“รุ่นพี่ครับชีวิตในมหาลัยเป็นยังไงบ้างสนุกมากไหมครับ” เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินไปที่ข้างๆหวังเสียนและถามขึ้นมา

"ไม่มีอะไรมากพวกเธอค่อนข้างที่จะมีอิสระมากพอ เนื่องจากมหาลัยไม่ได้เข้มงวดมากขนาดนั้น" หวังเสียน หัวเราะเบา ๆ

"รุ่นพี่คุณช่วยพาเราไปร้านอาหารที่ขึ้นชื่อของที่นี่ได้ไหมผมจะเลี้ยงอาหารทุกคนเองครับ"

เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดออกมาเขาแต่งตัวด้วยเสื้อวัยรุ่นที่มียี่ห้อพร้อมแว่นตาสีทองไร้กรอบราคาแพง และถือกระเป๋าแอร์เมสของผู้ชาย

ขณะที่เขาพูดเขาหันไปมองที่เสี่ยวหยู “เสี่ยวหยูคุณอยากกินอะไร?”

"ไม่เป็นไร เจีย เหวินรุย ฉันกินอะไรก็ได้!" เมื่อเธอรู้สึกได้ถึงความสนใจที่มากเกินไปของเด็กหนุ่มเซียวหยู ส่ายหัวและรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

"เถอะน่าเราจะไปกินในสิ่งที่เธออยากกิน" เจีย เหวินรุย ยังคงพูดเอาใจ เสี่ยวหยู อย่างหน้าหนา

"ถามพวกเขาเถอะว่าอยากกินอะไรกัน ฉันไม่มีอะไรที่อยากกินเป็นพิเศษ" เสี่ยวหยู ส่ายหัวพร้อมกับมองไปที่ หวังเสียน

หวังเสียน ยิ้มให้เธอ เขาไม่แปลกใจเท่าไหร่ถ้าจะมีผู้ชายมาชอบเสี่ยวหยู เพราะน้องสาวของเขาก็สวยและน่ารักมากเช่นกัน

"ฉันอยากกินอาหารญี่ปุ่นขอเป็นอาหารญี่ปุ่นนะ เหวินรุย" เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินไปข้างๆ เจีย เหวินรุย และตอบกลับขณะที่เธอโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆเขา

เจีย เหวินรุย ลังเลเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กสาวที่สูงและสมส่วน เธอเป็นเด็กสาวที่แตกต่างจาก เสี่ยวหยู เธอสูงหุ่นดีมากด้วยความสูง 1.7 เมตรและรูปร่างของเธอก็เซ็กซี่มากเช่นกัน

เธอมีใบหน้าที่สวย คางแหลมจมูกโด่ง รวมๆแล้วเธอเป็นคนที่สวยมากคนหนึ่ง

แม้ว่าเธอจะดูสวย แต่ใบหน้าของเธอก็ดูราวกับว่ามาจากบล็อคพิมพ์เดียวกับเน็ตไอดอลหรือนางแบบบางคนซึ่งหากมองดูดีๆแล้วก็คงพอจะเดาได้ว่าเป็นใบหน้าที่ผ่านการศัลยกรรมตกแต่งมา เธอแต่งหน้าเข้มและสวมใส่เสื้อผ้าชาแนลและกระเป๋าแบรนด์เนม เธอน่าจะเป็นเด็กผู้หญิงที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย

"พี่ว่าอาหารญี่ปุ่นมันคงไม่เหมาะกับมือเที่ยง และมันใช้เวลาค่อนข้างมาก" หวังเสียนแนะนำและพูดต่อว่า "เราทานอะไรที่ง่ายๆกันก่อนแล้วพี่จะพาพวกเธอไปกินอาหารทะเลกันในคืนนี้"

เมื่อได้ยินหวังเสียนพูดเช่นนั้นเด็กสาวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับทำหน้าตาเซ็งๆ“การกินอาหารญี่ปุ่นจะเสียเวลาได้ยังไงกันนอกจากนี้มันยังอร่อยมากฉันพนันได้เลยว่าพี่คงไม่เคยกินมาก่อน”

"ช่างมันเถอะ เราไม่ทานอาหารญี่ปุ่นแล้วเราจะทานอะไรที่ง่ายๆ กันสำหรับมื้อกลางวันนี้!" เจีย เหวินรุย หันไปบอกเด็กสาวคนนั้นว่า "พรุ่งนี้เราค่อยมากินอาหารญี่ปุ่นกัน"

"ฮึ! ยังงั้นก็ได้!" เด็กสาวรู้สึกไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้หักหน้า เจีย เหวินรุ่ย และเธอยังคงพูดคุยอยู่ข้างๆเขา

ในขณะที่ เจีย เหวินรุย กำลังคุยอยู่ข้างๆเด็กสาวคนนั้นแต่สายตาของเขามักจะมองไปที่ เสี่ยวหยู

แต่เสี่ยวหยูเองก็กำลังคุยอย่างมีความสุขกับหวังเสียนและเสี่ยวมี่พวกเขาพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวตลก ๆ เกี่ยวกับบทเรียนการขับรถของพวกเขาในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน

"นั่งแท็กซี่ไปในเมืองกันเถอะและพวกเธอสามารถหาที่พักหลังจากกินอาหารกลางวันและซื้อของได้ที่นั่น"

กลุ่มของพวกเขาพยักหน้าให้กับคำแนะนำของ หวังเสียน

ทั้งหมดแบ่งกลุ่มออกเป็นสามคนต่อรถแท็กซี่หนึ่งคัน หวังเสียน, เสี่ยวหยู และเสี่ยวมี่ นั่งรถแท็กซี่คันเดียวกัน

"เสี่ยวหยู หนุ่มหล่อคนนั้นน่าจะชอบเธอนะ!" เมื่อพวกเขาอยู่ในรถแท็กซี่ หวังเสียน ก็พูดคุยกับ เสี่ยวหยู อย่างหยอกล้อ

"ฮึ" เสี่ยวหยู เชิดหน้าของเธอขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ และก็ส่ายหัวในเวลาเดียวกัน "แต่ฉันไม่ได้ชอบ เจีย เหวินรุย เขาเป็นคนผิวหนาหน้าด้าน ฉันชอบคนประเภทเดียวกันกับพี่ชายของฉัน แต่ว่าพี่ชายเหมือนกับว่าฉันไม่ได้เจอพี่มานานเลยนะรู้สึกพี่หล่อและดูดีขึ้นมากกว่าเดิมเยอะเลยใช่ไหม เสี่ยวมี่”

“ใช่เลย! พี่หวังเสียนดูมีเสน่ห์และหล่อขึ้นมากๆเลย!” เสี่ยวมี่ มองไปที่หวังเสียนและพูดขึ้นมาพร้อมกับที่ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ

"ฮึ! มันแน่นอนอยู่แล้ว พี่ชายของฉันเป็นคนที่หล่อที่สุดและใจดีที่สุดในโลกเลยล่ะ" เสี่ยวหยู ยิ้มและพูดต่อ "ถ้าฉันจะมีแฟนฉันต้องหาคนที่เป็นเหมือนกับพี่ชายของฉัน"

หวังเสียน หัวเราะเบา ๆ เขาหันไปหา เสี่ยวหยู และเตือนเธอขึ้นมาว่า "พี่บอกแล้วว่า … เธอนั้นได้รับอนุญาตให้ออกเดทได้ในตอนที่เธอเรียนอยู่ในระดับมหาวิทยาลัย แต่ผู้ชายคนนั้นต้องดีพอและพี่ต้องรู้จักไม่อย่างงั้น ... เธอก็รู้จักนิสัยพี่ชายของเธอดี ... "

"ใช่พี่ แต่ฉันไม่ได้เตรียมตัวไปเดทต่อให้เรียนมหาลัย เว้นแต่ว่าฉันจะเจอคนแบบเดียวกับพี่ฮิฮิ" เสี่ยวหยู หัวเราะและพูดอย่างเอาใจเขา

สิ่งที่มีความสุขที่สุดสำหรับเธอคือการได้เข้าเรียนกับพี่ชายของเธอ การมีแฟนนั้นไม่ได้สำคัญกับเธอแม้แต่น้อย แค่ฉันมีพี่ชายของฉันก็เพียงพอแล้ว?

หวังเสียน พยักหน้าอย่างพึงพอใจ

รถแล่นไปถึงใจกลางเมือง กลุ่มคนทั้งเก้าคนมาถึงที่อาคารหลังหนึ่งและรับประทานอาหารกลางวันร่วมกัน หลังจากที่ เจี่ย เหวินรุย ผู้ใจกว้างรีบควักจ่ายเงินเลี้ยงทุกคนแล้วกลุ่มวัยรุ่นทั้งหมดก็เริ่มจับจ่ายซื้อของกันอย่างตื่นเต้น

โดยมากเด็กหนุ่มเด็กสาวที่เดินทางมาเรียนมหาลัยในปีแรก พ่อแม่ของพวกเขาจะต้องเตรียมเงินมาให้เพื่อซื้อเสื้อผ้าและสิ่งของต่างๆ ที่จำเป็นต้องใช้

หวังเสียน สังเกตเห็นเด็ก ๆ เหล่านี้นั้นค่อนข้างมีเงินกันทุกคน

"ไปซื้อของกันเถอะฉันอยากซื้อคอมพิวเตอร์กับเสื้อผ้าใหม่ๆ"

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันทุกคนต่างก็ตื่นเต้นกันมาก

“ไปซื้อเสื้อผ้ากันก่อนเถอะมันเบาแล้วค่อยไปซื้อของอย่างอื่นกัน” หวังเสียนแนะนำพวกเขา

“ครับรุ่นพี่” เจี่ย เหวินรุย พยักหน้าและถามต่อด้วยรอยยิ้ม "รุ่นพี่เราจะซื้อเสื้อผ้ามียี่ห้อได้ที่ไหนครับ"

“ฉันก็อยากได้กระเป๋าใหม่เหมือนกันฉันใช้ใบนี้มาครึ่งปีแล้วมันถึงเวลาที่จะเปลี่ยนแล้ว” เด็กสาวที่ดูเหมือนออกมาจากพิมพ์เดียวกันกับคนดังออนไลน์บางคนกล่าวด้วยความภาคภูมิใจและรู้สึกเหนือกว่า

หลังจากพูดคุยกันระหว่างรับประทานอาหารกลางวัน หวังเสียน พบว่าหญิงสาวคนนี้ชื่อว่า เจียง ฉวง

“เหวินรุย, เจียง ฉวง, พวกคุณทั้งสองเป็นคนรวยระดับเศรษฐี เราไม่สามารถซื้อของที่มีราคาแพงเหมือนพวกนายได้ แต่เราสามารถไปร่วมดูและสนุกด้วยได้” เด็กผู้ชายคนอื่นๆที่เหลือพูดด้วยความอิจฉา

"เฮ้ ไม่เป็นไร รอดูว่าตอนบ่ายเรามีเวลาว่างไหมฉันว่าจะซื้อรถซักคัน ฉันเอาเงินมาด้วย 200,000 หยวนจากพ่อแม่ เอาไว้สำหรับไปซื้อรถนำใช้ไปที่มหาลัย" เจี่ย เหวินรุย ยิ้มขณะที่เขาพูด แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

"ว้าว!สุดยอดนายนี่รวยมากจริงๆ" เด็กหนุ่มอีกคนอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ และอิจฉา

"โอเค แล้วพี่จะพาพวกนายไปที่นั่นแต่ตอนนี้ไปซื้อของกันก่อนเถอะ!"

หวังเสียนมองไปที่พวกเด็กวัยรุ่นกลุ่มนี้พร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา

………

จบบท