LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 13 - รอยยิ้มงูพิษ 

เล่มที่ 1 ตอนที่ 13 - รอยยิ้มงูพิษ

"หรือว่า…..ทุกอย่างที่นายทำให้กับผมก็เพื่อจะหลอกให้ผมขึ้นมาบนยานอวกาศของนาย?" หัวใจของฉันหล่นวูบ ฉันอยู่ในโลกแบบไหนกัน!!?

"หืม"เขายิ้มเยาะและเลียริมฝีปาก จากนั้นก็ขมวดคิ้วใช้มือข้างหนึ่งจับศีรษะ "นายพยายามจะโย่งเรื่องไปอีกทาง ในตอนแรก ผมสนใจในตัวนายจริงๆ นายตกลงมาจากฟ้า และนายก็ทั้งฉลาดและกล้าหาญ ผมอยากจะรู้จักตัวตนของนาย และอยากจะรู้ด้วยว่านายเป็นคนของเผ่าใด อย่างไรก็ตาม ในตอนที่ไหนได้รับบาดเจ็บ ทันใดนั้นผมก็รู้ว่านาย……"เขาชี้นิ้วมาที่ฉันและกล่าวต่อไปว่า "คือคนที่ต้องการจะตามผม…."เขาชี้นิ้วที่ตัวเอง "กลับไปด้วย"

"ฝันไปเถอะ!!" ฉันพูดด้วยความโกรธ "เช่นนั้น นายก็แสดงละครเสแสร้งต่อเหอเล่ยด้วยสินะ!?"

เขายิ้มตอบกลับมา "เปล่าเลย ผมจริงใจกับเขาเพราะเมืองพระจันทร์เงินต้องการพวกเหนือมนุษย์ย์อย่างเขา"

ฉันหรี่ตาแคบด้วยความโกรธ "เหอเล่ยพูดถูก คนของเมืองพระจันทร์เงินก็ชั่วร้าย!! ผมควรจะตามเหอเล่ยไป!!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า"เขาระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นจากนั้นก็มองมาที่ขาของฉัน "ไม่ นายจะไม่มีทางอยากไปกับเขา"

เขาคิดจริงจังมากว่าฉันแกล้งทำเป็นบาดเจ็บเพื่อที่จะได้ไปเมืองพระจันทร์เงิน

"นายยังไม่อยากจะบอกผมอย่างนั้นสินะ? ไม่เป็นไร ผมเป็นคนที่มีความอดทนสูง ผมจะรอจนกว่านายจะพูด"เขานั่งอยู่ที่เดิมด้วยความมั่นใจ สายตาของเขาเทียบกับนกอินทรีที่ยื่นกรงเล็บอันแหลมคมเข้ามาหาฉัน

ฉันต้องมองไปที่เขา "ผมสูญเสียความทรงจำ นายลืมไปแล้วหรือ?"เขาเป็นคนบอกกับเหอเล่ยเองว่าฉันล้มลงศีรษะกระแทกพื้น ความทรงจำบางส่วนอาจสูญเสียเพราะแรงกระทบกระเทือน

"หึหึ"เขาหัวเราะเบาๆ "ผมกำลังทดสอบนายอยู่ ตอนที่เหอเล่ยซักคำถามกับนาย ผมเห็นว่านายเริ่มสับสนและพยายามเก็บซ่อนความลับใหญ่เอาไว้……"ดวงตาของเขาลุกเป็นไฟ "แต่นายก็ไม่อาจหาเหตุผลมารองรับ ผมจึงบอกว่านายสูญเสียความทรงจำ จากนั้น มันก็เป็นไปตามที่คาดไว้ นายไหลตามน้ำ นายมันฉลาดจริงๆ แต่ยังฉลาดไม่พอ"เขาเรียกตามองเหมือนคนกำลังจะเผาร่างฉัน ดูเหมือนว่าเขาจะสนใจความลับที่ซ่อนอยู่ในตัวของฉันมาก

ฉันได้แต่หัวเราะกับตัวเอง หัวเราะให้กับหัวใจที่เจ็บปวด ฉันเคยเชื่อใจเขาแต่สุดท้ายเขาก็ไม่เคยเชื่อใจฉันเลย

ฉันคงลืมตัวไปว่าเขาเป็นคนคิดมากเพียงใด เมื่อตอนที่เหอเล่ยคว้าตัวฉันและถามว่าทำไมฉันถึงไม่มีพลัง เขาก็เป็นหนึ่งในคนที่บอกให้คนอื่นมาตรวจสอบฉันและรู้ว่าฉันไม่ใช่พวกเหนือมนุษย์ เขาเฝ้าดูฉันโดยเก็บทุกรายละเอียด ตอนที่เหอเล่ยลงมือสังหารโจร เขาก็เริ่มนับศพ สุดท้ายเขาก็เป็นคนบอกเหอเล่ยว่ามีโจรรอดไป 2 คนและพวกมันจะต้องถูกฆ่า

เขาสังเกตรายละเอียดทุกอย่าง และสังเกตเห็นสีหน้าการแสดงออกที่เปลี่ยนแปลงไปของฉัน เขาเป็นพวกอ่านใจคน และยังมองทะลุไปถึงส่วนลึกในใจของฉันได้

อย่างไรก็ตาม เขาก็มองไม่เห็นตัวตนของฉัน เขาเห็นว่าฉันสับสนและรู้ว่าฉันมีความลับ แต่เขาไม่รู้ว่าตัวตนที่ซ่อนอยู่ของฉันมันไม่ได้เป็นภัยอันตรายต่อเมืองพระจันทร์เงิน แต่มันเป็นความลับที่น่าเหลือเชื่อ

ถ้าหากเขายังคงเป็นอาซิงคนเดิม ฉันก็คงจะบอกเขาไปแล้วด้วยความเชื่อใจ จริงๆแล้วฉันกลัวโลกใบนี้ และฉันก็ยิ่งตึงเครียดเพราะฉันต้องอยู่กับมัน

ในตอนนี้ ฉันคงบอกอาซิงไม่ได้ แม้ว่าการบอกทั้งหมดจะทำให้มันหมดคำถาม แต่ฉันจะยิ่งตึงเครียดมากเพราะอาซิงที่อยู่ตรงหน้า

"พวกนกศพ"ทันใดนั้น เสียงหุ่นยนต์ผู้หญิงที่แสนไพเราะในห้องโดยสารก็ดึงเอาความสนใจซิงชวนไป

ฝูงนกศพพวกนี้มันบ้าอะไรกัน? เห็นได้ชัดเลยว่านี่มันแย่มาก โลกนี้เต็มไปด้วยอันตราย!!

"เปิดใช้งานโล่ป้องกัน"นักบินออกคำสั่ง

"รับทราบ เปิดใช้งานโล่ป้องกัน"

นักบินหันไปหาซิงชวน "องค์ชาย จำนวนนกมีมากเกินไป พวกเราตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน"

ซิงชวนหรี่ตาแคบและยิ้ม "พวกเราจะเอาเหยื่อล่อพวกมัน"

นักบินดูประหม่าและหันกลับไปเผชิญหน้ากับสถานการณ์ แม้แต่มองจากข้างหลังก็บอกได้เลยว่าเขากำลังเครียด ราวกับว่าเขากลัวซิงชวนมาก

ซิงชวนหันมามองฉัน "จริงๆแล้วผมชอบนายมากหลัวปิงและนายก็เป็นคนที่สะอาดมาก"

"หึ"ฉันมองไปด้านข้าง

"แต่เพื่อความปลอดภัยของคนเมืองพระจันทร์เงิน ฉันคงไม่สามารถพาคนต้องสงสัยกลับไปด้วยได้…."ฉันหันไปจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา เขาวางมือลงบนที่เท้าแขนและกล่าวว่า "มุ่งหน้าสู่เมืองพระจันทร์เงิน" จากนั้นเขาก็กดปุ่ม

*ปี๊บบ!!* แผ่นโค้งเลื่อนลงปิดหน้าของฉัน กลืนฉันเข้าไปในที่นั่งกลายเป็นไข่!! ที่นั่งของฉันกลายเป็นห้องโดยสาร!!

มันเกิดอะไรขึ้น?

ฉันต้องมองเขาจากช่องว่างของแผ่นโค้งปิดกั้นระหว่างเรา สีหน้าการแสดงออกของเขาดูราวกับว่าเขาสงสารฉัน แต่ขณะเดียวกันเขาก็เอามือเท้าคางราวกับผู้ชมที่กำลังดูการประหารอย่างเลือดเย็น "ตราบใดที่ไหนบอกความจริง เต็มใจที่จะภักดีต่อเมืองพระจันทร์เงิน และละทิ้งเจ้านายเดิม ผมจะพานายไปด้วย แม้ว่านายจะไม่ใช่มนุษย์หรือเด็กผู้หญิง แต่ก็มีคนแค่ไม่กี่คนบนพื้นดินที่กล้าหาญ ชาญฉลาด และรู้เรื่องพืช เมืองพระจันทร์เงินต้องการผู้ที่มีความสามารถอย่างนาย ตอนนี้ยังไม่สายเกินไปที่นายจะให้คำตอบผม"เขามองมาที่ฉันด้วยความมั่นใจว่าฉันจะต้องบอกความจริงกับเขา

"องค์ชาย พวกนกศพเข้ามาใกล้แล้ว!!"นักบินรีบเตือนสติ

"ผมกำลังรอคุณเปลี่ยนใจ"เขากล่าว

ฉันจ้องมองเขาอย่างเย็นชาและเขาก็กดปุ่มบนพนักแขน

"เตรียมพร้อมดีดตัว!!" ทันใดนั้นเสียงหุ่นยนต์ผู้หญิงในห้องโดยสารก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ดีดตัว!!? อะไร!?

*ปังงง* ฉันยังไม่ทันได้ตอบกลับอะไร เก้าอี้ที่ฉันนั่งก็ถูกดีดออกจากตัวยานอวกาศ ซิงชวนขมวดคิ้ว และสีหน้าเสียใจของเขาก็หายไปต่อหน้าต่อตาของฉันอย่างรวดเร็ว ในโชคชะตา ห้องโดยสารของฉันถูกยิงลอยขึ้นไปบนอวกาศ ฉันค่อยๆห่างจากยานอวกาศมากขึ้นเรื่อยๆและค่อยๆถูกกลืนกินหายไปกับความเงียบ

ในขณะเดียวกันฉันก็มองเห็นฝูงสิ่งมีชีวิตลึกลับใกล้ยานอวกาศ พวกมันเหมือนอีกาแต่ขนาดใหญ่กว่าอีกามาก ดูเหมือนว่าพวกมันเองก็สังเกตเห็นฉัน พวกมันเพื่อนที่ไล่ล่าฉันอย่างกับฝูงผึ้งที่ทำตามคำสั่งหัวหน้าของพวกมัน สิ่งมีชีวิตทั้งฝูงบินผ่านยานอวกาศของซิงชวนตรงมาหาฉัน ทำให้ฉันเหมือนแกะดำในฝูงแกะขาว

ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้วว่าเหยื่อที่ซิงชวนพูดถึงคืออะไร

พ่อของฉันย้ำเตือนเสมอว่าอย่าเชื่อคนอื่นๆๆ เพราะรอยยิ้มของใครบางคนมันอาจจะกลายเป็นรอยยิ้มของงูพิษที่คอยแว้งกัด

ในสภาพแวดล้อมแสนอันตราย และอาซิงก็ถูกขังอยู่ในกรงเดียวกับฉัน ฉันจึงเชื่อใจเขาง่ายๆ ฉันยิ่งคลายความระแวงหลังจากที่เขาใช้รองเท้าของตัวเองเพื่อแลกรองเท้าแตะฟางมาให้ฉัน ความห่วงใยของเขาทำให้ฉันไว้วางใจ และความจริงใจที่เขามีต่อเหอเล่ยมันทำให้ฉันคิดว่าเขาเป็นคนดี และคิดว่าเหอเล่ยไม่เป็นมิตร

ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้วว่าใครเป็นคนดีส่วนใครเป็นงูพิษที่แว้งกัดฉัน