บทที่ 97: กำไรมหาศาลที่ไม่มีขาดทุน
อันดู ดานาเสียชีวิตหลังจากถูกแทง
แต่วิญญาณของเขาก็ไม่สามารถจากไปอย่างสงบได้เช่นกัน มันถูกชะล้างโดยเหล่านักบุญและสลายกลายเป็นฝุ่นเมื่อสัมผัสกับแสงศักดิ์สิทธิ์ มันไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะฟื้นขึ้นมา
เป็นอีกครั้งที่วิลเลียมได้รับคะแนนประสบการณ์หลายพันแต้ม น่าเสียดายที่มีคนจำนวนมากเข้าร่วมในการต่อสู้ครั้งนี้ แม้แต่เจ้าโทรลล์ก็ยังได้รับประสบการณ์มาจำนวนหนึ่งมา วิลเลียมไม่ได้รับรางวัลมากเท่าที่เขาเคยได้รับแบบตอนที่เขาฆ่าปีศาจด้วยตัวเอง
แต่การต่อสู้ที่ถ้ำปีศาจก็มาถึงจุดจบในที่สุด
ทหารมรณะและทหารแห่งความมืดที่เหลืออีก 2,000 นายไม่มีโอกาสแม้แต่จะเดินออกจากถ้ำปีศาจ วิลเลียมส่งพวกเขาทั้งหมดกระเด็นไปที่มุมหนึ่ง
“มัคฮู เรดด์ฉลาดมาก เขารู้สึกตัวว่าเขาสู้กับพวกเราไม่ได้ เขาจึงเรียกเพื่อนคนนี้มาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเราและชิ่งหนีไป” วิลเลียมเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาพลาดโอกาสที่จะฆ่ามัคฮู เรดด์
เขาเป็นศัตรูที่คุกคามยิ่งกว่าอันดู ดานา
ในด้านความคิด ปีศาจที่มีความได้เปรียบทางสายเลือดดั่งเช่นอันดู ดานานั้นแย่ยิ่งกว่าปีศาจระดับต่ำเสียอีก
พวกเขาเป็นลูกของจ้าวปีศาจ แต่ละคนมีคฤหาสน์ขนาดใหญ่, และมีปีศาจ, โครงกระดูก รวมทั้งทหารแห่งความมืดหลายพันอยู่ภายใต้อานัตถ์ของพวกเขา
ปีศาจระดับต่ำต้องต่อสู้ถ้าพวกเขาต้องการที่จะเลียแข้งเลียขา แต่อันดู ดานาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น
อาณาเขตของพวกเขาในโลกแห่งความมืดนั้นกว้างใหญ่มาก เขาไม่จำเป็นต้องต่อสู้เพื่อสิทธิอำนาจกับพี่น้องของเขา สิ่งที่เขาต้องทำคือรออย่างเงียบๆ ในอาณาเขตของตัวเองที่มีอาหารมากมายให้เขาเพลิดเพลินระหว่างรอ
นอกจากนั้น พวกเขามักจะได้รับเครื่องสังเวยจากผู้วิเศษ, พ่อมดดำ, และนักเวทย์ทั้งหลาย
ท้ายที่สุดอันดู มาลิและคนอื่นๆ ก็แข็งแกร่งเกินไป
แต่การสังเวยธรรมดาๆ ไม่ได้กระตุ้นเขา ด้วยเหตุนี้เขาจึงแจกจ่ายเครื่องบูชาส่วนใหญ่ที่มีให้กับลูกๆ ของเขา
แต่มัคฮู เรดด์นั้นต่างออกไป พ่อมดดำคนนี้ทั้งมีเล่ห์เหลี่ยม, ร้ายกาจและไร้ซึ่งความรู้สึก เขาสามารถใช้ใครก็ได้และจะใช้วิธีใดก็ได้เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ของเขา
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ครั้งนี้เขาได้เตรียมวิธีการมากมายเอาไว้ หนึ่งในนั้นคือกองทัพออร์คของอัลทาอิก หากพวกเขาสามารถซุ่มโจมตี กองทัพแห่งรุ่งอรุณได้ ทหารเหล่านั้นก็จะกลายเป็นเหยื่อสำหรับพิธีบูชายัญแทน
วิลเลียมและกองทัพของเขาออกจากหุบเขาหมอกและทันใดนั้นแสงสีขาวที่ส่องออกมาจากภูเขา
ครืน!
ครึ่งหนึ่งของหุบเขาหมอกก็ถูกส่งกระเด็นออกไป!
ดิน, ต้นไม้และแม้แต่ก้อนหินหนักที่มีน้ำหนักเป็นตันก็ปลิวไปในอากาศ จากนั้นพื้นก็สั่นสะเทือน ผู้คนอดไม่ได้ที่จะตื่นกลัว
กองทัพแห่งรุ่งอรุณรู้ล่วงหน้าว่าวิลเลียมต้องการทำลายกองทัพแห่งรุ่งอรุณ แต่พวกเขาส่วนใหญ่ไม่รู้ว่าวิลเลียมใช้อะไรทำ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรที่ทำให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่เช่นนี้
ผู้ส่งสารอดไม่ได้ที่จะคิดอะไรบางอย่าง
แต่เมื่อเขาสบตากับวิลเลียม เขาก็รีบแตะแขนของเขาเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่รู้เรื่องใดๆ เขาและลูกน้องคนอื่นๆ ทำตัวตาบอดและหูหนวก พวกเขามาที่ถ้ำปีศาจเพื่อต่อสู้กับศัตรูพิเศษบางตัวจากโลกแห่งความมืด
ผู้ส่งสารตัดสินใจที่จะไม่รายงานเรื่องนี้ ไม่ว่าเมืองแห่งรุ่งอรุณจะมีไม้หรือคริสตัลเวทย์มนตร์สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขามากนัก...
วิหารแห่งแสงก็ไม่กล้าที่จะขโมยของๆ เมืองแห่งรุ่งอรุณอยู่แล้ว
แม้ว่าเขาจะได้รับข้อมูลที่แจ้งว่าจะหาผลึกเวทมนต์ได้ที่ไหน เขาก็ไม่ได้เป็นมากไปกว่าแค่ผู้ส่งสาร แล้วจะมีประโยชน์อะไรที่เหลือไว้ให้เขา?
รางวัลชมเชย?
ผู้ส่งสารในเมืองเป็นเหมือนเจ้าหน้าที่ของเมืองมากกว่า เขาควบคุมผู้ส่งสารคนอื่นและนักบุญในวิหารแห่งแสงในเมือง เขายังเผยแพร่ความเชื่อเรื่องวิหารแห่งแสง
แต่เขายังต้องรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าเมืองเอาไว้ ถ้าไม่อย่างนั้น ตัวเขาก็คงจบ
แต่ผู้ส่งสารคนนี้ตระหนักรู้ดีมาก เขารู้ว่าวิลเลียมเป็นลอร์ดที่ทรงพลังมากและถ้าเขาต้องการมีชีวิตที่ดีในเมืองนี้ เขาต้องทนกับวิลเลียม ถ้าเขาไม่ทำเช่นนั้นเขาจะได้ตายเร็ว แม้ว่าเขาจะทำทุกอย่างเพื่อวิหารแห่งแสง ...
[ภารกิจที่ซ่อนอยู่: วิกฤตในดินแดนกับการค้นพบที่ซ่อนของปีศาจ]
[รายละเอียดภารกิจ: เสร็จสมบูรณ์]
[ภารกิจสำเร็จ: 86%]
[รางวัล: 111800 หน่วย]
[รางวัล: หุบเขาหมอก คริสตัลดันเจี้ยนส่วนบุคคล]
วิลเลียมมองดูคริสตัลสีขาวในมือของเขา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสุข “คริสตัลดันเจี้ยนส่วนบุคคล? เยี่ยมไปเลย ตอนนี้ฉันสามารถนำคริสตัลไปที่เมืองแห่งรุ่งอรุณได้แล้ว พวกผู้เล่นไม่จำเป็นต้องวิ่งไปวิ่งมาอีกต่อไป พวกเขาสามารถเข้าสู่ดันเจี้ยนส่วนตัวได้ที่นี่เลย แต่สิ่งที่เป็นประโยชน์ที่สุดคือ ในที่สุดฉันก็มีแหล่งเก็บค่าประสบการณ์แล้ว”
ระหว่างการทดสอบภายใน
วิลเลียมค้นพบปัญหาๆ หนึ่ง...
เมื่อผู้เล่นตอบรับภารกิจของเขา พวกเขาจะได้รับค่าประสบการณ์ แต่เขาไม่สามารถทำอย่างนั้นได้...
ย้อนกลับไปตอนนั้น เขาไม่ได้กังวล
เขารู้ว่าในโลกแห่งเทพเจ้ามีผลึกดันเจี้ยนส่วนตัวอยู่…
ในตอนแรกนั้น มันไม่มีดันเจี้ยนส่วนบุคคลในทวีปก็อด
อย่างน้อยก็ไม่มีบันทึกการมีอยู่ของดันเจี้ยนที่ว่าก่อนการทดสอบภายในเลย
แต่หลังจากเกมเบต้า
ในสนามรบเก่าบางแห่ง, ถ้ำปีศาจ, และแม้แต่แคมเปญสงครามที่เพิ่งเกิดขึ้นก็เป็นสถานที่ที่สามารถพบคริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัวได้ สิ่งต่างๆ ที่ NPC เคยประสบมานั้นถูกรวมเข้ากับดันเจี้ยนส่วนตัวอย่างสมบูรณ์
หลังจากที่ผู้เล่นพบคริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัวแล้ว พวกเขาต้องจ่ายเงิน, เครื่องมือ, หรือแม้แต่ค่าประสบการณ์ จากนั้นพวกเขาจึงจะสามารถเข้าสู่ดันเจี้ยนส่วนตัวและต่อสู้กับมอนสเตอร์ได้
โดยทั่วไปแล้วจะมีคริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัวอยู่สองชนิด นั่นก็คือคริสตัสที่สามารถเคลื่อนย้ายได้และคริสตัลที่เคลื่อนย้ายไม่ได้
ผลึกดันเจี้ยนส่วนตัวที่ไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้นั้นมีขนาดใหญ่มาก สามารถพบได้ง่ายตามสถานที่ที่มีสงครามเกิดขึ้น
อีกด้านหนึ่ง คริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัวที่ วิลเลียมได้รับมานั้นสามารถเคลื่อนย้ายได้ เขาเป็น NPC หลักในดันเจี้ยนส่วนตัวนี้ คริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัวเป็นรางวัลสำหรับเขาเพื่อรักษาความทรงจำนี้ไว้
สำหรับคริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัวที่ไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ นั่นเป็นเพราะมี NPC หลักมากเกินไป มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะแจกจ่ายคริสตัลให้กับทุกคน
สรุปแล้วมันเป็นเหมือนรางวัลจากสวรรค์…
ตอนนั้นเองที่วิลเลียมรู้สึกราวกับว่าเขาได้รับคริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัวที่เป็นของๆเขาแต่เพียงผู้เดียว
ไม่เพียงแต่มันเป็นแหล่งหาประสบการณ์ที่สำคัญ แต่มันยังเป็นข่าวดีสำหรับผู้เล่นด้วย
ที่สุดแล้ว พวกเขาก็สามารถเข้าดันเจี้ยนส่วนตัวได้โดยไม่ต้องวิ่งเต้น
ช่างเป็นการช่วงชิงที่ดีอะไรเช่นนี้!
NPC คนอื่นมีความสามารถนี้รึเปล่า?
ใช่ แต่มี NPC เพียงไม่กี่คนที่เริ่มการต่อสู้แบบตัวต่อตัวทางทหาร ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถรับคริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัวได้
ท้ายที่สุด หลังจากคริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัวถูกมอบให้กับ NPC แล้ว มันก็เป็นเหมือนกับรางวัลมากกว่าสำหรับพวกเขาที่จะระลึกถึงความทรงจำของการต่อสู้...
ดันเจี้ยนส่วนตัวอื่นๆ ราคาถูกหรือไม่?
แน่นอนว่าไม่
หากต้องการพัฒนาคริสตัลป่าของดันเจี้ยนส่วนตัว ราคาของมันมักจะสูงมาก
ในทางกลับกัน คริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัวสามารถสร้างกำไรได้อย่างสูงเมื่อมันมีผลประโยชน์ต่อการค้นพบของผู้เล่น
อย่างไรก็ตาม สำหรับการเข้าสู่ดันเจี้ยนส่วนตัวในหุบเขาหมอก วิลเลียมวางแผนที่จะเก็บค่าประสบการณ์เท่านั้น เขาวางแผนที่จะไม่เรียกร้องเหรียญทองหรือเครื่องมือใดๆ
อะแฮ่ม แน่นอนว่าอาจต้องขึ้นอยู่กับสถานการณ์ด้วย แล้วถ้าเขามีเงินไม่เพียงพอ?
ท้ายที่สุด ในตอนที่เขากลายเป็นระดับรีเจนด์ในชีวิตก่อนหน้านี้ เขาเคยขอขนนกฟีนิกซ์สำหรับดันเจี้ยนส่วนตัวชั้นนำ พวกเขาไม่ใช่แค่ดันเจี้ยนส่วนตัวธรรมดา เขาไม่สามารถช่วยให้ผู้คนเพิ่มเลเวลได้เช่นกัน
ดันเจี้ยนส่วนตัวอันปัจจุบันที่เขาเพิ่งได้รับสามารถแบ่งออกเป็นสี่ประเภท
ตัวอย่างเช่น ในดันเจี้ยนธรรมดาผู้เล่นจะไม่ถูกกองทัพออร์คซุ่มโจมตี พวกเขาจะไม่เผชิญหน้ากับบอสพ่อมดดำใดๆ เช่นกัน นับประสาอะไรกับบอสปีศาจ
ภารกิจของพวกเขาคือการฆ่าสิ่งมีชีวิตมืดเพียงไม่กี่ตัวในถ้ำปีศาจ
สำหรับดันเจี้ยนขั้นสูงพวกเขาจะได้พบกับมินิบอส หากพวกเขาโชคดี
ถัดจากระดับขั้นสูงคือระดับอีปิค
หลังจากนั้นคือระดับรีเจนด์
หากผู้เล่นพบกับดันเจี้ยนส่วนตัวระดับรีเจนด์ มันจะเป็นสถานการณ์เดียวกันกับที่วิลเลียมเพิ่งเผชิญมา หากผู้เล่นยังไม่ถึงระดับกลางและไม่มีกองทัพนับพัน มันก็จะเป็นการเดินขบวนไปสู่ความตาย ผู้เล่นในอนาคตจะต้องใช้ความพยายามกี่ครั้งในการที่จะผ่านดันเจี้ยนส่วนตัวในระดับรีเจนด์?
ท้ายที่สุด บอสตัวสุดท้ายคือปีศาจระดับอีปิคเลเวล 69 แม้ว่าเขาจะไม่สามารถทนการโจมตีได้หลายครั้ง มันก็เป็นเพราะบอสจำนวนมากที่เขาเคยเผชิญจากเมืองรุ่งอรุณ...
ในตอนที่เกมเบต้าจะเริ่ม เทคนิคแสงศักดิ์สิทธิ์แห่งความเงียบ ตลอดจนเครื่องมือและยาเพื่อต้านทานคุณสมบัติแห่งความมืดก็จะขายได้ดี
แน่นอนว่าอาชีพของอัศวินศักดิ์สิทธิ์และนักบุญก็เป็นที่นิยมเช่นกัน
“ที่สำคัญที่สุด ในฐานะ NPC ฉันจะไปปรากฏตัวในดันเจี้ยนส่วนตัวอย่างแน่นอน ผู้เล่นจะได้ชื่นชมความกล้าหาญของฉันอย่างใกล้ชิด” วิลเลียมลูบคางของเขา อาการบาดเจ็บของเขาได้รับการเยียวยาอย่างเต็มที่และรูปลักษณ์ที่น่ากลัวก็หายไปแล้ว
ผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่นๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาไม่กล้าพูดเหมือนกัน
มีเพียงลอทเนอร์เท่านั้นที่คิดว่าวิลเลียมแอบดื่มไลฟ์โพชั่น แต่วิลเลียมไม่ได้เหลือให้เขา...
“น่าเสียดาย แม้ว่าในอดีตฉันจะกำจัดเผ่าออร์คไปแล้วมากมาย แต่ฉันก็ไม่ได้รับคริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัวเลย…” วิลเลียมยังเข้าใจด้วยว่าการต่อสู้เหล่านั้นมีระดับต่ำมาก
แต่นี่ก็พิสูจน์ข้อเท็จจริงอย่างหนึ่งเช่นกัน มันเป็นเรื่องยากมากที่จะได้รับคริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัวสักอัน
มันก็แค่มีผลประโยชน์มากมายที่จะได้รับหากได้รับคริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัว
ตัวอย่างเช่น ในคริสตัลดันเจี้ยนส่วนตัวจากหุบเขาหมอก วัสดุแห่งความมืดมากมายตลอดจนอาวุธและอุปกรณ์สามารถพบได้ในหุบเขานี้
ปีศาจนิรนามที่วิลเลียมฆ่าด้วยมือของเขาดรอปอาวุธต้องสาปคุณภาพระดับทอง อาวุธพร้อมกับร่างของปีศาจสามารถเปลี่ยนเป็นวัสดุได้ ผิวหนังที่หนาของพวกเขาสามารถใช้เพื่อผลิตเกราะชั้นในได้
แต่วิลเลียมร่ำรวยมาก เขาไม่สนใจเรื่องนี้
เขาไม่ได้สนใจอันดู ดานาเลย นับประสาอะไรกับข้าวของของอันดู ดานา
นั่นทำให้เขานึกขึ้นมาได้ อันดู ดานาดรอปอะไร?
วิลเลียมอดไม่ได้ที่จะมองไปที่แหวนสีดำสนิทในมือของเขา “ฉันไม่เคยคาดคิดว่าสมบัติมิติชิ้นแรกที่ฉันได้รับจะมาจากปีศาจ ปีศาจอย่างเขาในตอนนั้น ลองคิดดูเขาไม่ได้มีโอกาสใช้สมบัติมิติของเขาด้วยซ้ำ ช่างน่าเศร้าเสียจริง…”
