ตอนที่ 3 : ลูกค้าคนแรก 

ตอนที่ 3 : ลูกค้าคนแรก

เวลาผ่านไปอย่างเงียบงัน เพียงพริบตาก็ผ่านไปแล้วถึงห้าวัน

ที่ทางเข้าร้าน ลั่วฉวนกำลังนอนเอกเขนกที่เก้าอี้หินที่ดูคล้ายสบาย ทว่าก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจขณะมองฝูงชนที่ตรอกด้านนอก

ห้าวัน! เป็นเวลาห้าวันแล้วที่เขายังขายโคล่าไม่ได้เลยสักขวด!

แต่ว่ามันไร้ซึ่งทางเลือกอื่นใดแล้ว ร้านแห่งนี้เปิดอยู่ในตรอกซึ่งไกลห่าง ดังนั้นไม่แปลกที่จะไม่มีลูกค้าโผล่มาแม้สักคน

ตอนนี้ฟ้าก็พลบค่ำแล้ว ด้วยดวงตะวันกำลังใกล้ลาลับขอบฟ้า ลั่วฉวนจึงมองไปด้วยสายตาที่อับจน

ดูเหมือนว่าวันนี้ก็ไร้ซึ่งลูกค้าเช่นเคย

แต่ขณะเขาคิดลุกขึ้นไปปิดประตูร้าน เสียงอ่อนนุ่มพลันดังขึ้นจากในตรอก

“ตึก ตึก ตึก เปิดร้านในตรอกเล็กจ้อยแบบนี้ เถ้าแก่ช่างน่าสนใจไม่น้อย!”

เด็กหนุ่มชุดดำคนหนึ่งก้าวเดินเข้ามาในร้านพร้อมกล่าวคำ

พบเห็นคนหนุ่ม ภายในใจลั่วฉวนพลันเกิดความยินดี ในที่สุดกิจการของเขาจะได้เริ่มขึ้นแล้ว

“ก็เป็นดังที่ว่า ของดีแม้อยู่ในตรอกลึกย่อมไม่หวั่นเกรงใด ตราบเท่าที่สินค้าดีพอ กิจการย่อมดำเนินต่อไปได้” ลั่วฉวนพิจารณาชายหนุ่ม สีหน้าขณะนี้ยังคงเรียบนิ่งและตอบคำกลับ

ได้ยินคำกล่าว ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะนิ่งงันเพราะลั่วฉวนพูดกล่าวอย่างปกติธรรมดา

“ของดีแม้ขายในตรอกลึกย่อมไม่หวั่นเกรง กล่าวได้ดี! ไม่นึกเลยว่าเถ้าแก่จะเป็นชายผู้มากโวหารเช่นนี้! ให้ปู้หลี่เกื๋อผู้นี้เป็นสหายด้วยแล้ว!”

ปู้หลี่เกื๋อดวงตาเป็นประกาย ลั่วฉวนกล่าวคำออกอย่างระมัดระวังพลางหัวเราะ

หากเป็นคนทั่วไปได้ยินนามนี้ เช่นนี้ย่อมต้องตกตะลึง เพราะ “ปู้” คือสกุลของขุนนางใต้แห่งจักรวรรดิเทียนชิง และนครจิ่วเหยานี้หาได้มีผู้ใดสกุลปู้ไม่

เพราะเหตุนี้ ตัวตนของชายหนุ่มนามปู้หลี่เกื๋อจึงเป็นที่เปิดเผย อีกฝ่ายคือนายน้อยแห่งบ้านตระกูลขุนนางใต้!

ลั่วฉวนเพียงเพิ่งมาถึงโลกแห่งนี้เป็นเวลาเพียงหนึ่งเดือน ดังนั้นจึงไม่ทราบเรื่อง

“หากเป็นเช่นนั้น ไฉนไม่เข้ามารับชมสินค้ากันก่อน?” ลั่วฉวนกล่าวออกด้วยน้ำเสียงปกติเช่นเคย

“แน่นอนอยู่แล้ว” ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับพร้อมเผยยิ้ม “เถ้าแก่ช่างน่าสนใจ ของที่ขายย่อมไม่เลวอย่างแน่นอน!”

ขณะพูดคุย ปู้หลี่เกื๋อก็เดินเข้าร้านมาแล้ว

รับชมของประดับภายในร้าน ดวงตาปู้หลี่เกื๋อพลันต้องเกิดความประหลาดใจอย่างไม่อาจปิดบัง

ด้วยฐานะบุตรแห่งขุนนางใต้ ปู้หลี่เกื๋อย่อมมีความรู้ไม่ใช่น้อย ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นร้านค้าเช่นนี้

เครื่องแก้วอันบริสุทธิ์ซึ่งควรจะมีแต่โรงประมูล ขณะนี้มันอยู่ในร้านค้า และเพียงวางบนโต๊ะขายสินค้าและตามชั้น นี่ไม่ผิดหลักการจนเกินไปหรือ?

เป็นที่ทราบกันว่ากฎเกณฑ์การขายสินค้าแห่งจักรวรรดิเทียนชิง เครื่องแก้วเป็นสิ่งมูลค่าสูงล้ำ เป็นสิ่งที่ขุนนางชั้นสูงจะซื้อหา กระทั่งผู้ฝึกตนยังคิดต้องการ

“เถ้าแก่ร้านผู้นี้พื้นเพเป็นอย่างไรกันแน่?” ดวงตาปู้หลี่เกื๋อมองที่ลั่วฉวน ความสงสัยภายในใจกำลังพลุ่งพล่าน

“สิ่งของในร้านมีแค่ที่บนชั้นทางด้านนั้น ขอเชิญรับชมดู” ลั่วฉวนชี้ไปทางชั้นวางขวดแก้ว

ได้ยินคำกล่าวปู้หลี่เก๋อจึงดึงสติกลับคืนมาได้ จากนั้นจึงค่อยก้าวเดินไปยังชั้นที่มีขวดโคล่าซึ่งลั่วฉวนชี้เรียงราย

“หนึ่ง สอง สาม...”

ลั่วฉวนเริ่มนับภายในใจอย่างเงียบงัน

ไม่นานนัก ปู้หลี่เก๋อจึงอุทานเสียงที่ลั่วฉวนคาดคิดว่าควรจะได้ยิน

“นี่มันอะไรกัน?!”

หลังได้เห็นข้อความบ่งชี้ถึงโคล่าบนชั้น ดวงตาปู้หลี่เกื๋อจึงเบิกกว้าง สีหน้ายามนี้กลับกลายหิวกระหาย

“ฟื้นฟูอาการบาดเจ็บไม่ถึงชีวิต เถ้าแก่คิดล้อเล่นกันหรือ?” ปู้หลี่เกื๋ออดไม่ได้จนร้องอุทานออก