ตอนที่ 3 การขายที่ดินไม่ใช่เรื่องเสียหาย  

ตอนที่ 3 การขายที่ดินไม่ใช่เรื่องเสียหาย

ก่อนที่ความสุขจะจบลง ผู้จัดการกวนซีหยางก็จำคำพูดของนายหนุ่มเกี่ยวกับการขายที่ดินได้ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หยุดนิ่ง

ทันใดนั้นมีคนตะโกนวิ่งไปทาง ฟางจี้ฟาน กอดต้นขาของ ฟางจี้ฟาน และร้องว่า

" นายน้อย นายน้อย ท่านไม่สามารถขายที่ดินได้ หากขายที่ดินของเจ้านี่ ...มันจะถูกฟ้าผ่า ถ้าเจ้าขายมัน เจ้าแห่งเมืองหลวงจะต้อง หัวเราะเยาะและหักกระดูกสันหลังของตระกูลฟาง ถ้าลุงรู้ ... เอ่อ ... ”

กลับกลายเป็นเติ้งเจี้ยน เติ้งเจี้ยนหลั่งน้ำตาจับต้นขาของ ฟางจี้ฟาน อย่างสุ่มสี่สุ่มห้าและร้องไห้

ใบหน้าของกวนซีหยางก็แย่มาก

ขาย ... ขายที่ดิน ... ตอนนี้เขาคิดว่านอกจากอาจารย์ฟางหนุ่มของเราที่คิดเรื่องไร้ยางอายนี้แล้ว ใครจะถามเรื่องการขายที่ดินได้ เขาก็ดีใจมาก ใช่แล้วในที่สุดอาการป่วยของนายน้อยก็หายเป็นปกติ

แต่ตอนนี้เขามองย้อนกลับไปเขาต้องการขายมันจริงๆ

ผู้จัดการหยางกระหน่ำคุกเข่าลงและกล่าวว่า: " นายน้อย เติ้งเจี้ยนพูดถูกคุณขายไม่ได้

ถ้าคุณขาย หนานเหอโป๋ฝู่ ของเรากลายเป็นเรื่องตลกไปแล้ว ถ้านายน้อยเงินขาดให้บอกน้องหลิว หลิวหลิว เงินยังอยู่ในบัญชีเท่าไหร่ ...

ดวงตาของนักบัญชีหลิวเป็นสีแดงและเขาจับหัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจมากจนเขาไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้ : " นายน้อย รุ่นน้องต่างก็อยู่ในคฤหาสน์ของเจ้านายเก่าอาจารย์และนายน้อย หนานเหอโป๋ฝู่นอกจากนี้ยังเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในปักกิ่งที่ดินผืนนี้ขายไม่ได้ก็ ขายไม่ได้ ถ้าคุณขายที่ดินครอบครัวจะขาดทุน! "

เข้าท่าจริง! ในยุคนี้ผู้คนมักจะมองว่าผืนดินสำคัญกว่าท้องฟ้า การขายทรัพย์สินและที่ดินของบรรพบุรุษทำโดยคนยากจนและคนไร้ที่พึ่งเท่านั้น ฟางจี้ฟานได้รับความเชื่อมั่นจากพวกเขาอย่างเห็นได้ชัด: " สิ่งที่คุณพูดถูกต้องทั้งหมด การขายที่ดิน เป็นธุรกิจที่มหัศจรรย์ แต่คุณออกไปจากบ้านและไปที่ละแวกใกล้เคียงเพื่อสอบถามว่า ใครคือคนมหัศจรรย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงนี้? "

ฟางจี้ฟาน ยกหน้าอกขึ้นและออร่าของเขาก็เหมือนสายรุ้ง ในตอนนี้เขามีความภาคภูมิใจเล็กน้อยและความมหัศจรรย์ของเขาก็ดีมากเช่นกัน กับการขายที่ดินถ้าคนไม่กล้าขาย ฉันก็กล้าขาย ไม่ฉวยโอกาสทำ จะได้กำไรก้อนโตหรือ?

"พวกเจ้าจะร้องไห้ทำไม ใครจะกล้าร้อง

แค่หักขาแล้วก็หัวเราะ ... คุณไม่รู้กฎของบ้านเหรอ ฉันเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อ ตอนนี้พ่อกำลังนำกองกำลังไปปราบปรามโจรให้กับศาล

ตอนนี้ครอบครัวนี้ นายน้อยมีคำพูดสุดท้าย

ใครกล้าคัดค้าน?"

เมื่อเห็น ฟางจี้ฟานยิ้ม เติ้งเจี้ยน , ผู้จัดการหยาง และนักบัญชีหลิว ต่างก็หยุดหายใจ

พวกเขารู้ดีว่าเจ้านายหนุ่มเป็นอย่างไรในอดีต ยามนายน้อยโกรธ เขาจะฆ่าชีวิตทุกคน

ผู้คนจึงไม่กล้าร้องไห้ ได้เพียงแต่สะอื้นเสียงต่ำ

"ฉันบอกว่าจะขายก็คือขาย ต่อจากนี้ไปฉันจะขายทุกอย่างที่ขายได้ ขอคนจากหยาฮังมาหลังจากเจรจาเสร็จฉันจะถามการรับประกันและไปเดี๋ยวนี้!"

ในเวลานี้คุณต้องไม่ท้อถอยและถ้าคุณใจอ่อนคุณจะไม่สามารถหักห้ามใจได้อย่างแน่นอน

นักบัญชีหลิวร้องไห้และร้องว่า: "

" ไม่ต้อง! บ้าน......." ฟางจี้ฟาน ต้องการเรียกพ่อของเขา แต่จู่ๆเขาก็ตัวสั่นกระทันหัน ไม่ เขาไม่ควรเรียกหาพ่อของเขา เขาเกือบจะเปิดเผยเรื่องของเขา เขากัดฟันฮึดและแสดงท่าทางที่กล้าหาญ: " ชายชรากำลังทำอะไร ถ้านายหนุ่มบอกว่าจะขายเขาก็ต้องขาย!"

นายน้อยโกรธและโมโหคนในบ้านมาก จนทั้งตระกูล ฟาง หวาดกลัว เติ้งเจี้ยนคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ได้ตายไปแล้วและนักบัญชีหลิว ก็ถูกหามไปหาหมอด้วยเพราะหัวใจวาย

ในตอนเช้าของวันถัดไปมันเป็นสามเสาของดวงอาทิตย์ ฟางจี้ฟาน แต่งตัวภายใต้ความช่วยเหลือของเซี่ยวเซียงเซียง  ตาของเติ้งเจี้ยน  บวมเหมือนหลอดไฟเมื่อคืนที่เขาตื่นขึ้นมาเขาก็ร้องไห้อีกครั้ง ฟางจี้ฟานไม่สนใจเขา แต่คิดว่าหมออาจจะมาหาหมอทีหลังอย่าเอาเข็มมาอีกเขาจึงมองไปที่เซี่ยวเซียงเซียงอย่างหัวขโมยและพูดว่า "เซี่ยวเซียงเซียงฉันไม่ได้เจอคุณเลยสักวันหนึ่ง คุณโตขึ้นอีกแล้ว มานาย.... "

เซี่ยวเซียงเซียงตาแดงก่ำไม่กล้าขยับตัว

ฟางจี้ฟาน ชี้เธอไปด้วย เขาจึงล้มลาเห็นได้ว่า เซี่ยวเซียงเซียงยืนเหมือนเสาไม้ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะกรีดร้องในใจ: " คุณกำลังซ่อนตัวอยู่ "

ด้วยความทำอะไรไม่ถูก เขายื่นมือของหมูเค็มที่เกลียดชังและบีบมันไปทางเซี่ยวเซียงเซียง  สิ่งที่นุ่มนวลนี้ทำให้ ฟางจี้ฟาน รู้สึกอับอายและพูดไม่ออก แต่ ... มันใหญ่มากจนเขาตกใจถ้าคุณไม่สัมผัสมันคุณจะไม่รู้ มันดีจนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าข้าวตระกูลฟางนั้นบำรุงกำลัง!

ดวงตาของเซี่ยวเซียงเซียงยังคงเป็นสีแดงและเธอวางซองให้ฟางจี้ฟาน เมื่อเธอเงยใบหน้าขึ้นมอง ใบหน้าที่สวยงามของเธอก็ดูเหมือนดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา ฟางจี้ฟานอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด เขาสาปแช่งอดีตของตัวเอง ว่าเหม็น เติ้งเจี้ยนทางด้านเขากล่าวว่า“  นายน้อย ... นายน้อย ...หยาฮังอยู่นี่”

"มาก็ดี" ฟางจี้ฟานปลดปล่อยตัวเองจากความอับอายและเอาพัดของนางสนมเซียงที่ผูกรอบเอวของเขาพัด " ไปกันเถอะฉันจะพบเขาสักพัก"

เดินนำเติ้งเจี้ยนเข้าไปในห้องโถง ฉันเห็นพ่อค้าเร่ร่อนรออยู่ที่นี่อย่างเชื่องช้าชายคนนี้ดูเหมือนจะมาถึงบ้านของ ฟาง ดูเหมือนว่าเขาจะเตี้ยกว่าและกระวนกระวายใจเล็กน้อย เมื่อเห็น ฟางจี้ฟาน มาเขาก็ลุกขึ้นและทำความเคารพอย่างรวดเร็ว: "หวังจินหยวนน้อย ได้พบกับลูกชายแล้ว"

ฟางจี้ฟานนั่งลงยกขาขึ้นปิดพัด และตบโต๊ะ: "ไม่ต้องสุภาพคุณรู้เรื่องที่ดินอยู่แล้วคุณต้องการเห็นที่ดินหรือไม่?

" ไม่.....ไม่กล้า " หวังจินหยวนยิ้มอย่างระมัดระวังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ตัวเองไม่เป็นอันตราย นายน้อยคนนี้เป็นเพื่อนที่มีชื่อเสียง ถ้าบังเอิญพูดอะไรผิดใครจะไปรู้ว่าวันนี้เขาจะยังสามารถเดินออกไปได้

เขายิ้มและพูดว่า: " ชาวบ้านเล็ก ๆ ของครอบครัวฟางไม่รู้ว่าพวกเขาล้วนแต่เป็นทุ่งนาที่อุดมสมบูรณ์ ในแง่ของราคาตลาดหนึ่งหมู่น้อยกว่าสามหมื่นสองไร่ที่ดินหกถึงเจ็ดหมื่นเหรียญไม่ใช่ปัญหา นอกจากนี้ปีนี้เป็นปีที่ดีมีการขายที่ดินน้อยลงและมีการซื้อมากขึ้นตราบใดที่ลูกชายเต็มใจขายจริงๆ ผู้น้อยจะทำให้ดีที่สุดเพื่อไม่ให้บุตรชายต้องทนทุกข์ทรมาน "

เพียงหกถึงเจ็ดพันเท่านั้น ...

ฟางจี้ฟาน รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

แต่ถ้าลองคิดดูดีๆเงินหนึ่งเหรียญไม่ใช่จำนวนน้อยในยุคนี้มันอาจมีค่าประมาณสองร้อยหยวน หกหมื่นถึงเจ็ดหมื่นเหรียญสำหรับคนรุ่นหลังซึ่งเทียบเท่ากับเงินจำนวนมหาศาลหลายร้อยล้านเหรียญ

ฟางจี้ฟานยังคงไม่วางใจ: "เหล่านี้เท่านั้น? "

แม้ว่าหวังจิ่นหยวนจะยิ้มแต่ชาวจีฟานคนอื่นๆก็ดูถูกคนในตระกูลหนานเหอโป๋อย่างที่ทุกคนในจิงลี่รู้พวกเขาล้วนแต่เป็นผู้ชายที่มีกระดูกแข็งแรงและทำประโยชน์ให้กับศาลมานับไม่ถ้วน ผู้ชายแบบนี้มาจากยุคนี้ได้ยังไงถ้านี่เป็นลูกชายของฉันเขาค่อนข้างจะตัดสายเลือดของเขาดีกว่าถูกบีบคอจนตาย

หวังจินหยวนยิ้มแห้ง ๆ ด้วยความรู้สึกในใจ: " ลูกชาย ราคาไม่เเพงอีกต่อไป "

ฟางจี้ฟาน ต้องยอมแพ้ อย่างไรก็ตามเขาเป็นลูกชายอัจฉริยะและเขาไม่สามารถแสดงให้เห็นว่าเขายังมีความเฉลียวฉลาดในการทำธุรกิจต่อหน้าคนอื่น เขาจึงโบกมือและพูดว่า: "โอเค มันเรียบร้อยแล้ว เสี่ยวเติ้งเติ้งให้สิ่งนี้แก่เรา ... นี้ ... นี้ ใครสนใจแม่ของเขาที่รินน้ำชาฮ่า ๆ ลูกชายของฉันชอบนัดเพื่อน มาเถอะ มานั่งลง ได้โปรดนั่งลง "

หวังจินหยวนรู้สึกอับอายแทบตาย แต่เขาไม่กล้าทำตาม เขาเอนตัวลง และนั่งลงอย่างเชื่อฟัง เมื่อเติ้งเจี้ยนไปรินชา ฟางจี้ฟานไม่พูดอะไรเขาเล่นกับแฟนของเซียงสนมเขารู้สึกว่าดวงตาของเขาเป็นประกาย แต่เขามองไปที่การประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดบนผนังและอดไม่ได้ที่จะพูด: " หนานเหอโป๋ฝู่ แตกต่างจริงๆหากคนธรรมดาสามารถรับภาพ "ส่งแขกในชิงฉวน" ของ Zhao Yuan ได้ พวกเขาต้องกดที่ด้านล่างของกล่องโดยไม่คาดคิดว่า โป๋ฝู่ ถูกแขวนไว้ในห้องโถงโดยตรงซึ่งเปิดตาของเด็กน้อย อ๊ะ! "

ห๊ะ?

เดิมทีหวังจิ่นหยวนเพียงแค่ใช้โอกาสที่จะประจบประแจงว่าคนที่ขายและคนขายมักมีปากเสียงที่หวานกว่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องเผชิญกับเรื่องไร้สาระเช่นนี้ แต่ฟางจี้ฟานหรี่ตาและได้กลิ่นของโอกาสทางธุรกิจในทันใด: "ราคาเท่าไหร่?

" ราคาเท่าไหร่? " หวังจินหยวนตกตะลึง

ฟางจี้ฟาน จ้องมองเขาด้วยสายตาที่เจาะลึกและพูดว่า "ปกติแล้วภาพวาดนี้ขายได้เท่าไหร่?

หากคุณต้องการมามีเงินไม่กี่ร้อยเหรียญแม้ว่านี่จะเป็นผลงานชิ้นเอกของ Zhao Yuan แต่ผลงานของ Zhao Yuan ไม่ได้มีมานานตั้งแต่สมัยโบราณ แต่มันก็ยังแย่กว่าเล็กน้อย "

วิญญาณของ ฟางจี้ฟานตกใจมากและเขาก็พูดว่า: "ขายได้แล้ว"

" นี่ ... นี่ ... ขายด้วย ... "หวังจินหยวน 'ร่างเสือสั่น' และมองไปที่ฟางจี้ฟานด้วยความประหลาดใจ