EPISODE 1
EPISODE 1
‘ทันทีที่คุณเซ็นต์ชื่อยินยอมรับการทดลอง เงินจะเข้าบัญชีคุณในวันถัดไป’
‘มินจิ ลูกไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน’
‘บ้านไม่ถูกยึดก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ’
บ้านฉันไม่ถูกยึด แต่ฉันก็ต้องเดินทางขึ้นรถไปยังตึกที่ทำการทดลอง รัฐบาลต้องการทดลองเซรั่มเร่งปฏิกิริยาให้เหนือมนุษย์ โครงการนี้เป็นโครงการใหญ่
มนุษย์คนแรกที่ฉีดไปตายแล้ว ฉันรู้ทั้งรู้ก็ยังจะเข้าร่วมโครงการนี้ แลกกับเงินจำนวนหลายแสน เพื่อให้แม่สบาย มหาวิทยาลัยที่ฉันกำลังสนใจ ตอนนี้ยกเลิกหมดแล้วทุกอย่าง อย่าว่าแต่ได้เรียนต่อเลย จะได้มีชีวิตอยู่ต่อไปรึเปล่าเถอะ
“ตามผมมา”
ถึงที่หมาย ตึกทดลองในค่ายทหารใหญ่ดูหรูหรา ฉันเดินตามนายทหารคนนึงเข้าตึกนั้นไป ถูกพามายังห้องผู้ป่วย ถูกนอนติดเตียงและกำลังจะถูกฉีดยาอันตราย
ติ้ด.....!
ซึ่งหลังจากฉีดยาเข้าร่าง มือหญิงสาวก็ค่อยๆกลายร่างเป็นอะไรที่น่าเกลียด เสียงสัญญาณชีพก็สงบนิ่งไป แต่หมอใช้เครื่องปั๊มหัวใจยื้อสัญญาณชีพไว้
ติ้ด ติ้ด ติ้ด..
หัวใจของตัวประหลาดบนเตียงจึงกลับมาใช้การได้อีกครั้ง
.
.
.
.
.
เดือนต่อมา
ฉันฟื้นจากความตายมาอยู่ในห้องส่วนตัว ที่ทางเบื้องบนตระเตรียมไว้ให้ ในห้องมีเตียง มีตู้เสื้อผ้า และห้องอาบน้ำในตัวให้ และมีกล้องวงจรปิด
ก๊อกๆ..
“ก๊าซ”
ลืมไปว่าฉันพูดออกเสียงได้ไม่เหมือนคนอีกแล้ว แต่พอส่งเสียง ประตูก็เปิดอ้าออก
“เราจะทำการประเมิน ได้โปรดเดินตามผมมา”
ตึง!
ระหว่างเดินออกไป ดันลืมก้มหัวตอนลอดประตู เขาที่หน้าผากสองข้างจึงโขกเข้าเต็มๆ
“ก๊าซ..”
ฉันครางด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะก้มตัวลงลอดประตูเดินตามหลังผู้นำทางออกไป
เมื่อมาถึงห้องประเมิน เขาก็ผายมือรออยู่ด้านนอก หนนี้ฉันไม่ลืมก้มก่อนเข้าห้อง เขาจึงไม่โขกประตูอีกแล้ว
ที่นี่มันช่างเงียบเหงา..
เมื่อฉันเดินผ่านเขาเข้าไป เขาก็เผลอแสดงอาการกับฉันด้วยการเขยิบตัวออกห่าง นั่นทำฉันรู้สึกเศร้าหมองลง
ไหนใครจะประเมินอะไร..
ฉันนึกคิด ก่อนจะก้าวดุ่มๆไปใจกลางห้อง แล้วล้มตัวนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ หนึ่งเดือนที่ผ่านมารัฐบาลไม่ได้ทำอะไรกับฉัน ให้กินเหมือนมนุษย์ทั่วๆไป ใช้ชีวิตอยู่แต่ในห้องที่มีกล้องวงจรปิด
ครั้งนี้มินจิเลยตื่นเต้น..
แกร๊ก!
“มินจิ นั่นชื่อเธอใช่ไหม” และแล้วก็มีผู้หญิงในชุดทหารคนนึงเดินเข้ามา ฉันเลยจ้องมองหล่อนอย่างสนใจ
หงึกๆ..
ฉันพยักหน้าตอบ อีกฝ่ายจึงยิ้มให้ นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เข้ามาที่นี่ ที่มีคนยิ้มให้ฉัน
อา ยัยนี่น่ารักจัง..
“รู้ไหมใครตัดเย็บเสื้อผ้าไซส์ใหญ่ให้มินจิใส่”
“ก๊าซ” ใครหรอ
“ฉันเอง มันใส่แล้วไม่อึดอัดใช่มั้ย”
“ก๊าซ” ไม่หรอก
“ฉันชื่อสตาร์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” สตาร์ยิ้มกว้าง
ก่อนจะเปิดแฟ้มในมือ ที่คงเป็นประวัติฉัน เธออ่านชั่วคราวแล้วปิดแฟ้มในมือลง
“มือของมินจิ มีพละกำลังเหนือมนุษย์ไปแล้วใช่ไหม หรือว่าเปลี่ยนแค่รูปลักษณ์”
เอี๊ยดดด..!
ฉันฟังจบก็หยิบโต๊ะทำจากเหล็กอย่างดีตรงหน้ามางอด้วยมือสีดำอันใหญ่อันอัปลักษณ์ ก่อนจะวางมันลงที่เดิม แม้ว่ารูปร่างมันจะไม่เหมือนโต๊ะแล้วก็ตาม
“เยี่ยมไปเลย” สตาร์ยิ้มหวาน
“ขอจับมือหน่อยสิ”
หล่อนเอื้อมมือมาสัมผัสมือฉันอย่างไม่นึกรังเกียจ ลูบๆคลำๆ แล้วเอากำปั้นนุ่มมากำนิ้วมือฉันเอาไว้ นี่เลยทำจิตใจฉันปั่นป่วนไปหมด
“มืออุ่นดีจังนะ มินจิ” ยัยนี่ทำฉันอยากจับเธอมานั่งตักอย่างไรชอบกล
น่ารัก.. จะเอา.. อยากได้..
ฉันนึกคิด แต่ในความเป็นจริงคือมือนุ่มนิ่มเล็กๆผละออกไป พร้อมกับร่างหล่อนที่ลุกขึ้นจากที่นั่ง ก่อนจะหันมาบอกสั้นๆง่ายๆว่า
“ไว้เจอกันอีกทีเดือนหน้านะ มินจิ”
ใจร้าย.. ยังอยากอยู่ด้วย..
แต่ฉันก็ต้องตัดใจจากเธอ แล้วเดินออกไปจากห้องประเมิน เดินตามหลังทหารหนุ่มไปถึงห้องพักของตัวเอง โดยหวังว่าเดือนหน้าจะมาถึงโดยเร็วไว
.
.
.
.
.
เดือนต่อมา
ทั่วสองมือมินจิเป็นสีดำ ตัวยืดขยายใหญ่สูงสองเมตร หน้าผากสองข้างมีเขายาวงอกขึ้น ลูกครึ่งไทยเกาหลีคนนี้ ได้เปลี่ยนสภาพไปเป็นตัวประหลาดในการทดลอง มันถูกพามานั่งในห้องประเมิณเดือนล่ะครั้ง และจากที่พูดได้ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก และครั้งนี้ก็ทำให้มันนั่งรออย่างสงบจิตสงบใจ
มันรอเธออยู่..
"ขอโทษที่มาช้า มินจิ" หญิงสาวในชุดนายทหารหญิงโผล่เข้ามา
เธอยิ้มทักทายเจ้าตัวประหลาด และเลื่อนเก้าอี้นั่งฝั่งตรงข้ามกับมัน
มาแล้ว..
"มินจิดูปกติดีนะ" หล่อนว่า
นายทหารหญิงมองเจ้าตัวประหลาด ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือที่ใหญ่กว่ามนุษย์ทั่วไป จับหงายและแบออก แล้วลูบๆคลำๆไปตามแขนของมัน
"เหงื่อเต็มมือเลยนะ ตื่นเต้นหรอที่จะได้เจอฉัน" นายหทารหญิงสตาร์สัพยอก
"ก๊าซ!" มันส่งเสียง ราวกับกำลังปฏิเสธ ทั้งที่ความจริงก็ใช่นั่นแหล่ะ มันตื่นเต้นเพราะนายหทารหญิงสตาร์ เป็นคนเดียวที่กล้าจับตัวมัน และพูดคุยอย่างเป็นกันเอง สตาร์มองมินจิสักพัก ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าจะเดินไปหา แต่ไม่ทันระวังรองเท้าเสริมส้นจึงทำพิษ
วืด..
"ว๊ายยย" เธอเลยลื่น
หมับ!
เจ้าตัวประหลาดคว้าตัวหญิงสาวไว้ได้ทันด้วยมืออันใหญ่โตสีดำน่าเกลียด
"ขอบใจ มินจิ เกือบไปแล้วสิ" เธอยิ้มออกมาอย่างโล่งอก
ทว่ามันไม่จบแค่นั้น เจ้าตัวประหลาดยื้อร่างหล่อนมาใกล้ๆตัว ก่อนจะจับดันให้นั่งตัก ร่างกายกำยำนั่นทำให้สตาร์นั่งตัวแข็งทื่อ
"อะ..อะไรน่ะมินจิ"
"ก๊าซ.." มันส่งเสียงเบาๆ
ราวกับกำลังอ้อน ก่อนเจ้าตัวประหลาดจะใช้นิ้วชี้อันใหญ่เชยคางหญิงสาวให้สบสายตากัน
"เป็นตัวประหลาดริอาจเจ้าชู้" สตาร์บ่นใส่
เจ้าตัวประหลาดเลยส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ก่อนจะอุ้มสตาร์ขึ้นมาด้วยแขนเดียว และพาเดินออกจากตึกทดลองไปยังสวนด้านนอก
"สตาร์!!"
"พ่อ ไม่มีอะไรค่ะ มินจิแค่พามาดูต้นไม้" หญิงสาวที่นั่งอยู่บนแขนมินจิ
รีบพูดกับผู้เป็นพ่อ ซึ่งเป็นนายพลใหญ่ของที่นี่ จนคนเป็นพ่อถอนหายใจอย่างโล่งอก และยอมปล่อยให้เจ้าตัวประหลาดทำตามอำเภอใจ คืออุ้มพาลูกเขาไปไหนมาไหน
เจ้าตัวประหลาดกำลังมีความรัก
ตัวหอมจัง..
นิ่มด้วย..
อุ่นๆ..
ฉันอุ้มแม่คนน่ารักมาเดินชมสวน โดยมีนายทหารคุมอยู่รายล้อมนับสิบคน แต่ถึงแม้จะไม่เป็นส่วนตัวนัก ฉันก็รู้สึกดีมากๆที่ได้ลองเดินออกมาข้างนอกบ้าง
“มินจิ ผีเสื้อตอมจมูกอยู่แน่ะ”
พาอุ้มหล่อนมาถึงข้างแปลงดอกไม้ ผีเสื้อตัวน้อยๆก็บินมาเกาะที่ปลายจมูกของฉันจนสตาร์ร้องทัก เธอทักและขำคิกๆ เมื่อฉันสะบัดหน้าแล้วเจ้าผีเสื้อตัวน้อยก็ยังเกาะอยู่ที่เดิม
“เดี๋ยวฉันไล่ให้”
เจ้าหล่อนอาสา และใข้มือเล็กๆปัดผีเสื้อออกจากปลายจมูกเจ้าตัวประหลาดให้ ผีเสื้อตัวน้อยจึงโบยบินไปเกาะดอกไม้ด้านล่างเสียแทน
“ลูกแน่ใจนะ ว่าไอ้ตัวประหลาดนี่จะไม่ทำร้ายลูก”
นายพลเดินมาใกล้ๆมินจิและลูกสาว ก่อนจะถามลูกที่นั่งอยู่บนท่อนแขนเจ้าตัวประหลาดอย่างเป็นห่วง
ไม่มีทางทำร้าย..
ฉันนึกตอบท่านนายพลในใจ ก่อนจะหลุบตามองคนตัวเล็กบนท่อนแขนว่ามีท่าทีอย่างไร
“ไม่หรอกค่ะ มินจิใจดี เค้าชอบหนูนะพ่อ”
ชอบมากด้วย..
“งั้นหรอ ลูกก็ชอบไอ้นี่ใช่ไหม พ่อไม่เห็นเรายิ้มนานแล้วนะ”
“ให้มินจิไปอยู่ที่บ้านพักเรา เป็นเด็กรับใช้ดีมั้ยคะพ่อ” สตาร์ทำตาเป็นประกายใส่ท่านนายพล
“จะดีหรอลูกเอ๊ย!”
“มินจิให้อาหารไก่เป็นมั้ย”
หงึกๆ!
“กวาดบ้านถูบ้านเป็นมั้ย”
หงึกๆ!
“ทำอาหารได้มั้ย”
หงึกๆ!
“เห็นมั้ยล่ะพ่อ ทำได้ทุกอย่างเลย” สตาร์หว่านล้อมบิดา
ฉันมองทั้งคู่สลับไปมาอย่างลุ้นสุดๆ ว่าคำตอบที่ได้จะเป็นอย่างไร
“เอ้าๆ ก็ได้ๆ”
100 to 100
