ตอนที่9 เลขาหน้ามึน
ตอนที่9เลขาหน้ามึน
ดั่งคำไทยโบราณ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ นี่น่าจะเหมาะกับฉันที่สุดตอนนี้กำลังกำหมัดแน่นจนสั่นระริกๆ เพราะอยากจะตะบันหน้านังฝรั่งปากปลาร้านี่ฉิบหาย มีสิทธิ์อะไรมาด่าคนอื่นฉอดๆ
“หึ..ก็แค่พวกแรงงานต่างด้าวที่ลักลอบเข้าประเทศสินะ..ไม่ยักกะรู้ว่าตม.ปล่อยผ่านมาได้ไง”
“พี่มัด..ใจเย็นๆ นะ” ยูมิทำได้แค่ทำปากขยับไปมาในอากาศให้ฉันใจเย็นลง
ส่วนฉันน่ะเหรอเดินดุ่มๆ ลงจากบันไดเพื่อที่จะมาประจันหน้ากับนังฝรั่งบ้าที่กล่าวหาฉันเป็นพวกแรงงานเถื่อน
แต่ด้วยที่ส่วนสูงของฉันมันค่อนข้างเตี้ยก็เลยทำให้อยู่ถึงแค่ระดับอกของยัยฝรั่งนี่ ก็เพราะฝรั่งสูงอยู่แล้วบวกกับนังนี่ใส่ส้นเข็มสูงปริ๊ดยังกับยอดดอย ว่างๆ ก็ไปปีนเสาไฟเล่นเถอะค่ะถ้าจะสูงพอๆ เสาไฟฟ้าแบบนี้
"มองหน้าฉันทำไมยะ..มีปัญหากับฉันรึไงยัยต่างด้าว”
“กึด..”
“ใจเย็นๆ น่ะมาเรีย..”
“ทำไมคะน้องยู..ก็ฉันพูดถูกแล้วนี่คะที่ยัยนี่เป็นต่างด้าวหรือว่าไม่จริงคะ อ่อที่แท้ก็แอบลักลอบมากับเรือขนส่งสินะคะมิน่าตม.ถึงไม่รู้”
“..” ฉันยังคงนิ่งไว้ก่อนระหว่างดูท่าที
“แล้วก็หัดรู้จักที่ต่ำที่สูงซะบ้างนะคะว่าระหว่างพวกขี้ข้ากับเจ้านายน่ะมันต่างชั้นกัน”
“ปึ๊ด..” ได้ยินเสียงบางอย่างที่ขาดในหัวของตัวเองก่อนที่ฝ่ามือของฉันจะประเคนไปที่นมเน่าๆ ของยัยนี่อย่างจังพร้อมกับจัดการกระฉากเสื้อโชว์ร่องอกนี่ลงมาจน ประจักสายตาแก่ชาวโลกและคนอื่นๆ ในบ้านนี้
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงแหกปากร้องระดับ100เล่นเอาแก้วหูแทบแตก แต่มันก็ไม่สาสมกับสิ่งที่นังฝรั่งบ้านี่พูดใส่ฉันเสียๆ หายๆ พร้อมกับประเคนหน้าแข้งเตะเข้าไปอย่างจังที่ข้อพับด้านหลังจนยัยฝรั่งประสาทนี่เสียหลักล้มก้นกระแทกพื้น ฉันก็พร้อมจัดการอย่างสาสม กระโดดขึ้นคร่อมพร้อมเริ่มเปิดฉากตบหน้าอย่างไม่บันยะบันยัง เสียงกรีดร้องยังคงมีต่อมาเรื่อยๆ ไม่ยอมหยุด แต่แล้วก็ถูกเล็บแหลมๆ เหมือนผีปอบของนังบ้านี่จิกผมของฉันจนหน้าแหงนก่อนจะถูกตบจนหน้าหันไปอีกฝั่ง
“เพี๊ยะ!!”
“พี่มัด!!!”
“นี่สำหรับแกนังบ้า..”
ฝ่ามือหนาๆ นั่นกำลังระรัวตบฉันจนหน้าร้อนผาวๆ และแสบไปหมดทั้งหน้า แต่ก็ได้แค่นั้นที่ฉันเจอล่ะนะ อาศัยจังหวะที่ถูกตบก็กระแทกเข่าตัวเองอัดใส่นังบ้านี่อย่างจังจนมันร้องเสียงหลงและล้มตัวลงกับพื้นพร้อมกุมท้องตัวเองอย่างโอดโอย
“อั๊ก..แค่กๆ ..นัง..บ้า...”
“ถุย..มีดีแค่นี้เองรึไงนังBitch..”
“อุ๊บ..แรงนะเนี่ยพี่มัด..ฮ่าๆ ๆ”
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด..”
นังบ้านั่นเริ่มแหกปากร้องกริ๊ดอีกแล้ว ฉันไม่รอช้าที่จะจัดชุดใหญ่ให้อย่างสาสมด้วยการกระชากเสื้อผ้าบางๆ เหมือนกระดาษทิชชู่นั่นออกจากร่างของนังบ้านี่ ก่อนจะจัดการฉีกดังแคว่กพร้อมกับท่าทีที่ดิ้นพล่านไปมาเหมือนหมาโดนน้ำร้อนลวกร้องที่พื้น ส่วนฉันก็ฉีกยิ้มแสยะอย่างเยาะเย้ย
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด..”
“หึ..ก็แค่นังฝรั่งบ้า..”
“หมับ..”
“อื๋ออออ..ใครน่ะปล่อยนะ..บอกให้ปล่อยไง..ค..คุณ”
“เธอทำบ้าอะไรในบ้านของฉัน”
น้ำเสียงเย็นๆ นิ่งๆ บ่นออกมาอย่างหงุดหงิดกับสภาพบ้านที่เละเทะไม่เป็นชิ้นดี ส่วนฉันก็ถูกเจ้าตัวที่แอบมาตอนไหนไม่รู้ฉวยเอามากอดไว้ซะได้ พยายามแกะแขนเจ้าตัวออกแต่ก็เอาไม่ออกจนต้องยืนนิ่งๆ เหมือนหุ่นภายใต้อ้อมแขนแข็งๆ นี่อย่างไม่มีทางเลี่ยง
“ฮึก..คุณยู..ช..ช่วยมาเรียด้วยค่ะมาเรียถูกนังนั่นทำร้าย..” มาเรียที่อยู่ในสภาพอิดโรยพร้อมกับใช้มือปิดร่างกายของตัวเองที่โป๊เปลือยอยู่บนพื้นพร้อมน้ำเสียงที่สั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ ส่วนฉันน่ะเหรอก็ทำได้แค่เบ้ปากใส่อย่างขยะแขยง ลองคิดๆ ดูถ้าในหนังใครจะเป็นคนที่พระเอกปกป้องนะอ่อตัวร้ายสินะ
“อืม..”
“??”
ว้ายๆ คุณยูแค่ครางอืมในลำคอค่ะคุณเธอ หล่อนน่ะมันก็แค่นังตอแหลย่ะ
“คุณยู...ทำไมล่ะคะทั้งๆ ที่มาเรียเจ็บ..”
“หุบปาก!!”
“อ..อึก”
เอาแล้วๆ ยูกิกำลังโมโหค่ะพวกเธอเอาล่ะไหนดูสิมาใครจะเป็นผู้ร้ายกันคะพวกคุณ มาเร็วๆ มาดูหมาหัวเน่าค่ะ
ยัยบ้านั่นก็เอาแต่กรีดร้องจะเป็นจะตายแต่ก็ยอมหุบปากซะดื้อๆ โดยที่ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่พอแหงนหน้าตัวเองขึ้นไปดูถึงได้รู้สาเหตุที่นังฝรั่งบ้าประสาทหลอนนั่นหุบปาก เพราะสายตาขวางๆ จากคนตัวสูงลิ่วที่กำลังหรี่ตาจ้องอย่างอาฆาตพร้อมที่จะฆ่าให้ตายได้ภายในพริบตา
‘มุมนี้ก็มีสินะ..น่ากลัวชะมัด’
“ฉันไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น..แต่เธอไม่มีสิทธิ์มาทำรุ่มร่ามใส่คนของฉันในบ้านหลังนี้!” ยูกิตวาดลั่นเสียงแข็งกราวท่ามกลางอาการขวัญหายดีฝ่อของมาเรียที่สะอึกเป็นพักก่อนจะยอมยันตัวลุกจากพื้นในสภาพสะบักสะบอม
“ก็ได้ค่ะ..หวังว่าคุณคงจะอบรมคนของคุณให้ดีๆ นะคะ...” มาเรียเดินกระเผลกๆ ตัวเปลือยไปที่รถในสภาพไม่สู้ดีก่อนจะมีบอดี้การ์ดของบ้านวิ่งตามไปเปิดประตูรถให้ก่อนจะขับฉิ่วออกไป
‘อึ๊ย..มีหน้าอะไรยะมาว่าให้อบรมฉันดีๆ ก็หล่อนน่ะเป็นคนหาเรื่องฉันก่อน’
“ขึ้นห้องไป..”
“คุณ..”
“อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นคำที่สอง!” ครั้งนี้ยูกิกดเสียงแข็งเพิ่มจนฉันอดกลัวไม่ได้นอกจากทำหน้าบุญไม่รับ
“ง..งั้นก็ปล่อยแขนสิ..”
“..” เจ้าตัวยอมอ้าแขนออกแต่โดยดีก่อนจะเดินหนีไปหายูมิที่ยืนนิ่งตัวแข็งเหมือนโดนแช่ซะงั้น ไม่ใช่ว่าจะทำโทษน้องตัวเองหรอกนะ ฉันไม่รอโอกาสซ้ำสองวิ่งหนีขึ้นห้องไปตามคำสั่ง
“เป็นอะไรอีกถึงระเบิดลงแบบนี้..” บ่นงึมงำกับตัวเองระหว่างนั่งตีขาไปมาบนเตียง
“แล้วเราจะซื้อห้องพักแบบไหนดี..คอนโดไหม? แต่ว่ายังไม่มีเงินเลยแหะ..เอาไงดีว่าเราจะอยู่นี่ไปก่อนสักหน่อยพอมีเงินแล้วไปดีไหม..อืมมมคิดยากแหะ”
มัวแต่นั่งบ่นกับตัวเองจนไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีคนหน้าบึ่งมายืนกอดอกมองอยู่ตั้งนานแล้ว
“หรือว่าเช่าห้องดีนะ..”
“คอนโดดีกว่า”
“อืมใช่ๆ ..ก..กริ๊ดดดดดดดดด..คุณ!!!”
“ทำไม..ตกใจหน้าฉันรึไงคุณ..วิมล”
“อ..อึก” เวรล่ะแผนแตกหมดเลยทำไงดีๆ ๆ
“วางแผนจะไปไหน...ฟุ่บ” คุณยูเท้าแขนลงกับเตียงระหว่างนั้นเจ้าตัวก็เริ่มดันหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนตัวฉันต้องเสียหลักล้มปุ๊บไปบนเตียงพร้อมกับเจ้าตัวที่ยังคงก้มต่ำลงมาเรื่อยๆ จนตอนนี้จมูกโด่งๆ กับจมูกแบนราบของฉันชนกันซะแล้ว
“ค..คุณทำบ..บ้าอะไรน่ะ..ถอยออกไปนะ..ฉันหนัก...”
“ฉันยังไม่ได้ทิ้งตัวลงไปซะหน่อย...ทำไมถึงรู้ว่าหนักล่ะ”
“..ก..ก็คุณตัวใหญ่...ออกไปนะ..อืออออ” พยายามผลักไหล่คนบ้าออกไปแต่เหมือนว่าเจ้าตัวจะกดน้ำหนักลงมาเรื่อยๆ จนตอนนี้ฉันถูกทับโดยสมบูรณ์แบบไร้ซึ่งหนทางรอดแล้ว ตายๆ อิฉันตายแน่เจ้าค่ะขุ่นพี่
“ไหนอธิบายมาว่าเกิดอะไรขึ้น..”
“0////0) ..”
เสียงกระซิบเย็นๆ ข้างใบหูนั้นกับทำให้ฉันใจเต้นตุ๊บๆ ๆ ยิ่งกว่าเครื่องสูบน้ำซะอีก แย่แน่ๆ แย่แล้ว
“ก..ก็..พ..เพราะ..ว่า..”
“ว่าอะไร..”
“อึ๊ยยย..”
“ยัย..บ..บ้าหัวทองนั่น..มันด่าฉัน..”
“ด่าว่าอะไร..”
“อ..อึก”
“มันว่าฉัน..เป็นต่างด้าว..หนีเข้าประเทศ..แถมยังว่าคุณตาต่ำ..”
“อื้ม...เจ็บเหรอ?”
“เจ็บสิ...ฉันก็เป็นคนนะ..ไม่ใช่ขี้ข้าแบบที่นังนั่นบอก”
“อื้อ”
“??”
สักพักคนบ้าที่เหมือนจะมาแบบดุๆ กับทำสิ่งที่ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไรก็คือการกอดฉันเบาๆ แบบกอดน่ะกอดปลอบน่ะ คนนะไม่ใช่หมามากอดลูบหัวแบบนี้แล้วจะรู้สึกดีขึ้น มันต้องแบงค์เทาๆ ดิเฮ้ยมันถึงจะดีขึ้นแบบนี้มันจะไปช่วยอะไรฟะ
“ป..ปล่อยน่าคุณ..คุณเป็นบ้าอะไรถึงมากอดแบบนี้ปล่อยนะ..”
“ก็เธอบอกเองนี้ว่าเจ็บ..ฉันก็ต้องปลอบ”
“...ชั่ง..ฉันเถอะน่า..ออกไปนะ..หนักกกก”
“จุ๊บ...”
“อื๋อ..”
ปากนิ่มๆ ประทับลงมาพร้อมกับบดขยี้เบาๆ จนฉันเผลอตกใจจนทำตัวไม่ถูกพร้อมเงื้อมมือจะทุบแต่ก็ถูกรวบไว้เหนือหัวพร้อมปากเย็นๆ คู่นี้กำลังไล่กัดไล่ดูดปากล่างฉันยังกับกินไอติม
“อื้มมม..จุ๊บ..จุ๊บ..”
เสียงจูจุ๊บยังมีไม่ขาดสายตามด้วยไรฟันคมๆ ที่เริ่มกัดเริ่มดึงปากฉันเล่นจนเสียววูบวาบไปทั้งร่าง ไม่เท่ากับปลายลิ้นนิ่มๆ ที่เริ่มไล่ดูดไล่ดุนเปิดปากฉันให้อ้าออกจนสามารถสอดลิ้นเข้ามาได้ เจ้าตัวก็เริ่มเกี่ยวดึงเล่นไปมากับลิ้นของฉันที่พยายามหนีแต่ก็ถูกขัดขวางซะงั้นจนต้องยอมทำตามด้วยอาการสะเปะสะปะไปมั่ว ก่อนคนบ้าจะยอมถอนจูบออกมาให้ฉันได้หายใจก่อนจะตายเพราะหายใจไม่ทันและคนบ้าที่จู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว
“ฮ่า..ฮ่า..นึกว่าจะเชี่ยวชาญซะอีก..”
“0///0) ..ค..คนบ้า..”
“เหรอ..ฉันบ้าแล้วไงล่ะ”
“ว้ายยยยย”
พริบตาเดียวไม่สิหลายพริบตาเลยแบบพรึ่บๆ ๆ ๆ ตัวฉันถูกตวัดขึ้นมานอนแหมะบนคนบ้าชอบใช้กำลังที่นอนหน้านิ่งบนเตียงพร้อมกับฉีกยิ้มแสยะอย่างกำชัยเหนือกว่าได้
‘คนบ้าอะไรเนี่ยเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย..รอก่อนเถอะฉันจะโทรเรียกโรงบาลมาจับตัวไป’
“ป..ปล่อยฉันนะ..คุณฉันอึดอัด..อืออออ”
“อื้ม..แล้วที่บอกจะไปหาคอนโดนี่หมายความว่าอะไร”
“อ..อึก...”
“หื้ม? ...” เจ้าตัวเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะรัดแขนตัวเองแน่นขึ้นเล็กน้อยจนตอนนี้นมของฉันกำลังเบียดเสียดกับนมของคุณยูอยู่
“0///0) ...ปล่อยนะ..อือออ”
“บอกมาสิว่าดูคอนโดไว้ทำไม..”
“ม..มันเป็นสิทธิ์..ของฉันฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน..ปล่อยนะ”
“ไม่..จนกว่าเธอจะบอกทุกๆ อย่าง”
“อึย..ปล่อยนะคุณ..เฮือก...ยะ..อย่านะ”
ตกใจโครตเมื่อจู่ๆ ก็ถูกคนบ้าเอามือล้วงเข้ามาในเสื้อของฉันพร้อมกับลูบไล้ไปมาจนขนตัวฉันลุกพรึ่บๆ ทั้งเย็นทั้งตกใจ โอ๊ยช่วยด้วยฉันถูกคนบ้าวิตถารลามกจกเปรตลวนลามแถมคุกคามทางเพศค่า
“เฮือก..ย..หยุดนะ..อือ”
“บอกมาทุกอย่าง..” ทุกคำที่พูดแฝงไปด้วยความกวนตีนระดับสิบไม่สิระดับร้อยก็ไม่ว่า มือเย็นๆ ด้านนิดหน่อยกำลังไล่ไปมาที่สะโพกของฉันก่อนจะไล่ลงต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงกางเกงในของฉัน
“ย..ยอมแล้ว...”
“หืม? ..”
“ฉ..ฉันก็แค่อยากจะหนีจากคุณ..”
“..ทำไม..”
“ฉ..ฉัน..จ..จำเรื่องคืนนั้นทั้งหมดได้แล้ว...>//<) ..”
“...”
อย่างที่บอกว่ามันน่าอายขนาดไหนตอนที่จำเรื่องราวทั้งหมดได้ อายจนอยากฆ่าตัวตายสักร้อยหรือพันครั้งไปเลยยิ่งดี ไหนจะเรื่องอื่นๆ อีกมากมายก่ายกองที่ไม่ได้สะสาง พลาญเงินเจ้านายเล่น หรือแม้แต่ให้เจ้าตัวเลี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำปานหมาก็ไม่ว่า ที่สงสัยมานานคือมีที่ไหนให้ลูกน้องมาพักในบ้านแถมให้นอนด้วยกัน บ้าไปแล้ว
“ที่เธอจะพูดก็คือเรื่องนี้..”
“...ช..ใช่..แล้วมันจะทำไม”
“ถ้ากังวลเรื่องนั้นก็ควรจะบอกตั้งแต่แรก..ฮึบ” ยูกิดันตัวฉันลงกับเตียงก่อนจะยันตัวลุกนั่ง ระหว่างนั้นเจ้าตัวก็ทำท่าหาอะไรสักอย่างในกางเกงตัวเองก่อนจะล้วงออกมา ก็คือหมากฝรั่งรสมิ้นท์
“จะเครียดทำไม..ในเมื่อไม่ได้บริสุทธิ์อยู่แล้วนี่..งั่ม”
“..ค..คุณเอาอะไรมาพูด..”
“ก็เรื่องในคืนนั้น..ตอนที่ฉัน..”
“ห..ห้ามพูดออกมานะ!!”
“ก็เรื่องจริง..ตอนที่ฉันเข้าไปข้างในมันก็ไม่ได้รู้สึก..อะไรอยู่แล้ว”
“อ..อึก”
“และอีกอย่าง..เธอไม่มีเลือดออกซะหน่อย..”
“...”
คำว่าเลือดออกนี่จะให้ฉันแปลความหมายให้ฟังไหมล่ะหึ
“ฉ..ฉันบริสุทธิ์..ฉ..ฉันไม่เคยมีแฟนซะหน่อย”
“อ่อ..เหรอ”
คำว่าอ่อเหรอนี่เป็นคำที่บ่งบอกได้ตรงๆ ว่าหาเรื่องมากในตอนนี้ ฉันยังซิงเข้าใจไหม!! ซิงน่ะสาวซิงๆ ๆ ไม่เคยเห็นเหรอนี่ไงฉันนี่ไง แต่ตอนนี้ไม่ซิงแล้วสิเพราะว่าโดนไอ้ฝรั่งใจยักษ์นี่มาพรากไปจากฉัน
(ตัวเองถวายให้ไม่ใช่เรอะ..)
“แล้วทำไมจะต้องเชื่อคำพูดเธอด้วยล่ะว่าเธอไม่เคยมีแฟนมาก่อน..”
‘ทำไงดีๆ คิดสิตัวเราทำไงดี..แล้วทำไมฉันต้องมาคิดหนักเรื่องบ้าๆ นี่ด้วยล่ะเนี่ย’
“แล้ว..คุณก็ไม่ได้ซิงซะหน่อยมีสิทธิ์อะไรมาพูดใส่ฉัน..”
“กึก...” รู้สึกจะได้ยินเสียงขบฟันมาจากคนบ้าซะแล้วสิเนี่ย
“เธอจะไปรู้อะไร..เกี่ยวกับฉัน”
“..ค..คุณก็เป็นผู้หญิงนี่..แค่เป็นพวกประหลาด”
“ประหลาด?? ..เธอกล้ามากนะที่พูดคำนี้”
“ว้าย..ปล่อยนะ..อือออ..ปล่อยฉัน”
โดนอีกแล้วจ้า โดนขืนใจแน่คราวนี้ แค่พูดเรื่องจริงฉันก็ถูกจับหน้าทิ่มกดกับเตียงอีกแล้วแงๆ แม่จ๋าช่วยด้วย
“เธออยากจะถามอะไรกันแน่มัด..”
“ฉ..ฉันไม่ได้ตั้งใจ..ปล่อยนะ..อือ”
“เธออยากจะกวนโอ๊ยฉันหรือเธออยากจะถูกลงโทษ”
“ก..กริ๊ด..ม..ไม่นะ...อย่าทำฉัน..อือออเจ็บบบ”
ยิ่งต่อปากต่อคำฉันก็ยิ่งโดนกดลงมาเรื่อยๆ จนตอนนี้เริ่มเจ็บไปทั้งตัว เหมือนกระดูกจะแหลกเป็นชิ้นๆ ใครจะคิดว่าคนบ้าแบบนี้ตัวหนักยังกับปูน
“ฮ่า..ถ้าเธออยากจะรู้จริงๆ ว่าฉันยังบริสุทธิ์หรือเปล่า..งั้นคืนนี้เจอกันที่นี่..ตอน3ทุ่ม”
พูดจบยูกิก็ลุกลงจากหลังของฉันไปพร้อมกับเปิดประตูออกแต่ก็ไม่วายที่จะหันหน้ามาทำตากรุ่มกริ่มใส่พร้อมตวัดลิ้นเลียริมฝีปากล่างเบาๆ ก่อนจะจากไป ทิ้งไว้แต่ฉันที่หายใจหอบๆ เหมือนคนใกล้ตายของจริง
“แย่แล้ว...แย่แน่..ฉันจะต้องตายเพราะฝรั่ง...แงๆ ๆ ๆ ..”
นอนสะอื้นเบาๆ แบบตอแหลๆ น่ะไม่เคยในหนังเหรอ เอางี้เลิกร้องแล้วก็ได้
“ฮึบ...ถ้าคุณยูจงใจจะปล้ำฉันจริงๆ หรืออะไรต่างๆ ก็แล้วแต่ฉันมีเวลาไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่เจ้าตัวจะวกกลับมาที่นี่ งั้นฉันต้องหาเครื่องป้องกันตัว..หวังว่าน้องยูจะพอช่วยอะไรได้ไม่มากก็น้อยนะ”
[ยูกิ]
ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องลงไม้ลงมือกับมัดหมี่แทบจะตลอดเวลาที่เจอกัน ฉันไม่เข้าใจตัวเองแบบนี้เหมือนกับว่าฉันเสียการควบคุมตัวเองไปอีกแล้ว จนเกือบจะเผลอทำให้มัดหมี่เจ็บตัวอีก
“ทำไมฉันต้องออกปากสั่งอะไรแบบนั้นออกไป..ไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด”
“พี่ยู?? ..มีอะไรรึเปล่าบ่นคนเดียวเนี่ย”
“เปล่า...ทำงานต่อเถอะ”
“คร้าบๆ ..แล้วพี่มัดล่ะพี่ยู..รู้สึกว่าแก้มบวมตุ่ยเป็นเลม่อนเลยนะนั่น”
“อืม..”
“อะไรเนี่ย...ดูแลสักหน่อยน่าพี่..แล้วก็เรื่องบานประตูน่ะอีกสัก2-3วันจะมานะ..ทำแบบเก็บเสียงให้พร้อมไปเลยน่ะในห้องเวลาทำอะไรก็เกรงใจหน่อยนะ..ยูนอนแทบไม่ได้เลยคืนนั้นน่ะ”
“...”
“แล้วก็อีกอย่างเบาๆ หน่อยนะ..เดี๋ยวคนอื่นตกใจนึกว่ามีคนถูกฆ่า..อุ๊บ...ฮ่าๆ ๆ”
ฉันทำได้เพียงทำหน้าตาเรียบเฉยกับคำพูดน้องของตัวเองเท่านั้นแหละนะ
“อึ๊ย..ทำไมทำตาดุแบบนี้ล่ะพี่ยู..น้องกลัวนะ..เอาไปทำกับพวกลูกน้องของพี่ดีกว่านะ”
“อือ..”
“แล้วพี่จะไปไหนรึเปล่า...กลับมากินข้าวพร้อมกันไหม??”
“กลับ..ว่าจะออกไปข้างนอกซื้อของ”
“งั้น..อย่ากลับดึกล่ะเดี๋ยวมาไม่ทันอาหารค่ำนะ”
“อืม..ได้สิ”
“แจ๋วเลย...”
อดไม่ได้ที่จะขยี้หัวยูมิเบาๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่หน้าบ้าน ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อนอกจากไปหาดูถุงยางแล้วก็หมากฝรั่ง
“เฮ้อ..อยากได้นิโคตินชะมัด...งั่ม”
ฉันเลิกสูบมาได้สักพักใหญ่ๆ เห็นจะได้ ไม่ใช่เพราะว่ามัดหรอกนะมันก็แค่เอาไว้แก้เครียดเท่านั้นแหละ แล้วอีกอย่างไม่ต้องถามเกี่ยวกับพวก อแมนด้า มาเรีย หรืออลิสนะ
“ฉันไม่ได้อยากจะมีสัมพันธ์ยืดยาวกับพวกนี้ซะหน่อย..”
อย่างที่บอกไปว่าพวกนั้นก็เป็นแค่คู่นอน เว้นอลิสที่ฉันไม่เคยอยากแตะต้องสักครั้ง
เลือกที่จะแวะกับร้านมินิมาร์ททั่วไปข้างทางไม่ไกลมาก อย่างแรกก็แวะหาอะไรเย็นๆ ชื่นใจดื่มและไม่ลืมที่จะมาดูถุงยางออกใหม่ ไม่ใช่ว่าฉันลามกหรืออะไรหรอกนะก็แค่ต้องมีไว้ไม่ใช่รึไง ต่อให้จะเป็นแค่ฉันก็ตามที่ได้ใช้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ป้องกันหรอกนะ มีที่ไหนทำข้างในแล้วจะไม่ท้องคงจะมีแต่ในนิยายรักอีโรติกที่อ่านล่ะสินะที่ทำแต่ข้างในและไม่ท้อง พอท้องจริงๆ ก็หนีข้ามประเทศกันวุ่น
“ไม่ทราบว่ามีไซซ์ไหนใหญ่สุดรึเปล่า...”
“อ่อนี่เลยครับ..ว่าแต่จะซื้อไปให้แฟนเหรอครับ”
“เปล่าหรอก...”
“อ่อ..ครับ”
ไล่ตามองดูขนาดและหลายๆ อย่างๆ จนสุดท้ายมาจบที่กลิ่นมิ้นท์ซะได้ เห็นบอกว่าออกใหม่ดีต่อการสัมผัสแล้วใครจะไปสัมผัสกันล่ะมันต้องดีต่อการสอดใส่สิ
“บางหรือขรุขระดีนะ...” ยืนลังเลอยู่นานจนตอนนี้เริ่มมีสาวๆ และหนุ่มๆ หลายคนยืนมองด้วยสายตาเขินอาย แต่ฉันก็ไม่ได้อะไรมากนอกจากเอาสองแบบไปเลย
“ระหว่างแยม..กับน้ำผึ้งอันไหนจะไม่เลอะ..”
“เอ่อ..ถ้าจะใช้กินกับขนมปังล่ะก็ผมขอแนะนำเป็นน้ำผึ้งนะครับไม่เปื้อนมือเหมือนแยม”
“อืม...”
“ขนมปังอยู่ตรงนั้นครับ..”
“ขอบใจ..”
ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่เวลาที่เรากินต้องเละเทะขนาดไหน นึกสภาพไม่ออกเวลาที่ราดน้ำผึ้ง
“หวังว่าเธอจะไม่งอแงหรอกนะ...มัด”
