ตอนที่10 เอาจริงNC+

ตอนที่10เอาจริงNC+

หลังจากที่ได้ของครบก็บึ่งรถกลับบ้านในทันที ตอนนี้ในหัวก็เริ่มคิดไปต่างๆ นาๆ แล้วว่าจะจัดการกับคนเพี้ยนๆ แบบนี้ยังไงดี ต่อให้ใช้กำลังเข้าสู้ก็แพ้แน่นอนดูจากสภาพแล้วคนที่น่าจะแพ้คงจะเป็นตัวฉันเองซะมากกว่า

“คงต้องมีแผนสำรองสินะ..หึ”

ถึงบ้านก็ได้เวลาไปนั่งกินอาหารเย็นกับยูมิและมัดหมี่ที่นั่งไกลห่างคนละฟาก แถมยังทำท่าลับลมคมในงึมงัมคนเดียว หลังจากที่กินเสร็จก็ได้เวลาเดินเล่นยืดเส้นยืดสายก่อนจะเปิดมือถือนั่งเช็คข่าวระหว่างนั้นก็แอบชำเลืองสายตามองดูเจ้าตัวที่กำลังนั่งบ่นอุบอิบคนเดียวบนโซฟาก่อนจะทุบกำปั้นเบาๆ ลงที่มือตัวเองเหมือนนึกบางอย่างออกแล้วก็วิ่งแจ้นขึ้นห้อง ทิ้งไว้แต่ความมึนงงให้ฉันที่ไม่เข้าใจเท่าไร

“วางแผนอะไรไว้สินะ..มัด”

ตอนนี้ทำได้เพียงนั่งถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย พร้อมกับของสำคัญที่อยู่ในกางเกง เอาตรงๆ ฉันก็ไม่ได้ชอบลุคแบบเอ๊ะอ๊ะๆ กางเกงๆ หรอกนะ นานๆ ครั้งก็มีใส่เดรสไปงานบ้างครั้งคราวแล้วแต่โอกาสซะส่วนใหญ่ และข้อสำคัญฉันก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงจ๋าแบบปอมมันหรอกนะ ก็แค่หลายๆ อย่างๆ มันปนกันไปหมดและฉันไม่ค่อยมีโชคเรื่องผู้ชายสักเท่าไร ก็คงจะเคยคุยแค่สองสามคนตอนสมัยอยู่มหาลัยก่อนจะไม่ได้แตะต้องหรือพูดคุยกับผู้ชายเลยตั้งแต่ที่จบ ก็เลยคบๆ เล่นๆ กับคนนู้นคนนี้ไปทีเพราะว่าฉันไม่เข้าใจตัวเองที่ทำแบบนี้เหมือนกัน บางทีฉันอาจจะเป็นบ้าไปแล้วก็ได้

“ฮ่า..ใกล้ถึงเวลาแล้วสินะ..งั้นไปอาบน้ำสักหน่อยน่าจะดี”

ลุกจากโซฟาแล้วมุ่งตรงไปยังห้องนอนของตัวเองอีกห้องหนึ่ง เอาตรงๆ ห้องที่ฉันใช้ประจำน่ะเป็นแค่ห้องรับแขกสำหรับผู้หญิงคนที่มานอนด้วยก็เท่านั้นแหละ แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกชอบห้องนั้นแปลกๆ ทั้งๆ ที่มันเป็นแค่ห้องที่เอาไว้เล่นกับพวกผู้หญิงที่หลับนอนด้วยก็เท่านั้นเอง

“เหอะ..สงสัยฉันคงจะทำงานหนักจนสมองรั่วไปแล้วสินะ”

ไม่รอช้าใช้แขนดันประตูเข้าไปพร้อมกับจัดการแกะกระดุมจนหมดก่อนจะรูดออกเพื่อพาดไว้บนเก้าอี้ที่ทำงาน

“พรึ่บ..พรืดดดด..ฟึบ”

พร้อมกับปลดเข็มขัดออก ก่อนจะเดินเปลือยท่อนบนเข้าห้องน้ำไปแต่ไม่ทันที่จะก้าวขาก็มีสายเรียกเข้าซะดื้อๆ จนต้องชะงักแล้วคว้าขึ้นมาดู

*ขออนุญาตรายงานความคืบหน้าครับคุณยู*

*อืม..ว่ามาสิ*

*เรื่องที่ให้ผมสะกดรอยตามตอนนี้เริ่มได้หลักฐานแล้วล่ะครับว่าคนที่เป็นเจ้าหนี้ของคุณมัดทำงานและมีเบื้องหลังอะไรบ้าง*

*เล่าต่อ*

*ครับ..เบื้องหน้ามันเป็นคนค้าบ้านจัดสรรแต่ว่าเบื้องหลัง..*

*เล่าต่อเลย*

*มันทำงานขนยาและค้าของผิดกฎหมายครับ..เหตุผลที่มันเลือกครอบครัวของคุณมัดในการค้ำประกันและล้มละลายมาจากมันต้องการบิดเบือนความจริงและโยนความผิดไปให้คนในครอบครัวแทนครับ*

“เลวยันสันดานสินะ”

*แล้วมีอะไรอีก*

*ตอนนี้ผมเฝ้าติดตามการทำงานของครอบครัวคุณมัดแล้วครับไม่มีอะไรผิดปกติ ส่วนคุณพ่อของคุณมัดก็เริ่มทำงานหนักมากกว่าปกติจนตอนนี้ร่างกายทรุดลงจนเข้าโรงพยาบาลหลายครั้ง*

"แถมไม่ยอมบอกลูกตัวเอง..แกร่งชะมัด”

*ตอนนี้เท่าที่ผมตรวจสอบทรัพย์สินคร่าวๆ นะครับ รู้สึกว่ามันจะมีเงินไม่ต่ำกว่า1พันล้านหมุนเวียนในธุรกิจของมัน..ดูจากประวัติแล้วมันเคยทำงานร่วมกับฝั่ง5หัวเมืองด้วยล่ะครับ*

“หื้ม??”

*หมายความว่ายังไง*

*มันเป็นหางแถวของ5หัวเมืองอีกทอดน่ะครับรู้สึกว่าจะมีคดีหลายๆ อย่างที่สาบสูญ ถ้าผมได้อะไรคืบหน้าจะรายงานอีกทีนะครับ*

*อืม..งั้นฉันขอเลขบัญชีของพ่อมัดหมี่หน่อยสิ..*

*ได้ครับคุณยู*

ฉันไม่รอช้าที่จะโอนเงินสด50ล้านเข้าบัญชีของพ่อมัดอย่างไม่รีรอ ขืนปล่อยไว้นานคงจะทรุดหนักกว่าเดิมคนธรรมดาๆ ต้องมารับกรรมจากคนอื่นแบบนี้มันน่าเวทนาเกินไปแล้ว

“สำหรับเงินเดือนทำงานและหลายๆ อย่างที่มัดหมี่ช่วย จากบอสของวิมล” เขียนโน้ตความจำให้ก่อนจะกดคลิ๊กส่งไป หวังว่าจะพอช่วยอะไรได้ไม่มากก็น้อย ใครจะไปคิดว่ามันเคยทำงานกับ5หัวเมืองอย่างนี้ปล่อยไว้ไม่ได้แล้วสิ

“ทำไมถึงมีแต่เรื่องประหลาดใจให้ฉันอยู่เรื่อยเลยนะมัด..หืม?”

ตอนนี้ก็เลิกสนใจมือถือและเดินหายลับเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนแผลที่มือเริ่มสมานตัวเร็วเพราะไม่ได้ใช้งานหนัก เว้นแต่ว่าคืนนี้อาจจะมีเลือดตกยางออกจนแผลฉีกล่ะมั้ง

นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียงในสภาพไม่สู้ดีพร้อมสายตาที่เหล่มองแต่นาฬิกาข้างหัวเตียงว่า3ทุ่มแล้ว ยิ่งทำให้ฉันขนลุกไปทั้งตัวไม่หยุด อารมณ์เหมือนแมวพองขนขู่น่ะนะ

“แกร๊ก...แอ๊ดดดด..”

“อ..อึก”

มาแล้วๆ ฝรั่งใจยักษ์มาแล้วพร้อมกับชุดสบายตาที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน เล่นเอาลืมความกลัวไปชั่วขณะ

“ปึง...แกร๊ก” ยูกิปิดประตูพร้อมกับล็อกห้องในครั้งเดียว

“เฮือก...”

มองดูคนตัวสูงในชุดนอนสวมกางเกงขายาวสีดำพร้อมสวมเสื้อกล้ามสีเทากำลังเดินสาวเท้ามาใกล้เรื่อยๆ จนตอนนี้ฉันถอยหลังกรูจนชิดกับหัวเตียงซะแล้วสิ

“เป็นอะไรไปล่ะ...มานี่..”

“อึก..ใครจะไปล่ะ..ค..คุณจะเอาอะไรมาแกล้งฉันบ้าง..ก็ไม่รู้”

“หึ..” เจ้าตัวฉีกยิ้มเบาๆ ที่มุมปาก

“ถ้างั้นก็ไม่ต้องอายอีกต่อไปสินะ..”

“??”

คำว่าอายนี่มันไม่น่ากลัวเท่ากับเจ้าตัวที่กำลังถลกกางเกงขายาวลง

“กริ๊ดดดดดดดดดดดดด...”

“ฟึ่บ...”

หลังจากที่ยูกิถอดกางเกงลงไปกองกับพื้นได้ ก็เริ่มยันตัวคลานขึ้นเตียงไปหามัดหมี่ที่เริ่มแหกปากร้องอยู่หัวเตียง

“ถ้าอยากจะรู้ว่าฉันยังบริสุทธิ์ก็มาสิ...” ยูกิยังคงคลานเข้าไปเรื่อยๆ จนตอนนี้เข้ามาประชิดตัวมัดได้แล้ว

“กริ๊ดดดดดด...ช่วยด้วย..” ฉันเอาแต่ปิดตาตัวเองแล้วแหกปากโวยวายเหมือนจะถูกเชือด แต่ไม่ทันไรก็ถูกคนวิตถารดึงมือไปวางแหมะที่ตรงนั้น

“กริ๊ดดดดดดดด!!!”

“อ่า...” ยูกิเผลอตัวครางเอามาเบาๆ

“อี๋..หยะแหยง..เอามันออกปายยยยย”

“ท่อนร้อนๆ อันนี้ไงที่เธอแหกปากร้องขอจะเป็นจะตาย..”

“...”

“ค..คุณพูดบ้าอะไร..ฉันก็แค่เมา..ฉันไม่รู้เรื่อง”

“หึ...ถ้าเธอไม่รู้เรื่องงั้นฉันจะทำให้เธอรู้เรื่องเอง..พลั๊ก”

“อื้อ...” ฉันเสียหลักถูกคนบ้าผลักลงกับเตียงจนกระเด้งก่อนจะถูกทิ้งน้ำหนักทับลงมาอีกชั้นจนตอนนี้ฉันกำลังเสียท่าให้คนวิตถารเปลือยท่อนล่างขึ้นคร่อมอยู่

“ปล่อยนะ..ฉันบอกให้ปล่อย!!”

“อยู่นิ่งๆ ....!”

“อ..อึก” ฉันแทบจะลืมหายใจไปชั่วขณะตอนเห็นแววตาที่เอาจริงจ้องเขม็งใส่ฉัน ยิ่งฉันทำตัวดิ้นพล่านๆ มากแค่ไหนก็มีแต่จะยิ่งเจ็บตัวสินะ งั้นฉันยกธงขาวก่อนก็ได้

“ฉ..ฉันยอมแล้ว...ปล่อยฉันเถอะนะ..นะๆ ๆ ...” พยายามทำน้ำเสียงออดอ้อนขอความเห็นใจ แต่สิ่งที่ฉันได้กลับมาก็คือใบหน้าที่เรียบเฉยและริมฝีปากบางที่ฉีกยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

“หึ..นึกว่าจะมีแผนอะไรซะอีก...”

“อ..อึก..”

กรอกตาหนีไปมาก่อนจะเริ่มการใช้แผนแรกนั่นก็คือการกระตุกเชือกที่นิ้วของตัวเองพร้อมด้วยผ้าห่มหนาหลุดตุบลงมาจากบนคานคลุมยูกิไว้จนมิด ส่วนฉันก็ฉวยโอกาสดิ้นหลุดแล้วกลิ้งหลบไปซ่อนใต้เตียง

“ฟึบ..มัด!!!”

เอาล่ะสิยูกิเริ่มมีน้ำโหแล้วทำไงต่อดีวะไอ้มัด

“หมับ!!”

“กริ๊ดดดดดดดดด..อย่านะคุณยู”

“จะหนีไปไหนมัด!”

“กริ๊ดดดดดดด..หยุดนะ...อย่าดึง..กริ๊ดดดด”

พริบตาเดียวฉันถูกเจอตัวแล้วถูกกระชากขาลากออกจากเตียงมาข้างนอก พร้อมด้วยคนวิตถารที่ขึ้นคร่อมฉันไว้

“กริ๊ดดดดดดดด..ช่วยด้วยยยย”

“ดื้อนักนะ...กึดดดด”

“กริ๊ดดดดดดดดด...”

รู้ตัวได้ในทันทีว่าตอนนี้ฉันโดนมัดมือชก แถมแบบไขว่หลังด้วยยิ่งทำให้เจ็บขึ้นไปอีกเวลาโดนกดน้ำหนักทับลงมา

“ปล่อยนะคุณยู!!”

“หึ...ถึงเวลาฉันเป็นผู้ล่าแล้วสิ..”

“เฮือก...กริ๊ดดดด..อย่านะคุณยู..อย่าทำแบบนี้นะ...”

แหกปากงอแงไปมาเหมือนคนบ้าประสาทหลอน ตอนนี้จะอะไรก็ได้ขอให้ฉันรอดออกจากนรกขุมนี้ก่อน

“ตุบ..อั๊ก...คุณยู..อย่านะคะ..อย่าค่ะ..อย่า!!!”

อารมณ์เหมือนหนังน้ำเน่าเนาะแต่มันคือเรื่องจริงค่ะ ฉันโดนขืนใจแถมตอนนี้คนวิตถารดันตัวเข้ามาแทรกกลางระหว่างตัวฉันที่หนีบขาอย่างสุดชีวิตแต่ก็ถูกง้างขาออกจนตอนนี้เริ่มเจ็บขาไปหมดเพราะถูกบีบจนแสบแปล๊บๆ

“วันนี้เธอจะได้เห็นจริงๆ ว่าระหว่างเธอตอนปกติกับไม่ปกติลีลามันจะเด็ดดวงเหมือนกันรึเปล่า”

“0///0) ...คะ..คุณเอาบ้าอะไรมาพูด..ปล่อยนะ..บอกให้ปล่อยไง”

เหมือนคุณยูจะสติหลุดไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังถลกเสื้อฉันจนเลิกมาถึงนมแล้วเจ้าค่า

“พรึ่บ..แหม่โนบราซะด้วยแสดงว่าอยากจนสั่นระริกๆ สินะ”

“กึก..”

มือเย็นเฉียบกดลงเบาๆ ที่หน้าอกของฉันก่อนจะเริ่มนวดเฟ้นไปมาจนตอนนี้ตัวฉันสั่นสะท้านไปหมดเพราะมือเย็นๆ คู่นี้ที่กำลังปู้ยี่ปู้ยำฉัน

“ยังไม่เคยลองกินเลยนะ..นมน่ะ..งั่ม”

“เฮือก!!”

คำพูดสั้นๆ พร้อมการกระทำที่น่าอาย ริมฝีปากบางๆ นั้นกำลังงับเบาๆ ที่หัวนมของฉันอย่างสนุกสนาน ส่วนฉันก็ดิ้นไปมาเพื่อที่จะหนีออกจากตรงนี้แต่ทำไม่ได้จนสุดท้ายต้องยอมปล่อยตัวให้คนบ้าข่มเหงได้ลงคอ ไรฟันคมๆ ไล่งับไปมาบนผิวของฉัน ปลายลิ้นร้อนแฉะที่ตวัดเลียไปมาอย่างหยอกเย้าจนตอนนี้ร่างกายฉันเริ่มร้อนวูบวาบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แถมเสียวๆ ที่ท้องน้อยเป็นระยะเหมือนกับว่าฉัน...กำลังเคลิ้มกับสัมผัสจากเจ้าตัวที่ยัดเยียดให้

“จุ๊บ...อื้อออ..จ๊วบๆ ๆ ..แผล่บ..อื้มมม”

“อ๊ะ..อื้ออออ..” กัดริมฝีปากล่างตัวเองเอาไว้ให้แน่นที่สุดเพื่อที่จะไม่เผลอผลุดเสียงครางน่าอายๆ ของตัวเองออกมาให้คนตรงหน้าได้ยิน

“อื๋อ..ฮ่า..รู้สึกดีก็บอกมาเถอะมัด..”

“0///0) ...” ฉันไม่กล้าอ้าปากพูดอะไรออกมาได้เลยตอนเห็นสภาพคนตรงหน้าที่หน้าตาดูเป็นประกายๆ เหงื่อซึมเล็กน้อยและริมฝีปากที่เผยอขึ้นเล็กน้อยจากการดูดนมฉันมาเมื่อกี้ มันเหมือนเด็กๆ ที่กินของหวานและมีความสุข ข้างในของฉันนี่เต้นถี่ระรัวเหมือนกับว่าเหนื่อยหอบจากเมื่อกี้ที่แหกปากร้องยังต้องมาเจอคนวิตถารทำหน้าตาน่ารักใส่อีก อีกสักพักฉันน่าจะหัวใจวายตายกับภาพตรงหน้านี้นี่แหละ

“พอนิ่งๆ ก็น่ารักดีนี่..”

“อื๋อ??”

ปากนิ่มๆ กดลงมาที่ปากของฉันเบาๆ ก่อนจะใช้ไรฟันกัดเบาๆ เพื่อหยอกล้อกับริมฝีปากล่างจนตอนนี้สติสตังค์ของฉันเตลิดไปไกลกู่ไม่กลับ รู้แต่ว่าคุณยูกิจูบเก่งขนาดนี้เลยเหรอ

“อื้อ..จุ๊บ..จุ๊บ...อื้มมมม”

“อื้ออออ....”

[ยูกิ]

ไล่สัมผัสเบาๆ จรดลงบนปากนิ่มๆ คู่นี้ที่ดูเหมือนจะชวนให้อยากชิมหลายๆ ทีจนเสียสติ กว่าจะยอมบอกตัวเองให้ผละออกจากมัดหมี่ก็เล่นเอาแทบแย่เพราะว่าขืนอยู่นานกว่านี้มัดหมี่คงจะขาดอากาศตายแน่ๆ

“จุ๊บ..ฮ่า..ฮ่า..”

“ฮ่า..ฮ่า..อืออออ..”

ฉันทำได้เพียงจ้องมองดูคนตัวเล็กที่นอนสิ้นท่าอยู่ใต้ร่างพร้อมเบนหน้าที่แดงๆ ของตัวเองหนีจากสายตาของฉันซะงั้น

“หลบตาทำไม...”

“อ..อึก...คุณมัน...ลามก”

“หึ..” ฉันทำได้แค่หัวเราะหึเบาๆ ในลำคอก่อนจะเริ่มไล่มือต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงช่วงหน้าท้องของคนเอาแต่ใจที่ไม่ยอมปริปาก

“ฮ่า..อยากจะรู้จังเลยนะว่าตรงนั้นจะแฉะรึเปล่า”

“0///0) ...”

“อ..อย่านะ..อื้อออออ”

กดปลายนิ้วลากไล่ไปเรื่อยๆ จนถึงใจกลางระหว่างลำตัวมัดหมี่ก็เริ่มครางออกมาเล็กน้อยก่อนจะพยายามงับริมฝีปากล่างกลั้นเสียงครางเล็กๆ ของตัวเองเอาไว้ด้วยความทรมาน ฉันก็พร้อมที่จะสนองให้เต็มที่ด้วยการลากปลายนิ้วลงไปเรื่อยๆ จนถึงขอบกางเกงนอนขาสั้นของเจ้าตัวก่อนจะจะรูดมันออกจากสะโพกบางลงไปเรื่อยๆ จนตอนนี้มันร่วงหล่นอยู่กับพื้นเป็นที่เรียบร้อย

“อ..อึก” ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยความเผลอตัว เนินเนื้อนุ่มกำลังประจันหน้ากับตัวฉันที่ตอนนี้กำลังบิดส่ายไปมาอย่างต้องการ

“ย..อย่านะคุณยู..ปล่อยฉันไปเถอะนะ..นะๆ”

“ฮ่า..” ลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจยกสะโพกคนตัวเล็กขึ้นมาจนตอนนี้เนินเนื้อได้นูนเด่นขึ้นมาระดับสายตา ขนนุ่มตัดแต่งอย่างพอประมาณและรอยปิดเล็กๆ ที่อ้าออกเล็กน้อยจากครั้งนั้นยิ่งทำให้เริ่มรู้เป็นนัยๆ ว่าตอนนั้นคือครั้งแรกของมัด

(เยื่อพรมจรรย์นั้นเป็นเพียงเส้นบางๆ ที่อยู่ใน..สามารถขาดได้จากการออกกำลังกายแรงๆ อย่างวิ่งหรือกระโดด)

“ป..ปล่อยนะ..ค..คุณ..เฮือก...อื้อออออออ”

แนบริมฝีปากลงไปช้าๆ ที่เนินนุ่มก่อนจะใช้ลมร้อนเป่าเบาๆ เพื่อหยอกเย้าคนตรงหน้าที่เริ่มบิดตัวไปมาจากการถูกฉันแกล้ง

“ฟู่..เหมือนจะพร้อมแล้วนี่..”

“0////0) ...ย..อย่านะ..อ่า...”

กดปลายลิ้นลงไปเล็กนี้ที่เนื้อนุ่มก่อนจะไล่ปลายลิ้นเลียชิมเบาๆ ตามรอยแยกเล็กๆ ที่ตอนนี้เริ่มแยกออกเล็กน้อยก่อนจะเปียกแฉะไปด้วยน้ำลายของฉันที่คลุกเคล้าและน้ำรักสีใสที่ไหลออกมาจากรอยแยกเล็กๆ นั้น

“อ่า..ค..คุณ..ยู..อื้ออออ..อ่า...”

“อื้มมม..แผล่บ..แผล่บ”

ฉันยังคงเอาแต่ปลุกปั่นมัดหมี่เล่นไม่รู้จบจนสุดท้ายก็จบลงที่มัดหมี่เสร็จก่อนที่ฉันจะได้ทำอย่างอื่นต่อซะอีก

“อ๊ะๆ ๆ ..อื้อออออ..ค..คุณ..ย...ยู..อ๊ะๆ ๆ ๆ ..ม..มัดจะ..อื้ออออ...”

“อื้อออ..”

น้ำรักสีใสไหลทะลักออกมามากมายพร้อมการกระตุกเบาๆ ของมัดหมี่เล็กน้อยก่อนที่เจ้าตัวหอบหายใจอย่างเหนื่อยหอบ

“ฮ่า...แผล่บ..คงจะพร้อมแล้วสินะ”

“??” มัดหมี่ยังคงนอนอ่อนเปลี้ยอย่างสิ้นแรงพลางชำเลืองมองดูยูกิที่นั่งคลุกเข่าลงข้างๆ เธอที่นอนชันเข่าอย่างหมดแรงจากการถูกปลุกเร้าเมื่อกี้

(การออรัลเซ็กซ์คือการทำให้อีกฝ่ายนั้นพร้อมและคล้อยตามไปกับกิจกรรมผีผ้าห่มด้วยกัน)

“แคว่ก...หวังว่าเธอจะไม่เจ็บใช่ไหม...”

“0///0) !!”

มัดหมี่รู้สึกตกใจกับสิ่งที่เห็นเพราะขนาดของเจ้านั้นมันใหญ่กว่าที่เธอเจอในวันนั้นซะอีกจนเธอลอบกลืนน้ำลายด้วยความกลัวจับใจ จากขนาดของมันที่ทำให้เธออาจจะเจ็บไปทั้งร่างได้หากมันเข้ามาข้างในเธอ

“ฟุ่บ...อื้ม...ถ้าเจ็บก็บอกกันซะล่ะ...ฮึบ...”

“อึก..อั๊ก..ค...คุณ..ยู...อื้ออออออออออออออออ”

ฉันทำได้เพียงนั่งชันเข่าจับเจ้านี่ให้มั่นก่อนจะถูไถเบาๆ ที่เนื้อนุ่มของมัดหมี่ช้าๆ ก่อนจะจัดการตั้งท่าให้มั่นแล้วก็กดเจ้านี้ลงไปช้าๆ ซึ่งไม่ใช่เรื่องงานที่จะเอาของใหญ่ขนาดนี้เข้าไป ก็อย่างที่บอกแล้วว่ามันไม่เหมาะกับมัดหรอกนะ

“อึก...มัด..”

“จ..เจ็บ...อื้ออออ...คุณ..ยู”

“ชู่ว..คนเก่ง...ไม่เป็นไร..มันจะต้องไม่เป็นไรนะ..”

“ฮึก..เจ็บ...อื้ออออ”

พยายามปลอบคนตัวเล็กที่เริ่มบิดเร้าไปมาด้วยอาการเจ็บที่วิ่งแปล๊บไปทั่วร่างจนฉันต้องใช้การจูบปลอบบรรเทาอาการก่อนจะถอยสะโพกตัวเองออกมาเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ เข้าไปช้าๆ และถอยออกมาเรื่อยๆ จนมัดหมี่เริ่มคุ้นชินก็ค่อยๆ ดันสะโพกเข้าไปเรื่อยๆ จนครึ่งทางมัดหมี่ก็ผวารัดเอวฉันแน่น

“อึก...อื้ออออออ..”

“อื้มมมม..จุ๊บ..จุ๊บ”

เริ่มจากการคลึงสะโพกตัวเองไปมากับมัดที่เริ่มเผลอตัวเด้งสะโพกใส่ด้วยความลืมตัวจนสุดท้ายฉันก็ยอมถอนจูบตัวเองออกจากคนตัวเล็กที่ตอนนี้นอนหน้าแดงไปหมด

“อยากจะรู้จังเลยนะว่าตรงนั้นจะรู้สึกดีเหมือนจูบเมื่อกี้รึเปล่า”

“ปั่บ”

“อื้อ!!”

ฉีกยิ้มออกมาอย่างพอใจเมื่อรู้ว่าตอนนี้มัดหมี่มีอารมณ์ร่วมไปด้วยกันและพร้อมที่จะเจ็บตัวไปกับฉัน

“คงจะฟินน่าดูเลยสิท่า...ปั่บ..อื้มม”

“อื้ออออออออ”

ช้อนมือตัวเองไปที่แผ่นหลังเล็กๆ นั้นก่อนจะยกขึ้นมาแนบระหว่างอกของฉันไว้

“ถ้างั้นก็ไม่เกรงใจล่ะนะ”

“ปั่บๆ ๆ ..ตั่บๆ ๆ ๆ ...ฟึบๆ ๆ ...แจ๊ะๆ ๆ”

“อ๊ะๆ ๆ ๆ ๆ ...อื้ออออ...ค...คุณ..ยู...อื้อออออ”

“อ่า...อื้มมม..แปะๆ ๆ ๆ”

เสียงหอบกระเส่าๆ หนักและเสียงครางหวานๆ ท่ามกลางอุณหภูมิเย็นๆ จากแอร์ที่เปิดไว้ในตอนกลางดึกที่ไม่มีใครเดินเพ่นพล่านไปมา ตอนนี้รู้สึกจะ4ทุ่มกว่าเกือบๆ จะ5ทุ่มในไม่ช้าก็ตามที

“อื้อออออ...คุณ..ยู..มัด...ไม่ไหวแล้ว..อื้อออ”

“เรียกยูกิ...”

“ยูกิ...อื้มมมม”

เร่งจังหวะการกระแทกเร็วขึ้นก่อนจะเสร็จภายในตัวมัดหมี่ที่ตอนนี้เริ่มบีบรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ตามจังหวะอารมณ์ของเจ้าตัวที่เสร็จพร้อมกัน

“อื้อออออ...อ่า”

“อื้มมม”

ก่อนจะถอนท่อนเนื้อตัวเองออกช้าๆ จนเริ่มเห็นบางอย่างที่ค่อนข้างจะทำให้ตกใจได้นิดหน่อยเพราะว่าตอนนี้เนื้อของมัดหมี่มันอ้าออกกว่าตอนนั้นซะอีก

“อื้มมม..บ๊วบ..”

“เฮือก...ฮ่า..ฮ่า”

มองดูท่อนร้อนๆ ของตัวเองที่ตอนนี้ฉ่ำวาวไปด้วยน้ำรักสีใสที่เคลือบกับถุงยางไปหมด

“ฟึ่บ..ฮ่า..ฮ่า” หลังจากนั้นไม่รอช้าที่จะถอดอันเก่าและเริ่มสวมอีกอันเข้าไปใหม่ต่อทันที

“ฮ่า..ฮ่า...ยู..กิ..”

“คะ..”

“มัด...ร้อนไปหมดเลย..อื้อออ..”

“อึก”

ลอบมองคนตรงหน้าที่นอนชันเข่าข้างหนึ่งขึ้นด้วยอาการอ่อนล้า เผยให้เห็นเนื้อนุ่มนั้นที่อ้าออกจนเห็นร่องรอยที่มันเป็นระหว่างกลางจากการถูกของใหญ่ขนาดนี้กระแทกเข้าไปไม่ยั้ง

“อยากกินของหวานไหมคะคนเก่ง”

“ของหวาน??”

ราดน้ำผึ้งที่ไปซื้อมาลงที่ยอดอกนุ่มสีฝาดเข้มจากผิวแทนของมัดก็ยิ่งทำให้มันน่ากินเข้าไปใหญ่

“อยากจะนั่งรึเปล่าคะ..”

“0//0) ...”

“ฮึบ”

“เฮือก...ยู..กิ..อื้อ”

แต่ครั้งนี้มันไม่ได้เข้ายากเหมือนครั้งแรกก็เลยทำให้มัดนั่งลงไปได้ง่ายๆ อย่างไม่ยากเย็น ก่อนฉันจะเริ่มการกระแทกเอวใส่อย่างไม่รีรอระหว่างนั้นก็เริ่มการดูดกินยอดอกนุ่มรสน้ำผึ้งหวานๆ ที่ไหลย้อยไปมาบนตัวของมัด

“อื้อๆ ๆ ..อ่า...”

“แปะๆ ๆ ๆ ..ตั่บๆ ๆ ..แจ๊ะๆ ๆ ..แปะๆ ๆ ๆ”

“อื้อๆ ๆ ๆ ...อ๊ะๆ ๆ ๆ ....”

“งั่ม..จุ๊บ...จ๊วบๆ ๆ ...อื้มมมม”

“อ๊ะๆ ๆ ..อื้อออออ..”

กดหัวลงไปที่ยอดอกก่อนจะเริ่มบรรเลงการดูดกินน้ำผึ้งหวานบนยอดนุ่มๆ นี้อีกข้างก็ไม่น้อยหน้าที่จะใช้ปลายนิ้วบิดไปมาและดึงขึ้นลงจนมัดเผลอซูดปากด้วยความเสียว

ตอนนี้ก็พึ่งจะรู้ว่ามัดมีจุดอ่อนที่นมอีกทีซะแล้วนะเนี่ย

“อ่าๆ ๆ ...อืออออ..ซิ๊ดดดด..ยู..กิ..”

“อื้มมมม..แปะๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ..ตั่บๆ ๆ ๆ ..แจ๊ะๆ ๆ ...ตั่บๆ ๆ ๆ”

“อื้ออออออ...ยูๆ ๆ ..ยู...”

“อื้ม..จ๊วบๆ ๆ ๆ”

“อ๊ะๆ ๆ ๆ ...อื้ออออ...อ่า....”

“แปะๆ ๆ ๆ ...ตั่บๆ ๆ ๆ ...แปะๆ ๆ ..แจ๊ะๆ ๆ”

“อื้ออออ...จะ..ส..เสร็จแล้ว...เสร็จแล้ว...อ่า....”

“อื้มมมมมมมมม”

“....”

ครั้งแล้วครั้งเล่าก็จบลงที่กลางดึกมีเพียงเสียงนอนหอบหายใจถี่ๆ จากฉันและมัดที่นอนหมดแรงบนเตียง

“ฮ่า..ฮ่า..ดึกจนได้”

“อือออ..”

“...” ทำได้เพียงลูบหัวมัดเบาๆ ระหว่างนั้นก็กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นเล็กน้อยเพราะเจ้าตัวนอนขดเพราะอากาศที่หนาว ตอนนี้เริ่มกังวลเล็กน้อยกับเรื่องที่ไปสืบใครจะไปคิดว่ามันใหญ่ขนาดนั้นทั้งๆ ที่มัดก็เป็นแค่คนธรรมดาๆ แต่เท่าที่รู้ผิวเผินว่าพ่อของมัดนั่นมีพ่อเป็นคนไทยและแม่คนไทยส่วนคนที่ขึ้นชื่อว่าลุงของตัวเองนั้นดันเกิดจากแม่อีกคนของพ่อของพ่อมัดซึ่งก็คือแต่งงานถึง2ครั้งแต่ก็มีเครือญาติเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดอยู่ครึ่งหนึ่งก็ตามทีและ แม่คนนั้นดันเป็นฝรั่งซึ่งก็มีความเป็นไปได้สูงว่าต้องมีบางอย่างที่น่าจะเกี่ยวกับ5หัวเมือง แต่ว่าก็คงจะไม่น่ามีอะไรซับซ้อนตราบใดที่ไอ้ปอมมันยังตามละลานไม่เลิกมันก็คงต้องแตกทัพในเร็ววัน

“ถ้าหากไม่ได้เกี่ยวกันเลยก็คงจะเป็นพวกเจ้าพ่อค้ายาสินะ..หึ”

“ฟี้..ฟี้..อือ”

มองดูคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอย่างเหนื่อยล้า แต่ก็อดไม่ได้ที่จะดึงข้อมือบางๆ นั้นมาจูบซับรอยแดงๆ จากเชือกที่ฉันมัดเอาไว้

“จุ๊บ..”

ตอนนี้ก็ต้องดูท่าทีไปก่อนว่าฝั่งนั้นจะมีอะไรซ่อนไว้บ้าง ขอให้มันเป็นแค่พวกค้ายาก็พอจะได้ไม่ต้องมีสงครามกับพวก5หัวเมืองนั้น ขืนเป็นแบบนั้นอาจจะมีค่าหัวก็ได้ถ้าหากฉันพาครอบครัวมัดไปเอี่ยว

“ขอให้มันเป็นแค่ที่ฉันคิดได้ไหมมัด..จุ๊บ”

จุ๊บลงเบาๆ กลางหน้าผากร้อนชื้นนั่นก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมระดับอกให้เจ้าตัวที่นอนหลับสบายใจพริ้ม ส่วนฉันก็ต้องข่มใจปิดเปลือกตาลงทั้งๆ ที่ในหัวมีเรื่องต่างๆ คิดอยู่มากมายจนทำให้นอนไม่หลับ

“ฝันดีค่ะ..มัด..คนเก่ง”

เอาความจริงไหมว่าฉันกับมัดน่ะเคยเจอกันมาก่อนแต่เจ้าตัวน่ะไม่เคยจำได้เลยสักนิด