บทที่ 70

เคร้ง เคร้ง เคร้ง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง หยางเวยประดุจพยัคฆ์ติดปีก ไล่ล่าสังหารพวกโจรอย่างเมามัน ปราณพิษสีม่วงลอยฟุ้งในอากาศ มือซ้ายซัดฝ่ามือ มือขวาฟาดฟันมีดอันแปลกประหลาด ผิดกับเนี่ยฟงที่ยังคงใช้มีดสั้นในมือ วาดผ่านไปที่ลำคอของพวกโจรอย่างเงียบเชียบ ท่าเท้าเหยียบนภาใช้ร่วมกับปราณธาตุสายฟ้าแสดงอานุภาพได้อย่างน่ากลัว เกือบหนึ่งชั่วยามพวกโจรล้มตายเกือบหมด หลงเหลือเพียงไม่กี่สิบคน ชายผู้เป็นหัวหน้าพุ่งเข้ารับมือเนี่ยฟงเพราะคิดว่าระดับพลังปราณน้อยที่สุด

แน่นอนว่าถูกเด็กหนุ่มด้านหน้าล่อลวงเสียแล้ว ปราณดาบสีขาวพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงเบี่ยงตัวหลบพร้อมกับหันมาจ้องมอง มีดสั้นในมือกลายเป็นดาบ ไม่ถึงสองลมหายใจทั้งสองก็พุ่งเข้าปะทะกัน เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง ต่างฝ่ายต่างผลัดกันรุกผลัดกันรับ ไม่ถึงหนึ่งเค่อ เสียงหอบเหนื่อยก็ดังมาจากชายผู้เป็นหัวหน้า เนี่ยฟงเพิ่มพลังปราณไปอีกส่วน ฟาดกระหน่ำดาบในมือ ไม่ถึงห้าลมหายใจเนี่ยฟงก็ได้จังหวะ มุดเข้าประชิด ง้างหมัดซ้ายต่อยเข้าที่ชายโครงด้านขวาอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง

ไม่รอช้าเนี่ยฟงคิดจ้วงแทงดาบในมือขวา แต่ทว่าต้องถีบเท้าหลบออกมาเสียก่อน ดาบสีขาวถูกฟาดฟันลงมา ตูม พื้นแตกกระจาย ทั้งสองจ้องมองกันอย่างไม่วางตา หยางเวยและหลันเช่อตอนนี้จัดการคนของพวกโจรตกตายจนหมดสิ้น ทั้งสองค่อยๆก้าวเดินมายังเนี่ยฟง ชายผู้เป็นหัวหน้าเมื่อเห็นว่ามีอีกคนเดินเข้ามา ก็หันไปมองลูกน้องของตนถึงกับตื่นตกใจ ลูกน้อยเกือบหนึ่งร้อยคนตกตายจนหมดสิ้น มากกว่าครึ่งตกตายไปเพราะพิษ เสียงร้องคำรามด้วยอารมณ์โกรธดังลั่น

“บัดซบ ข้าจะสังหารพวกเจ้า”

เนี่ยฟงแสยะยิ้มพร้อมกับยกมือซ้ายขึ้นกวักเรียก

“ท่านจะเข้ามาให้ข้าทุบตี หรือให้ข้าเข้าไปทุบตีท่าน”

ชายผู้เป็นหัวหน้าไม่กล่าวตอบสิ่งใด ฟาดฟันดาบในมือ ปราณดาบสีขาวพุ่งเข้าหา ปราณดาบสีฟ้าที่มีประกายสายฟ้าพุ่งเข้าหาเช่นกัน เปรี้ยง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง ทั้งสองพุ่งเข้าปะทะ ปราณดาบปลิวว่อน หยางเวยและหลันเช่อต้องหลบออกมาด้านข้าง ชั่วน้ำเดือดเนี่ยฟงหาจังหวะมุดเข้าไปประชิดตัวได้อีกครั้ง ต่อยเข้าไปที่จุดเดิมตรงชายโครงด้านขวา เปรี้ยง แรงสั่นสะเทือนทำให้ชายผู้เป็นหัวหน้าชะงัก เนี่ยฟงไม่ปล่อยโอกาสทองเสียไป ต่อยซ้ำไปอีกหนึ่งหมัด เปรี้ยง ถึงกับกระเด็นออกไปทางขวา

เลือดสีแดงสดถูกกระอักออกมา ความเจ็บปวดจากชายโครงถึงกับพยุงตัวไม่ไหว ต้องคุกเข่าลงกับพื้น เนี่ยฟงค่อยๆเดินเข้าหาอย่างช้าๆ

“ถึงเวลาที่ท่านไปติดตามบรรดาลูกน้องของท่านไปได้แล้ว”

ในขณะที่เนี่ยฟงกำลังจะสังหารชายผู้เป็นหัวหน้าแรงกดดันระดับสีส้มขั้นกลางจากบนเขาใกล้ผาสายลมก็กดทับเข้ามา สายลมเริ่มโหมกระหน่ำ ใบหลิวและไผ่โบกสะบัดไปมา เสียงหัวเราะดังสนั่นลั่นเขา เนี่ยฟงถึงกับต้องหยุดชะงัก ชายผู้เป็นหัวหน้าตะโกนร้องอย่างดีใจ

“พี่ใหญ่เลื่อนระดับพลังปราณสำเร็จแล้ว”

เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วขึ้นทั้งสองข้างแต่ทว่าเมื่อหลุดจากแรงกดทับ ดาบในมือก็วาดผ่านลำคอของชายผู้เป็นหัวหน้า ศีรษะกระเด็นร่วงลงพื้น เลือดพุ่งออกจากลำคอประดุจน้ำพุ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องคำรามที่เป็นไปด้วยความโกรธ

“มันผู้ใดบังอาจมาสังหารน้องชายข้า”

เนี่ยฟงหันไปมองหยางเวย

“หยางเวยระวังตัวด้วย มันผู้นี้มีระดับสีส้มขั้นกลาง”

“ได้เจ้าก็ระวังตัวด้วย”

ชั่วน้ำเดือดก็มีชายผู้หนึ่งพุ่งทะยานมาที่ค่าย ทันทีที่มาถึงมันจดจ้องไปที่เนี่ยฟงและหยางเวยอย่างไม่วางตา

“บัดซบศิษย์สำนักพยัคฆ์สายลมหรอกรึ ที่สังหารน้องชายข้า ดีวันนี้ข้าจะสังหารพวกเจ้าทั้งสอง วันต่อไปข้าจะบุกไปสังหารเพื่อนของเจ้าที่สำนัก”

ทั้งสองหาได้หวาดกลัวกำชับอาวุธในมือแน่ ไม่ถึงสองลมหายใจชายผู้นั้นก็พุ่งทะยานเข้าหา ฟาดฝ่ามือออกมาเป็นหยางเวยที่โคจรลมปราณไปที่มือซ้ายรอไว้อยู่แล้ว พุ่งเข้าฟาดฝ่ามือเช่นกัน เปรี้ยง หยางเวยกระเด็นออกมากระอักเลือด ถึงแม้จะบาดเจ็บแต่ก็ยังแสยะยิ้มอยู่

“เนี่ยฟงข้าคงช่วยเจ้าได้เพียงเท่านี้ ตอนนี้มันได้รับพิษของข้าแล้ว เจ้าเพียงแค่รอเวลาเท่านั้น”

เนี่ยฟงหันไปพยักหน้าให้แล้วหันมามองชายหนุ่มด้านหน้า มันร้องคำรามอีกครั้ง

“บัดซบ ปราณมีพิษ”

ชายผู้นั้นรวบรวมปราณลมปราณกระทืบเท้าขวา ท้องฟ้ายามค่ำคืนเปลี่ยนไป เมฆค่อยๆก่อตัวขึ้นเป็นรูปเท้าขวา ไม่นานมันก็พุ่งลงมาหาเนี่ยฟง ดาบในมือถูกตวัดขึ้นอย่างรวดเร็ว ปราณดาบสีฟ้ามีประกายสายฟ้าพุ่งเข้าปะทะ เปรี้ยง ปราณดาบผ่าเท้าขวาขาดเป็นสองซีก ชายหนุ่มผู้นั้นถึงกับตื่นตกใจ ทว่าก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น ไม่ถึงสองลมหายใจเสียงกระทืบเท้าก็ดังสนั่น เท้าขวาขนาดใหญ่พุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว ปราณดาบสีฟ้าปลิวว่อนเข้าปะทะ เสียงระเบิดดังประดุจฟ้าร้อง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง แรงลมจากการปะทะพัดพาฝุ่นควันปลิวว่อน

ในช่วงจังหวะที่ชายผู้นั้นตื่นตกใจ เนี่ยฟงก็พุ่งทะยานเข้าประชิดตัวแต่ทันใดนั้นก็ต้องรีบถีบเท้าถอยออกมา ด้านหน้ามีวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ก่อตัวขึ้น

“เหอะ เจ้าหนู เห็นทีเจ้าจะลำบากเสียแล้ว มันผู้นั้นเป็นผู้ใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์ในการต่อสู้เช่นเจ้า”

เนี่ยฟงไม่กล่าวตอบพุ่งทะยานเข้าหาเก็บดาบไว้ในแหวนง้างหมัดขวาต่อยไปที่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์อย่างรวดเร็ว เปรี้ยง ประกายสายฟ้าพุ่งเข้าทำลายวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังก่อตัวขึ้น ชายผู้นั้นตื่นตกใจอีกครั้ง เพียงแต่ว่าเมื่อรู้สึกตัวเนี่ยฟงก็พุ่งเข้ามาประชิดเสียแล้ว เปรี้ยง หมัดขวาต่อยเข้าที่หน้าท้องอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดจากหน้าท้องส่งตรงถึงสมอง เลือดในลำคอกระอักออกมา ด้วยความเจ็บปวดชายผู้นั้นรีบกระโดดออกมา มีหรือที่เนี่ยฟงจะปล่อยให้หลบไปโดยง่ายเรียกมีดสั้นมาถือไว้ในมือ ฟาดฟันออกไป ปราณดาบสีฟ้าพุ่งเข้าหาชายผู้นั้นอย่างรวดเร็ว

เปรี้ยง แต่ทว่ามันถูกสกัดกั้นด้วยสัตว์อสูรตัวใหญ่ รูปร่างคล้ายกวาง มีเกล็ดอยู่เต็มตัวสีน้ำเงินมีปีกสีน้ำเงินอยู่ด้านหลัง เท้าก็มีเล็บแบบเหยี่ยว หางเหมือนวัว ส่วนหัวมีลักษณะคล้ายมังกรมีเขาสีแดง มันคือกิเลนไฟ ระดับสีน้ำตาล

“คุณชายเนี่ยฟงให้ข้าออกไปช่วยท่านหรือไม่”

“ไม่เป็นไรขอรับพี่ชายหลินฉี ข้ายังพอรับมือได้อยู่”

เนี่ยฟงโบกสะบัดมือขวา ไม่ถึงสองลมหายใจเกราะสายฟ้าก็ปรากฏออกมา เพียงแต่ว่ามันบางใสจะแทบจะมองไม่เห็น หมุนวนอยู่รอบตัว กิเลนไฟพุ่งทะยานเข้าหาพร้อมกับร้องคำราม โฮกก เปรี้ยง มันปะทะกับเกราะสายฟ้าอย่างถนัดถนี่ เนี่ยฟงต่อยหมัดขวาไปที่ศีรษะของกิเลนไฟ วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ก่อตัวขึ้นที่ด้านหน้าของหมัดขวา เปรี้ยง กิเลนไฟกระเด็นออกไปกลายเป็นแสงพุ่งเข้าหาร่างของชายผู้นั้น

“บัดซบเจ้าทำสิ่งใดกับสัตว์อสูรของข้ากัน”